เป็นอย่าไรกันบ้าง และอนาคตล่ะเอาไงต่อ ?

[BlueFriday]

กระทู้่นี้ผมอยากให้แต่ละคนที่เข้ามา พูดคุยเล่าเรื่อง ถึงชีวิตปัจจุบัน และอนาคตที่คุณคิดว่ามันจะเป็น ควรจะเป็น หรือน่าที่จะเป็นแบบนั้น
เช่น ตอนนี้ผมอายุ...ปี กำลังเรียน/ทำงาน อธิบายสักนิดถึงความรู้สึกของช่วงเวลานี้ และพูดถึงอนาคต ความฝัน สิ่งที่คุณอยากจะทำในอนาคตข้างหน้า
อยากให้ชีวิตมันเป็นไปในรูปแบบใด และผมขอติดโพล อยากสำรวจถึงอายุของผู้ใช้ที่เข้ามาโหวตสักนิด : )

---------------------------------------------------------------------------

• ที่ตั้งกระทู้เพราะคิดว่าไม่มากก็น้อยที่อาจจะได้ประสบการณ์ถึงความรู้สึก ความคิด ความหวัง ว่าในชีวิตของคนนะ มีอะไรกันบ้าง
  ความต้องการของชีวิตของคนในสังคม(ในส่วนนี้) ความต้องการของแต่ละคน เคยเจอเรื่องเลวร้าย ผ่านมันไปได้อย่างไร

• ตรงส่วนของอายุ ถ้าอยากเก็บเป็นความลับก็ไม่เป็นอะไร ไม่ต้องบอกเป็นตัวเลขให้ชัดเจนก็ได้ แต่น่าจะพูดถึงว่าศึกษาอยู่ชั้น... ทำงาน ก็จะดี

---------------------------------------------------------------------------

ผมเรียนครับชั้นมัธยมตอนปลายครับ ในทุกๆ วัน ทุกๆ เวลาที่มันกำลังหมุนไป มันกำลังไปสู่ถึงจุดเปลี่ยนเต็มที แต่ไม่เคยมีใครรู้ว่าตัวเองในวันหน้า
มันจะเป็นอย่างไร ในเวลานี้มันสบายดีครับ เล่นเกมบ้าง อ่านหนังสือบ้าง ฟังเพลง ดูหนัง บางครั้งก็เบื่อครับ จะออกไปเที่ยวก็เบื่อเหมือนกันรวมๆกับอากาศช่วงนี้ที่ร้อน
เพื่อนๆ ถ้าจะคุยกันก็มีแต่ผ่านโซเชียล ไม่ได้เจอหน้ากันนาน เพราะผมต้องย้ายโรงเรียน //ไม่รู้จะเรียกว่าบ่อยดีหรือเปล่า ส่วนตัวคิดว่าไม่บ่อยนะ
จะคุยกับแฟน ฮ่ะๆ ไม่มีให้คุย เพราะเลิกหมดแล้ว บอกตรงๆ เลยที่มีแฟนได้เพราะ....เพราะอะไรไม่บอก 555 //ก็มีคนเข้ามาจีบนั้นแหละ
แต่ผมไม่เคยคิดจริงจังกับหญิงใดเลย อีกฝ่ายเขาเรียกผมแฟน แต่ผมมักบอกคนอื่นว่าเพื่อน หรือแค่รู้จักกันเฉย บอกคนอื่นว่าพี่สาวบ้าง น้องสาวบ้าง
เพราะเช่นนนี้ผมถึงได้มีหญิงมาจำไม่ได้ว่ากี่คน ไม่ใช่ไม่แคร์แต่ผมแทบไม่ได้คิดถึงเรื่องคู่ชีวิตเลยด้วยซ่ำ มีหญิงเข้ามาจากไปแล้วก็เจอคนใหม่
ทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ต้องจีบด้วยซ่ำ ผมเป็นคนที่ถ้าเจอหญิงใด ผมก็จะยิ้มให้เสมอๆ แต่ในใจไม่มีแอบหวังอะไรเลย ยิ้มตามอัธยาศััย
ก็เพราะรอยยิ้มนั้นแหละที่ทำให้ บางคนแอบหวังจนเข้ามาทำความรู้จักกับผม แต่พอรู้ว่าผมไม่ได้ให้ความหวังพวกเธอ ก็ห่างๆ ไปเอง
มีอยู่ที่เข้าไปจีบเลย ไม่รู้ว่าจีบหรือเปล่า เพราะส่วนตัวจีบไม่เป็น คือเข้าไปพูดกันตรงๆ เลย แนะนำตัว พูดคุยเล็กหน่อย ขอเบอร์
คุยกันมาได้พัก ผมก็ตัดใจ จีบเองเลิกเอง เพราะผมรู้ตัวว่ามันไม่ใช่ ผมไม่ได้รัก แค่หลง และไม่อยากหลอกใช้ใคร ตอนนี้เลยไม่มีแฟน
เพราะผมแทบจะไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย เคยคิดแต่ก็คิดได้ไม่ถึงนาที เพราะผมนะนึกถึงแต่ตัวเอง รู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากที่ไม่เคยเปิดใจรับใคร
ให้เข้ามาจริงๆ จังๆ สรุปช่วงเวลาตอนนี้ผมไม่มีใครอื่น (ไม่ใช่อยู่ตัวคนเดียว) แต่หมายถึงไม่มีเพื่อนเล่น ไม่มีคนรัก เหมือนกับคนที่บ้างานจนลืมครอบครัว
ลืมเพื่อนพ้อง วันๆ คิดแต่เรื่องงานจนลืมคนใกล้ตัว

อนาคต,ความหวัง //อย่างที่บอกไป ผมนะเหมือนคนที่บ้างานจนลืมคนใกล้ตัว อนาคตจึงนึกแต่เรื่องงานว่าอยากได้งานที่เป็นตัวเอง
เป็นเจ้านายตัวเอง อาชีพที่ใช้ความคิดที่เป็นตัวเอง ไม่ใช่อาชีพที่ต้องใช้ไม้บรรทัด ที่ต้องคอยทำตามรูปแบบ อย่างพวก นักเขียน นักดนตรี
แต่ไม่ได้บอกว่าผมอยากเป็นนักดนตรีนะ ผมแค่บอกถึงลักษณะงานที่ใช้ความเป็นตัวเอง แบบที่ใครก็เลียนแบบไม่ได้
คืองานที่ไม่ใช่แค่งานที่ทำเพราะเงิน แต่ทำเพราะมันคือชีวิต ผมก็คิดไม่ออกว่าจะใช้คำไหนที่มันชัดเจนพอที่บอกให้ใครรู้ และเข้าใจ
แต่ถ้าเข้าใจที่ผมพูดมาจะขอบคุณมากครับ : ) และสุดท้ายอยากใช้เวลาที่มีค่าอยู่กับคนที่มีค่า...และกอดเขาไว้ให้นานที่สุด

---------------------------------------------------------------------------

แล้วเส้นทางชีวิตของเพื่อนเป็นอย่างไรกันละครับ ตอนนี้คุณรู้สึกอย่้างไร ผิดหวัง ซึมเศร้า มีความสุข หรือสับสน แล้ววันข้างหน้าล่ะคิดว่าจะทำอะไรต่อ...

ประมาณกระทู้ระบาย 555

---------------------------------------------------------------------------

• เรื่องราวที่แตกต่างของแต่ละความคิดที่แต่ละคนบอกเล่าออกมาได้เหมือนๆกัน

ผมอายุ 33 ปีครับ บอกตรงๆนี่แหละ แก่แล้ว

ทุกวันนี้ยังไม่รู้อนาคตจะเป็นอย่างไรเลย ตอนนี้ก็มีงานประจำทำอยู่ เงินเดือนก็พออยู่ได้ แต่ผมมีหนี้รวมกันตอนนี้ 2 ล้านบาท - -''

แต่ก็ยังโชคดีที่กำลังจะขายคอนโดได้เงินก็หลายแสนอยู่ คงพอประทัง ถูๆไถๆได้นานอยู่


ชีวิตต่อๆไปจะเป็นยังไงน่ะหรอ?? อืม ผมไม่รู้สิ รู้แต่ว่าทุกวันนี้เราต้องกินต้องใช้ ถ้ายังคิดอะไรดีๆไม่ได้ ก็ขอให้ทำงานหาเงินใช้ไปก่อน

เพราะทุกวันนี้ ''เงิน'' มีความสำคัญเท่ากันกับลมหายใจ ขาดอากาศหายใจก็ตาย เช่นเดียวกันถ้าขาดเงิน ก็จะใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้เหมือนกัน

ทำงาน ทำเงินไปก่อน ผมคิดว่าหลายคนที่อยู่ในวัยแบบผมก็คิดเหมือนกับผมนี่แหละ


แล้วหนี้ของผม 2 ล้านนั่นน่ะ ก็เกิดจากการที่ผมกู้เงินซื้อบ้านอยู่ เพื่อความเป็นอยู่ที่สุขสบายในอนาคต ผมยอมเหนื่อยตอนนี้ ดีกว่านั่งเพ้อฝันโดยไม่ทำอะไรเลย

อนาคตผมอยากมีบ้านสวยๆอยู่ อยู่ในสิ่งแวดล้อมดีๆ เพื่อนบ้านดีๆ อากาศดีๆ มีความสุขในวัยชรา มีเงินเก็บซักก้อนไว้ใช้ตอนแก่ แต่นี้ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ

ปัจุบันอายุ 18 ปีครับ ปัจจุบันกำลังต่อสู้กำความฝัน อนาคตอยากเป็นนักน้องนักดนตรีนักแต่งเพลงที่ประสบความสําเร็จในระดับหนึ่ง ตอนนี้กำลังฝึกร้องเพลง ฝึกเล่นดนตรี ฝึกแต่งเพลง คาดว่าฝีมือจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ผมมักจะใช้ความพลาดในอดีตมาเป็นบทเรียนของชีวิตไม่ให้มันเกิดขึ้นเป็นรอบที่สอง ทุกๆคืนผมมักจะคิดมากกับเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ

หนทางจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมจะพยายามเดินไปข้างหน้า และสักวันผมจะไปยืนอยู่จุดๆนั้นและผมจะเป็นเหมือนที่ผมฝัน คนอื่นอาจจะมองว่าเป็นแค่ความฝันลมๆแล้งๆของเด็กคนหนึ่งที่ยังคิดอะไรไม่ได้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่ความฝันมันเป็นความเชื่อด้วย เชื่อว่าสักวันผมจะไปถึงจุดๆนั้นได้แน่นอน

ผมเรียนปี2แล้วครับ เรียนครุศาสตร์ด้วย ใช้ชีวิตไปวันๆไม่มีเป้าหมายที่แน่นอน เชื่อมั้ยว่าผมเรียนมหาลัยแล้วแต่ยังไม่รู้จักตัวเอง

ไม่รุ็จบไปแล้วจะทำอะไร เป็นครู?? ใช่ครับผมเรียนครูแต่ผมก็อยากได้งานที่เงินดีๆ ไม่ใช่ว่าครูเงินเดือนน้อยนะ แต่พ่อแม่ผมก็เ็ป็นครู

ทำให้ผมรู้ว่าการเป็นครูเหนื่อยแค่ไหน เวลาจะอยู่กับครอบครัวก็ไม่ค่อยมี ปิดเทอมยังต้องทำงานไม่ได้ไปเที่ยว อาจจะมีบ้างแต่ก็2-3อาทิตย์แค่นั้น

กว่าจะได้สบายก็ตอนเกษีณนู้น แต่ก็คิดไว้แล้วว่าจะเป็นครูนี่แหละเพราะลึกๆผมก็มีคุณสมบัติพอตัวอยู่ ถ้าพูดจริงๆคือผมได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากพ่อแม่ที่เป็นครู

อยากให้คนเคารพ นับถือ อยากปั้นคนให้เป็นคนดี คนเก่ง อยากชดเชยสิ่งที่ขาดหายไปตอนที่ยังเรียนมัธยม

#ปัจจุบันนี้ก็พอใจกับทุกสิ่ง ทั้งเรื่องเรียนเกรดก็ออกมาดี 3.14 เรื่องความรักก็โอเค พึ่งครบ4เดือนไปเมื่อ2วันที่แล้ว จริงๆก็ไม่เชิง4เดือนหรอก มันมากกว่านั้นอยู่

เราผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ ก่อนที่จะคบกันเป็นแฟน ใครจะเชื่อว่าผม"รอ"เค้าได้ตั้ง6เดือน จนเธอใจอ่อน ผมรักเธอมาก และจะรักตลอดไป

ปล.กระทู้นี่มีสาระมากเลยครับ

ผมอายุ 19 จะ 20 แล้วอยู่ มหาลัยปี 2 ยอมรับเลยตั่งแต่เรียนมัธยมมาเนี่ยผมไม่เคยนึกถึงคนอื่นเลยไม่เคยนึกถึงคนที่อยู่ข้างหลังเอาแต่เรื่องตัวเองเป็นใหญ่เรียนแค่ให้มันผ่านๆไปวันๆ
แต่ชีวิตของผมก็มีจุดผกผันครับ นั่นก็คือตอนใกล้จะจบ ม.6 พ่อกับแม่ผมหย่ากัน ทำให้ผมต้องออกมาใช้ชีวิตคนเดียว จากที่ผมทำอะไรเห็นแก่ตัวมาตลอด มันก็คงต้องถึงเวลาซักทีที่ผมต้องตั้งใจทำอะไรเพื่อคนข้างหลังบ้าง
ผมคิดแบบนั้น และก็คงจะเป็นแบบนี้ต่อไปครับ

ไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่เอาเป็นว่าจะโฟกัสไปที่สัจธรรมของการทำงานก็แล้วกันเพราะผมเองก็อยู่ในวัยทำงานแล้ว

1. งานที่ดีมันไม่มีอยู่จริงในโลกหรอกครับ มันต้องมีการแลกเปลี่ยนกันระหว่างข้อดีและข้อเสียเสมอ ทีนี้มันก็ขึ้นอยู่กับว่างานไหนจะมีข้อเสียน้อยกว่ากันหรือตัวเราเองรับกับข้อเสียนั้นๆได้มากน้อยเพียงใด เวลาหางานพยายามมองให้รอบ อย่าถูกจูงใจด้วยข้อดีเพียงอย่างเดียว เพราะถ้าคุณรับไม่ได้กับมัน คุณไม่สามารถย้อนเวลาที่เสียไปกลับคืนมาได้นะครับ
2. 90% ของปัญหาในการทำงานไม่ได้มาจากงานแต่มาจาก "คน" ล้วนๆ
3. เวลาทำงานควรบริหารจัดการสมองให้ดี เพราะการทำงานมันมีทั้ง เรื่องที่สมควรจำ และ เรื่องที่สมควรลืม บางอย่างที่จำแล้วเกิดประโยชน์ก็จำซะ ส่วนบางอย่างแกล้งทำเป็นลืมๆไม่เอามาใส่ใจซะจะดีกว่า ไม่งั้นทำงานไม่ยืดหรอกครับ

ตัวผมเองคงพูดได้กว้างๆเพราะปัญหาแต่ละคนมันหลากหลายองค์ประกอบ ปัจจุบันผมเองก็ทำงานอยู่ในบริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ฟังดูดีนะ แต่พอถึงจุดหนึ่งอาจจะถูกเลิกจ้างตอนไหนก็ไม่รู้ มันไม่มีอะไรมั่นคงหรอกครับเพราะมันเป็นกระบวนการอย่างหนึ่งของกิจการเกี่ยวกับเรื่องของต้นทุนค่าใช้จ่าย เอาไว้เรียนบริหารหรือการจัดการน่าจะพอมีให้เรียนบ้างแหละ ทำงานอีกซักระยะ ผมเองก็คงเปิดกิจการของตนเอง เพราะผมไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดที่จะขอเงินพ่อแม่ทีละ 4-5 แสนไปลงทุน และผมเองก็ไม่ได้คิดจะเป็นขี้ข้าใครไปจนตายเหมือนกัน

ตอนนี้ 18ครับ

กำลังจะจบ ม.6

แต่ผมเคยตั้งกระทู้ถามไปว่า จะกลับไปอยู่ยุโรปดีไหม

ถ้าผมกลับไปก็เรียนภาษาและทำงานเลย ยายผมก็รออยู่ อยู่ที่ผมตัดสินใจ

กับอยู่ที่นี่เรียนต่อไปเรื่อยๆ จบมาเข้านายร้อยตามพี่สาว เพราะพี่สาวแต่งงานกับลูกแม่ทัพ คุณพ่อเลยฝากเข้าสบายๆ

เรื่องเงิน ผมมีไม่ปัญหา ผมไม่ต้องทำงานก็ได้ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร

อนาคตเป็นไงผมไม่รู้หรอกตกลงผมจะทำอะไร

ผมก็ใช้ชีวิตทุกๆวัน ให้มีความสุขไป ก็คุ้มแล้วครับกับที่ผมได้เกิดมา ^^

เวลาว่างๆก็ออกไปทำดี ช่วยเหลือสังคม แล้วก็ไปเที่ยว กับแฟน กับครอบครัว

กินเที่ยวเล่นไป มันก็มีความสุขพอ

ผมอายุ 16 ปีครับ ขึ้น ม.5 อยู่ จ.สุราษฎร์ธานี เรียนศิลป์ภาษาจีนอยู่ครับ
อ่านเขียนจีนได้นิดหน่อยแค่นั้น ผมไม่ได้ชอบเลย แต่เรียนสายสามัญเพราะอยากตามเพื่อน
ผมชอบทุกอย่างเกี่ยวกับ คอมพิวเตอร์/เทคโนโลยีทุกอย่าง ผมอยู่-คุลกเคล้ากับมัน ผมไม่รู้สึกเบื่อเลย
จบ ม.6 ฝันสูงสุดของผมคืออยากเรียน วิทยาการคอมพิวเตอร์ อาชีพที่ผมใฝ่ฝันคือ ได้ทำงานที่ Microsoft TH นี่แหละครับ (เว่อร์ไปไหม !?)
แต่ผมมาเรียนศิลป์ภาษาซะแล้ว อาจจะเสียเปรียบพวกศิลป์คำนวณ - วิทย์คณิต ตัวผมเองก็ไม่เก่งคำนวณด้วย
คงจะเรียนไม่ไหวล่ะครับ ท้อจริงๆ พ่อแม่ ก็จะไม่ส่งไปเรียน กรุงเทพฯ + ปัญหาครอบครัวมากมาย เหนื่อยครับ...

ใช้ชีวิตไปวันๆไม่รู้เพื่ออะไร ชาตินี้ผมขอแค่ปริญญาใบเดียวให้พ่อแม่ได้ภูมิใจก็พอแล้วครับ ...

ผมอายุ 28 ปัจจุบันแต่งงานแล้ว จบ ปวช3 เทคนิคช่างยนต์ ปัจจุบันเปิดร้านอินเตอเน็ต(แล้วจะเรียนข่างยนต์ทำไมวะ)

อดีต เป็นเด็กติดเกมส์ มา10
ปัจจุบัน เป็นเจ้าของธุรกิจร้านเน็ต เข้าปีที่ 5
อนาคต เป็นผู้จำหน่ายอะไหร่คอมพิวเตอร์,ค้าขาย(ปัจจุบันกำลังเตรียมการ)

ความคิดด้านสังคม ชาตินี้ผมจะไม่รับจ้างใครกิน จะต้องเป็นนายของตัวเอง
ความคิดด้านความรัก รักเดียวใจเดียว ซื่อสัตย์ต่อตัวเองและคนรักครับ(บังเอิญได้แฟนที่นิสัยดีครับ)
อุดมคติ เชื่อในสิ่งที่เห็น ศรัทธาในความเป็นจริง คิดในสิ่งที่ทำได้ มุ่งมั่นในความยุติธรรม

ฐานะของผมทุกวันนี้มันยังไม่สามารถเรียกว่าประสบความสำเร็จหรอกครับ
มันต้องมีองค์ประกอบมากกว่านี้ แต่ที่ผมทำทุกวันนี้ผมก็ได้เดินตามแนวทางที่ผมวางไว้ได้แล้วครับ
และจะมุ่งมั่นไปให้ถึงให้ได้

ขอระบายมั่งนะครับ T T
ผมจำได้ว่าผมเคยเป็นเด็กดี เป็นเด็กโลกสวย เป็นคนร่าเริง ความทุกข์คืออะไรไม่รู้จัก ซึ่งตอนเด็กโอ้วมันเพอร์เฟ็ค
แต่พอโตมามันคนละขั้วเลยครับ ความสุขของผมคือการหลอกตัวเองว่ามีความสุข เพราะในทุกวันนั้นมันคือความทุกข์
เพราะพอโตมา ความหวังหรือเป้าหมายของผมมันไม่เคยเป็นจริงครับ ผมผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ความหวังนั้นมันง่ายที่จะได้มาแต่สำหรับผมไม่
ทุกวันนี้ผมกลายเป็นเหมือนคนเก็บกด(ก็จริง - -*)
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ให้ระบายนะครับ T T

[Nackuscus]

อยู่กับปัจจุบัน

[youfon55]

[Sunshinekung]

ปัจุบันอายุ 18 ปีครับ ปัจจุบันกำลังต่อสู้กำความฝัน อนาคตอยากเป็นนักน้องนักดนตรีนักแต่งเพลงที่ประสบความสําเร็จในระดับหนึ่ง ตอนนี้กำลังฝึกร้องเพลง ฝึกเล่นดนตรี ฝึกแต่งเพลง คาดว่าฝีมือจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ผมมักจะใช้ความพลาดในอดีตมาเป็นบทเรียนของชีวิตไม่ให้มันเกิดขึ้นเป็นรอบที่สอง ทุกๆคืนผมมักจะคิดมากกับเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ

หนทางจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมจะพยายามเดินไปข้างหน้า และสักวันผมจะไปยืนอยู่จุดๆนั้นและผมจะเป็นเหมือนที่ผมฝัน คนอื่นอาจจะมองว่าเป็นแค่ความฝันลมๆแล้งๆของเด็กคนหนึ่งที่ยังคิดอะไรไม่ได้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่ความฝันมันเป็นความเชื่อด้วย เชื่อว่าสักวันผมจะไปถึงจุดๆนั้นได้แน่นอน

[sattawat1979]

ผมอายุ 33 ปีครับ บอกตรงๆนี่แหละ แก่แล้ว

ทุกวันนี้ยังไม่รู้อนาคตจะเป็นอย่างไรเลย ตอนนี้ก็มีงานประจำทำอยู่ เงินเดือนก็พออยู่ได้ แต่ผมมีหนี้รวมกันตอนนี้ 2 ล้านบาท - -''

แต่ก็ยังโชคดีที่กำลังจะขายคอนโดได้เงินก็หลายแสนอยู่ คงพอประทัง ถูๆไถๆได้นานอยู่


ชีวิตต่อๆไปจะเป็นยังไงน่ะหรอ?? อืม ผมไม่รู้สิ รู้แต่ว่าทุกวันนี้เราต้องกินต้องใช้ ถ้ายังคิดอะไรดีๆไม่ได้ ก็ขอให้ทำงานหาเงินใช้ไปก่อน

เพราะทุกวันนี้ ''เงิน'' มีความสำคัญเท่ากันกับลมหายใจ ขาดอากาศหายใจก็ตาย เช่นเดียวกันถ้าขาดเงิน ก็จะใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้เหมือนกัน

ทำงาน ทำเงินไปก่อน ผมคิดว่าหลายคนที่อยู่ในวัยแบบผมก็คิดเหมือนกับผมนี่แหละ


แล้วหนี้ของผม 2 ล้านนั่นน่ะ ก็เกิดจากการที่ผมกู้เงินซื้อบ้านอยู่ เพื่อความเป็นอยู่ที่สุขสบายในอนาคต ผมยอมเหนื่อยตอนนี้ ดีกว่านั่งเพ้อฝันโดยไม่ทำอะไรเลย

อนาคตผมอยากมีบ้านสวยๆอยู่ อยู่ในสิ่งแวดล้อมดีๆ เพื่อนบ้านดีๆ อากาศดีๆ มีความสุขในวัยชรา มีเงินเก็บซักก้อนไว้ใช้ตอนแก่ แต่นี้ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ

[FAHReNHEiT]

ผมก็ ม.ปลายเหมือนกันตั้งใจจะเรียนสายศิลป์คำนวณ และเลือกอาชีพไว้แล้วเรียบร้อย

แต่ดันโดนถีบมาอยู่ศิลป์สังคมต้องบอกว่าตั้งแต่นั้นชีวิตผมเหมือนมืดมนไปแล้วล่ะครับ ล่องลอยไปวันๆ

ปัจุบันอายุ 18 ปีครับ ปัจจุบันกำลังต่อสู้กำความฝัน อนาคตอยากเป็นนักน้องนักดนตรีนักแต่งเพลงที่ประสบความสําเร็จในระดับหนึ่ง ตอนนี้กำลังฝึกร้องเพลง ฝึกเล่นดนตรี ฝึกแต่งเพลง คาดว่าฝีมือจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ผมมักจะใช้ความพลาดในอดีตมาเป็นบทเรียนของชีวิตไม่ให้มันเกิดขึ้นเป็นรอบที่สอง ทุกๆคืนผมมักจะคิดมากกับเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ

หนทางจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมจะพยายามเดินไปข้างหน้า และสักวันผมจะไปยืนอยู่จุดๆนั้นและผมจะเป็นเหมือนที่ผมฝัน คนอื่นอาจจะมองว่าเป็นแค่ความฝันลมๆแล้งๆของเด็กคนหนึ่งที่ยังคิดอะไรไม่ได้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่ความฝันมันเป็นความเชื่อด้วย เชื่อว่าสักวันผมจะไปถึงจุดๆนั้นได้แค่นอน

ผมก็ว่าจะเดินทางนี้น้ะ ไม่รู้สิ ตั้งแต่เกิดมาไม่ได้หลงตัวเองนะสาบานเรื่องศิลปะไม่ว่าจะด้านไหน เหมือนผมจะมีพรสวรรค์ด้านการเป็นศิลปิน และนี่ก็ทางเลือกสุดท้ายของผมตอนนี้แล้วแหละ

[gupleum]

ตอนนี้อายุ16ครับเด็กศิลป์ทั่วไปสนุกไปวันๆภายนอกดูยิ้มแย้มเฮฮาแต่ข้างในใจผมมีปัญหามากมายเรื่องเรียนเรื่องพ่อแม่และอีกเยอะ
ทุกๆวันผมพยายามใช้ชีวิตให้มีความสุขมากที่สุดเพื่อกลบเกลื่นเรื่องราวร้ายๆที่ผมรู้สึกแย่ในชีวิตของผมและในยามค่ำคืนหรือก่อนนอน
ผมมักจะนึกถึงมันครับทำให้ผมนอนไม่หลับและไปโรงเรียนสาย555555+

ผมว่ากระทู้นี้ดีนะ

[BlueFriday]

ผมอายุ 33 ปีครับ บอกตรงๆนี่แหละ แก่แล้ว

ทุกวันนี้ยังไม่รู้อนาคตจะเป็นอย่างไรเลย ตอนนี้ก็มีงานประจำทำอยู่ เงินเดือนก็พออยู่ได้ แต่ผมมีหนี้รวมกันตอนนี้ 2 ล้านบาท - -''

แต่ก็ยังโชคดีที่กำลังจะขายคอนโดได้เงินก็หลายแสนอยู่ คงพอประทัง ถูๆไถๆได้นานอยู่


ชีวิตต่อๆไปจะเป็นยังไงน่ะหรอ?? อืม ผมไม่รู้สิ รู้แต่ว่าทุกวันนี้เราต้องกินต้องใช้ ถ้ายังคิดอะไรดีๆไม่ได้ ก็ขอให้ทำงานหาเงินใช้ไปก่อน

เพราะทุกวันนี้ ''เงิน'' มีความสำคัญเท่ากันกับลมหายใจ ขาดอากาศหายใจก็ตาย เช่นเดียวกันถ้าขาดเงิน ก็จะใช้ชีวิตต่อไปไม่ได้เหมือนกัน

ทำงาน ทำเงินไปก่อน ผมคิดว่าหลายคนที่อยู่ในวัยแบบผมก็คิดเหมือนกับผมนี่แหละ


แล้วหนี้ของผม 2 ล้านนั่นน่ะ ก็เกิดจากการที่ผมกู้เงินซื้อบ้านอยู่ เพื่อความเป็นอยู่ที่สุขสบายในอนาคต ผมยอมเหนื่อยตอนนี้ ดีกว่านั่งเพ้อฝันโดยไม่ทำอะไรเลย

อนาคตผมอยากมีบ้านสวยๆอยู่ อยู่ในสิ่งแวดล้อมดีๆ เพื่อนบ้านดีๆ อากาศดีๆ มีความสุขในวัยชรา มีเงินเก็บซักก้อนไว้ใช้ตอนแก่ แต่นี้ผมก็พอใจแล้วล่ะครับ

"หนี้ของผม 2 ล้านนั่นน่ะ ก็เกิดจากการที่ผมกู้เงินซื้อบ้านอยู่ เพื่อความเป็นอยู่ที่สุขสบายในอนาคต ผมยอมเหนื่อยตอนนี้ ดีกว่านั่งเพ้อฝันโดยไม่ทำอะไรเลย" เป็นคำที่ดีมาก

อยู่กับปัจจุบัน

คือผมไม่เข้าใจจริงอ๋ะครับ //เผื่อว่าถ้าใครยังไม่เข้าใจถึงหัวข้อของกระทู้นี้นะ เป็นการแบ่งปันประสบการณ์ของคนแต่วัย
บางคนที่อาจจะยังสับสนกับชีวิต แล้วลองได้อ่านชีวิตของคนอื่น เขาอาจจะเริ่มเข้าใจชีวิตมากขึ้นไม่มากก็น้อยล่ะ
ว่าชีวิตมันต้องเจออะไรกันบ้า่ง เพื่อบางทีอาจเตือนสติคนได้บ้างว่า วันนี้เราอาจจะยังสบายอยู่ แต่เมื่อถึงช่วงของการเปลี่ยนแปลงในชีวิต
วันอาจเป็นฝันร้ายไปเลยก็ได้ เอาเป็นว่าระบาย เล่ามาเลย รู้สึกท้อ มองไม่เห็นทางออก เผื่อว่าคนในที่นี้จะช่วยกันได้

#อีกเรื่องที่ถามอนาคต ไม่ได้ถามถึงความเพ้อฝันสักหน่อย ถ้าใครมองให้กว้างจะเข้าใจนะว่าผมถามว่าคุณอยากให้ชีวิตในวันที่มันยังมาไม่ถึงนะ
อยากให้มันดี แล้วจะต้องทำอย่างไรให้มันเป็นดังที่หวัง สรุปง่ายๆ คือ สำหรับคนที่มีจุดหมาย บอกเลยครับว่าคิดว่าคุณจะทำอย่างไร
แต่ถ้าใครไม่มีเป้าหมายไม่ต้องเล่าก็ได้ครับ ผมเองก็ไม่ได้มีเป้าหมายที่ชัดเจนอยู่เหมือนกันครับ

ปัจุบันอายุ 18 ปีครับ ปัจจุบันกำลังต่อสู้กำความฝัน อนาคตอยากเป็นนักน้องนักดนตรีนักแต่งเพลงที่ประสบความสําเร็จในระดับหนึ่ง ตอนนี้กำลังฝึกร้องเพลง ฝึกเล่นดนตรี ฝึกแต่งเพลง คาดว่าฝีมือจะพัฒนาขึ้นเรื่อยๆ ผมมักจะใช้ความพลาดในอดีตมาเป็นบทเรียนของชีวิตไม่ให้มันเกิดขึ้นเป็นรอบที่สอง ทุกๆคืนผมมักจะคิดมากกับเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ

หนทางจะเป็นอย่างไรก็ตาม ผมจะพยายามเดินไปข้างหน้า และสักวันผมจะไปยืนอยู่จุดๆนั้นและผมจะเป็นเหมือนที่ผมฝัน คนอื่นอาจจะมองว่าเป็นแค่ความฝันลมๆแล้งๆของเด็กคนหนึ่งที่ยังคิดอะไรไม่ได้ แต่สำหรับผมมันไม่ใช่แค่ความฝันมันเป็นความเชื่อด้วย เชื่อว่าสักวันผมจะไปถึงจุดๆนั้นได้แน่นอน

ขอให้ลงมือทำอย่างเต็มที่ครับ เอาให้ถึงที่สุดเลย พูดจริงๆ นะ ไปให้มันสุดทางเลย

ผมก็ ม.ปลายเหมือนกันตั้งใจจะเรียนสายศิลป์คำนวณ และเลือกอาชีพไว้แล้วเรียบร้อย

แต่ดันโดนถีบมาอยู่ศิลป์สังคมต้องบอกว่าตั้งแต่นั้นชีวิตผมเหมือนมืดมนไปแล้วล่ะครับ ล่องลอยไปวันๆ

อารมณ์เดียวกัน (เคย) แต่ของผมไม่ได้ย้ายสายการเรียน แต่ย้ายที่เรียนเลย
แต่เพราะไม่มีอะไรที่จะได้ดั่งใจเราไปทุกๆอย่าง...และผมรู้จักที่จะยอมรับมัน แต่ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก

ตอนนี้อายุ16ครับเด็กศิลป์ทั่วไปสนุกไปวันๆภายนอกดูยิ้มแย้มเฮฮาแต่ข้างในใจผมมีปัญหามากมายเรื่องเรียนเรื่องพ่อแม่และอีกเยอะ
ทุกๆวันผมพยายามใช้ชีวิตให้มีความสุขมากที่สุดเพื่อกลบเกลื่นเรื่องราวร้ายๆที่ผมรู้สึกแย่ในชีวิตของผมและในยามค่ำคืนหรือก่อนนอน
ผมมักจะนึกถึงมันครับทำให้ผมนอนไม่หลับและไปโรงเรียนสาย555555+

ผมว่ากระทู้นี้ดีนะ

[sattawat1979]

ตอนผมเป็นวัยรุ่นผมก็คิดแบบพวกคุณนี่แหละ อยากเป็นนั่นเป็นนี่ แต่อะไรๆมันก็ไม่เป็นดั่งใจเราไปซะทุกอย่างหรอกนะครับ

อุปสรรคในชีวิตแต่ละคนมีไม่เท่ากัน ฝันที่ผมเคยวาดไว้มากมาย พออายุมากขึ้นๆ ทางเดินมันก็แคบลงทุกทีๆ

บางครั้งเราก็ต้องยอมฝืนใจทำในสิ่งที่เราไม่ชอบเหมือนกัน ไม่มีใครโชคดีไปซะทุกอย่างหรอกครับ ผิดหว้งก็มี สมหวังก็มี

ด้วยความจำเป็นในการดำรงชีวิต ต้องกิน ต้องใช้ สารพัดปัญหารุมเร้า ทั้งการเงิน ครอบคร้ว การงาน บางทีมันก็มาพร้อมๆกัน

จำเป็นต้องอาศัย ความอดทนและกำลังใจเป็นอย่างมาก

ชีวิตมันไม่ง่ายเหมือนกับนั่งวาดฝันนะครับ แต่มันคือความจริง ซึ่งบางครั้งมันก็โหดร้ายแต่เราต้องเผชิญหน้าและรับมือกับมันให้ได้


ยังไงขอให้ มีกำลังใจในการดำเนินชีวิตต่อไปนะครับ ถนนเส้นนี้ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ แต่มันเต็มไปด้วยปัญหารอเราอยู่ ขอจงสู้ต่อไป

[oolldjlloo]

ผม19ปี สิ่งที่หวังไว้ นั่นคือ ความว่างเปล่า เพราะเราไม่สามารถกำหนดอนาคตตัวเองได้อย่างในหนัง หรือในนิยายอะไรก็แล้วแต่ ปัจจุบันยังไม่อยากอยู่เลย ถ้าพูดให้ลึกลงไปอีก หวังแค่ไม่ต้องการเกิดมาอีก จะมีซักชาติไหมหนอ

[postgeno159]

ผมอายุแค่ 16

ตอนนี้ก็เรียน ปวช.1 อยู่ครับ

สิ่งที่หวังไว้น่ะหรอ ก็ถ้าเทียบคงจะเป็นอนาคตล่ะ ผมอยากจัดทีมพัฒนาโปรแกรมขึ้นมาครับ

แล้วผมก็จะไปอยู่เมืองนอก ยังไงผมก็จะพยายามเพื่ออนาคตล่ะครับ

ถึงความคิดของผมมันอาจจะพูดง่ายไปหน่อย...

[hades051]

ผมอายุ 16 คับ

เรียนอยู่สายวิทย์-คณิต อยู่ห้องพิเศษคับ 5/1 ตอน นี้ผมอยากจะเป็นนักเปียโนคับ แต่ทางบ้านไม่สนับสนุนเลย เวลาว่างๆผมก็จะเอาโน้ตเพลงมาแกะแล้วเล่นเปียโนในไอแพด

อะไรแบบนี้ ผมอยากดรียนเปียโนมากและอยากได้เปียโนมาไว้ซ้อมด้วย แต่พ่อกับแม่ไม่ซื้อให้ แล้วก็บอกให้เรียนไปจะได้อาชีพดีๆ ตอนผมอยู่ ม.3 ม.4

ผมไปสอบเตรียมทหารคับสุดท้ายก็ไม่ติด ตอนนี้ขึ้น ม.5 แล้วก็ต้องเรียนไปเรื่อยๆแหละคับ เอาเกรดดีๆไว้ก่อนจะได้เข้ามหาลัยดีๆได้ แค่นี้แหละคับ เซ็งจริงๆ

[BackKoMz-]

ผม17อีกนิดจะขึ้นปวช.3 กะจบไปเรียนต่อเลยที่เดิม จบป.ตรีหวังจะเป็นผจก.ร้านก่อนแล้วไต้ ไปเรื่อยหวังสูงๆๆไว้เขตคุม7-11 หลังจากนี้ค่อยว่ากัน แหะๆๆ

[lovekoal]

20 ละพึ่ง จบปวส. อิอิ ก็กำลังหางานทำครับ ระหว่างทำก็จะเรียน ป.ตรี จบป.ตรีก็ไปสอบหางนตามที่ต้องการละค่อยออกงานที่ทำระหว่างเรียน

(สำคัญตอนนี้ยังสอบป.ตรีไม่ได้สักที่เลยอ่ะ ถ้าไม่ได้สักที่เลยในปีนี้ผมคงผิดหวังกับตัวเองมากๆเลย แต่ก็ต้องสู้เพื่อปีหน้า สอบใหม่ๆ ตอนนี้ตั้งใจทำงานเก็บเงิน ปีนี้สอบไม่กี่ที่เอง สมัครสอบไว้เยอะแต่ไม่มีเงินไปจ่ายค่าสมัครสอบเพื่อนๆที่มีเงิน ฐานะดีก็เข้าเอกชนกันหมด เฮ้อ ผมยังจำคำที่เพื่อนผมพูดตอนทำโครงงานได้เลยตอนนั้นบ้านผมช็อตจริงๆ เงินไม่มี ผมต้องไปเลาะหาซ่อมคอมเพื่อนเอาเงินมาจ่ายค่าทำโครงงาน แต่พอวันจ่ายค่ารูปเล่มไม่มีเงินเลยแม้แต่น้อย มีเงินแค่ 200 แต่ค่ารูปเล่ม 400 เพื่อนๆพูดกับผมว่าโหนี่ขนาด***อยู่บ้านนะ***ไม่มีเงินขนาดนี้เลยหรอทำไมไม่ขอพ่อแม่วะ ผมแทบร้องไห้เลย เหมือนน้ำตาจะพุ่งออกมาให้ได้ และเดินออกไปทำฟอร์มว่าจะกลับไปขอเงินที่บ้าน พูดไรไม่ออกเดินออกไปเฉยๆ และก็คิดในใจว่าอยากบอกเพื่อนๆว่า บ้านกูไม่ได้มีเงินแบบ้านพวก***กูต้องหาเงินใช้เอง ไม่ได้ขอพ่อแม่แบบเด็กหออย่างพวก*** แต่มันพูดไม่ออก ตอนนั้นผมคิดสารพัดว่าจะไปปล้นคน ดักตีหัวคนที่มีเงินเยอะๆ แต่ไม่ฆ่าใครหรอกมืดแปดด้านจริงๆ แต่ก็ไม่ทำ นึกได้อีกทีก็ต้องไปขอยืมเงินอาจารย์ดีที่แกยังช่วย ผมเลยรอดมาเลยวันนั้น)

''ไม่มีอะไรยากเกินจะสู้กับใจ ไม่มีอะไรง่ายดายต้อแลกด้วยใจไปคว้ามา''

[tonhaw]

ผมอายุ14 จะขึ้นม3 อนาคต ยังไม่ค่อยได้คิด เพราะว่าหาสิ่งที่ชอบยังไม่ค่อยเจอ มีก็ประวัติศาสตร์เนี่ยแหละ

ความรู้สึกตอนนี้ก็รู้สึกเครียดครับ กลัวว่าจะไม่ได้ต่อ ม4ที่โรงเรียนเก่า ยิ่งเกรดที่ผ่านมาแล้ว อนาคตก็ขอให้ได้ต่อ ม4 โรงเรียนเก่าก็พอ

ปล.ผมเรียนอยู่สามเสนนะ เกรดมันโหดมากอ่ะ สำหรับผมนะ

[nuttakarn2012]

ผมอายุ 18 ครับ ตอนนี้ กำลังเรียน ระดับ ปวช.3 ครับ อนาคตคือ ผมอยากรับราชการ ทหารหรือตำรวจครับ ซึ่งเป็นความฝันของผมตั้งแต่ เด็กแล้วครับ ถ้าจำไม่ผิดก็ประมาณ ป.1 ครับ เพราะ ปู่ผมก็เป็นตำรวจด้วย ผมเลยอยากเป็นตามท่านหละมั้งครับ ตอนนี้ผมคิดว่าผมก็ฟิตร่างกายทุกวันนะครับ แต่ไม่รู้ จบ ช.3ไป จะสอบติดหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ติดผมก็จะต่อ ป.ตรีครับ สาขาก็คงเกี่ยวๆกับพวกคอมพิวเตอร์นี่แหละครับ

( ลืมบอกไป ผมเคยไปสอบเตรียมทหารแล้วนะครับ แต่ไม่ติด แรกๆ ผมก็ท้อมากครับ ว่าจะไม่สอบทหารหรือตำรวจละ แต่ญาติๆของผมก็ให้กำลังใจผมครับ เพราะตอนแรกผมไม่เคยคิดจะสอบนายสิบเลยครับ พุ่งไปที่นายร้อยอย่างเดียวเลย แต่พอคิดไปคิดมา ฝันของผมมันคือการได้เป็นตำรวจ หรือเป็นทหารนี่ มันไม่จำเป็นต้องเริ่มจากนายร้อยหรอก จากนายสิบก็ได้ และที่ผมเลือกเรียนสายอาชีพก็คือว่า ถ้าผมทำความฝันนี้ไม่ได้จริงๆ ผมก็ยังมีอีกความฝันครับ ซึ่งนั่นมันก็ตรงกับสาขาวิชาที่ผมเรียนนี่แหละครับ )

คติประจำใจผมก็คือ ฝันให้ไกล ไปให้ถึง ครับ ถึงจะไม่ถึงก็ไม่เป็นอะไรครับ ผมขอแค่ผมได้ทำตามฝันผมก็เป็นพอครับ ถึงจะไม่สำเร็จก็ไม่เป็นอะไรครับ อย่างน้อยผมก็ได้ลองทำในสิ่งที่ผมฝันไว้ อย่างเต็มที่แล้วครับ

[juventusfc001]

ผมอายุ 18 เรียม ม.6ละ ยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไร แต่ชอบวิชาประวัติศาสตร์มาก ๆ

[Spermz]

ผมอายุ 17 ปีครับ

จากหลายๆกระทู้ ผมอาจดู เป้นเด็กบ้าง ผู้ใหญ่บ้างก็ไม่แปลกครับ

ชีวิตที่ผ่านมาผมพูดได้ว่าเกิดในครอบครัวที่มีฐานะปานกลางครับ เคยรวยมากๆๆๆๆ และเคยจนมากๆๆๆๆ (เป็นหนี้เยอะมากๆครับ หลักสิบล้านเลย)
ชีวิตมีทั้งขาขึ้นขาลง ผมได้เห็นอะไรหลายๆอย่าง และมี วิถีชีวิตที่ต่างจากเด็กวัยเดียวกันครับ ไม่ค่อยได้เที่ยวกับเพื่อน มีเพื่อนเยอะแต่ก็ไม่ได้ใช้เวลาวัยรุ่นด้วยกันมากเพราะวิถีชีวิตผมต่างจากพวกเขา
ผมมีความฝันครับ ตอนเด็กๆว่าอยากเรียนเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ แต่ที่บ้านผมมีธุรกิจ ดูๆแล้วในอนาคตผมต้องมาสานต่อธุรกิจ

จริงๆแล้วในอนาคตผมก็ไม่ได้อยากทำงานจนตายครับ อยากมีครอบครัว มีลูกหลาน อยู่บ้านทำนู่นทำนี่ที่อยากทำ สานฝันเล็กน้อยๆ พูดง่ายๆก็อยาก NEET พอแก่ตัวลงไม่มีแรงพอจะทำอะไรได้เหมือนวัยรุ่นก็คงพาลูก เมียและ หลานๆเข้าวัดวาทำบุญเข้าวัดวา ฟังเทศธรรมให้จิตใจสงบ สำหรับผมไม่ว่าอายุจะผ่านมา 10 ปี หรือมากกว่านี้ ผมคิดว่า เงินก็เหมือนกับวิตามินครับ ไม่ได้ต้องการมากแต่ก็ขาดไม่ได้

ผมรู้ว่าชีวิตไม่ใช่ว่ามันจะได้ดั่งใจครับ แต่ผมจะพยายามทำให้มันได้ดั่งใจบ้างสักหน่่อยก็ดี ผมว่าคนเราถ้าไม่มีเป้าหมาย พรุ่งนี้ก็ไม่รู้ว่าจะลืมตาตื่นมาทำไม

ที่ผ่านมาในชีวิตผมพลาดอะไรเยอะครับผมยังใช้ชีวิตไม่ค้มกับวัยของตัวเองเลยครับ เพิ่งมารู้ตัวก็ตอนขึ้น ม.5 (ตอนนี้ผมขึ้น ม.6 แล้วครับกำลังจะหาสอบเข้ามหาลัย) กว่าผมจะมีเพื่อน แฟน รู้จักคนเยอะแยะมากมาย ผมก็เสียเวลาไปเยอะมากๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปอยู่ ม.ต้นได้ใหม่อีกครับ ผมก็อยากจะทำให้ทุกอย่างเร็วกว่านี้

ผมอยากให้ชีวิตผม เป้นในแบบที่ต้องกรครับ เรื่อยๆ เฮฮาปาจิงโกะ ไม่สุขเกินไป และ ไม่ทุกข์เกินไป
ผมอยากให้ชีวิตผม ไม่ต้องมานั่งพูดว่า "ในสมัยก่อนก็เคยคิดแบบนั้น อยากเป็นแบบนี้"
ผมอยากจะลงมือทำทุกอย่างเพื่อให้ผมได้มีชีวิตในแบบที่ต้องการครับ

จะรวยล้นฟ้า จะจนข้นแค้น จะแบบไหนผมว่ามันก็ไม่ทำให้ผมมีความสุขเลยครับ...จริงๆ
อยู่แบบพอเพียงนี่ละครับ ตามรอยพ่อหลวง ไม่ปวดหัว ไม่ยุ่งยาก ไม่สุขไป ไม่ทุกข์ไป
มีเงินใช้ไม่ขาดสาย แต่ก็ไม่ได้มากจนซื้อแลมโบกินี่ได้เป็นสิบๆคัน แต่ก็เก็บตังซื้ออะไรที่อยากได้ตามต้องการ ผมว่ามันก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่หรอกมั้ง....

[jossza]

เรา 18 ครับ จบม.6 ปีนี้ รอผล admission บอกตรงๆ กดดันมากๆ ถึงกับย้อนคิดว่าทำไมไม่เอาตั้งแต่แรกที่สอบติด เลือกที่จะสละ

เราคิดว่ามีคนอื่นที่เค้าอยากเรียนมากกว่าเราจึงยอมไม่เอาให้คนที่เค้าต้องการได้เลื่อนขึ้นมา ผมก็อยากเห็นอนาคตตัวเอง ตัวเราชอบ

คอมกับคำนวณ แต่ดันเลือกทางเดินผิดตอน ม.4 เลือกเรียน ศิลป์-คำนวณ จึงทำให้ มีข้อจำกัดในการต่อมหาลัย บอกตรงๆเสียใจแต่

เลือกมาแล้วต้องก้าวต่อไป ผมอยากต่อโทต่างประเทศมาก

ปล. ใคร admission ปีนี้มั้งขอเสียงงง

[LastHopeless]

ตอนนี้ก็ จะขึ้น ม.4 แล้วครับ แล้วก็ได้เรียนตามสายที่ตั้งใจไว้

ความจริงผมอยากหาทุนไปเรียนต่างประเทศหนะครับ อยากลองเปิดโลกดูบ้าง

แต่ผมไม่เข้าใจเกี่ยวกับไอ้ แกมม่า ของภาษาอังกฤษนี้สิครับ

555555 แต่ก็อย่างที่พี่ เคโทส... เอ้ย พี่ sattawat1979 55555555

ว่า "อุปสรรคในชีวิตแต่ละคนมีไม่เท่ากัน" ผมก็อุปสรรคเยอะครับ ไม่ว่าจะเป็นด้านการเงิน เกรดที่น้อยนิด แล้วก็ไอ่แกมม่าตลัยนั้นอะครับ 5555555555

ผมพยายามจะเข้าใจมันนะ ไอ้แกมม่าเนี้ย แต่....

แต่ผมก็พอพูดได้บ้างครับ พอพูดกับฝรั่ง(อาจารย์) รู้เรื่องครับ

ปล.ผมอยากให้กระทู้นี้อยู่นานๆนะครับ 555555

[bb_game]

ผมเรียนปี2แล้วครับ เรียนครุศาสตร์ด้วย ใช้ชีวิตไปวันๆไม่มีเป้าหมายที่แน่นอน เชื่อมั้ยว่าผมเรียนมหาลัยแล้วแต่ยังไม่รู้จักตัวเอง

ไม่รุ็จบไปแล้วจะทำอะไร เป็นครู?? ใช่ครับผมเรียนครูแต่ผมก็อยากได้งานที่เงินดีๆ ไม่ใช่ว่าครูเงินเดือนน้อยนะ แต่พ่อแม่ผมก็เ็ป็นครู

ทำให้ผมรู้ว่าการเป็นครูเหนื่อยแค่ไหน เวลาจะอยู่กับครอบครัวก็ไม่ค่อยมี ปิดเทอมยังต้องทำงานไม่ได้ไปเที่ยว อาจจะมีบ้างแต่ก็2-3อาทิตย์แค่นั้น

กว่าจะได้สบายก็ตอนเกษีณนู้น แต่ก็คิดไว้แล้วว่าจะเป็นครูนี่แหละเพราะลึกๆผมก็มีคุณสมบัติพอตัวอยู่ ถ้าพูดจริงๆคือผมได้รู้อะไรหลายๆอย่างจากพ่อแม่ที่เป็นครู

อยากให้คนเคารพ นับถือ อยากปั้นคนให้เป็นคนดี คนเก่ง อยากชดเชยสิ่งที่ขาดหายไปตอนที่ยังเรียนมัธยม

#ปัจจุบันนี้ก็พอใจกับทุกสิ่ง ทั้งเรื่องเรียนเกรดก็ออกมาดี 3.14 เรื่องความรักก็โอเค พึ่งครบ4เดือนไปเมื่อ2วันที่แล้ว จริงๆก็ไม่เชิง4เดือนหรอก มันมากกว่านั้นอยู่

เราผ่านอะไรมาด้วยกันเยอะ ก่อนที่จะคบกันเป็นแฟน ใครจะเชื่อว่าผม"รอ"เค้าได้ตั้ง6เดือน จนเธอใจอ่อน ผมรักเธอมาก และจะรักตลอดไป

ปล.กระทู้นี่มีสาระมากเลยครับ

[exodus]

ถึงจะบอกว่าแบ่งปันประสบการและตัวเองก็เคยเป็นเด็กมาก่อน แต่ผมก็คิดว่าอธิบายไปก็ดูไม่ค่อยจะเกิดประโยชน์
เพราะผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจในวิถีของเด็กยุคปัจจุบัน และเด็กยุคปัจจุบันเองก็คงไม่เข้าใจในวิถีของผมเช่นกัน
แล้วมันจะกลายเป็นการตะโกนคนเดียวบนหน้าผาซะเปล่าๆ คำพูดบางคำพูดไปเด็กมันก็ไม่เก็ต เพราะมันอยู่กันคนละสังคมกัน
ต่างกรรม ต่างวาระ ต่างมุมมอง ต่างวุฒิภาวะ แล้วมันจะกลายเป็นว่าไอ้แก่นี่มาบ่นอะไร ไม่เข้าใจ
จริงๆก็เป็นกระทู้ที่ดีนะ แต่มันเหมาะสำหรับคนที่อยากจะเติบโตและอยากจะค้นหาความหมายในหลายๆสิ่ง
แต่เท่าที่พิจารณา คนประเภทนั้นในเว็บนี้น่ะมันมีน้อยเหลือเกิน

[nutinhotx1]

ผมอายุ 18 ครับ ตอนนี้ กำลังเรียน ระดับ ปวช.3 ครับ อนาคตคือ ผมอยากรับราชการ ทหารหรือตำรวจครับ ซึ่งเป็นความฝันของผมตั้งแต่ เด็กแล้วครับ ถ้าจำไม่ผิดก็ประมาณ ป.1 ครับ เพราะ ปู่ผมก็เป็นตำรวจด้วย ผมเลยอยากเป็นตามท่านหละมั้งครับ ตอนนี้ผมคิดว่าผมก็ฟิตร่างกายทุกวันนะครับ แต่ไม่รู้ จบ ช.3ไป จะสอบติดหรือเปล่า แต่ถ้าไม่ติดผมก็จะต่อ ป.ตรีครับ สาขาก็คงเกี่ยวๆกับพวกคอมพิวเตอร์นี่แหละครับ

จบปวชแล้วรีบไปสมัคสะนะครับ
อย่าพลาดแบบพี่ รีบๆไปสอบ นายสิบตำรวจ สิบเรือ หรือไม่ก็ พานิชนาวี ก็อนาคตสดใส่ครับ

ผมก็ 20 ปีครับ 1 พคผมก็เข้ารับการเกณ ทหารใหม่แล้ว
ผมร้องขอเป็นครับ เป็น ทหารบก 6เดือน(ยืน วุฒิปวส)
ตอน 15 16 17 18 19 ก็ฝันหลายๆอย่างครับ จุดจบด้วยความจน จบด้วยความรู้ตัวว่า จริงแท้แล้วตัวเองไม่มีๆอะไรเหมื่อนที่ฝัน ถ้าฝันนั้นมันยืนบนขาคนอื่น(พ่อแม่)
เรียนไปทำงานไป ตั้งแต่ปวช ชีวิตมึนๆ สาวๆรั่งเกลียด อยู่จน 20 ยังไม่เคยจะได้รู้สึกดีกับเค้าเลย ตอนนี้ ถึงเป็นหนุ่มวัย 20 มองสาว สบตาตรงๆผมก็เขิล พูดไม่อยากจะเป็นภาษาคน
ตอนเรียนก็ปากกัดตีนทีบ จบปวส ชีวิตบอกตรงๆไม่อยากเป็นทหาร 6เดือนผ่านไปหลังปลดคงทำงานโรงงานสักพักใหญ่ๆ
ฝันผมเยอะมากครับ แต่สุดท้ายฝันของวัยเด็ก มันก็ไม่ช่วยอะไรนอกจาก พละกำลังที่เรามีที่จะทำให้วันทุกวันเดินไปอย่างไม่ติดขัด
มีบ้าน มีรถ มีทุนเปิด ฟราม์ปลา เล็กๆ ปลาสวยงาม ปลูกต้นไม้ยามชรา เลี้ยงผู้มีพระคุณ จนพวกท่านไม่อยู่ แล้วตัวผมเวลานั้นค่อยคิดอีกทีครับ

[Nuk-Lightning]

ผมอายุ18 ครับ ขึ้นปีสองเเล้ว ผมชอบวิชาคำนวณกับภาษาอังกฤษมาก พอจบม.ปลายผมสอบได้หลายที่เเต่ก็ไม่เจออะไรที่ตรงกับความต้องการสักอย่างวิศวะเป็นอาชีพคำนวณเเต่ไม่ใช่เเนวเลย จนมีสถานที่นึงเปิดสอบ เมื่อผมสอบติด ผมดีใจมากในที่สุดผม ก็เจอตัวเอง ได้ทำตามฝัน ได้ทำตามหัวใจ ผมเป็นคนชอบคำนวณ ใช้ภาษา เเละออกเดินทาง ตอนนี้ผมก็ได้ตามฝันเเล้วครับ ตอนนี้ผมก็ได้เป็นพาณิชย์นาวีอย่างที่ตั้งใจไว้เเล้วครับ

[Spermz]

ถึงจะบอกว่าแบ่งปันประสบการและตัวเองก็เคยเป็นเด็กมาก่อน แต่ผมก็คิดว่าอธิบายไปก็ดูไม่ค่อยจะเกิดประโยชน์
เพราะผมเองก็ไม่ค่อยเข้าใจในวิถีของเด็กยุคปัจจุบัน และเด็กยุคปัจจุบันเองก็คงไม่เข้าใจในวิถีของผมเช่นกัน
แล้วมันจะกลายเป็นการตะโกนคนเดียวบนหน้าผาซะเปล่าๆ คำพูดบางคำพูดไปเด็กมันก็ไม่เก็ต เพราะมันอยู่กันคนละสังคมกัน
ต่างกรรม ต่างวาระ ต่างมุมมอง ต่างวุฒิภาวะ แล้วมันจะกลายเป็นว่าไอ้แก่นี่มาบ่นอะไร ไม่เข้าใจ
จริงๆก็เป็นกระทู้ที่ดีนะ แต่มันเหมาะสำหรับคนที่อยากจะเติบโตและอยากจะค้นหาความหมายในหลายๆสิ่ง
แต่เท่าที่พิจารณา คนประเภทนั้นในเว็บนี้น่ะมันมีน้อยเหลือเกิน

ขอสักหน่อยครับ อยากเห็น ^^ ในฐานะเยาวชนคนหนึ่ง