ผมใช้เวลานานมากกว่าจะเขียนข้อความพวกนี้ขึ้นมา
ตอนนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลย วันๆได้แต่เหม่อลอย คิดถึงแต่วันแรกที่พบเค้า สิ่งที่ทำให้เค้า ความหวังที่จะได้เริ่มใหม่กับเค้า ผมคิดอยู่แต่เรื่องพวกนี้วนไปมาอยู่ตลอดเวลา ไม่อยากทำอะไร กินไม่ได้นอนไม่หลับ ถึงแม้จะมีครอบครัว ญาติๆ เพื่อนๆ ที่ค่อยให้กำลังใจอยู่ตลอด แต่ทำไมผมกับคิดว่าผมต้องการกำลังใจแค่จากเธอคนนั้นคนเดียว เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า
ผมเป็นเด็กมัธยมปลายครับ อยู่ม.5และกำลังจะก้าวเป็นพี่ใหญ่ของโรงเรียน ซึ่งต่อไปนี้มันจะเป็นช่วงต่อของชีวิต เลยทำให้เกิดเรื่องระหว่างเราสองคนขึ้นครับ
เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงที่ต้องติวหนักเรียนหนักเพื่อที่จะเตรียมเข้ามหาลัย ซึ่งในช่วงปิดเทอมใหญ่นี้โรงเรียนผมม.ปลายไม่มีปิดเทอมครับ ม.4ขึ้นม.5 ม.5ขึ้นม.6 ก็ต้องมาเรียนเพื่อรับเนื้อหาเพิ่มเติม
ซึ่งผมเป็นเด็กคนนึงที่ไม่ค่อยสนใจในการเรียนเท่าไร แต่ก็ไม่ถึงกับว่าทิ้งไปเลย ส่วนแฟนผมเธอเป็นคนเรียนเก่งครับเธอเรียนวิทย์-คณิต ส่วนผมแค่ศิลป์คำนวน โรงเรียนผมมีแค่2สายนี้ครับ เธอจริงจังกับการเรียนมากเพื่อที่จะเตรียมเข้ามหาลัย เธออยากเรียนเภสัชครับ จึงทำให้เธอต้องเรียนหนักกว่าปกติ เลิกเรียนจากโรงเรียนก็มีเรียนพิเศษต่ออีก แต่ในระหว่างที่เธอตั้งใจเรียนนั้นกลับกัน ผม ที่วันๆเอาแต่อยู่หน้าคอม เล่นเกม ดูหนัง เรียนพิเศษเสริมอะไรก็ไม่ไปเพราะตามเพื่อนครับ เพื่อนไม่ไปผมก็ไม่ไป แม้แต่มีสอบย่อยก็เกือบจะไม่ยอมไปถ้าเธอไม่บังคับ
ในวันที่ 3 พฤษภา เป็นวันสุดท้ายที่มีเรียนเสริมก่อนจะมีสอบอีกที ซึ่งในอาทิตย์นั้นทั้งอาทิตย์ผมไม่ได้ไปเรียนเลย เย็นวันที่3 เธอบอกว่าเธอจะกลับบ้านกับเพื่อน(ปกติเธอจะนอนหอกับเพื่อนครับเพราะมีเรียนพิเศษและบ้านเธออยู่บนดอยไกลจากโรงเรียน) เช้าวันที่ 4 เธอโทรมาบอกว่าเธอจะเข้าไร่ไปทำงานกับพ่อเย็นๆอาจจะกลับแล้วจะโทรมาหาใหม่ ผมก็บอกโอเคดูแลตัวเองด้วย ซึ่งตอนที่เธอโทรมานั้นผมยังไม่ตื่นประมาณ10โมงกว่าๆ และเย็นวันนั้นเธอก็โทรมาตามที่บอกเราก็ยังคุยกันเป็นปกติ เธอก็บอกให้ผมเฝ้าเธอนอนตามปกติที่เคยทำมา โอเคผมก็เฝ้าไป แต่ในระหว่างที่เฝ้าผมก็กำลังติดรายการรายการนึงในyoutube แต่ผมวางโทรศัพท์ไว้ไม่ได้นำมาแนบหู และก็ดูรายการต่อไป ทำให้เธอไม่พอใจที่ว่าเธออยากจะนอนแต่ทำไมผมยังมาดูรายการพวกนี้อีก ทำไมไม่สนใจเธอ ผมเฝ้าเธอได้สักพักเธอก็ตัดสายไป ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็ดูรายการในyoutubeต่อไปอย่างสนุกสนาน เช้าวันที่ 5 เธอก็โทรมาบอกเหมือนเดิมกับที่บอกในวันที่ 4 ว่าเธอจะเข้าไร่ วันที่ 6 ก็เช่นกันกับ2วันที่ผ่านมา ตัดมาที่ตอนเย็นเธอก็โทรมาบอกให้เฝ้าเหมือนเช่นเคย แต่ครั้งนี้ผมไม่ได้ดูรายการ ผมรู้สึกเหนื่อย ง่วงและเพลียเลยนั่งเฝ้าเค้าแบบเงียบๆ สักพักนึงเธอตัดสายผมไปอีก ผมก็เลยส่งข้อความไปขอโทษเธอประมาณว่า ที่เงียบน่ะเพราะง่วงนอน ไม่ได้วางโทรศัพท์ทิ้งไว้นะ และวันต่อมาก็เริ่มมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น วันที่ 7 เธอไม่โทรมาหาผมเลย ผมโทรไปหาเธอก็ไม่รับ ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะคิดว่าเธอกำลังทำงานอยู่ ผมก็ดูรายการในyoutubeไปอย่างปกติเหมือนทุกวัน เวลา5ทุ่มกว่า เธอส่งข้อความมาบอกว่า "ขอโทษ เค้าเหนื่อยจากงานมาทั้งวันแล้ว เค้าหลับเลยไม่ได้รับ ขอโทษด้วย" ผมก็เลยส่งกลับไปว่า "ครับ รักหลับฝันดีครับ" ผมก็นอนดูรายการในyoutubeต่อไปจนประมาณตี2ถึงหลับ วันที่ 8 ก็เช่นกัน เธอไม่โทรมาอีกแล้ว วันนั้นผมก็เลยไม่ได้โทรไป จนตอนเย็นผมก็ส่งข้อความไปถามเค้าว่า "โกรธอะไรกันรึป่าว ไม่โทรมาหาเลย โทรไปก็ไม่รับ" เค้าก็ส่งกลับมาว่า "เปล่า ไม่มีไร แค่เหนื่อยจากงานแล้วก็อยากอยู่กับครอบครัว" พอเธอส่งข้อความกลับมาผมก็รีบกดโทรศัพท์โทรหาเธอในทันที แต่เธอก็ไม่ยอมรับสาย คืนนั้นผมเอาแต่คิดว่าผมจะถูกเธอทิ้งไปอีกรึป่าว(ผมเคยถูกเธอบอกเลิกมาแล้ว2ครั้งนี้เป็นครั้งที่3 แต่ผมก็พยายามง้อจนเค้ายอมคืนดีด้วย) มาถึงวันที่ 9 วันแห่งชะตากรรมของผม เย็นวันนั้นจู่ๆfacebookของเธอก็หายไปซะเฉยๆ ผมก็เริ่มรู้สึกใจเสียละ เพราะตั้งแต่ที่เธอกลับบ้าน เธอก็ไม่ได้ออนfacebookเลย ผมก็เลยลองล็อคอินเข้าfacebookของเธอดู มันก็เข้าได้พร้อมข้อความภาษาอังกฤษแปลได้ความประมาณว่า facebookคุณถูกเปิดใช้งานอีกครั้ง บลาๆ ผมก็เลยส่งข้อความไปหาเค้า ไม่นานนักเข้าก็โทรกลับมา และสิ่งที่ผมคิดมาก่อนหน้านั้นก็เป็นจริง เธอโทรมาบอกเลิกผมครับ เธอให้เหตุผลว่าการที่เธอได้เข้าไร่ทำงานกับพ่อแม่ มันทำให้เธอคิดอะไรได้เยอะแยะ และกลับกันระหว่างที่เธอเข้าไร่ทำงานหนักนั้นผมกลับไม่ได้ทำอะไรเลยวันๆอยู่แต่หน้าคอม ใช้ชีวิตทิ้งขว้างไปวันๆ(เธอไม่ได้พูดรุนแรงแบบนี้หรอกครับ ผมเรียบเรียงมาเพื่อให้อ่านแล้วจะได้เข้าใจได้ง่ายๆ) ไม่จริงจังกับการเรียน เธอว่าเราจะเข้ามหาลัยกันแล้ว มันจะเป็นช่วงต่อของชีวิตแล้ว เธออยากได้คนที่สามารถดูแลเธอได้ คนที่ทำงาน คนที่จริงจังกับชีวิต ไม่ใช่คนที่วันๆเอาแต่อยู่หน้าคอมแบบนี้ เธอกลัวว่าอนาคตของเธอจะไม่มั่นคงถ้าเธอยังอยู่กับผม กลัวว่าผมจะทำอะไรไม่ได้ เธอปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อแม่เธอมาแล้วครับ เธอจึงตัดสินใจที่จะเลิก พอได้ยินเธอบอกแบบนั้นผมก็ทำอะไรไม่ได้เพราะผมเคยบอกเธอไว้ตอนที่เรายังคบกันอยู่ว่าถ้าผมถูกเธอบอกเลิกอีกเนี่ยผมจะไม่กลับไปขอคืนดีแล้วนะ เพราะถึงตอนนั้นไม่คงจะไม่มีความหมายอะไรแล้ว ผมต่อชีวิตรักของผมมาได้ 5 เดือน หลังจากที่ถูกเธอบอกเลิกครั้งที่2 เราคบกันมาเกือบ3ปีครึ่งได้แล้วครับ ตั้งแต่ม.2 ผมรักเธอมาก เราผ่านเรื่องร้ายๆด้วยกันมามากมาย จนผมคิดว่าผมอยากให้เธอคนนี้เป็นคนสุดท้ายของชีวิตผม เราจะจับมือเดินเข้ารั้วมหาลัยด้วยกัน แต่ตอนนี้ความคิดพวกนั้นก็ถูกทำลายลงด้วยความไม่เอาไหนก็ผมเอง ผมลำบากใจมากกลัวที่จะต้องเจอหน้าเธอ ตอนที่เธอบอกเลิกผมทำได้แค่สั่งเสียขออะไรบางอย่างกับเธอ บอกให้เธอดูแลตัวเองให้มากๆไม่มีผมค่อยดูแลแล้ว บอกให้เธอตั้งใจเรียนเข้าคณะที่ต้องการให้ได้ เธอบอกเธอจะเปลี่ยนเบอร์เพราะเบอร์ที่เธอใช้อยู่ทุกวันนี้เป็นเบอร์ที่ผมซื้อให้ใช้คู่กัน ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากทำใจยอมรับความจริง ผมเสียใจมาก ผมเคยบอกเค้าว่าผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองจะตั้งใจเรียนเพื่อเค้า แต่ผมก็ทำตามที่บอกไม่ได้ ผมอยากจะคืนดีกับเธอมาก ตั้งแต่ที่เธอหายไปผมก็รู้สึกขาดอะไรบางอย่าง ขาดแรงบรรดาลใจ ขาดกำลังใจที่จะตั้งใจเรียน ผมควรจะทำยังไงดีครับ ผมกลัวว่าสิ่งที่ผมกำลังเป็นอยู่นี้จะทำให้ผมเรียนไม่รู้เรื่อง เธอบอกว่าถ้าผมรักเธอก็ปล่อยเธอไปเถอะ ผมจึงต้องจำยอม
สุดท้ายนี้มันอาจจะเป็นเรื่องที่ยาวไปสักหน่อย ผมเป็นเด็กเก็บกดครับเป็นคนเงียบๆไม่ค่อยมีใครให้ระบายด้วย เวลาเก็บกดมากๆจะชอบทำร้ายตัวเอง ทั้งที่เป็นผู้ชายแท้ๆแต่ไม่รู้ทำไมถึงได้อ่อนแอได้ขนาดนี้ ผมอยากจะเตือนเพื่อนๆในjkgว่าถ้าใครที่มีแฟนและกำลังทำตัวแบบผม เปลี่ยนตัวเองซะนะครับ ดูผมเอาไว้เป็นตัวอย่าง ยิ่งใครกำลังจะเข้าสู่ช่วงใหม่ของชีวิตกำลังเข้ามหาลัยยิ่งต้องระวัง ผมไม่อยากให้ใครเป็นอย่างผม ขอขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลาอันมีค่าเข้ามาอ่านครับ ขอบคุณครับ