เมื่อความตายมาพรากของรักไปจากเรา

[John Marston]

เมื่อความตายมาพรากของรักไปจากเรา



"ความตาย" ... อยู่ใกล้ๆ
"ลมหายใจ" ...? หมดเมื่อไหร่ ไม่รู้
"รักใคร" อย่ามัวแต่ "เฝ้าดู"
รีบทำให้เค้า "รู้" ก่อนที่ไม่มีโอกาสได้ยืนอยู่ เพื่อ "หายใจ"





หนึ่งภาพ..ล้านคำพูด..
โดยปกติสัญชาตญาณมนุษย์
เมื่อรู้ว่าภัยตึกถล่มมาถึงตัวจะวิ่งหนีเตลิดเอาตัวรอดก่อน
แต่ด้วย"ความรักที่แท้จริง"
เค้าเลือกที่จะกอดคนที่เค้ารักอย่างไม่ต้องคิดอะไร
กอดไว้ จนนาทีสุดท้าย ลมหายใจสุดท้ายของชีวิต
ไม่ว่าจะเกิดเรื่องแย่แค่ไหน
ก็ขอเพียงแค่ได้อยู่เคียงข้างกัน ใกล้ๆกัน...
แม้ความตาย ก็ไม่อาจพรากพวกเค้าจากกันได้
รักกันตลอดไป...
แล้วตัวเราเองล่ะ ในเวลาที่มีชีวิตอยู่ตอนนี้
ทำแต่ละวันที่เหลืออยู่ให้ดีที่สุดแล้วหรือยัง
หรือกำลังทำให้เวลาที่เหลืออยู่มันแย่ไปเปล่าๆ
เราไม่สามารถกำหนดวันที่จะจากโลกนี้ไปได้
แต่เรากำหนดสิ่งที่เราจะทำในวันที่มีชีวิตอยู่ได้
ว่าแล้วก็ไปกอดคนรักซะเลยดีกว่า
อย่าได้รอให้ต้องถึงวันสุดท้าย ;>




ไฟคลอกแม่ตายในขณะที่ลูกยังคงห้อยโตงเตงอยู่ในกำมือของผู้เป็นแม่ จนกระทั่งเจ้าหน้าที่หน่วยดับเพลิงสามารถปีนขึ้นไปช่วยชีวิตทารกลงสู่พื้นดินด้วยความปลอดภัย

รูปนี้จะทำให้คุณได้รักแม่มากขึ้น ดูแลแม่เหมือนที่แม่เคยดูแลเรา ก่อนที่จะไม่มีแม่ให้ดูแล




เรื่องของแม่ที่เอาตัวให้รถ 18 ทับเสียชีวิตเพื่อปกป้องลูก





รักของแม่ที่ยิ่งใหญ่ กล้าที่เอาร่างตัวเองให้รถ 18 ล้อ ทับเพื่อปกป้องลูก เรื่องจริงที่คุณจะรักแม่เพิ่มขึ้นเมื่ออ่านจบ

สุดสลด!! ความรักของแม่ชาวรัสเซีย ช่วยชีวิตบุตรสาวจนตัวตาย หลังลูกวิ่งตัดหน้าพ่วง 18 ล้อ บรรทุกหิน ผู้เป็นแม่โดดคว้ามือลูกเหวี่ยงเข้าข้างทาง รอดตายหวุดหวิด แต่ตัวแม่ไม่รอดถูกบดขยี้ร่างเละ ตายอย่างสยดสยอง

สัตหีบ-วันนี้ (20 ต.ค. 55) เหตุการณ์สุดสลดนี้ถูกเปิดเผย เมื่อเวลา 01.00 น. ร.ต.ต.นิพนธ์ โนนเกลือ ร้อยเวรสอบสวน สภ.นาจอมเทียน ได้รับแจ้งเหตุรถพ่วง 18 ล้อ พุ่งชนชาวต่างชาติเสียชีวิต และได้รับบาดเจ็บ เหตุเกิดบนถนนสุขุมวิท เส้นทางพัทยา – สัตหีบ บริเวณตรงข้ามโรงแรม ฏ – ชฎา ม.9 ต.นาจอมเทียน อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี จึงพร้อมด้วย เจ้าหน้าที่หน่วยกู้ภัยมูลนิธิสว่างโรจนธรรมสถานสัตหีบ รุดไปตรวจสอบ

ที่เกิดเหตุบนถนนในเลนซ้ายพบผู้เสียชีวิตเป็นหญิง ไม่ทราบชื่อ อายุประมาณ 30 ปี สัญชาติรัสเซีย ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนสั้น สีฟ้าลายดอก กางเกงยีนส์ขาสั้น นอนคว่ำหน้าจมกองเลือด สภาพศีรษะ และขา 2 ข้าง ถูกล้อรถบดขยี้เละ สมองกระจายเกลื่อนพื้นถนน เป็นภาพที่สยดสยองกับผู้พบเห็น ส่วนผู้บาดเจ็บเป็นเด็กหญิงวัยขวบ 7 เดือน ชื่อ Victora Kolchanuva สัญชาติรัสเซีย บุตรสาวผู้ตาย เจ้าหน้าที่กู้ภัยให้การช่วยเหลือนำตัวส่งรักษายัง ห้องฉุกเฉิน โรงพยาบาลกรุงเทพพัทยา ไปก่อนหน้า ใกล้กันพบรถพ่วง 18 ล้อ ยี่ห้ออีซูซุ สีขาว ทะเบียน 80 – 9885 ชลบุรี รถบรรทุกหินของ บริษัท อรุณโรจน์ศิริ สภาพไฟหน้าขวาแตก และมีเส้นผมผู้ตายติดอยู่ โดยมี นายศุภชัย กาญจนกระจ่าง อายุ 21 ปีพักบ้านเลขที่ 527/1 ม.10 ต.ห้วยใหญ่ อ.บางละมุง จ.ชลบุรี เป็นคนขับ อยู่ในอาการตกใจ ยืนรอให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจ

สอบสวน นายศุภชัย กาญจนกระจ่าง คนขับรถพ่วง ให้การว่า หลังบรรทุกหินไปส่งลูกค้าในเขตเมืองพัทยา ได้ขับรถมุ่งหน้ากลับบ้านพัก เมื่อมาถึงที่เกิดเหตุไม่เห็นผู้ตายวิ่งออกมาบนถนน รู้สึกเหมือนเหยียบสิ่งของ กระทั่ง ได้ยินเสียงหวีดร้องดังสนั่น จึงหันไปมองกระจกหลังพบว่าชนคน จึงเลี้ยวรถกลับมาดูพบหญิงสาวชาวรัสเซียถูกรถของตนเองชน และเหยียบซ้ำจนเสียชีวิตอย่างสยดสยอง

นางวิลาวัลย์ ศรีบริบูรณ์ อายุ 33 ปี คนเห็นเหตุการณ์ เล่าว่า ได้เห็นผู้ตาย พร้อมสามี เดินจูงบุตรสาวมาซื้อผลไม้บริเวณหน้าร้านอาหาร ขณะที่ผู้ตาย และสามี กำลังเลือกผลไม้ ไม่ทันระวังบุตรสาวที่กำลังซุกซน วิ่งออกมาบนถนนตัดหน้ารถพ่วง 18 ล้อที่วิ่งผ่านมา ทันใดนั้น ผู้ตายได้หันไปเห็น จึงวิ่งไปผลักลูกให้พ้นรัศมีรถ จนต้องมาถูกรถชนตายแทนลูก

ข่าวจาก http://www.facebook.com/photo.php?fb...type=1&theater


การพลัดพรากจากสิ่งที่รัก เป็นทุกข์เสมอ
การจากเป็น ก็ยังดีกว่า การจากตาย
การตาย ก็ยังเป็นทุกข์น้อยกว่าการทนเห็นคนที่เรารักต้องทุกข์ทรมาน
จากความเจ็บปวดที่ไม่อาจเยียวยารักษาได้

ผมเคยเสียของรัก หลายครั้งหลายหนในชีวิต
ทุกครั้งที่สูญเสีย ใจหาย ละห้อยหา โศกเศร้าเสียใจ
ชีวิตเหมือนขาดอะไรไป เคยได้พบได้เจอกัน เหลียวหาก็ไม่เห็นแล้ว
เคยไปมาหาสู่ ก็พบแต่ความว่างเปล่า คิดถึงเหลือเกิน ก็ไม่รู้จะไปตามหาที่ไหน
ไม่รู้ว่าจะไปพบกันอีกได้ที่ไหน

เมื่อ 4 ปีก่อน ตอนที่แม่ของผมป่วยหนัก
หมอบอกพวกเราว่า ไม่มีความหวังแล้ว
พวกเราไปเฝ้าไข้แม่กันที่โรงพยาบาล ผมพยายามไม่ร้องไห้
เพราะเคยเรียนธรรมะมาว่า น้ำตาของเราจะทำให้ดวงวิญญาณมีห่วงมีกังวล
ผมพยายามยิ้มกับแม่ พูดคุยกับแม่ กุมมือของแม่ไว้ แล้วเอามือนั้นมาแนบกับแก้มตัวเอง
ดูเหมือนว่าแม่จะรู้ตัว ว่าชั่วโมงนี้เป็นชั่วโมงสุดท้ายแล้วที่จะได้อยู่กับพวกเรา
แม่มองเห็นบางสิ่งบางอย่างเข้ามาในห้องนั้น พวกเรามองตามไป
แต่ไม่มีใครมองเห็นอะไร แล้วแม่ก็บอกกับพวกเราว่า เขามารับแล้ว
แม่ต้องไปแล้ว แล้วแม่ก็จากพวกเราไปอย่างสงบ มือของผมยังกุมมืออุ่นๆของแม่อยู่
รู้สึกเศร้า แต่ไม่ร้องไห้ ผมกอดแม่และหอมแก้มแม่เป็นครั้งสุดท้าย
เฝ้าร่างไร้วิญญาณนั้นอยู่นาน จนหมอมาเตือนว่าให้ญาติๆกลับได้แล้ว
ก่อนวันเผา ผมมองร่างที่ไร้วิญญาณของแม่ซึ่งนอนอยู่ในหีบศพที่มีฝาครอบใสๆ
ใส่ชุดที่สวยที่สุดที่แม่เคยชอบใส่ มีดอกไม้ประดับประดาอยู่ในหีบศพนั้นอย่างสวยงาม
สองมือนั้นกุมประสานกันไว้อย่างสงบ นั่นคือภาพสุดท้ายของแม่ที่ผมได้เห็น

ลูกสาววัยหกขวบมักจะร้องไห้ในเวลากลางคืน
เขาบอกว่า คุณย่ามาเล่นด้วย แล้วท่านก็จากไป เขาก็เลยร้องไห้
เป็นแบบนี้ทุกคืน เป็นเวลา 7 คืน หลังจากนั้น ลูกสาวผมก็ไม่ได้เห็นคุณย่ามาหาเขาอีกเลย

ปีนั้นทั้งปี ผมเศร้าซึม อะไรๆก็พลอยเศร้าไปกับจิตใจที่หดหู่ของผมด้วย
เหมือนหมดอาลัยตายอยากในชีวิต แต่ผมไม่ได้ร้องไห้
พูดน้อยลง อารมณ์ไม่เบิกบานแจ่มใส คิดถึงแม่มากๆ
จะทำอะไรก็คิดถึงไปหมด ยามกินอาหาร ก็คิดถึงสมัยที่แม่เคยทำให้กิน
ยามนอน ก็คิดถึงสมัยที่แม่เคยเข้ามาจูบหน้าผากก่อนนอน
เวลาขับรถก็คิดถึงคำพูดของแม่ ขับรถดีๆนะลูก อย่าประมาทนะ

ทุกวันนี้ ผมไม่เศร้าแล้ว แต่รู้สึกเหมือนแม่ยังไม่ตาย
รู้สึกเหมือนมีแม่อยู่ใกล้ๆ เพียงแต่ไม่เห็นตัวท่าน
นึกถึงคำพูดของท่าน และกิจกรรมที่เคยทำร่วมกันมา
ผมยังมีแม่อยู่ในใจของผมเสมอ ท่านไม่เคยตายไปจากใจของผมเลย


แม่ชอบสะสมถ้วยกาแฟสวยๆ ผ้าเช็ดตัวเนื้อดี และของอื่นๆ ที่ไม่ยอมเอาออกมาใช้
แม่มักจะบอกว่า เอาไว้ใช้ในโอกาสพิเศษ แต่จนถึงวันที่แม่ตาย
ของเหล่านั้นก็ยังไม่เคยได้ถูกนำออกมาใช้เลย พวกเราต้องเอามาใช้เอง
ความตายของแม่ ทำให้ผมได้คิด
เราไม่รู้ว่าคนที่เรารักจะจากเราไปเมื่อไร
ขณะที่เขายังมีชีวิตอยู่ เราควรทำอย่างดีท่ีสุดเพื่อความสุขของเขา
เพื่อว่า เมื่อถึงเวลาที่ต้องจากกัน
เราจะได้ไม่เสียใจที่เรายังไม่ได้ทำอะไรดีๆให้แก่คนที่เรารักเลย

เราทุกคนเกิดมาแล้ว ต้องตาย ไม่วันใด ก็วันหนึ่ง
เราควรเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อมเสมอ ที่จะรับรู้ว่า
ถึงวันหนึ่ง...คนที่เรารัก อาจจะต้องจากเราไป
เพื่อว่า เราจะได้ไม่ร้องไห้ฟูมฟายอย่างขาดสติ ไม่เศร้าโศกเสียใจจนไม่เป็นอันทำอะไร
และไม่ทำให้วิญญาณของคนที่เรารัก ต้องมีห่วงมีกังวล เขาจะได้ไปสู่ภพภูมิที่ดี

แล้วเราจะได้พบกับคนที่เรารักอีกเสมอ ในภพภูมิใหม่
ตราบใดที่ใจเรายังรักและคิดถึงเขาอยู่ สายใยแห่งความรักและคิดถึงนี้
จะพาเราไปพบกันอีกในภพหน้า นี่คือความผูกพันที่ต่อเนื่องไม่รู้จักจบจักสิ้น
เพราะจิตวิญญาณเป็นอมตะ ไม่มีวันตาย
คนที่เรารัก เขาจากเราไปเพียงสังขารร่างกายเท่านั้น
แต่จิตวิญญาณที่ยังรักและผูกพันกับเราอยู่
จะทำให้เราได้พบกันอีกเสมอ ทุกภพทุกชาติไป
ขอให้เราจงหมั่นทำความดี และอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลไปให้แก่คนที่เรารัก
เพื่อความสุขสงบแห่งจิตวิญญาณ ทั้งของเรา และ ของเขา

อ้างอิงจาก http://board.postjung.com/686707.html

[my dath]

ซึ้ง ขนลุกเลย

[mandragon66]

สุดยอดครับ ขนลุกเลย เอาไป10000หัวใจ

[PhraoBWS]