BREAK Series

[santisook01]

BREAK Series

Survival Sci-fi




บ้านใหญ่ถูกทำลาย ข้อมูลทั้งมวลคือของตายและหล้าหลัง เส้นด้ายแห่งความขัดแย้งขาดสะบั้น จินราซหมดความอดทน เปิดศึกแรกโดยการยิงขีปนาวุธเข้าทับบ้านเรือนของโอมู กลายเป็นสงครามระหว่างประเทศ แรซัสมหาอำนาจด้านอาวุธสงครามเข้าสนับสนุนจินราซอย่างเต็มที่ สงครามปะทุรุนแรงมากขึ้นเมื่อกองทัพของพันธมิตรส่งยุทโธปกรณ์การรบแก่โอมู ลุกลามกลายเป็นสงครามโลกครั้งที่ 3 มนุษย์ชาติเสียชีวิตไปกว่า 500 ล้านคน ครึ่งค่อนโลกเต็มไปด้วยม่านหมอกและควันพิษซึ่งเป็นผลพลอยได้จากอาวุธเคมี ป่าไม้ป่าซีเมนต์ถูกทำลายเกลี้ยง ยืนหยัดหนึ่งเดียวคือผู้ชนะ สงครามไม่มีทีท่าว่าจะจบลงโดยง่าย ผู้คนล้มตายไม่เว้นแต่ละวัน
แต่แล้ว ความหวังของมวลมนุษยชาติก็บังเกิดขึ้นมา ทว่าเขาผู้นั้นกลับไม่ใช่มนุษย์

การเดินทางกว่า 300 ปีสิ้นสุดลง ดูเหมือนว่าระบบนำทางของยานจะมีความขัดข้องอย่างรุนแรง หนำซ้ำพลังงานยังต่ำมากด้วย ผมต้องลงจอดที่ดาวเคราะห์สีฟ้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ซึ่งตอนนี้มันกำลังจะกลายเป็นสีแดง

[santisook01]

Break Out

บทนำ

“ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เกม ‘Survival Fun Land : SFL’ จะเริ่มขึ้นในอีก 300 วินาทีนี้! ผู้เข้าแข่งขันทั้ง 20 คนเตรียมพร้อม สนามแข่งขันเตรียมพร้อม จำไว้ด้วยว่า ผู้เข้าแข่งขันในที่นี้พร้อมใจแล้วที่จะรับมือกับความตาย ความตายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง ความตายที่ไม่อาจตั้งตัว...” พิธีกรในเอรีน่ากล่าวพร่ำเพรื่อจนน่ารำคาญ
“มันจะพูดไปอีกนานแค่ไหนกัน” ไคล์ ชายร่างหนาสูงใหญ่สบถ “ก็รู้อยู่หรอกว่าพวกถ้าพวกเราตายไปแล้วมันจะไม่มีผลอะไร แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...” สีหน้าเขาหดหู่ลง
“พวกเราก็เป็นเพื่อนกัน” ไมรอนชายร่างสูงโปร่งหน้าคมเอ่ย
“ใช่”
“ใช่”
“ใช่”
“ใช่”
ทั้งวิน ไวท์เทมดักค์ริลเนอร์ฮันเตอร์ออซ หรือแม้แต่บิกฮัคค์คิงส์แมน รอสลี่ ซึ่งเป็นพวกบาลาค์ก ยังเห็นด้วย
“ถึงอย่างนั้นเราก็ยังต้องสู้กันอยู่ดี” วินเอ่ยถึงความจริง “ไอ้พวกป่าเถื่อน”
“กล่าวหาผู้อื่นแบบนั้น ก็ควรจะดูตัวเองหน่อยนะไอ้พวกสวะ แกมีโทษถึงตายแต่ได้มาลงแข่งรายการนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว ฆ่า ๆ กันไปมันก็ไม่ได้ทำให้โลกเลวร้ายขึ้นหรอก” ผู้คุมร่างสูงผมกะร่องแผดเสียงแหบแห้งออกมาด่าทอ
“พวกเรายอมรับ แต่ก็ไม่ได้สมัครใจหรือดีใจกับการที่ได้มาอยู่ในที่ตรงนี้สักหน่อย” ฮันเตอร์ ชายกล้าได้กล้าเสียเอ่ยแย้ง
“นั่นมันเรื่องของแก” ผู้คุมเบือนหน้าหนีอย่างรำคาญใจ “ไปสวมเกราะได้แล้ว”
พวกเราเขม่นใส่ผู้คุมอย่างโกรธเคืองแล้วเดินไปประจำที่ของตนเองเพื่อสวมเกราะ
ด้านหน้าของผมคือชุดเกราะยุคโบราณของบรรพบุรุษ หัวเหล็กมีเขาสีทองดั่งยมทูตชั่วร้าย สัญลักษณ์แห่งความคาดแค้นถูกสลักลงบนเกราะเหล็กหนาและโล่ทรงสามเหลี่ยม ถึงจะเป็นเหล็กแต่ชุดมันกลับมีสีดำทะมึนน่าหวั่นเกรง สีแดงตัดพาดผ่านเสริมความเกรงขามมีในทุก ๆ ส่วนของชุด ผู้ช่วยสวมเกราะ 4 คนสวมเกราะให้ผมในเวลาไม่ถึงนาที เขาพยักหน้าให้เพื่อเพิ่มกำลังใจ พวกเขาคือหนึ่งในผู้สนับสนุนให้ผมได้ใส่ชุดเกราะนี้
“น่าสนใจดีนี่ ยมทูตสีแดง” ไคล์ในชุดนักรบหลังความตายสวมเกราะเหล็กไม่ต่างจากผมแต่หมวกเหล็กมีแค่เขาใหญ่ ๆ เขาเดียว
“หึนายก็ไม่ต่างกันหรอก” ผมสวนกลับ พวกเราหัวเราะในลำคอ
“พวกเราจะนับถอยหลังเพื่อเป็นการปล่อยตัวกัน” พลันเสียงพิธีกรแหลมสูงแต่มีเสน่ห์ดังขึ้นเรียกสติ
“เข้าประจำที่!” เจ้าหน้าที่คุมประตูตะโกนลั่น “ตรวจสอบร่างกาย!”
“เตรียมพร้อม!” พวกเงยหน้าสู่ช่องว่างสีเหลี่ยมขนาดใหญ่ เสียงปรบมือโห่ร้องสั่นสะเทือนเลื่อนลั่นไปทั่วเอรีน่า
“10” ผู้คนเริ่มนับเลขถอยหลังพร้อมกัน
“9”
“8” ถ้าหากว่าโลกนี้สามัคคีดั่งการนับเลข ผมคงไม่มาอยู่ตรงนี้หรอก
“7”
“6” ความตายก็คือความตาย เสียสหายคือความตายทางจิตใจ
“5”
“4” พวกเรามองหน้ากัน ไม่นึกไม่ฝันว่าจะต้องทำเรื่องพรรค์นี้
“3”
“2”
“1”
“ปัง!!!”
ปืนใหญ่โบราณพลันถูกยิง ตามมาด้วยเสียงโห่ร้องก้องสนั่นและบ้าคลั่งของผู้คนบนที่นั่งจำนวนมหาศาล
“ไป”
“ไป”
“ไป”
ผู้คุมและเจ้าหน้าที่กว่า 10 คนให้สัญญาณและเร่งเร้าผลักไสพวกเราออกมา
“วิ่ง!”
“วิ่ง”
“วิ่ง”
พวกเราให้สัญญาณกัน แล้วก้าวเท้าไปตามเส้นทางที่ถูกสร้างขึ้น
“ที่แห่งนี้ไม่เคยมีคำว่ากลัว ฝึกหนักเสียเหงื่อหมดกายยังดีกว่าสู้รบเสียเลือดหมดตัว”
“ออกมาแล้วครับ ผู้เข้าแข่งขันทั้ง 20 คน” พิธีกรกล่าวขานอย่างตื่นเต้น โลกผมหดเล็กลงเหลือแค่พื้นที่ในสนามแข่งขัน คำพูดคำจาไร้แก่นสารไม่มีทางเข้าหูผมได้
‘ตูม!’
ระเบิดลูกใหญ่ดังสนั่นกลางสนามซึ่งเต็มไปด้วยกำแพงเหล็ก
“เอาเลยฮันเตอร์!” วินร้องลั่นพลางโยนลูกระเบิดซึ่งขุดมาจากพื้นดินของสนาม
“นั่นมัน...” น้ำเสียงของพิธีกรเหือดหายกลายเป็นความแปลกใจผู้คนในสนามต่างพากันเงียบเสียงและจ้องมองการกระทำของผู้แข่งในสนามไม่ละสายตา
“เข้าไปหยุดเร็ว!” เหล่าผู้คุมผมโกร่งสั่งเจ้าหน้าที่แต่ไม่มีใครขยับ
ผมละหน้าออกมาจากผู้คุมผู้โชคร้ายแล้วตั้งหน้าวิ่งเข้าหากำแพงสูงใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่สุดทางในอีกฟากของสนาม
“ฮาก!!!!” เสียงร้องคำรามของสัตว์ร้ายดังก้องขึ้น
“เขา เขาปล่อยไดเกอร์ออกมาแล้ว!” พิธีกรหยุดเสียงพูดไปดื้อ ๆ ทั้งที่ปกติการปล่อยตัวของไดเกอร์จะทำให้เขากล่าวคำอย่างลิงโลดแท้ ๆ “ก็ได้ครับ! ในเมื่อปล่อยออกมาแล้วยังไงก็ต้องเล่นกับมันบ้าง!”
“เขาหายไปไหนน่ะ” เสียงกรรมการข้างไมค์ของพิธีกรเอ่ยถามลอดออกมาจากลำโพงดังไปทั่วสนาม
“ตายล่ะ พวกมันกำลังจะแหกคุก!”

[Stormwind]

ถ้าจะลงไว้ก่อนแล้วยังไม่แต่งนี่จะลงให้รกบอร์ดเพือ?

By stormwind [Female]

[santisook01]

ถ้าจะลงไว้ก่อนแล้วยังไม่แต่งนี่จะลงให้รกบอร์ดเพือ?

By stormwind [Female]

ก็ได้ครับ ถ้าต้องการแบบนั้น ส่งข้อความถึงผู้คุมขอให้ลบออกเลยครับ ถ้าจะให้ดีแบนผมออกเลยดีกว่า ถ้าผมเป็นตัวปัญหามากขนาดนั้น