(EN/TH) The Fugitive (ชีวิตของผู้หลบหนี) Intro

[Balrogslayerz]

สวัสดีครับทุกคน ผมเป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่พึ่งจะเริ่มเขียนนิยายได้หมาดๆน่ะครับ เรื่องที่ผมเขียนนั้นผมได้ลองเอาไปลงเว็บทอฝันแล้ว แต่ก้อยากจะนำมาแบ่งปันให้เพื่อนๆได้ติชมกันบ้างน่พครับ เพื่อจะนำไปพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้น เพราะฉะนั้นแล้ว ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวฝากผลงาน มา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ

ก่อนที่ผมจะพูดเกี่ยวกับตัวเรื่องหลักนั้น ทางผู้อ่านควรจะรู้เกี่ยวกับชนวนหลักของเรื่องก่อนนะครับ โดยเจ้าชนวนนี้ก็เริ่มจากการที่องค์กรอิสระแห่งหนึ่งที่มีหน้าฉากเป็นบริษัท cybernetics หรือที่เราเรียกกันบ้านๆว่า อวัยวะเทียมนั่แหละครับ จับผู้คนไปทดลองบิดเบือนยีนพันธุกรรมเพื่อสร้างอาวุธสงครามไปขายให้ผู้ที่สามารถจ่ายให้ได้ในราคาสูงสุด โดยคนพวกนี้จะถูกลักพาตัวจากโรงพยาบาลหรือที่อื่นๆเพื่อนำมาทดลองกับสารพิษชนิดหนึ่งซึ่งมีคุณสบัตรที่สามารถเปลี่ยนแปลงโครงสร้างยีนได้ อย่างเช่น ทำให้สายตาเฉียบคมเหมือนนกอินทรีย์ มีความยืดหยุดของแขนแบบงู หรือพละกำลังมหาศาลแบบช้าง ในตอนแรกนั้น ทางองค์กรได้เคยใช้นักโทษประหารชีวิตหรือเชลยที่จับมาได้ป็นหนูทดลอง แต่กลับกลายเป็นว่ามีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่รอดชีวิตมาได้ เพราะถึงสารพิษวิเศษนี้จะสามารถเปลี่ยงแปลงโครงสร้างของยีนได้ แต่ก็มีความเสี่ยงที่จะเสียชีวิตสูงจากการ reject หรือ สภาวะที่ร่างกายไม่สามารถทนรับความรุนแรงของพิษได้ และตายลงนั่นเอง แต่ในขณะเดียวกัน เมื่อนำเด็กเล็กที่อายุไม่เกิน 10 ปีมาทดลองใส่สารพิษลงไปกลับมีผลลัพธิ์ที่น่าแปลกใจ เด็กๆนั้น ในช่วงที่ภูมืต้านทานและการเติบโตยังไม่สมบูรณ์ สามารถทนรับพิษได้อย่างดีเยี่ยม และโอกาสในการ reject น้อยลงกว่าผู้ใหญ่ถึง 90 เปอเซ็นต์ ทางองค์กรเลยเริ่มลักพาตัวเด็กที่ป่วยโรคร้ายแรงเช่น ลูคีเมีย หรือ มะเร็งระยะสุดท้ายออกจากโรงพยาบาลเพื่อมาทดลอง โดยหลอกทางผู้ปกครองว่า เด็กได้เสียชีวิตลงแล้วในห้องฉุกเฉิน การที่ไม่มีใครรู้ว่าเรื่องนี้กำลังเกิดขึ้นทั่วประเทศนั้น ก็เป็นเพราะทางบริษัทหน้าฉากนั้น มี reputation ที่ดีกับทางสังคม เพราะได้ใช้เงินที่ได้รับมาจากการขายอาวุธสงครามและงบจากรัฐบาล เพื่อสร้างอวัยวะเทียมมาช่วยผู้ป่วยของทางโรงพยาบาลหลายแห่งโดยไม่คิดค่าใช้จ่าย และก็มียาวิเศษที่เมื่อฉีดเข้าไปแล้ว ทำให้คนที่มีความผิดปกติทางพันธุกรรม อย่างเช่นตาบอด หรือหูหนวกนั้น สามารถใช้ชีวิตตามปกติเหมือนคนธรรมดาได้ ซึ่งยาวิเศษนี้ ก็คือเจ้าพิษดัดแปลงยีนนี่หล่ะครับ แต่นำมาใช้ในจำนวนน้อยนิดและผ่านการดัดแปลงมาแล้ว จึงทำให้รักษาโรคที่เกี่ยวกับพันธุกรรมได้
ในส่วนของเรื่องที่จะเขียนจริงๆต่อจากนี้เกี่ยวกับเด็กชายคนหนึ่งซึ่งถูกรถเมล์ชนจนขาแขนหักตอนอายุ 10 ขวบ และพ่อของเขาซึ่งเป็นนักวิจัยขององค์กรนั้นจึงพาไปรักษา ซึ่งหลังจากการรักษาแล้ว ผลข้างเคียงของยาพิษคือทำให้ตัวเอกจำเหตุการณ์หลังรถชนไม่ได้เลย ที่จำได้ก็มีแต่หน้าของคนในครอบครัวเท่านั้น ทางองค์กรเลยทำสัญญากับทางพ่อของตัวเอกว่าะให้อยู่ที่ facility นั้นแทนเป็นบ้านไปก่อน จนกว่าอายุจะครบ 15 ปี แล้วถึงจะปล่อยกลับบ้านไป และในระหว่างนั้น จะพยายามเรียกความทงจำกลับมาและทดลองการใช้ยาพิษเพื่อรื้อฟื้นความทรงจำที่หายไปควบคู่ไปด้วยกัน พ่อของเด็กไม่มีทางเลือกเลยจำต้องให้ลูกของตนอยู่ในการดูแลของทางองค์กร ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี และเด็กคนนั้นก็ได้เติบโตมาใน facility อย่างสมบูรณ์ และคิดว่านั่นคือบ้านของเขา โดยมีเพื่อนหลายคนเป็นเด็กที่ถูกทางองกรณ์พาตัวมาทดลองนั่นแหละครับ จนกระทั้งวันหนึ่ง วันที่ทางองค์กรจะปล่อยเขากลับบ้านหลังจากรื้อฟื้นความทรงจำมาได้ระยะหนึ่งแล้ว กลับมีกลุ่มก่อการร้ายบุกเข้ามาทำลายสถาณที่นั้น ทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นต้องหนีออกไป และพยายามค้นหาตนเองพร้อมกับแก้แค้นบุคคลที่ทำให้เขาต้องเสียบ้านไปครับ
โดยเรื่องหลักแล้วจะเขียนเป็นภาษาอังกฤษครับ แต่ผมจะพยายามแปลเป็นไทยให้เร็วที่สุด ขึ้นอยู่กับความต้องการของผู้อ่านนะครับ โดยเรื่องนั้นจะเริ่มต้นหลังจากที่บ้านของตัวเอกของเราถูกบุกรุกโดยกลุ่มผู้ก่อการร้ายครับ
ป.ล. เนื้อเรื่องอาจมาฉากโหดร้ายอยู่มาก เพราะฉะนั้นโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านด้วยนะครับ

[Balrogslayerz]

The Fugitive



"Fear makes us feel our humanity." -Benjamin Disraeli

" ความกลัวคือสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกได้ ว่าเราคือมนุษย์" -เบนจามิน ดิสราเอลี A foul stench of blood ran through the air. In that dark and creepy room, a young boy hid behind a metal desk. Still shocked about what happened just minutes ago, the boy found his body unresponsive to his wishes, and no matter how much he wanted to turn his gaze away from what's before him, he simply can't. Fear struck him like lighting bolt, and for the first time since he entered the facility 5 years ago, he felt vulnerable. The boy started to shiver, his mind couldn't take the stress and he could feel it breaking apart, but ironically, what kept him from breaking was the gruesome view infront of him. His brown eyes were set on a body of his father laid in a pool of blood, the smell in that room was horrid, but what his eyes reflected topped the list of "The most traumatizing thing he ever saw that night". His eyes were not wet, his cheeks wasn't red, there was nothing inside his head, everything seemed hollow, even the smell didn't seemed to trouble him anymore. The boy couldn't remember what happened before his father died, the last thing he remembered before he found himself under the metallic desk was two men dressed in black, with guns in their hands. The boy tried to recollect his memories, tried to piece what happened together, but suddenly, the door on the far side of the room opened and two men walked in. The boy remembered them vividly, they were in a bloodstained black suit with guns in their hands, finally he regained the ability to control his body, he stopped shivering as soon as the murderers started to move in. They scoured the room furiously but they didn’t see the boy behind the desk. They were frustrated, not only because they couldn’t find the boy, but because they can’t stand the stench from the dead bodies they left on the ground. The boy sat still, hoping those murderers wouldn't find him and quickly leave, they eventually did, but before that, he overheard their conversation. “Where the hell is he? We can’t let any test subjects escape or Carter’s going to hang us from the damn tower.” One of the men turned around furiously, trying to find the boy among the bodies littered on the floor. “I can’t see anything in this darkness. That maggot must have died in the blast along with others. Let’s just take the rest of the kids and get outta here; Carter would want a full report as soon as possible. And I don’t wanna be greeted by any other nasty surprises these eggheads may have had in store. Ugh, the smells .I think I’m gonna puke.” The other men said in disgust, the smells “Alright, let’s get the hell outta here. Call for reinforcements and let’s go back to HQ.” The murderers left shortly afterward; but the boy still couldn't move an inch, as if whatever courage he once had were gone. As he covered behind that bloodstained steel desk, he slowly regained the memory of the events that transpired......... He remembered his father taking him beyond the facility's gate 5 years ago. Back then his body was very weak and he remembered going to the hopital on a weekly basis, and his bad luck reached its peak when he was hit by a bus right infront of his home. The circumstances forced his father to take him from Manhattan where he was born to this medical facility. His father was the lead scientist of the facility and put him in solitary containment unit in order to provide the best care for his condition. The scientists performed tests on him but it was not so intrusive, the new life under the dome was quiet and peaceful. He remembered he saw many children outside his chamber, they were patients like him, but the scientist prohibited him from meeting them. One day, his father took him to a big white room for another test, he couldn’t remember what happened after that, but when he woke up again, his father was sitting right beside him. The boy could remember clearly, his father expressed relief .but despite the joyful face he saw, there was something else, something similar to regret. After that day, he was allowed to approach other children, he made many friends and he was happy. But as time passed, he began to notice some of his friends were disappearing from the common room. The scientists explained that they were sent home because their conditions have already been improved. Everything was fine until this evening .until those men came. With no warning or any sign, those men opened fire on everything that moved, his father took him back to his room, but he was mercilessly shot by the murderers from the back, his father managed to hide him under the table before succumbing to his wound. The boy eventually managed to muster enough courage to get up and leave the room. Before he left however, he made sure his father died with his eyes closed, even if it was an unmarked grave. The boy got out of the room and found the facility burning down and the floor littered with dead scientists, but strangely enough, other children his childhood friends were nowhere to be found. He was shocked at the gruesome scenery but he kept his sanity in check and ran to the exit as fast as he could. It was raining hard outside, but he could see the light from the cars those murderers used to get to the shelter, several more lights quickly approached his location from the main road,he knew the murderers were on to him, and his only home is burning to the ground right behind his back. He made a split second decision and ran out of the facility he once called home into the pine forest nearby. His eyes were filled with tears, but it was not of sadness it was filled with rage. He kept running and never turned back. He kept running until his legs bloodied, until exhaustion took him down. He reached the edge of the forest, and before him is a grass plain. He collapsed, exhausted from the running. The last thing he saw hat day was a group of men, dressed in black robe approaching him; he closed his eyes, and embraced the inevitable. He woke up again on a bed; it wasn’t his family home in Manhattan or the familiar bed at the facility. He looked around, trying to get a sense of where he is. Suddenly, a middle-aged man walked into the room and sit by him. Startled, he tried to escape but he was too weak to move. The mysterious man wore the same black robe the boy saw last night, his face was marked with large scars and he was wearing an eye patch on his right eye. The remaining eye he had was green, but his gaze was like that of a man who survived through all the wars in this world put together, it was an eye of a killer. However, this middle aged man wasn’t as menacing as his looks suggest, he welcomed the boy with a smile on his face. “Hey kid, how’re you doing? You got us worried last night when you collapsed at that field.” The mysterious man greeted the boy, offering him a glass of water. “I’m feeling better thanks, but where .am I?” The boy looked around nervously, trying to get a sense of where he was. “You’re at our small village just out of town around the forest, we saw you running away from the Enlightenment Project facility last night.” “My home!!! Is it ..did anyone?” He turned to his savior, his heart raced with the expectation of good news. “I’m sorry kid we tried to save your friends but we were too late, the scientist were all dead and other children were nowhere to be found. Whoever did that were professional killers, mercenaries, they even managed to turn off the security drones. Those bastards blew up every damn thing in the living quarters and sealed the facility ..but we took care of most of them and brought you back here.” The boy has already accepted the possibility that he’s a sole survivor from the whole ordeal .but the shock hasn’t worn off yet. He remained silent, lost in his thoughts, and then tears start to come out from his eyes. The man who saved him hugged him, trying to comfort him. “It’s alright, you’re not alone. You’re safe now and no matter what happens from now on, I will always protect you. What’s your name?” “Garret .my name is Garret Lowell.” “Garret huh, you can call me Salazar. Come, let’s go to the village, I’ll get you something nice to eat.” Salazar smiled to Garret, and for the first time since he left the bloodstained table, the boy felt safe from harm. Salazar took Garret out of the room and into the village, and there he raised the boy as his own brother. In time, Garret started to trust his savior, and he finally feels the sense of belonging he once had. But no matter how hard he tried to start a new life, he could never forget the bloodshed, the pain, the screams of his childhood friend and family. The life he once knew was gone; it was taken away by those murderers. The boy swore to himself that day he ran away from the facility; he will do whatever it takes to find those murderers and put them to justice. ภาษาไทย กลิ่นเหม็นอบอวลของเลือดลอยอยู่ในอากาศ เด็กชายคนหนึ่งได้แอบซ่อนตัวอยู่ใต้โต๊ะเหล็ก ภายในห้องที่มืดมิดและน่าสยดสยอง เขายังคงตกใจกับเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่กี่นาทีมานี้ เขาต้องการที่จะหันหน้ามองไปทางอื่น แต่ร่างกายของเขากลับไม่ตอบสนอง ทำได้เพียงจ้องมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขา ความกลัวฟาดลงมากลางใจของเขาปานสายฟ้า นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเปราะบางแม้ว่าจะเข้ามาอยู่ในสภานที่นี้มานานเป็นระยะเวลาห้าปีแล้วก็ตาม ร่างของเขาเริ่มสั่นเทา เขาไม่สามารถทนรับความรู้สึกเคร่งเครียดและกดดันเหล่านี้ได้ เขารู้สึกได้ว่าความนึกคิดของเขากำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่ที่น่าตลกคือการที่ภาพอันหน้าสยดสยองตรงหน้าเขาคือสิ่งที่คอยฉุดรั้งเขาไม่ให้กลายเป็นบ้าไป ดวงตาคู่สีน้ำตาลของเขาจดจ้องอยู่ที่พ่อของเขาที่กำลังนอนอยู่กลางกองเลือด กลิ่นในห้องนั้นน่าคลื่นเหียนชวนอาเจียน แต่นั่นก็ไม่ใช่ "สิ่งที่สร้างบาดแผลและความชอกช้ำที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาในคืนนั้น" ดวงตาของเขาไม่ได้รื้นขึ้น แก้มของเขาไม่ได้แดงก่ำ ในหัวของเขาไม่มีอะไรอยู่เลย มันรู้สึกกลวงเปล่า แล้วตอนนี้กลิ่นเหม็นก็ไม่ได้รบกวนเขาอีกแล้วด้วยซ้ำ เด็กชายจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนพ่อของเขาตาย สิ่งสุดท้ายที่เขาจำได้ก่อนจะพบตนเองนั่งอยู่ใต้โต๊ะเหล็ก คือภาพชายสองคนในชุดดำและปืนในมือ เด็กหนุ่มพยายามดึงความทรงจำของเขากลับมา พยายามปะติดปะต่อเรื่องที่เกิดขึ้นเข้าด้วยกัน แต่ทันใดนั้นประตูอีกด้านของห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมด้วยชายอีกสองคนที่ก้าวเข้ามา เด็กชายสามารถจำทั้งสองคนได้อย่างชัดเจน เพราะพวกเขาสวมชุดสูทดำเปื้อนคราบเลือดและปืนในมือ ในที่สุดเด็กชายก็สามารถควบคุมร่างกายที่หยุดสั่นลงเมื่อฆาตกรทั้งสองก้าวเข้ามา พวกเขาค้นห้องอย่างดุดันแต่ไม่สามารถมองเห็นเด็กหนุ่มที่ใต้โต๊ะ การที่ฆาตกรทั้งสองค้นหาตัวเด็กชายไม่พบ บวกกับกลิ่นเหม็นเน่าที่แผ่ออกมาจากศพที่ถูกทิ้งไว้บนพื้นทำให้พวกเขาเริ่มหงุดหงิด เด็กชายนั่งนิ่งและภาวนาให้พวกฆาตกรหาตัวเขาไม่พบและรีบออกจากห้องไปซะ ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานพวกเขาก็ทำเช่นนั้นจริงๆ นอกจากนั้นเด็กหนุ่มยังได้ยินบทสนทนาของพวกเขาอีกด้วย "เด็กนั่นมันอยู่ไหนวะ? เราจะปล่อยให้หนูทดลองเล็ดรอดไปไม่ได้ ไม่งั้นคาร์เตอร์จะแขวนเราจากไอ้ตึกเวรนั่นแน่ๆ" ชายคนหนึ่งมองไปรอบๆอย่างหงุดหงิด "ห้องมันมืดจนผมมองอะไรไม่เห็นเลย ไอ้เด็กหนอนนั่นมันต้องตายไปตอนที่ถูกยิงพร้อมๆ กับคนอื่นนั่นแหล่ะ พวกเราเอาเด็กที่เหลือออกไปจากที่นี่กันเถอะ คาร์เตอร์จะต้องอยากได้รายงานแบบเต็มรูปแบบเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แล้วผมก็ไม่อยากจะถูกความประทับใจอันแสนน่ารังเกียจที่พวกปัญญาชนพวกนี้เก็บไว้รอทักทายอีกแล้ว แหวะ กลิ่นนี่... จะอ้วก" "ก็ได้ งั้นออกไปจากที่นี่กันเถอะ โทรเรียกกำลังเสริมแล้วกลับศูนย์ปฎิบัติงานใหญ่ดีกว่า" พวกนักฆ่าจากไปหลังจากนั้นไม่นาน แต่เด็กชายกลับไม่สามารถขยับตัวได้แม้แต่นิ้วเดียว เขาไม่กล้าพอที่จะขยับตัว ขณะที่เขากำลังซ่ินตัวอยู่หลังโต๊ะที่ถูกเลือดกระเซ็นตัวนั้น เขาก็เริ่มที่จะเรียกภาพความทรงจำของเหตุการณ์ที่รัวไหลไปจากสมองกลับมาได้อย่างช้าๆ เด็กชายจำได้ว่าพ่อของเขาพาเขาเข้ามาในสถานที่นี้นี้เมื่อห้าปีก่อน ตอนนั้นร่างกายของเขาอ่อนแอมากจนต้องเข้าโรงพยาบาลทุกสัปดาห์ และความโชคร้ายของเขาก็ดำเนินมาถึงขีดสุดตอนที่เขาถูกรถเมล์ชนที่หน้าบ้านของเขาเอง สิ่งที่เกิดขึ้นบังคบให้พ่อของเขาต้องพาเขาออกจากบ้านเกิดที่แมนฮัตตันมายังศูนย์อำนวยความสะอวดทางการแพทย์แห่งนี้ พ่อของเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์แนวหน้าของศูนย์และพาเด็กชายมาอยู่อย่างเดียวดายให้แผนกกักขังเพื่อที่จะมอบการรักษาที่ดีที่สุดสำหรับอาการของเด็กหนุ่ม พวกนักวิทยาศาสตร์ทำการทดลองกับร่างของเขาแต่มันไม่ได้ทำให้รู้สึกเหมือนถูกล่วงล้ำ ชีวิตใหม่ของเด็กชายภายในโดมนั้นเงียบสงบดี เขายังจำภาพเด็กคนอื่นๆ นอกห้องพักของเขาได้ เด็กพวกนั้นเป็นคนไข้เหมือนกัน แต่พวกนักวิทยาศาสตร์กลับไม่ยินยอมให้เด็กชายเข้าพบเด็กพวกนั้น วันหนึ่งพ่อของเขาพาเขาไปยังห้องสีขาวขนาดใหญ่เพื่อทำการทดสอบ เขาจำไม่ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น แต่พ่อของเขาก็นั่งอยู่ข้างเขาแล้วเมื่อเขาตื่นขึ้นมา เด็กชายจำได้อย่างชัดเจนว่าพ่อของเขาทำสีหน้าโล่งอก... แต่นอกจากใบหน้ายินดีของพ่อของเขานั้นยังมีบางอย่างอยู่ บางอย่างที่คล้ายคลึงกับความรู้สึกผิด หลังจากวันนั้นเด็กชายก็ได้รับการอนุญาติให้พบกับเด็กคนอื่นๆ เขามีเพื่อนใหม่หลายคน มันทำให้เขามีความสุขมาก แต่ทว่าเมื่อเวลาผ่านไปเขาก็เริ่มสังเกตุว่าเพื่อนของเขาหายตัวไปจากห้องพักผ่อนรวม พวกนักวิทยาศาสตร์อธิบายว่าเด็กเหล่านั้นถูกส่งตัวกลับบ้านเพราะอาการของพวกเขาดีขึ้นแล้ว ทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นจนกระทั่งเย็นวันนี้ จนกระทั่งคนพวกนั้นมาถึง พวกเขาเปิดฉากยิงกราดใส่ทุกอย่างที่เคลื่อนไหวได้โดยไม่มีการเอ่ยเตือน คุณพ่อของเด็กชายพาตัวเขากลับมายังห้องของเขา แต่คุณพ่อกลับถูกกราดยิงใส่อย่างไร้ความปราณีจากด้านหลัง โดยสามารถเอาเด็กชายมาซ่อนตัวที่ใต้โต๊ะก่อนที่จะหมดลมหายใจเพราะพิษบาทแผล ในที่สุดเด็กชายก็สามารถรวบรวมความกล้าของเขากลับมาได้มากพอที่จะลุกขึ้นและก้าวเดินออกจากห้อง ก่อนที่เขาจะออกจากห้องนั้น เด็กชายไม่ลืมที่จะปิดเปลือกตาของคุณพ่อของเขาลง เขาต้องการให้คุณพ่อของเขาตายตาหลับสนิท ถึงแม้ว่าจะไม่มีชื่อหรือป้ายหลุมศพก็ตาม เมื่อเด็กชายก้าวออกจากห้องมา เขาพบว่าศูนย์อำนวยความสะดวกกำลังลุกเป็นไฟ บนพื้นเต็มไปด้วยศพนักวิทยาศาสตร์ที่นอนเกลื่อน แต่ถึงแม้ว่าจะมีศพมากมาย แต่กลับไม่มีศพของเด็กคนอื่นๆ... เพื่อนวัยเด็กของเขาเลย เขาตกใจกับภาพฉากอันโหดร้ายตรงหน้า แต่ตั้งสติก่อนจะวิ่งไปยังทางออกเร็วที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ ฝนกำลังเทลงมาอย่างหนักด้านนอกอาคาร แต่เด็กชายสามารถมองเห็นแสงไฟจากรถที่พวกฆาตกรใช้เพื่อเข้าไปยังที่หลบฝน และดวงไฟอีกหลายดวงที่กำลังไล่มาจากถนนใหญ่ยังจุดที่เขาอยู่ เด็กชายรู้ว่าพวกฆาตกรกำลังตามล่าเขาอยู่ และบ้านหลังเดียวของเขาก็กำลังถูกเผาไหม้ลงที่ด้านหลังของเขา เขาตัดสินใจทิ้งศูนย์อำนวยความสะดวกที่เขาเคยเรียกว่าบ้านในเสี้ยววินาทีแล้วออกวิ่งเข้าป่าสนที่อยู่บริเวณใกล้เคียง ดวงตาของเขาปริ่มไปด้วยน้ำตา ไม่ใช่เพราะความเศร้า แต่เป็นเพราะความโกรธแค้น เขาออกวิ่งโดยไม่เคยหันหลังกลับ วิ่งจนกระทั่งขาของเขามีเลือดซึม จนกระทั่งความอ่อนล้าหยุดเขาลง เด็กชายมาถึงชายขอบของป่าสนโดยมีทุ่งหญ้าอยู่ตรงหน้า แต่เขากลับล้มลงด้วยความเหนื่อยจากการวิ่ง ภาพสุดท้ายที่เขาเห็นคือกลุ่มคนสวมชุดคลุมสีดำที่ก้าวเท้าเข้ามา เขาจึงหลับตาลง และยินยอมแก่ความตายที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง เขาลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งบนเตียง แต่มันนี่ไม่ใช่เตียงที่บ้านของเขาในแมนฮัตตัน หรือเตียงที่คุ้นเคยในศูนย์อำนวยความสะดวก เขามองไปรอบด้าน พยายามมองให้ออกว่าเขาอยู่ที่ไหน แต่ทันใดนั้นเอง ชายวัยกลางคนก็เดินเข้ามาในห้องและนั่งลงข้างเขา เด็กหนุ่มพยายามหนีเพราะความตกใจ แต่เขาอ่อนแอเกินกว่าที่จะขยับตัว ชายปริศนาสวมชุดคลุมยาวแบบเดียวกับที่เขาเห็นเมื่อคืนก่อน ใบหน้าของชายหนุ่มมีรอยแผลขนาดใหญ่และสวมผ้คาดตาบนตาขวา ดวงตาข้างที่เหลือของเขาเป็นสีเขียว ลักษณะการจ้องมองของเขาเหมือนบุคคลที่ผ่านสมรภูมิรบที่รวบรวมสงครามทุกสนามบนโลกเอาไว้ด้วยกันมาแล้ว มันคือด้วยตาของนักฆ่า แต่ทว่าชายวัยกลางคนไม่ได้แข็งกร้าวอย่างที่ทรูปร่างของเขาชักชวนให้คิด เขาต้อนรับเด็กชายด้วยใบหน้าแต้มรอยยิ้ม "เฮ้ เด็กน้อย เป็นยังไงบ้าง? เธอทำให้พวกเราเป็นห่วงแทบแย่ตอนที่เป็นลมที่สนามหญ้านั่น" ชายคนนั้นยื่นแก้วน้ำให้อย่างเป็นกันเอง สายตาจับจ้องอยู่ที่เด็กหนุ่ม เหมือนเป็นกังวลเกี่ยวกับบางอย่าง "ผมรู้สึกดีขึ้นแล้วครับ... ขอบคุณมาก แต่ว่าผม...อยู่ที่ไหน?" เด็กชายมองไปรอบด้านอย่างกระวนกระวาย พยายามคิดว่าตนเองอยู่ที่ไหน "ที่นี่คือหมู่บ้านเล็กๆ ของเราที่ตั้งอยู่ด้านนอกเมืองรอบป่า พวกเราเห็นนายกำลังเธอวิ่งหนีจากศูนย์กักกันของ Enlightenment Project เมื่อคืนนี้" "บ้านของผม!!! แล้ว...มีใคร?" เด็กชายหันมองผู้ช่วยชีวิตของเขาด้วยหัวใจที่เต้นแรงด้วยความคาดหวัง "ขอโทษทีเด็กน้อย เราพยายามช่วยเพื่อนของเธอแล้วแต่ว่ามันสายเกินไป พวกนักวิทยาศาสตร์ตายหมดแล้ว ส่วนเด็กคนอื่นก็หายตัวไปทั้งหมด ใครก็ตามที่ พวกมันเป็นนักฆ่ามืออาชีพ พวกมือปืนรับจ้าง พวกมันถึงกับสามารถปิดระบบหุ่นรักษาความปลอดภัยได้ พวกสารเลวนั่นระเบิดมันทุกอย่างในห้องนั่งเล่นรวมแล้วปิดผนึกศูนย์ลง.....แต่พวกเราจัดการพวกมันส่วนใหญ่ไปแล้ว และพาเธอมาพักที่นี่" เด็กชายเตรียมใจเอาไว้แล้วว่าเขาเป็นผู้รรอดชีวิตคนเดียวจากเรื่องยุ่งทั้งหมด....แต่ความตกตะลึงยังคงไม่หายไปซะทีเดียว เขาคิดอยู่เงียบๆ ขณะที่น้ำตาเอ่อล้นออกมา ผู้ช่วยชีวิตโอบกอดเขา พยายามที่จะปลอบโยนเขา "ไม่เป็นไร เธอไม่ได้อยู่คนเดียว เธอปลอดภัยเมื่ออยู่ที่นี่ และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ฉันจะปกป้องเธอเอง เธอชื่ออะไรล่ะ?" "แกเร็ต.... ชื่อของผมคือ แกเร็ต โลเวล "แกเร็ตเหรอ เธอเรียกฉันว่าซาลาซาร์ก็ได้ มานี่สิ ไปที่หมู่บ้านกัน ฉันจะหาอะไรอร่อยๆ ให้เธอกิน" ซาลาซาร์ยิ้มให้แกเร็ต และช่วงเวลานั้นก็เป็นครั้งแรกที่แกเร็ตรู้สึกปลอดภัยหลังจากที่เขาละจากโต๊ะเปื้อนเลือดตัวนั้นมา ซาลาซาร์พาแกเร็ตออกจากห้องและมุ่งหน้าไปยังหมู่บ้าน สถานที่ซึ่งเขาใช้เลี้ยงแกเร็ตเหมือนน้องชายตัวน้อยๆ ของเขาเอง เมื่อเวลาผ่านไป แกเร็ตมอบความไว้ใจของเขาแก่ชายผู้ช่วยชีวิตเขา และเขาก็เริ่มสัมผัสความรู้สึกว่านี่คือบ้านของเขา ทว่า ไม่ว่าเขาพยายามแค่ไหน เด็กชายก็ไม่สามารถลืมภาพเลือดที่สาดกระเซ็น ความเจ็บปวด และเสียงกรีดร้องของเพื่อนในวัยเด็กและความครอบครัวเขาได้ ชีวิตที่เขาเคยรู้จักเมื่อครั้งหนึ่งได้จากไปแล้ว มันถูกพรากไปด้วยฝีมือของฆาตกรพวกนั้น เด็กชายสาบานกับตนเองในวันที่เขาวิ่งหนีจากศูนย์อำนวยความสะดวก ว่าจะทำทุกอย่างเพื่อล่าพวกฆาตกรนั่น และมอบความยุติธรรมที่สมควรให้แก่พวกนั้น Credit Translator: Pleng Rungruang “my name is Garret, popcorn.....oh wait, no!! it's Garret Lowell” "ชื่อของผมคือ แกเร็ต ป๊อบคอร์น ตอนนี้ขายอยู่ที่พาราก้อน....เฮ้ย ไม่ใช่!! ผมคือแกเร็ต โลเวลล์ตะหาก!!!!!!"

[Balrogslayerz]

A New life with the Artemisian cult

"A cornered rat will bite the cat, for despair can turn fear into courage" - unknown

"หนูจนตรอกนั้นจะกัดแมว เพราะเมื่อรู้สึกได้ถึงความสิ้นหวังแล้ว ความกลัวจะคลาดแคล้วเป็นแววตาแห่งความกล้า"

Several years later, after that fateful night .. Garret was taken in by Salazar, a villager who found him lying at the grass field. After spending a year with the villagers, Garret began to notice a strange habit of the villagers, that once every month, when the full moon rises, they will organize a moon festival and pray to the full moon up in the sky. He thought it was impractical to believe in such things as the moon lady when Neil Armstrong proved that there’s no such thing up there but gray space rocks. But that doesn’t stop these folks from worshiping her anyhow, and contrary to stereotypes, these cult members were rather peaceful and they didn’t dabble in blood magic or human sacrifice. Garret learned many things from them, from primitive hunting skills to advanced mathematics; Salazar told him that some of these villagers came from very different places. Some were scientists, war veterans, even some were criminals who wanted to redeem themselves. salazar told him that, in order to remain undetected by the men in suits, they had to pose themselves as Moon-worshipping cultist. As time passed, Garret became one of the most promising members of the village; he was proficient in hunting as much as using his wits, and after he single handedly defeated a wild jaguar that tried to eat a little boy with only stones and carved spear, he was hailed as a hero by everyone in the village. The peace and company he experienced through the years changed how he saw the world, he found himself drown in the pleasure of peace and all he wanted to do was protecting his newfound family rather than going after the murderers who destroyed his home. Until one day, Garret went on a hunt. He and his fellow hunters planned a trap for a big wild boar sighted around the nearby pine forest. Garret was meant to be the leader of the hunt, the coordinator between the trap groups and kill team. But he decided to help with the trap group instead and left the others take charge. He was coupled with another girl who would place the traps while others keep any troublesome predators out of the vicinity. “Hey, you finished with the trap yet?” Garret asked his partner, who has been fidgeding around her specially designed trap for quite some time. “Need a few minutes, don’t worry, if there’s anything coming this way I’ll know it.” “Sure hope so ..hey, you know anything about the boar we’re looking for?” “Well, he’s warm-blooded, big, looks like a pig with messy fur, and would be as delicious as his kin” She said in a sarcastic tone and smiled at him. “Right ” “Hah, just kidding. Well, he’s big .bigger than ordinary boar. Salazar told me that this big boy would be able to feed us for a whole week or something.” “We could just trap a bear instead. I heard that they’re delicious.” “With carved spears and primitive traps? Nope, we wouldn’t be able to scratch anything bigger than a jaguar, excluding the one that you killed ever so heroically of course. Actually, I’m having a hard time thinking how we would bring this giant boar down with this toy weapon, when we have a big ass armory that housed everything from a handgun to a rocket launcher sitting around unused.” His partner said in an annoyed voice while trying to set the trap properly. “Sometimes I wonder that myself wouldn’t we be better off being something else than a moon-worshipping cult? I mean it’s like 2025 now, at least we could at least be something like traders or mercenaries or something else. That way our quality of life would be better, right?” “Yup, but that would draw even more attention to us and that would fail our main objective. Salazar told us that we need to remain undetected all the time ..unless we want the men in suits to kill us all” “Yeah ..them" Even though 3 years has passed, Garret couldn't forget what happened that night, he can still hear the screams and see the bloodshed clearly everytime he closes his eyes. But he made up his mind not to live in the past, he was given a new chance at life by his friends at the village, and what he wanted to do was keep them safe. He noticed his partner has finished setting up her trap and decided to learn more about her. "I'm Garret by the way, what's your name?" "Oh come on, that's how you introduce yourself? you say it as if no one in the village know you. Look, after that fiasco with the jaguar, everyone know who you are." "Well......thanks? but you still didn't answer my question, Ms. wisecracker" His partner let out a short laugh "Ms. Wisecracker? that's the best you could come up with? really?" "Well at least I could focus on getting the job done....come on, don't leave me in suspense, tell me you name" "Alright, sorry. My name is....wait, here he comes, let's get outta here before he see us" "Who? Who's coming, I don't see anyone." Garret was confused, he was wondering if she had hit her head when she was born, or if this is just another joke. "The boar!! He's on his way here!!, come on you slowpoke, get out of the range!!" "What, how did you...." "Just move, come on!" The trap was set, Garret believed in the girl's word even though he was skeptical of how she claim to have seen their prey through all the trees, but all his doubts were dissolved after he heard a loud squeal coming from the trap site. "Hah, I told you he's coming that way, come on, let's get him" The girl speaks joyfully, her yellow eyes were sparkling. "How.....I couldn't even see him" "Hey, I may not be able to kill a jaguar by myself, but I have other talents, come on!" They got to the trap site and signaled the kill team, Garret was in awe of the size of the boar, it was huge and covered in fur. The boar was bleeding from having its leg snapped in half from the trap, Garret could feel its pain and decided to end its suffering before the kill team could get into place. "Nice job wisecracker, your trap worked perfectly" "Told ya I have other talents. Alright, I'm gonna tell you my name, I'm....." Before the girl could utter anymore words, a tree branch beside them broke down and revealed giant grizzly bear growling at them. Garret and his partner was startled and started to back away from the bear. They kept their carved spear infront of them just in case. "Hey, maybe we could play dead? he wouldn't see us right?" The girl wispers to Garret while trying to find a way out. " I thought you said you would know if anything comes into our way, how did you not see this giant, angry, grizzly bear sitting on its ass right beside us all this time?" "Hey, I didn't say I could see everything right? and I didn't even bother to look because I thought the kill team would drive it away already.....hey what the hell is he doing to our dinner!!!?" The bear ignored them and moved on to the dead boar, it was about to have a feast when the girl threw her carved spear at it. The spear fell off its skin like paper, not even a scratch could be seen on its skin. But the girl kept throwing rock and stone at the bear until suddenly, it stopped moving toward the dead boar. "Uh....he looks angry." "Of course he is, how would you feel if people throw rocks at you dammit!" "What? are you going to let this thing eat our dinner? I spent a lot of time designing that trap and I wasn't about to let this lazy furball eat all of my prey" The bear started to approach them, Garret and his partner stopped bickering as soon as the bear growls loudly to their face. “Holy shit!!! Run!!!” “Dammit, now you pissed him off, where's the kill team ,did you even signal them?” “Shut up! Just run!!” They were forced to flee, they ran as fast as they could toward the rendezvous point, until the girl tripped on a tree root. The bear was closing in, and there's no time to call for help, Garret rushed in to her help with only a carved spear, he stood between the giant bear and his friend. "Go back, go back!! I'll give you the boar, just go back!!" Garret tried to drive the bear back with the spear, but it kept coming closer. "You know he couldn't understand you right?" "Can't you keep quiet even for a minute? run!!" "Ow, that hurt my feelings so bad....oh wait, hey!!! look out!!" she screamed as the bear ran on its four legs at Garret. The bear charged at Garret with its full force. It's sheer brute strength broke his carved spear ..and half of his ribs in one strike; Garret fell right beside his friend. The girl threw her more rocks at the bear, hoping the pain will force it to run away, but all she managed to do was anger it even more. "Stop throwing rocks!! *cough* it will just anger it even more" "Oh and you have a better idea? please oh please, enlighten me.....wait, is that blood comng from your mouth?" For the first time since they met, Garret saw his partner acting serious. "I'll be fine, I just need to...get *cough* up" "Stay down, you'll make it worse!!" Garret realized his body was once again, unresponsive, and he can feel his lungs being puntured deeper and deeper with every breath he takes. Before he knew it, the bear was standing right before him and his friend. The girl tried to drag him away, but the bear caught up to them and ram them into the nearby tree. The bear walks toward them and was about the deliver the final blow to the girl. "Wisecracker!! Hey!! Wake up, he's on to you!!!" Garret yelled at his partner, who seemed to be enjoying her sleep. The bear was getting closer and closer, Garret has no choie but to draw its attention way from his friend. He threw a nearby rock at the bear, the diversio worked and the bear walked toward him. Garret tried to run away, but his body ceased to function yet again, the bear was right infront of him, it raised its big paw and revealed its huge claws. "No!!! not....like...this!!! get away!!" Garret held out his hand, he felt a strange sensation coming from the inside, he felt his lungs and ribcages relocated to the original places somehow, and to his surprise, he felt a tinglng sensation of electricity coursing throught his body, and in a swift motion, his hand let out a sphere of electric pulse. Garret was shocked, he sat there in disbelief, as the bear that could've killed him was sent flying through the forest. Garret crawled his way to his partner, who's recovering from the concussion, as he made his way to her, he noticed his eyesight was failing and everything fades to black, the last thing he heard was the yelling from the kill team and his new friend Ms. wisecracker, and then there was only silence. ภาษาไทย 3 ปีถัดมา หลังจากค่ำคืนที่ยากจะลืมเลือนนั้น....... แกเร็ตถูกซาลาซาร์ผู้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านนำตัวมาพักดูแลรักษาหลังจากที่เขาถูกพบนอนอยู่ในทุ่งหญ้า แต่หลังจากที่ได้อาศัยอยู่ในหมู่บ้านมาเป็นเวลาหนึ่งปี แกเร็ตก็เริ่มสังเกตุถึงพฤติกรรมอันแปลกประหลาดของพวกชาวบ้าน ทุกครั้งในระยะเวลาหนึ่งเดือน ชาวบ้านมักจะมารวมตัวกันในวันที่พระจันทร์เต็มดวง พวกเขาร่วมกันจัดงานเฉลิมฉลองและสวดมนต์ภาวนาต่อพระจันทร์กลมโตที่ลอยอยู่บนฟากฟ้า แกเร็ตในตอนนั้นคิดว่าการบูชาหญิงสาวแห่งจันทราช่างเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี โดยเฉพาะเมื่อนีล อาร์สตรองได้พิสูจน์แล้วว่าไม่มีอะไรอยู่บนดวงจันทร์นอกจากหินอวกาศสีเทาขมุกขมัว แต่บทพิสูจน์นี้ก็ไม่ได้หยุดหรือชะงักชาวบ้านจากการสักการะเธอเลย นอกเหนือจากนั้นชาวบ้านกลับทำตามแนวคิดของการบูชาแบบทั่วไปโดยทำการสักการะเธออย่างสงบเรียบร้อย ไม่เหมือนในหนังที่มีการบูชายันหรือใช้เลือดเป็นของแลกเปลี่ยนกับพลังลึกลับโดยสิ้นเชิง นอกจากนี้แกเร็ตยังได้เรียนรู้สิ่งอื่นอีกมากจากคนเหล่านี้ ตั้งแต่การล่าสัตว์แบบดั้งเดิมราวกับเป็นมนุษย์ถ้ำ ไปจนถึงวิชาคณิตศาสตร์ระดับสูง ซาลาซาร์ได้เกริ่นกับเขาเอาไว้ครั้งหนึ่งว่าเป็นเพราะชาวบ้านเหล่านี้นั้นมาจากต่างสถานที่กัน บ้างเป็นนักวิทยาศาสตร์ บ้างเป็นนักรบ หรือแม้กระทั่งอาชญากรที่คิดกลับใจก็มีเช่นกัน และพวกเขาทุคนนั้นมีความจำเป็นที่จะต้องปลอมตัวให้เหมือนลัทธิคลั่งเทพแห่งดวงจันทร์เพื่อที่จะไม่มีใครมายุ่งด้วยและจะใด้ปลอดภัยจากชายชุดดำ เมื่อเวลาผ่านไปแกเร็ตก็ได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มซึ่งมากความสามารถที่สุดในหมู่บ้าน เป็นเพราะว่าเขามีทั้งไหวพริบและความสามารถในการล่าเหยื่อที่จัดเจน นอกจากนั้นเขายังได้รับการยอมรับจากทุกคนในหมู่บ้านและกลายเป้นฮีโร่ที่ทุกคนรู้จัก หลังจากที่เขาฆ่าเสือจากัวร์หิวโซที่เกือบจะกินเด็กตัวเล็กๆเพียงลำพังด้วยก้อนหินแหลมหินและหอกทำมือเท่านั้น ความสงบและความเป็นมิตรที่เขาสัมผัสมาในหลายปีที่ผ่านมาทำให้เขาเริ่มมองเห็นโลกใบใหม่ที่แตกต่างออกไป เขาพบว่าตนเองจมดิ่งและดื่มด่ำกับความสงบสุขนี้มาก จนทำให้เขาเปลี่ยนใจจากเดิมที่คิดจะตามล่าฆาตกรของเขา เป็นเพียงการปกป้องครอบครัวใหม่ของเขาแทน กระทั่งวันที่แกเร็ตออกไปล่าสัตว์ในวันหนึ่ง วันที่เขาและเพื่อนได้วางกับดักสำหรับหมูป่าขนาดใหญ่ที่ถูกพบรอบชายป่าสน วันนั้นแกเร็ตควรที่จะทำงานเป็นผู้นำกลุ่มออกล่าซึ่งต้องควรควบคุมดูแลระหว่างกลุ่มดักสัตว์และกลุ่มไล่ฆ่า แต่เขากลับตัดสินใจช่วยกลุ่มดักสัตว์และปล่อยให้คนอื่นดูแลหน้าที่ของเขาแทน ในตอนนั้นเขาจับคู่กับเด็กสาวอีกคนหนึ่งที่มีหน้าที่ติดตั้งกับดัก ส่วนคนอิ่นๆ มีหน้าที่คอยกันสัตว์ดุร้ายที่อาจจะสร้างปัญหาให้อยู่ห่างออกไป "เฮ้ เธอวางกับดักเสร็จรึยัง" แกเร็ตถามคู่หูของเขา ผู้ซึ่งกำลังง่วนติดตั้งกับดักที่ถูกประดิษออกมาเป็นพิเศษได้สักพักแล้ว "ขอเวลาอีกเดี๋ยวนะ ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ามีตัวอะไรบุกเข้ามาใกล้ฉันก็จะรูัสึกได้น่า" "ก็หวังว่าอย่างนั้น..... เฮ้, เธอรู้อะไรเกี่ยวกับหมูป่าที่เรากำลังจะล่านี่บ้างรึเปล่า?" "ก็นะ มันเป็นสัตว์เลือดอุ่น ตัวใหญ่ หน้ามาเหมือนหมูที่มีขนยุ่งๆ แล้วก็น่าจะมีรสชาติอร่อยพอกับญาติของเขานะ" เธอเอ่ยด้วยโทนเสียงประชดประชันก่อนจะยิ้มให้เขา "นั่นสินะ......" "ฮ่าๆ ล้อเล่นน่า แหม ดูเหมือนว่ามันจะตัวใหญ่.... ใหญ่กว่าหมูป่าขนาดปรกติน่ะนะ ซาลาซาร์บอกว่าเจ้าหมูอ้วนนี่ควรจะทำให้เรามีกินไปทั้งอาทิตย์สบายๆ หรืออะไรทำนองนั้น" "เราน่าจะดักหมีแทนนะ ผมได้ข่าวว่าพวกมันอร่อยมากเลย" "ด้วยหอกทำมือกับอาวุธยุคดึกดำบรรพวกนี้เนี่ยเหรอ? ไม่ล่ะมั้งง พวกเราคงไม่สามารถสร้างรอยข่วนกับตัวอะไรก็ตามที่ใหญ่กว่าเสือจากัวร์ได้ด้วยซ้ำ แต่ก็แน่ล่ะ ยกเว้นตัวที่นายฆ่าอย่างกับเป็นฮีโร่มาเองตัวนั้น ความจริงแล้วฉันกำลังคิดไม่ตกว่าเราจะโค่นเจ้าหมูยักษ์นี่ด้วยหอกของเล่นพวกนี้ยังไงอยู่เลย ถ้าเกิดมันหลุดจากกับดักนี่ได้อ่ะนะ" "บางทีผมก็สงสัยเหมือนกัน...... พวกเราน่าจะพัฒนาตนเองไปได้ไกลกว่ากลุ่มคนที่คอยกราบไหว้พระจันทร์นะ ผมหมายถึงว่า นี่มันปี 2025 แล้วนะ อย่างน้อยพวกเราก็ควรจะเล่นเป็นพ่อค้าแม่ค้า หรือพวกรับทำงานรับจ้างหรืออะไรพวกนั้นไม่ใช่หรอ ถ้าเป็นแบบนั้นแล้วคุณภาพชีวิตของพวกเราน่าจะดีกว่านี้เยอะเลยนะ ว่าไหม?" "ใช่ แต่ว่านั่นจะทำให้เราเป็นจุดสนใจมากขึ้นนะ แล้วมันก็จะทำลายจุดประสงค์หลักของเราด้วย ซาลาซาร์บอกพวกเราว่าเราควรจะซ่อนตัวไม่ให้ถูกจับได้ไม่ว่าตอนไหนก็ตาม..... นอกจากว่าพวกเราจะอยากให้คนในชุดสูทพวกนั่นฆ่าเราทิ้ง" "ใช่.....พวกมัน" แม้ว่าเวลาจะผ่านไปแล้วสามปี แต่แกเร็ตก็เคยลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนวันนั้น เขายังคงได้ยินเสียงกรีดร้องโหยหวนและฝนเลือดอย่างชัดเจนทักครั้งที่เขาหลับตา แต่เขาก็ตั้งมั่นกับตนเองเอาไว้แล้วว่าจะไม่ยึดติดกับอดีต เขาได้รับโอกาสในการใช้ชีวิตใหม่นี้จากเพื่อนของเขาในหมู่บ้านแห่งนี้ เขาปรารถนาแค่ความปลอดภัยของชาวหมู่บ้านเท่านั้น ทันทีที่เขาเห็นว่าคู่หูของเขาตั้งกับดักแล้ว เขาก็ตัดสินใจที่จะเรียนรู้เรื่องของเธอให้มากขึ้นเล็กน้อย "ผมชื่อแกเร็ต เธอล่ะ?" "อะไรกัน นี่คือวิธีที่นายแนะนำตัวเองเหรอเนี่ย? พูดอย่างกับว่าไม่มีใครในหมู่บ้านรู้จักนายอย่างนั้นอ่ะ นี่ฟังนะพ่อฮีโร่ หลังจากที่นายสยบเสือจากัวร์ตัวนั้นเพื่อช่วยเด็กน่ะนะ ทุกคนในหมู่บ้านก็รู้จักหน้าค่าตาของนายหมดแล้ว" "งั้นก็...... ขอบใจที่ชมนะ แต่เธอยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลยนะ แม่นางเจ้าสำนวน" คู่หูของเขาหัวเราะอยู่ครู่หนึ่ง "แม่นางเจ้าสำนวน? นี่คือชื่อที่นายคิดว่าที่สุดแล้วเหรอ? จริงเหรอเนี่ย?" "อย่างน้อยผมก็สามารถทำงานได้สำเร็จลุล่วงก็แล้วกัน.... ไม่เอาน่า อย่าปล่อยให้ผมสงสัยสิ บอกชื่อของคุณมาน่า" "ก็ได้ ขอโทษที ชื่อของฉันคือ.... เดี๋ยวนะ มันมาแล้ว พวกเรารีบออกไปจากที่นี่ก่อนที่มันจะเห็นเราดีกว่า" "ใคร? ใครกำลังมาเหรอ ผมไม่เห็นใครสักคน" ฃ แกเร็ตงุนงงเป็นอย่างมาก เขาสงสัยว่าหัวของเธอถูกกระแทกแรงเกินไปตอนที่เธอเกิดมา หรือว่านี่เป็นเพียงมุขตลกอีกอย่างของเธอ "หมูป่าไงเล่า!! มันกำลังมาทางนี้!! มานี่เลยนายคนสมองช้า ออกมาจากเส้นทางเดินของมันเดี๋ยวนี้!!" "อะไรนะ เธอรู้ได้ยัง...." "เขยิบมาเถอะน่าเจ้าบ้าเอ้ย!!" กับดักถูกติดตั้งเอาไว้แล้ว และแกเร็ตก็เชื่อในคำของเด็กสาว แม้ว่าเขาจะยังไม่วางใจกับคำอ้างว่าเธอเห็นเหยื่อของพวกเขาด้านหลังดงไม้เหล่านี้ แต่ไม่นานความสงสัยของเขาก็คลี่คลายลงเมื่อมีเสียงร้องดังลั่นมาจากจุดวางกับดัก "เห็นไหม บอกแล้วว่ามันกำลังมาทางนั้น มาเถอะ ไปดูมันกันดีกว่า" เด็กสาวเอ่ยอย่างกระดี้กระด้าขณะที่ดวงตาสีเหลืองของเธอทอแสงเป็นประกาย "เป็นไปได้ยังไงกัน..... ผมมองไม่เห็นมันด้วยซ้ำ" "นี่ ถึงฉันจะฆ่าเสื้อจากัวร์ด้วยตัวเองไม่ได้ แต่ฉันก็มีพรสวรรค์อย่างอื่นนะยะ มาเถอะ" พวกเขาก้าวเข้าไปยังจุดวางกับดักและให้สัญญาณทีมไล่ฆ่า แกเร็ตรู้สึกตะลึงกับขนาดของหมูป่าตรงหน้า มันมีขนาดมหึมาและเต็มไปด้วยขน หมูป่ากำลังเลือดออกและถูกหักขาไปครึ่งข้างด้วยกับดัก แกเร็ตแทบจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดของมันก่อนที่เขาจะลงมือปลิดชีวิตมันลงเสียก่อนที่กลุ่มไล่ฆ่าจะเข้ามาเสียอีก "ยอดเลยแม่ยอดสำนวน กับดักของเธอได้ผลดีมากเลย" "บอกแล้วไงว่าฉันมีพรสวรรค์อื่นน่ะ เอาหล่ะ ฉันกำลังจะบอกชื่อกับนายสินะ ฉันชื่อ....." แต่ก่อนที่เธอจะเอ่ยคำพูดอื่นออกมาได้อีก กิ่งไม้ด้านข้างพวกเขาก็ถูกหักลงพร้อมกับการมาถึงของหมีกริซลี่ที่กำลังคำรามใส่พวกเขา แกเร็ตและคู่หูของเขาสะดุ้งเฮือกพร้อมถอยออกห่างจากมัน พวกเขายกหอกแกะสลักทำจากมือเอาไว้ด้านหน้าเพื่อป้องกันตนเอง "นี่ นายว่าเราควรจะแกล้งตายไหม มันไม่มีทางมองเห็นเราหรอกใช่ไหม?" เด็กสาวกระซิบกับแกเร็ตขณะพยายามหาทางเอาชีวิตรอด "ไหนเธอบอกว่า เธอจะรับรู้ได้ถ้ามีตัวอะไรโผล่มาแถวนี้ไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมเธอถึงไม่เห็นไอ้หมียักษ์ที่กำลังฉุนขาดนั่งเล่นอยู่ข้างเราตลอดเวลาที่ผ่านมานี่ล่ะ?" "เฮ้ ฉันไม่ได้บอกว่าฉันมองเห็นทุกอย่างนี่ จริงไหม? แล้วฉันก็ไม่ได้เหลือบมองไปแถวนั้นด้วยซ้ำ เพราะฉันคิดว่าพวกกลุ่มไล่ฆ่าควรจะไล่มันไปแล้วนี่.....นี่เดี๋ยวนะ ไอ้หมีอ้วนนั่นมันกำลังทำอะไรอาหารเย็นของพวกเราน่ะ!!!?" หมีกริซลี่เมินเด็กทั้งสองคนแล้วย้ายตัวเองไปหาหมูป่าที่นอนตายอยู่ด้านหน้าแทน เด็กสาวขว้างหอกของเธอไปขณะที่มันกำลังจะชิมเนื้อหมูป่าได้สำเร็จ หอกกระเด็นหลุกจากผิวของมันเหมือนกับกระดาษที่แค่ปลิวไปติด แถมยังไม่ได้ทิ้งรอยข่วนเอาไว้เลยสักรอยเดียว แต่เธอก็ยังคงหยิบหินขึ้นจากพื้นมาปาใส่ จนในที่สุดมันก็หยุดเคลื่อนตัวไปทางเจ้าหมูป่า "เอ่อ....มันดูโกรธๆ นะ" "แน่ล่ะ เธอจะรู้สึกยังไงล่ะเวลาที่มีคนปาหินใส่น่ะ ยัยบ้าเอ้ย!!" "เอ้า!! แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ? หรือว่านายจะปล่อยให้เจ้าหมีนี่กินมื้อค่ำของเราเหรอ? ฉันเสียเวลาไปตั้งเยอะในการออกแบบกับดักนั่น แล้วฉันก็จะไม่ยอมให้ไอ้ก้อนขนเดินใด้จอมขี้เกียจนี่กินเหยื่อของฉันหรอกนะ" หมีกริซลี่เริ่มออกเดินมาทางพวกเขา แกเร็ตและคู่หูของเขาเลิกเถียงกันทันทีที่พวกเขาถูกมันคำรามใส่หน้า "เวรล่ะ!!! วิ่งเร็ว!!!" "ให้ตายเถอะ ตอนนี้เธอทำให้มันฉุนขาดแล้ว หน่วยไล่ฆ่าไปอยู่ไหนกันเนี่ย นี่เธอใด้ให้สัญญาณพวกเขารึเปล่าเนี่ย?" "หุบปากน่า! วิ่งเฉยๆ ก็พอ!!!" พวกเขาทั้งสองถูกบังคับให้วิ่งหนีเอาชีวิตรอดเร็วเท่าที่พวกเขาจะทำได้ไปยังจุดนัดพบจนกระทั่งเด็กสาวสะดุดรากไม้ล้มลง หมียักษ์กำลังไล่เข้ามาเรื่อยๆ จนพวกเขาไม่มีเวลามากพอที่จะขอความช่วยเหลือ แกเร็ตพุ่งเข้าไปหาเธอ ยืนขวางระหว่างหมีตัวนั้นกับเด็กสาว โดยมีเพียงหอกที่ทำขึ้นเองของเขาในมือ "กลับไป กลับไปซะ!! ฉันยกหมูป่านั่นใหั เพราะงั้นรีบไสหัวกลับไปซะ!!" แกเร็ตพยายามต้นให้หมีกริซลี่ถอยหลังด้วยหอกของเขา แต่มันกลับเดินเข้ามาเรื่อยๆ "นายรู้ว่ามันไม่เข้าใจที่นายพูดใช่ไหม?" "นี่เธอจะเงียบสักนาทีได้ไหมเนี่ย? หนีเร็ว!!" "โอ้ย ทำร้ายความรู้สึกชะมัดเลย.... เดี๋ยวก่อน เฮ้!!! ระวัง!!" เธอหวีดร้องขณะที่หมีกริซลี่วิ่งควบสีเท้าตรงเข้าใส่แกเร็ต มันออกวิ่งเข้าหาแกเร็ตอย่างสุดกำลัง แรงของมันมหาศาลมากจนหอกของแกเร็ต.....รวมถึงซี่โครงของเขาด้วยอีกครึ่งหนึ่งแตกหักลงในการชนเพียงครั้งเดียว ทำเอาแกเร็ตกระเด็นมานอนหมอบด้านข้างเพื่อนของเขา เด็กสาวเริ่มโยนหินใส่เจ้าหมีอีกครั้ง หวังว่าความเจ็บจะไล่มันให้หนีไป แต่แทนที่มันจะหนีไป มันกลับโมโหมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก "อย่าโยนหินใส่มัน!! *แค่ก* มันจะทำให้หมีนั่นโมโหมากขึ้นแค่นั้นเอง" "แล้วนายมีความคิดที่ดีกว่านี้รึไงยะ? ได้โปรดการุณาชี้แจงลูกให้กระจ่างด้วยเถิด.....เดี๋ยวนะ นั่นใช่เลือดรึเปล่าที่กำลังไหลออกมาจากปากนายน่ะ?" นั่นเป็นครั้งแรกตั้งแต่พบกันมาที่แกเร็ตเห็นคู่หูของเขาทำสีหน้าเคร่งเครียด เขาพยายามลุกขึ้นจากพื้นแต่ความเจ้บปวดใด้ดลดแล่นเข้าไปทั่วร่างของเขาเสียแล้ว "ผมไม่เป็นไรหรอก ก็แค่ต้องลุก *แค่ก* ขึ้น" "อย่าเพิ่งลุกนะ นายจะทำให้อาการแย่ลง!!" เป็นอีกครั้งที่ร่างกายของแกเร็ตปฎิเสธที่การตอบสนองต่อคำสั่งของเขา นอกจากนี้เขายังรู้สึกได้ว่า มีอะไรบางอย่างกำลังทิ่มเข้าไปในปอดของเขาลึกขึ้นทุกครั้งที่เขาสูดลมหายใจเข้า และก่อนที่เขาจะได้ตั้งตัว หมีกริซลี่ก็มายืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เด็กสาวพยายามลากเขาไปตามทาง แต่พวกเขาก็ถูกหมีตัวนั้นๆล่ตามจนทัน และพุ่งเขาใส่ ทำให้ทั้งสองคนปลิวไปยังต้นไม้ในบริเวณใกล้เคียง มันก้าวย่างเข้ามาหาพวกเขา และกำลังจะจัดการเด็กสาวเป็นครั้งสุดท้าย "ยัยเจ้าสำนวน!! เฮ้!! ตื่นเร็วเขืา มันกำลังจะฆ่าเธอแล้วนะ!!!" แกเร็ตตะโกนใส่คู่หูของเขาที่ดูจะเพลิดเพลินไปกับการนอนหลับมากเป็นพิเศษ เจ้าหมีคืบเข้าใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้แกเร็ตไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากหันเหความสนใจของมันมาที่ตัวเขาแทน เขาขว้างหินแถวนั้นใส่มัน แผนของเขาได้ผล ตอนนี้เจ้าหมีกำลังเดินมาหาเขาแทนแล้ว แกเร็ตพยายามที่จะวิ่งหนี เขาพยายามที่จะวิ่งหนีแต่ร่างกายของเขากลับไม่ยอมทำตาม หมียักษ์กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว พร้อมกับอุ้งเท้าที่เต็มไปด้วยกรงเล็บขนาดใหญ่ "ไม่!!! ไม่...ใช่...แบบนี้!! ไปให้พ้น!!" แกเร็ตยกมือของเขาขึ้น เขารู้สึกได้ถึงความรู้สึกประหลาดที่กำลังทะลักออกมาจากด้านในร่างกายของเขา เขารู้สึกได้ว่าปอดและซี่โครงของเขากำลังเรียงตัวกลับที่เดิมอย่างไร้สาเหตุ นอกจากนั้นเขายังรู้สึกได้ถึงคลื่นไฟฟ้าบางอย่างที่วิ่งไหลเวียนในร่างกายขอฝเขา และในชั่ววินาทีนั้นเองมือของเขาก็ปล่อยคลื่นไฟฟ้าทรงกลมออกมา แกเร็ตนั่งตกใจกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นอยู่อย่างนั้น ขณะที่หมีตัวนั้นปลิวไปอีกฟากหนึ่งของป่า แกเร็ตคลานไปหาคู่หูของเขาที่เพิ่งได้สติจากการถูกกระแทก แต่ขณะที่เขากำลังคลานไปหาเธอ เขากลับรู้สึกว่าการมองเห็นของเขาเริ่มผิดเพี้ยน ทุกอย่างดูจะกลายเป็นสีดำไปหมด สุดท้ายเขาก็ได้ยินเพียงเสียงตะโกนเรียกจากเพื่อนใหม่หน่วยไล่ฆ่าของเขา รวมถึงเพื่อนใหม่ของเขา แม่สาวเจ้าสำนวนคนนั้น แต่ท้ายที่สุดแล้วทุกอย่างก็เงียบสงบลง... Credit Translator: Pleng Rungruang "No...not like this.....Hadouken!!!!" แกเร็ต: ไม่นะ! ผมจะไม่ยอมตายแบบนี้!!! อะบู๊เก็ดดดดด!!!

[Balrogslayerz]

Dreams and Reality (ความฝันกับความเป็นจริง)

"Dreams are our most memorable moments replayed in
our sleep, and similarly, nightmares are the replays of
our darkest moments " - Unknown

"Garret.....Garret!!!" A faint voice rang in his head, a nostalgic voice, a familiar voice. But in the darkness, he couldn't see anything and didn't know who it was that's calling out for him. "Wake up Garret!!!, come on let's play!!!" He opened his eyes, to a little girl sitting on top of him, now he remembered that voice; it was his sister, Ellie. Garret looked around in surprise; it was his old bedroom in Manhattan, before his father took him to the facility. In disbelief, he touched his sister's face, her warmth was real. "Wha...what're you doing?" She backed away from him swiftly, confused at her brother's behavior. "You're real?....what, what's going on here, where's the bear, and Wisecracker?" "Of course I'm real!! What are you talking about, Wisecracker? Come on you slowpoke, get up already!! It's beautiful outside!!" Ellie tried to drag him out of his bed, Garret's head was still ringing, as if he was hit by a rock, he eventually got up on his feet and familiarized himself with the nostalgic surroundings. He looked around his room, it was arranged just like he remembered it, the books, the superhero posters, the computer games, he still couldn't believe what he's seeing, then the door opened and a man walked in. "Garret, Ellie, I see you both are awake. Today I'll have a meeting with my co-workers in our house, so please try to play outside alright?" Garret couldn’t believe his eyes, a man he thought was dead, standing right there infront of him, a little sister he once forgot, pulling his arms playfully like years ago, a drop of tear ran down his cheeks, he walked toward his father and hugged him. “Garret? Are .are you alright there son? What’s going on?” “It’s nothing it’s just a bad dream.” Garret backed away, wiping tears off his face. He followed Ellie down the stairs to the lawn in front of his house, the weather was nice, and a soft afternoon sunlight gives warmth to him while the cold breeze kept him refreshed. he could remember everything in the neighborhood, his childhood friend's house beside him, the playground on the opposite side, he could vividly remember asl these even though it has been 8 years since he had to go to the facility after..... Garret's thought came to a sudden stop, as he began to realize something grim. Ellie wasn't supposed to look so young after 8 years, his childhood friend's house was supposed to be demolished, and the scenario he's seeing right now matches what happened that day, he was lost in deep thoughts when he heard ellie called out to him. “Garret!!, come on, let’s play!!” Garret turned to Ellie, who’s running out of the lawn to the street; “Wait up, I’m coming!!” He began to walk toward her when he felt a sudden impulse, a foreboding sense of danger. With each step he took toward his sister, the impulse became stronger, and then as if it was by instinct, he ran as fast as he could toward his sister and pushed her out of the way. “Ouch!! What the hell!!” Ellie yelled at him, her face was red and she was about to get back at him, then her angry face turned pale as she screamed for her brother. “Garret!!!! Watch Out!!!” Garret remembered it now, and when he looked to his right, there it was ..the bus bumper that crushed his limbs that day before he lost his memories. That was the last thing he saw, then everything fades to black. He opened his eyes to a sunlight shining onto his face, he took a deep breath and sighed, there was no pain in his chest, nor tears in his eyes....it was just a bad dream. He look around the infirmary and saw his friend Ms. Wisecracker. She was bruised and her head was covered in bandages. But even if she was bandaged, Garret can remember her pretty face and unique yellow eyes, staring at him. “Hey, you finally woke up! Thanks for saving my life back there. My sister got the kill team back in time to save us.” She got up and sit beside Garret on his bed, she was smiling, even though she barely survived a bear attack. Her smiling face was enough to lighten Garret's mood up a bit. Hey, you can smile!! That's a relief.....I thought when you wake up from your bad dream you would fry me with that lighting of yours" "How did you know I had a bad dream? can you look into someone's mind or something?" Garret asked his friend in a comical voice, and she smiled back at him. "Oh come on, I don't even need a mental link to know when you're having a bad dream, you kept screaming names while you were asleep...well, aside from like, Mom!! Dad!!!, help!!" "Names? what names?" Garret knew he could be sleeptalking, but he was curious, who else other than his parents and Ellie would he call out to. "Well, there's Ellie, then Karen.....I think I heard about Salazar and Carter too. You were quite noisy though, I couldn't get much sleep." "Karen?.....who's Karen?" Garret was puzzled, it was normal for him to call out to Ellie or Salazar, Carter was a name he heard once but he forgot about it, but Karen was someone else.....someone he didn't know before. "You tell me, I just met you 3 days ago and even then we spent most of our time sleeping in here. But really, i was rather surprised that you could shoot lightining out of your hands, never saw anyone did that before" She got up and walked toward a water jar, poured 2 glasses and gave one to Garret. “Lightning?......What happened? The last thing I remembered was a bear right on top of me” “You mean you don’t remember anything?....like when you blew that bear right through the pine forest with that lightning bolt of yours." Wisecracker was surprised that Garret didn't remember anything, she touched his head and rub her water glass on it. “Hey!!, I'm not having any amnesia!! but really...what do you mean by lightning bolt? I don't even ” Garret was confused, first he had a bad dream, and now Wisecracker is telling him that he's able to shoot lighting out of his hands. “Ah, don’t worry, I won’t tell anyone .not that they don’t know already though. To tell you the truth, some of us were test subjects like you. All of us have some weird power we can use ..I myself have an eagle’s eyes and my sister have a jaguar’s reflex, that's how I could see the boar before he came close, and that’s how my sister's kill team got to us so fast.” “Whoa........slow down there Wisecracker, What do you mean? Test subjects?..powers? I don’t even know that I could shoot lightning bolts out of my hands until today . Wait, you have an eagle's eyes?” “Oh .well, now you know .right? And aye, I do have an Eagle's eyes.” Garret noticed that her yellow eyes were unique since the firs time they met, and her pupil that seemed to be able to see through everything was actually the result of the so-called experiment "Wait.....if you really have an Eagle's eyes, then why did you not see that Giant, Angry, Grizzly bear back then?" "Well.....there's a certain limitations to that, oh come on that's like 3 days ago isn't it?" “Alright, but there must be something you haven’t told me .. like how you and me got these weird stuff and power” Wisecracker scratched her head. “Well I’m not even sure if you went through the same thing I did or not and you’re the first I guy ever saw to have any power like this. Most of our powers are animal-like, courtesy of the E.P.'s genetic splicing” “Alright, I'll just ask Salazar about this power stuff later, but E.P.? what is that, a secret organization or something?” Garret knew he couldn't get any more detailed information from her, and to think that he didn't even know her name yet. "You remember those men in suits right? Enlightenment Project's Tactical Soldiers (EPTS), that’s what they called themselves. We just call them E.P. agents, and they are the ones responsible to our current conditions. Me and my sister were taken as a child to one of their facilities. They ran tests on us and injected us with weird chemicals. At the end of the day, we were put in a containment cells. Then we realized that those chemicals those scientists infused into our body gave us some kind of super powers like enhanced strength, bone claws, camouflage, and so on. That's how you you know, got the power right?” “Maybe ..but I wasn’t injected with anything. Not that I remember of” “Well.....maybe you couldn’t remember, but it doesn’t matter really. Those chemicals were stabilized later and now it’s harmless. and you get lightning bolt as a plus right?” Garret couldn't wrap his head around all this, but since Wisecracker seems to be optimistic about it, he figured believing her again wouldn't hurt. “I see thanks for telling me uh Wisecracker?” “Ok....no more Ms. Wisecracker. My name is Valora, nice to meet you, よろしく (yoroshiku), Enchanté, 很高兴认识你 (Hen gaoxing renshi ni), . You can call me Val” She smiled at him, Garret cleared his head of any doubt he had about her, he concluded that the girl before him is someone he could trust. He smiled back at her out of relief and joy, as if she was someone he knew a long time ago. “Garret, a pleasure to meet you too Val” Garret got up on his feet and shook her hands. suddenly, the infirmary door opened and another girl walked in, she was surprised to see Val and Garret up on their feet already, and dashed towards them. "Hey!!, you're still a patient here, so lie down!! What's wrong with you sis? I thought you still have that concussion in your head." The girl said in an angry manner, then she looked at garret trying to get up and quickly pushed him down. "Hey, not you too!! Your ribcages were shattered and punctured your lungs, you shouldn't be getting up any time soon!! At least not after we could examine it!!" Val sighed, she picked the girl up by her shirt collar and take her away from garret's bed. "Look, he's fine. if he has punctured lungs, do you really think he would be conscious?" Val said to the girl in a funny tone, trying to calm her down. she dropped the girl down on her feet. "I know it's fine and all, that the damn thing will fix our bodies right away, but the after effects are still there isn't it? you are lucky that I found you before you turned and we don't even know what he would become if..." Before the girl could finished her sentence, Val closed her mouth with her hands and turn her toward Garret. "Oh come on, it's not that serious, we didn't lose that much blood, it's fine!! Look, why don't you go introduce yourself to that guy you just pushed down huh?" The girl walked toward Garret as Val instructed and took a long look at him, she tried to smile, but the only face she could make was a squint. "Hello, my name is Ringo, Val's sister, nice to meet you, bye!!" She went out of the infirmary as quickly as she got in, leaving Garret confused about what just happened, including how she could move so fast in just 3 seconds. Val went back to her bed and lay down, she turned to Garret once again to say goodnight and fell asleep before he could say anything to her. Garret was ready to sleep again, despite the nightmare he had just hours ago, he did not waver about it.......it was just an illusion, and dreams are what kept him on his path all these years. He closed his eyes, and let his wild imagination work in his mind.... ภาษาไทย "แกเร็ต.......เฮ้ แกเร็ต!!!!" เสียงอันแผ่วเบาดังก้องอยู่ในหัวของเขา มันเป้นเสียงที่เขาคุ้นเคย เป็นเสียงที่เขาเคยได้ยินเมื่อนานมาก่อน แต่เขาไม่สามารถจดจำอย่างชัดเจนได้ "ตื่นได้แล้ว!! เร็วๆเข้าสิ ออกมาเล่นกัน!! แกเร็ตลืมตาขึ้น สิ่งที่เขาเห็นคือหน้าของสาวน้อยคนหนึ่งนั่งอยู่บนตัวเขากำลังจ้องหน้าของเขาอยู่ เขานึกออกในทันใดนั้น เสียงที่เรียกหาเขานั้นเป็นสียงของน้องสาวของเขา เอลลี่นั่นเอง แกเร็ตหันมองไปรอบๆอย่างแปลกใจ เพราะที่ๆเขาอยู่นั้นคือห้องนอนเก่าของเขาที่แมนฮัตตัน ก่อนที่พ่อของเขาจะพาเขาไปที่สถาณพยาบาลนั่นเอง ด้วยความงงผสมกับความที่เขาไม่เชื่อสายตาตัวเอง เขาได้ยืนมิอไปแตะหน้าของเอลลี่อย่างจัง และรู้สึกได้ถึงความอุ่นที่แผ่ออกมาจากตัวของเธอ "อ้าย......ทำอะไรเนี่ยไอ้พี่บ้า!!" เอลลี่หันหลบอย่างว่องไวทั้งๆที่กำลังงงว่าพี่ชายของเธอพยายามจะทำอะไรกันแน่ "นี่เธอ....ตัวจริงงั้นเรอะ? นี่มันอะไรกัน แล้วหมีบ้านั่นหล่ะ แล้วยัยสาวเจ้าสำนวนล่ะ?" " เอ้า ชั้นก็ต้องตัวจริงอยุ่แล้วซิ แล้วพี่กำลังพูดถึงอะไรอยู่เนี่ย หมีอะไร นมตราหมีเรอะ แล้วใครคือยัยคือแม่สาวเจ้าสำนวนกันหล่ะเนี่ย? ช่างเหอะ ลุกได้แล้วไอ้ตัวขี้เกียจ ข้างนอกอากาศออกจะดี ลุกเร็วเข้า!!" เอลลี่พยายามสุดริทธิ์ที่จะลากพี่ชายของเธอให้ลุกขึ้นจากเตียง แกเร้ตที่ยังงงอยู่รู้สึกเหมือนมีดาวลอยอยู่บนหัวเขา เหมือนกับถูกของแข้งบางอย่างกระแทกหัวอย่างจัง แต่ในที่สุดแล้ว เขาก้สามารถลุกขึ้นยืนและจดจำสิ่งของรอบกายที่ชวนให้คิดถึงได้ เขามองไปรอบๆห้องของเขา มันได้ถูกจัดแบบไว้เหมือนเดิมก่อนที่เขาจะออกมา ก่อนที่เขาจะถูกรถชนจนเสียความทรงจำ ทั้งชั้นหนังสือ ทั้งโปสเตอรืฮีโร่ และวิดีโอเกมทั้งหลายที่เขาเคยเล่น ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ แกเร็ตพยายามปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมกอย่าง งงๆ จนกระทั่งประตูห้องของเขาเปิดขึ้น แล้วชายคนหนึ่งเดินเข้ามา "แกเร็ต เอลลี่ ลูกสองคนตื่นแล้วสินะ พอดีวันนี้พอมีนัดประชุมกับเพื่อนๆที่ทำงานในบ้านของเราน่ะ เพราะฉะนั้นก็ช่วยออกไปเล่นข้างนอกสักพักละกันนะ" แกเร็ตแทบไม่เชื่อสายตาตนเอง ชายที่เขาคิดว่าได้ตายจากเขาไปแล้วนั้นใด้มายืนอยู่ตรงหน้า พ่อของเขาที่ใด้สละชีวิตเพื่อปกป้องเขาในห้องมืดห้องนั้น ยังไม่ตาย น้องสาวตัวเล็กที่เขาคิดว่าจะไม่ใด้เจออีกแล้วในชาตินี้จนลืมเสียงไป ได้มาดึงแขนเสื้อนอนเขาอย่างกับเด็กอยู่ข้างๆ น้ำตาแห่งความปิติไหลลงมาผ่านแก้มของเขาอย่างช้าๆ แกเร็ตเดินเข้าไปหาพ่อของเขาช้าๆและสวมกอดเขา "เอ่อ.....แกเร็ต เป็นอะไรหรือเปล่าลูก มีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ" "ไม่หรอกครับพ่อ มันก็แค่ฝันร้ายน่ะครับ" แกเร็ตถอยห่างออกมาจากพ่อของเขาที่กำลังยืนงงกับพฤติกรรมของลูกชายของเขาอยู่ เขาเช็ดน้ำตาออกแล้วก็ตามเอลลี่ลงบันไดไปที่สวนหน้าบ้าน อากาศในตอนนั้นดีมาก แสงอาทิตย์ตอนบ่ายแก่ๆนั้นให้ความอบอุ่นที่เขาต้องการ และลมเย็นๆที่พัดผ่านใบหน้าของเขาไปก็ทำให้เขารู้สึกสดชื่น แกเร็ตมองไปรอบๆละแวกบ้านที่เขาคุ้นเคย เขาจำทุกๆอย่างที่เขาเห้นได้ ทั้งบ้านข้างๆที่เพื่อนของเขาอาศัยอยู่ สนามเด็กเล่นรวมในฝั่งตรงข้าม และอื่นๆอีกมากมายเขาจำได้หมด ทั้งๆที่เวลาก็ผ่านมาจน 8 ปีแล้ว หลังจากวันที่เขาต้องไปที่สถาณพยาบาลหลังจากที่..... ความคิดของแกเร็ตหยุดชะงักลง เขารู้สึดถึงความแปลกประหลาดอันน่าหวาดหวั่น น้องสาวของเขาไม่น่าที่จะดูเด็กขนาดนี้ บ้านของเพื่อนสมัยเด็กของเขาก็น่าจะโดนทุบไปแล้ว อีกทั้งทุกๆอย่างที่เขากำลังเห็น ดันไปตรงกับบรรยากาศของเหตุการณ์ในวันนั้นเสียอีก เขาตกอยู่ในห้วงความคิดอันลึกซึ้งไปครู่หนึ่ง จนกระทั้งเอลลี่เริ่มเรียกหาเขา "แกเร็ต!! ทำอะไรอยู่เนี่ยไอ้พี่สมองช้า มาเล่นกันเร็วๆเข้า" " อ้อ!! รอแปปนึง กำลังไปแล้ว!!. แกเร็ตตัดสินใจละทิ้งความคิดเครียดๆของตนเองและเริ่มที่จะเดินไปหาเอลลี่ จนกระทั้งเขาได้ย่างก้าวลงไปบนถนนลาดบางที่อยู่ตรงหน้า เขาเริ่มรู้สึกว่ามีแรงกระตุ้นอย่างฉับพลันราวเป็น ความรู้สึกสังหรณ์ของอันตรายโลดแล่นอยุ่ในสมองของเขา ทุกๆย่างก้าวที่เขาเข้าไปใกล้น้องสาวของเขามากขึ้น ความรู้สึกถึงอันตรายนั้นก็เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ทันใดนั้น ราวกับว่ามันเป็นโดยสัญชาตญาณ เขาวิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ไปหาน้องสาวของเขาและผลักเธอออกจากทางไปสู่ฟุตบาทที่อยู่ข้างๆ "โอ้ยย!! อะไรนักหนาเนี่ย มันเจ็บนะ!!. เอลลี่ตะโกนใส่เขาพร้อมกับลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว หน้าเธอแดงก่ำไปด้วยความโกรธ เธอกำลังคิดจะเอาคืนพี่ชายของเธอ ทันใดนั้น หน้างแดงก่ำของเธอก้กลับกลายเป้นขาวซีด เธอเรียกหาแกเร็ตอย่างสุดกำลัง "แกเร็ต!!!!ระวัง!!!!" แกเร็ตจำได้ในตอนนั้นเอง และเมื่อเขาหันหน้าไปทางขวา มันก็มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว กันชนรถเมล์ที่หักแขนและขาของเขาในวันนั้นก่อนที่เขาจะสูญเสียความทรงจำนั่นเอง นั่นเป้นสิ่งสุดท้ายที่เขาเห็น ก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง....... แกเร็ตลืมตาตื่นขึ้นอีกครั้งเมื่อแสงแห่งรุ่นอรุณสาดส่องเข้ามาในห้องพยาบาลบาลลงบนหน้าของเขา เขาสูดหายใจเข้าลึกและถอนหายใจออกมา ความเจ็บปวดในหน้าอกกับหัวของเขานั้นหายไปแล้ว น้ำตาที่เคยไหลรินก็ไม่มีอีกต่อไป ทุกอย่างมันก็แค่.....ฝันร้ายเท่านั้นเอง แกเร็ตหันมองไปรอบๆห้องพยาบาลที่เต็มไปด้วยอุปกรณืทันสมัยที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วเขาก็เหลือบไปเห็นเพื่อนใหม่ของเขา ยัยเจ้าสำนวนกำลังนอนเล่นอยู่ที่เตียงข้างๆ ตามตัวนั้นมีรอยฝกช้ำและหัวของเธอก็ถูกพันผ้าอยู่ ถึงกระนั้น แกเร็ตก็ยังจำใบหน้าที่สวยงามกับตาสีเหลืองแปลกตาที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ของเธอได้ "อ้าว ตื่นแล้วหรอพ่อฮีโร่ ขอบใจนะที่ช่วยชั้นไว้ในป่าน่ะ ชั้นส่งสัญญาณไปหาน้องสาวของชั้นที่อยู่กับทีมไล่ฆ่าแล้วพวกเขาก็มาช่วยเราทันพอดีเลยน่ะนะ" เธอลุกขึ้นจากเตียงแล้วก็มานั่งลงข้างๆเขา เธอกำลังยิ้มแป้น ทั้งๆที่พึ่งรอกชีวิตจากหมีกริซลี่มาอย่างฉิวเฉียด รอยยิ้มตลกๆของเธอเพียงอย่างเดียวนั้นก็ทำให้อารมณ์ของแกเร็ตดีขึ้นเป็นเท่าตัว "อ้าวยิ้มเป็นด้วยเหรอเนี่ย!!! ดีจัง นี่ ชั้นน่ะคิดว่านายจะโมโหมากตอนตื่นขึ้นมาแล้วก็ฟาดสายฟ้าใส่ชั้นเลยนะเนี่ย เห็นฝันร้ายซะขนาดนั้น" "โอ้โห!!! นี่เธอ....รู้ได้ยังไงว่าผมฝันร้ายเนี่ย แม่สาวเจ้าสำนวน นี่เธอมองเข้าไปในหัวของคนอื่นๆได้งั้นเหรอ" แกเร็ตถามเพื่อนของเขาด้วยเสียงดัดตลกๆแบบการ์ตูน แล้วเธอก็ยิ้มให้เขา "โธ่เอ้ย แค่ดูให้ออกว่านายกำลังฝันร้ายน่ะนะ ชั้นไม่ต้องมีหรอกไอ้พลังจิตทะลุสมองอะไรนั่นน่ะ นายน่ะนะ ตะโกนเรียกชื่อคนเต็มไปหมดเลยตอนที่หลับอยู่ นอกจากพวกประมาณว่า พ่อ!! แม่!! ช่วยผมด้วย!! อ่ะ" "ชื่อคน? ชื่อใครมั่งหรอ" แกเร็ตรู้ว่าถ้าเขาฝันร้ายขนาดนั้นจริงๆ เขาก้อาจจะละเมอแล้วเรียกชื่อคนที่เขารู้จักก็เป็นได้ แต่เขาก็อดสงสัยไม่ได้ว่าใครกันอแน่ นอกจากครอบครัวของเขาที่เขาจะเรียกหาตอนกำลังฝันอยู่กันแน่ "ก็นะ นอกจากพ่อแม่ก็มี เอลลี่ แล้วก้มีคาเร็น แล้วก็ซาลาซาร์กับคาร์เตอร์ด้วยมั้งนะ นายอ่ะเสียงดังมาเลยขอบอก ทำเอาชั้นนอนไม่หลับเลยอ่า" "อ้าว....งั้นผมก็ขอโทษด้วยนะ แต่คาเร็นงั้นเหรอ.....ใครกันนะ เธอรู้จักรึเปล่าเนี่ย" แกเร็ตคิดว่ามันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เขาจะเรียกหาซาลาซาร์หรือเอลลี่ คาร์เตอร์ก็เป้นชื่อที่เขาเคยได้ยินมาเมื่อนานมาแล้วแต่ยังติดอยู่ในหัว แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินชื่อของคาเร็น เธอเป็นคนที่เขาไม่เคยรู้จักมักจี่มาก่อน "เอ้า!! นายตะหากล่ะที่ควรจะบอกชั้นว่ายัยคาเร็นเนี่ยมันเป็นใคร นี่ชั้นพึ่งรู้จักนายตัวเป็นๆเมื่อสามวันที่แล้วเองนะ แล้วช่วงเวลาอันแสนมีค่าส่วนใหญ่ของเราสองก้หมดไปกับไอ้การที่ต้องมานอนห้องพยาบาลนี่ด้วย แต่ก็นะ ตอนนี้ชั้นยังซ็อกอยุ่เลยว่านายปล่อยไฟฟ้าออกจากมือได้น่ะ ไม่เคยเห็นใครทำได้นอกจากในหนังเลยนะเนี่ย" แม่สาวเจ้าสำนวนลุกขึ้นไปที่โต้ะตัวข้างๆที่มีเหยือกน้ำวางอยู่ แล้วรินน้ำมาสองแก้ว เธอส่งแก้วนึงให้แกเร็ตแล้วก็นั่งคุยกับเขาต่ออย่างเป็นกันเอง "สายฟ้า!!? สายฟ้าอะไรกัน....ที่ผมจำได้คือไอ้หมียักษ์นั้นกำลังจะกินผมกับเธอแค่นั้นเอง" "นี่นาย....จำอะไรไม่ได้เลยงั้นเหรอ ทั้งๆที่นายเองน่ะแหละเป็นคนยิงคลื่นไฟฟ้าใส่ไอ้ก้อนขนนั้นจนกระเด็นไปเป็นโยชน์น่ะนะ นี่นายความจำเสื่อมรึเปล่าเนี่ย" แม่สาวเจ้าสำนวนรู้สึกแปลกใจที่แกเร็ตจำเรื่องสำคัญขนาดนั้นไม่ได้เลย เธอนาบแก้วน้ำของเธอลงบนหน้าผากเขาแล้วก็ถูไปมาอย่างเชื่องช้า "เฮ้ย!! นี่ผมไม่ได้ความจำเสื่อมนะ ทำอะไรเนี่ย!! นี่มันหมายความว่าอะไรล่ะเนี่ยที่เธอพูดถึงอยู่ ไฟฟ้าอะไรกัน" แกเร็ตเริ่มงงอีกแล้ว ตอนแรกเขาก็ฝันร้ายซะเหมือนจริง แล้วตอนนี้ยัยเจ้าสำนวนก็มาบอกว่าเขาปล่อยไฟฟ้าออกจากมือได้เป็นตัวการ์ตูนอีก "เอาน่าพ่ออีโร่ ไม่ต้องเป็นกังวลไปหรอก ชั้นไม่บอกความลับของนายให้ใครรู้หรอก.....ถึงแม้ว่าคนครึ่งหมู่บ้านจะรู้กันหมดแล้วอ่ะนะ อ่ะเอาตามจริงเลยนะ พวกเราส่วนใหญ่ก็เป็นหนูทดลองเหมือนนายน่ะแหละ แล้วพวกหนูทดลองอย่างเราๆเนี่ย ก็มีความสามารถพอเศษเหนือมนุษยทมานทั่วไปอยู่คนละอย่าง เหมือนชั้นที่มีตาของนกอินทรีย์แล้วก็น้องสาวของชั้นที่มีความว่องไวและการตอบสนองของเสือจากัวร์ยังไงล่ะ นั่นแหละคือเหตุผลว่าทำไมชั้นถึงเห็นไอ้หมูป่านั่น และคือเหตุผลว่าทำไมน้องสาวชั้นถึงมาถึงพวกเราได้รวดเร็วมากไงล่ะ" "เอ่อ.......เดี๋ยวนะ ใจเย็นก่อนนะยัยเจ้าสำนวน นี่เธอพูดถึงอะไรอยู่เนี่ย หนูทดลอง? พลังพิเศษอะไรกัน นี่ผมยังไม่รุ้เลยนะว่าผมปล่อยไฟฟ้าออกจากมือได้จนวันนี้....นี่เดี่ยวนะ เธอมีสายตาของนกอินทรีย์เรอะ!!" แกเร็ตนึกออกทันทีว่าตาของยัยเจ้าสำนวนนั้นแปลกไปจากคนทั่วไป ตาสีเหลืองที่เป็นประกายกับลูกตาที่เหมือนที่จะมองออกไปซะทุกอย่างของเธอนั้น เป็นผลพวงจากการเป็นหนูทดลองที่เธอว่านี่เอง. "อ่ะถูกต้องนะคร้าบบบ ชั้นคนนี้มีตาที่แสนจะเมพขิงๆของนกอินทรีย์จ้ะ แล้วก็....เอ เธอก็รู้แล้วไงว่าปล่อยไฟฟ้าได้" "เดี๋ยวนะ...แล้วทำไมเธอไม่เห้นไอ้หมีบ้านั่นหล่ะ!!" "อ่ะแหะๆ มันก้ออ มีข้อจำกัดของมันอ่ะน้า.......ขอโทษด้วยกล้วยทอด" "นี่เธอต้องมีอะไรที่ยังไม่ได้บอกผมอีกแน่เลย......." ยัยเจ้าสำนวนเกาหัวตัวเองแกรกๆ และยิ้มแหยๆให้แกเร็ต "ก็น้า......ชั้นก็ไม่รุ้ว่านายไปทำอีท่าไหนถึงปล่อยไฟฟ้าได้ แล้วก็ไม่ รู้ด้วยว่านายผ่านกระบวณการอะไรแบบชั้นรึเปล่า แล้วนายก็เป็นคนแรกที่ชั้นเห้นปล่อยของแบบนี้ได้ ส่วนใหญ่แล้ว หนูทดลองแบบชั้นกับคนในหมู่บ้านจะมีพลังแบบสัตว์อ่ะ เป้นของขวัญจากการเปลี่ยนยีนพันธุกรรมของพวกอีพีอ่ะนะ" "โอเค งั้นเดี่ยวผมลองถามซาลาซาร์ดูทีหลังว่าไอ้พลังนี่มันยังไงกันแน่ แต่อีพีงั้นหรอ.....พวกนั้นคือใครหล่ะ เป็นองค์กรชั่วร้ายแบบซ้อคเกอร์ที่มีลุกสมุนกี้ๆออกมารึเปล่า" "นายจำไอ้พวกชายชุดดำนั่นได้ใช่มั้ย พวกนั้นเรียกตัวเองว่าเป็นกองทหารพิเศษของโครงการแห่งการรู้แจ้งน่ะ ชื่ออังกฤษก็เป็น Enlightenment Project's Tactical Soldiers (EPTS) น่ะนะ ส่วนพวกเราก็ย่อชื่อเรียกว่าเป็นลูกสมุนของโครงการอีพี (EP Agents) ไงหล่ะ แล้วไอ้เจ้าพวกนี้น่ะแหละ ที่จับพวกเราไปต้มยำทำแกงจนกลายเป็นสิ่งที่เราเป็นตอนนี้ ชั้นกับน้องของชั้นก็ถูกจับไปที่ห้องแล็บของพวกมันตั้งแต่ยังเด็ก แล้วก็โดนฉีดสารบ้าบออะไรหลายอย่างเข้าใส่ หลังจากนั้นพวกนั้นก็จับเราไปขังในห้องแคบๆ หลังจากนั้นเราก็เริ่มรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกาย ไอ้สารบ้านี่มันทำให้บางคนมีพลังช้างสารเหรือมนุษย์ บางคนวิ่งได้ไวเป็นเสือชีตาร์ บางคนมีปีกงอกออกมาจากข้างหลัง บางคนก็ไวต่อกลิ่นเลือดเป็นฉลาม แล้วก็มี หายตัวได้ มีกรงเล็บกระดูกงอกออกมา อะไรประมาณนั้นเต็มไปหมดเลย นายก็ผ่านอะไรแบบนี้มาใช่มั้ยล่ะ ถึงได้พลังนี้มาน่ะ" "ผมจำได้ว่าเคยไปอยู่ในสถาณพยาบาลของพวกนั้นกับพ่อ แต่ผมจำไม่ได้ว่าเขาฉีดสารอะไรใส่ผมเลยนะ" "งั้นนายก็อาจจะจำไม่ได้มั้ง แต่ก็นะ ไอ้พวกสารเคมีเนี่ยมันเสถียรแล้วล่ะ ไม่ทำอันตรายอะไรนายหรอกมั้ง แล้วนายก็ปล่อยไฟฟ้าได้เป้นของแถมด้วยนะ" แกเร็ตยังสับสนอย่างหนักกับเรื่องยุ่งๆทั้งหมดนี่ ทั้งๆที่เขาหนีออกมาจากวังวนนั้นได้แล้ว สุดท้ายพลังที่เขาพึ่งรู้ว่ามีอยู่ดันนำเขากลับไปหาพวกฆาตกรพวกนั้นอีก แต่เมื่อเขาเห็นยัยเจ้าสำนวนดูจะมองโลกในแง่ดีขนาดนั้นแล้ว เขาก็คิดว่าถ้าเชื่อในสิ่งที่เธอพูดอีกสักครั้งก็คงไม่เป็นไร "เอาหล่ะ เข้าใจละ ขอบใจมากที่บอกผมนะ ยัยเจ้าสำนวน" "นี่!! พอแล้วหล่ะกับชื่อตลกๆนั่น ชื่อจริงชั้นคือ วาลอร่า ชาร์เนตต์ ยินดีที่ได้รู้จัก โยโรชิกุเน้ (よろしくね) อองช้องเต้ (enchant&#233 เฮิ่น เกาซิ่ง เหรินชื่อ หนิ๋ (很高兴认识你) ตอนนี้เรียกชั้นว่าวาลก็ได้นะ" วาลยิ้มให้แกเร็ตอย่างเป็นกันเอง แล้วเขาก็ได้รู้ในตอนนั้นเองว่าเด็กสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานั้นเป็นคนที่เขาเชื่อถือและฝากชีวิตไว้ได้ เขาหยุดคิดถึงเรื่องผิดพลาดที่แล้วมาแล้วก็ยิ้มให้เธอด้วยความสุขและความโล่งอก ราวกับว่าเธอเป็นคนที่เขาเคยรู้จักมาก่อน "ผมชื่อแกเร็ต โลเวลล์ ยินดีที่ได้รู้จักนะ วาล" แกเร็ตลุกขึ้นและจับมือของเธอ ทันใดนั้น ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออก แล้วเด็กสาวอีกคนก็เดินเข้ามา ทันทีที่เธอเห็น แกเร็ตกับวาลยืนอยู่ เธอก็ทำหน้าตกใจแล้วก็วิ่งอย่างรวดเร็วไปหาทั้งคู่ กาเร็ตตกใจกับความว่องไวของเธอมาจนล้มลงบนเตียงอีกครั้ง "นี่ พี่เป็นอะไรของพี่นักหนาเนี่ย เป็นคนไข้ก็นอนพักไปซิ มาทำจุ๋งจิ๋งกันอยู่ได้ พี่โดนกระแทกที่หัวอย่างหนักเลยไม่ใช่หรอ เดี๋ยวอาการก็แย่ลงหรอก" เด็กสาวเริ่มเทศนาวาลอร่าอย่างรวดเร็ว แล้วเมื่อเธอเห็นแกเร็ตพยายามจะลุกขึ้นอีกครั้ง เธอก็วิ่งไปผลักเขาลงบนเตียง "นายก็พอกันเลยไอ้ไฟฟ้าสถิต!! ซี่โครงหักทิ่มทะลุปอดขนาดนั้นยังจะลุกอีกงั้นหรอ บ้ารึเปล่าเนี่ย นอนเฉยๆไปเลยนะ รอจนกว่าหน่วยพยาบาลจะซ่อนแซมส่วนที่สึกหรอของนายให้สมบูรณ์ก่อนแล้วค่อยลุก!!" วาลอร่าถอนหายใจอย่างหนัก เธอเดินเข้าไปหาเด็กสาวที่เอากุญแจมือล็อกแขนของแกเร็ตไว้กับเตียงไปแล้ว แล้วยกเธอขึ้นด้วยปกเสื้อ "นี่ยัยบ๊อง ดูสภาพเขาก่อนสิ ปกติจะตาย นี่เธอไม่คอดเหรอ ว่าถ้าซี่โครงหักทิ่มทะลุปอดจริงๆแล้วเค้าจะมายืนพูดกับชั้นได้ยังไงน่ะ ปกติคงสลบไปเป็นปีแล้วไม่ใช่รึไงกัน" วาลพูดในโทนเสียงตลกที่เธอใช้เป็นประจำ เหมือนกับกำลังพยายามที่จะทำให้เด็กสาวใจเย็นลง แล้วเธอจึงปล่อยเด็กคนนั้นลงบนพื้น "พี่.....ชั้นรู้ว่าทุกอย่างโอเคดี ชั้นรู้ว่าไอ้สารนรกนั่นมันซ่อมแซมร่างกายของเราทันทีที่เราบาดเจ็บ แต่ผลข้างเคียงมันก็ยังอยู่ไม่ใช่หรอ พี่สองคนโชคดีมากนะที่พวกเราหาเจอก่อนที่พี่จะกลายเป็น.....แบบนั้นไป แล้วอีกอย่าง เราก็ยังไม่รู้เลยว่าพ่อไฟฟ้าสถิตเนี่ยจะกลายเป็นตัวอะไรถ้าหาก....." ก่อนที่เด็กสาวจะพุดจบประโยค วาลก็ได้เอามือเรียวยาวของเธอไปปิดปาดเสียก่อน หลังจากนั้นก็ยกตัวเด็กสาวขึ้นแล้วหันหน้าเธอไปทางแกเร็ตที่กำลังลุกขึ้นจากเตียง "นี่ อย่าพึ่งเครียดไปน่ายัยบ้า!! เราก้ไม่ได้เสียเลือดไปขนาดที่อ้สารนั่นจะทำอะไรกับเราซะหน่อย เอางี้ดีกว่า เธอไปแนะนำตัวกับคนที่พึ่งช่วยชีวิตชั้นมาเมื่อ 3 วันที่แล้ว และก็เป็นคนที่เธอเกือบจะล่ามไว้กับเตียงพยาบาลดีกว่ามั้ย" เด็กสาวเดินเข้าไปหาแกเร็ตที่กำลังแกะกุญแจมือออกอยู่แบบที่วาลสั่ง เด็กสาวจ้องหน้าแกเร็ตอยู่นานและพยายามจะยิ้มให้ แต่สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือหรี่ตาลงแบบตลกๆใส่เขา "หวัดดี ชั้นชื่อริงโกะ น้องสาวของยัยบ้าวาลอร่า ยินดีที่ไม่รู้จัก ไปละ บาย" ริงโกะวิ่งออกจากห้องไปอย่างว่องไวแบบเดียวกับที่เธอทำตอนเข้ามา ปล่อยให้แกเร็ตยืนงงอยู่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น และทึ่งกับความเร็วปานเสือชีตาร์ของเธอซึ่งใช้เวลาเพียง 3 วินาทีเพื่อแนะนำตัวและวิ่งออกจากห้องไป วาลอร่าเดินกลับไปที่เตียงและนอนลง เธอหันกลับมาหาแกเร็ตอีกครั้งเพื่อกล่าวราตรีสวัสดิ์แล้วก้ผลอยหลับไปอย่างสงบก่อนที่แกเร็ตจะมีโอกาสได้พูดอะไรอีก แกเร็ตพร้อมที่จะกลับไปนอนอีกครั้งหลังจากที่ใช้พลังงานไปกับการพูดคุยซะหมดตัว โดยที่ไม่สนว่าจะฝันร้ายแบบเมื่อกี้อีกหรือเปล่า เขาจำฝังใจไปแล้วว่ามันก็เป็นแค่ความฝัน เป็นแค่ภาพลวงตาจากความทรงจำของเขา และอีกนัยนึงก็คือว่า ความฝันที่เขามีมาทั้งหมดนั้น ก็เป็นแรงผลักดันให้เขาได้ก้าวต่อไปก็เท่านั้นเอง แกเร็ตปิดตาลง และปล่อยให้ห้วงความคิดและความทรงจำทั้งหลายทำงานต่อไปในสมองของเขา Translator : Kom Muangnapoe " Look, he's fine, what kind of insurance company are you.......wait, you didn't even bother to ask if he's okay before pushing him down?" "นี่ ดูสภาพเขาก่อนสิ นี่เป็นบริษัทประกันภาษาอะไรไม่ถงไม่ถามเรื่องสุขภาพซักคำ เฮ้ยไม่ใช่!! ไม่คิดจะถามก่อนเลยรึไงไปผลักเค้าล้มเนี่ย!!"

[Emo]

วันนี้ผมอ่านไปรู้สึกเลยว่า.... ตาผมลาย

[Balrogslayerz]

ตัวหนังสือใหญ่ไปหรือยังไงหรอครับ ผมจะได้ปรับให้อ่านง่ายขึ้นได้

[black jack sdppd]

ตัวอักษรดำพื้นหลังขาวแล้วมีเนื้อหาเยอะก็อย่างงี้แหละครับ
ว่าแต่มีภาษาอังกฤษด้วยแฮะ
ตัวเนื้อเรื่องน่าสนใจดีครับ

[Balrogslayerz]

ตัวอักษรดำพื้นหลังขาวแล้วมีเนื้อหาเยอะก็อย่างงี้แหละครับ
ว่าแต่มีภาษาอังกฤษด้วยแฮะ
ตัวเนื้อเรื่องน่าสนใจดีครับ

แล้วผมควรจะทำยังไงให้อ่านง่ายขึ้นดีละครับ ผมก้อยากให้ดูงานแบบเต็มๆทั้งไทย-อังกฤษ แต่ถ้าผู้อ่านเห้นว่าเยอะไปผมจะได้ตัดเป็น 2 ส่วนแล้วโพสทีละครั้ง หรือตั้งกระทู้ใหม่เลย เพราะตอนนี้ผมก็ยังมือใหม่และไม่ค่อยมีประสปการณ์เสียด้วย
ขอคำแนะนำด้วยครับ

[black jack sdppd]

* เอ่อ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ อย่าเข้าใจผิด
แนะนำให้แก้ไขที่พื้นหลังครับ

ดูกระทู้นี้โลด credit : aehrocker
http://www.jokergameth.com/board/sho...98#post1988398

อยากได้สีไหนก็กดตอบพร้อมข้อความเดิมอะไรนี่แหละล้วก็อปมาเลยครับ
เช่น
(ก็อปเฉพาะส่วนที่เป็นภาษา(เขาเรียกว่าอะไรแล้วหว่า HTML ?) พอ เช่นเว้นไอส่วนที่เป็น-(ข้อความ เนื้อเรื่อง)-)
(ไม่ต้องใส่สีตัวอักษร)

อันนี้สีเขียว

-(ข้อความ เนื้อเรื่อง)-

อันนี้สีดำ

และนี่คือคำแนะนำในความคิดของผม ย้ำว่าความคิดของผม
อาจจะไม่ตรงใจของคนอื่นก็ได้ แต่ผมขอเสนอว่า
1. จะโพสต์ทั้งไทย ทังอังกฤษก็ได้ครับ
แต่ไม่ต้องโพสต์ทีละครั้งหรือตั้งกระทู้ใหม่ (ถ้ามีแต่อังกฤษอาจมีน้อยคนที่อาจนะ แต่ถ้าอังกฤษอยู่กับไทย จะได้ฝึกไปด้วย)
คือถ้าจะมีทั้งอังกฤษ ไทยก็รวมกันเลย ไม่งั้นก็แค่อย่างใดอย่างหนึ่งมีแค่ไทย
2. ใช้ตัวอักษร size 3 ก็พอ
ไม่ต้องใหญ่อลังการมาก แต่ส่วนนี้หลายคนอาจไม่เห็นด้วย

ในส่วนเนื้อเรื่อง ผมคงไม่วิจารณ์หรือแนะนำอะไร
แค่อยากบอกว่าเป็นกำลังใจให้ สู้ต่อไปครับ

[Balrogslayerz]

ครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะครับ ทำได้แล้ว

[Balrogslayerz]

Hidden Power "Make the best use of what is in your power, and take the rest as it happens." - Epictetus (Greek Philosopher, AD. 55-135) "จงทำทุกอย่างที่มีพลังทำได้ให้เต็มที่ ส่วนที่ทำไม่ได้ก็จงยอมปล่อยวางซะ" - อิพิคติตัส ,นักปรัชญากรีก (AD. 55-135) A week later, after that nightmare .. Garret was lying on his bed, Val has recovered and left two days ago and now he’s alone in the infirmary. His thought dwelled on his newfound power, and his new friend. He met many people in the village since he was taken in, but none of them was as enticing as she was, there was something odd about her. He was about to sleep again when Salazar walked into the infirmary with Ringo, dressed in a scientist's gown; she quickly swiped her tools around Garret’s body. "Let’s see .ribcages normal, lungs virtually unscathed, no trace of any lingering side effects ..well, he's fully recovered boss. At this rate Mr. Static here could be on the hunt again in no time." "Good to know, and uh I'm not your boss Ringo, just call me Salazar like the others, calling me boss is kinda funny" Salazar smiled at her casually; Ringo smiled back and walked out of the room in haste. "How're you doing? I heard you and Valora had a rough time with that grizzly bear. But I gotta say, that boar that you guys brought back was delicious." "Well ..I'm better now, thanks for coming" "Good to hear, I thought you were going to be crippled just like that, good thing the kill team found you guys just in time eh?" Salazar sat by Garret and playfully rubs his head. Garret paused for a while; he looked at Salazar in his eye and talked; "Salazar....I need to tell you something....." “What is it? “ Salazar stopped playing and looked at Garret right in the eye, he wasn’t smiling and his casual appearance was gone as if it was just a mask. “Back in that pine forest .when me and Val was about to be .you know, eaten I think I let out some kind of weird power.” “You can sent out some kind of an electric sphere right? ..Valora told me about that. And by now she would’ve told you that most of the villagers here were former test subjects too, right?” “So ..you knew? But why didn’t you tell me I could do this then?” “I didn’t know you could fire electric sphere .I only knew that you escaped from the E.P. facility which means you’d likely be infused with that chemical and would have some kind of special power like the others. I was waiting for signs but there was nothing abnormal about you, until that day.” “So .are you, you know ..special too?” “I uh, well it’s complicated. And normally we wouldn’t be so keen on letting others in on our conditions .it’s more like shame than specialty.” Salazar didn’t look Garret in the eye as he used to, Garret can see that there’s something holding his savoir back. “So it's true what Val said...the experiments, the powers and chemicals and everything...I won't ask anything else" "Yes...it's all true. i'm sorry I withheld this information from you for so long Garret, i just didn't weant tyou to end up thinking about that dreadful facility again" "It's okay Salazar, I won't make this hard on you and I know you mean well, you always does.... .but do you have any advice for me, ‘cause I didn’t really know how to use my powers yet and I don’t want to end up hurting anyone.” “Well, it seems that you can let out an electric sphere out of thin air, which could possibly mean that you could somehow manipulate the electromagnetic forces around you ..maybe with the right amount of control, you could do something like infusing electricity with metal or create an electric storm .that’s what I think” “That’s cool!! Do you have any idea how I could improve it then?” Garret spoke with excitement “I don’t know Garret you could try letting out a controlled amount of that lightning bolt, but don’t use it too much. These kinds of things usually have nasty side effects” “Alright, I get it, thanks for listening to me Salazar.” “Anytime my friend, anytime” Garret fully recovered and got out of the infirmary in the following week, he got his feet running around the forest in the next, and went on another hunt in three weeks’ time. He tried practicing his lightning bolt every day after the hunt as Salazar instructed. From releasing it in different shapes and sizes, then infusing it with metal, in 2 months he gained complete control of his power and used it on every following hunt he went on. After Garret fully mastered his electricity for 2 weeks, a nasty tropical storm hit the village; Salazar ordered an evacuation into a secret shelter underground while he and other adults tend to a wildfire after a lightning from the storm struck a nearby tree. The storm brought with it a downpour of rain and lightning, Garret and Valora stayed behind to make sure everyone got inside while Ringo tends to the important equipment. “Val! What do you see? Anyone else left outside the shelter?” “Everyone is inside, Salazar and the others are coming back ...we only have to wait for Ringo to wrap up the equipment and cloaking devices then we can go inside.” A lightning bolt strikes at the nearby antennae and forced Val to run down from the roof, Garret ran to her and give her the shelter key; “I’ll make sure she gets back, you go on ahead into the shelter, I’ll come back with Ringo when it’s safe.” “Be careful Garret, I’ll see you inside.” Valora ran into the shelter along with the other villagers while Garret ran out to find Ringo. He found her sealing the vital equipment into the bunker. As Garret got to her, she was about to leave, but suddenly, a bolt of lightning struck down a nearby tree and blocked her path. “Ringo!! Are you alright?” "Garret? I’m fine, the tree blocked my path, but it’s okay; you can go back to the shelter.” She yelled back at him while trying to avoid the debris and splinter falling down on her." “Look, there’s no way I ‘m going to leave you in there, Val would kill me with my own limbs if I do. I have some crazy idea that could get you out, but you gotta clear the area.” “What are you talking about...oh god, don’t tell me you’re gonna wait!! The cloaking device is still ” “Get down!!!!!!!” Garret channeled the electricity through his body and absorbed the lighting from the storm to his hands. He compressed the lighting into a small sphere of energy and sent it toward the tree. An explosion ensued; the tree was burnt to cinder but the bunker remained intact, and so does Ringo. “Holy shit!! you did it!!.....hey wait...what the hell were you thinking!!? do you even know what would happen if I didn't dodge that?" "Oh come on, at least you and the equipments are safe, right?" "The device ..ahh!! you fried it!! you fried the damn cloaking device!! We have to fix it up, or.....” “No time to worry about that, let’s get the hell outta before your sister send out a search party” They ran toward the shelter through the storm, as they reach the shelter, Valora and Salazar were there to pick them up. “Sis!! Are you alright?” “Yeah, thanks to him and his lightning bolt, but the cloaking device was fried by the blast, I think we need to fix it quickly.” Ringo tried to make her face look serious, but Valora and Salazar can see it miles away that she's still excited about Garret's power. “In any case ..Garret .thanks for saving her.” “It’s alright Val, let’s get inside before the storm pick us up” The storm passed and left only destruction in its wake, but thanks to Ringo, the equipment was saved. And by saving her, Garret strengthened his bond with Valora. Ringo started to spend time with Garret and her sister hunting. She became more open to Garret after the incident and started to open up to him. She was the best recon in the village and she can slip into the beast’s lair, plant a trap, and slip out before they know it with a jaguar's reflex she demonstrated the first time she met Garret at the infirmary. They hunted together for a time and enjoyed each other’s company, under the watchful eye of Salazar. Val and Ringo told Garret many things about their past, how they were kidnaped as a child after they were orphaned, how they endured grueling experiments and how Salazar along with the other test subjects in the village blew up the facility and took them in. The girls also told him that there were many more test subjects, their childhood friends scattered all over the world, trying to avoid the E.P. agents. Garret also told them of his past, and his time at the facility. As time passed, their bond became inseparable. One day, after the hunt, Garret decided to help Ringo repair the bunker and the claking device. But suddenly, Garret felt something just shut down inside his body, and before he knew it, he was once again in the infirmary. Salazar was there beside him when he opened his eyes. “Hey how are you feeling? “ “Not good ..I feel weak, like there’s something inside me tht just stopped working, but I think it’s better than before” “I told you not to use your power too much; but this is rather .surprising. Valora and the others never had any symptoms like this and they used their power on a daily basis. Hey, let me take a sample of your blood.” 3 days later .. “Garret, I’ve ran tests on your blood sample and cross-referenced the data with what I got from the facility, you’re .a special case.” “Special .how?” “Well, for starters, the reason Valora and the other test subjects doesn’t have this kind of adverse effect you're experiencing is because they are what the E.P. called “Beastmen” the first batch of test subjects successfully infused with useful animal traits, they can use animal-like powers like enhanced eyesight or strength.” “Then I’m different than you guys? What am I exactly?” “From what I’ve dug up, you’re a new generation of test subjects called as “Elementalist”. The difference between you and Valora is that she and the other Beastmen have absolute immunity of disease from the adaptive shark’s cells, and the regeneration ability from various species of jellyfishes so they will never get the rejection from the chemical. However, for the next generation of test subjects like you, the Elementalists need an inductive agent the E.P. called stabilizer shots to maintain their health from degrading, but you get more advanced powers than the Beastmen......there's some mentioning of a venom boost, but I don't have anything on that yet” “Wait...what do you mean by rejection? Is this about that chemical Val and Ringo always talked about?” “Well, you know that there’s a certain chemical that allows the human body to adapt to genetic splicing right? This chemical, by its roots is highly toxic and holds the record for the most fatal rejection. Even after thr chemical has been successfully bonded with the subject, an excessive use of powers could render it unstable and cause tissues to break down and result in organ failure ..that’s what you’re experiencing” “So ..I need to find this “stabilizer” huh?”1 “That’s the problem .the only source of stabilizers are inside E.P. facilities, and they won’t give it to you nicely.” Val rushed into the infirmary with an old injector in her hands. She gave it to Salazar , who was shocked to see the thing on his hand. “Here Salazar, this should be big enough to get that thing inside him.” “Valora, I thought we are past that point alredy, this is too dangerous” Salazar looked at the injecter in his hand with disgust, his green eye was fixed on the black stain inside the cylinder. “I’m not going to stand by and let him die!! Not while we could still do something about this!!” Valora looked at Garret with a serious glance. “Wait ..I thought the stabilizers are the only way to keep me alive, you mean there's another way?” “Yes .there’s another way albeit a very risky one" Salazar put the injector down; he glared at Val with a very serious face. “Val .you’re not really thinking straight..” “Salazar someday he will know about it, we have to save him while we could. I thought you would do anything to protect him.” “It’s too dangerous .if he couldn’t take it he will die, or worse, he could possibly turn into “them” ” “It’s better than watching him die a painful death ..I’m not going to stand idly by while he suffer” Salazar hesitated for a while, but his expression changed as soon as he looked at Garret. “Garret, after you recovered, meet me at the HQ where you trained hunting skills, If Val think that you can be saved with that thing....then I’m all with it.” Salazar and Val left the room, and before long, Garret fell asleep. His thoughts dwelled on the mysterious solution to his problem, the chemical rejection he's going through and his past at the facility. Garret felt his body parts once again shutting down, he fell asleep shortly afterwards. ภาษาไทย พลังซ่อนเร้น หนึ่งอาทิตย์ต่อมา หลังจากฝันร้ายครั้งนั้น แกเร็ตกำลังนอนอยู่บนเตียงพยาบาลเพียงลำพังในห้อง ในตอนนั้นวาลอร่านั้นได้ฟื้นสภาพเต็มรูปแบบและออกจากห้องไปแล้วเมื่อ 2 วันก่อน ในความคิดของเขานั้น มีแต่เรื่องของพลังลึกลับที่เขาได้รับมา และเขาก็รู้สึกได้ว่าลึกๆในใจนั้นก็มีเรื่องของวาลอร่าอยู่ด้วย มันก็จริงอยู่ที่เขาได้พบผู้คนมากหน้าหลายตาหลังจากซาลาซาร์ได้ช่วยเขาไว้ แต่ก็ไม่เคยมีใครที่ทำให้เขารู้สึกสนใจได้ขนาดเธอคนนั้น เหมือนกับว่ามีบางอย่างแปลกๆเกี่ยวกับเธอที่ทำให้เขารู้สึกว่า เธอนั้นต่างจากคนอื่นทั่วไป แกเร็ตกำลังจะงีบหลับอีกครั้งจนกระทั่งประตูของห้องพยาบาลเปิดออก และซาลาซาร์กับริงโกะได้เดินเข้ามาในชุดของนักวิทยาศาสตร์ ริงโกะใช้เครื่องมือของเธอวาดไปรอบๆตัวของแกเร็ตอย่างว่องไวและถอยออกจากตัวเขา “ไหนดูซิ....ซี่โครงปกติ ปอดไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน......แล้วก็ไม่มีผลเสียหรือผลข้างเคียงอะไรที่เห็นได้เลย เป็นการฟื้นตัวที่สมบูรณ์แบบเลยค่ะหัวหน้า ถ้าให้นอนพักอีกไม่กี่วันละก็ พ่อไฟฟ้าสถิตนี่คงจะออกไปล่าสัตว์ได้ตามปกติเลยล่ะค่ะ” “อืม ใช้ได้ แล้วก็...ชั้นไม่ใช่หัวหน้าของเธอนะริงโกะ เรียกชั้นว่าซาลาซาร์แบบคนอื่นๆก็ได้ ไม่ต้องเกรงใจอะไรหรอก อีกอย่าง ไอ้คำว่าหัวหน้านี่มันฟังดูแล้วแปลกๆน่ะนะ” ซาลาซาร์ยิ้มให้ริงโกะอย่างเป็นกันเอง เธอยิ้มกลับให้เขาและเดินออกจากห้องพยาบาลไปอย่างรวดเร็ว “เอาหล่ะ...เป็นยังไงบ้างไอ้หนู ได้ข่าวว่านายกับวาลอร่าเจอปัญหาหนักกับไอ้หมีกริซลี่ซินะ เอ้ออีกอย่างนึง.....หมูป่าที่พวกนายเอากลับมาด้วยนี่มันอร่อยมากเลยว่ะ” “ก็นะ.....ผมอาการดีขึ้นแล้วหล่ะ ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ” “ดีมาก ไอ้ชั้นก็คิดไปไกลว่านายจะมาพิการซะแล้วอีก โชคดีที่เจ้าพวกทีมไล่ฆ่านั่นไปเจอพวกนายพอดีซินะ” ซาลาซาร์นั่งลงข้างๆแกเร็ตพลางเอามือลูบหัวของเด็กหนุ่มแบบว่าเล่น แกเร็ตหยุดชะงักไปชั่วครู่ แล้วก็เอ่ยขึ้นว่า “ซาลาซาร์ ผมมีเรื่องที่จะต้องบอกนาย..." "เรื่องอะไรอย่างงั้นเหรอ" ซาลาซาร์หยุดลูบหัวของแกเร็ต และมองตรงเข้าไปในนัยน์ตาของเขาอย่างเงียบเชียบ เขาไม่ได้ยิ้มเหมือนทุกครั้งและการปฎิบัติตนของเขาก็ต่างจากทุกๆครั้งที่แล้วมา อิริยาบทของเขาเปลี่ยนไปโดยกระทันหันเสมือนกับว่าที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่หน้ากากเท่านั้นเอง "ตอนที่ผมกับวาลอยู่ในป่าวันนั้น ตอนที่เราทั้งคู่เกือบจะโดนหมีกินน่ะ ผมรู้สึกว่าผมได้ทำอะไรบางอย่างแปลกๆที่นั่นน่ะครับ" "นายปล่อยคลื่นพลังไฟฟ้าออกจากมือได้สินะ วาลอร่าบอกชั้นแล้วตอนที่เธอเดินออกมาจากห้องพยาบาลน่ะ แล้วก็ ถึงตอนนี้ยัยนั่นคงบอกนายเรียบร้อยโรงเรียนจีนแล้วสินะว่าคนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านของเราก็เคยเป็นหนูทดลองมาเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ" "คุณ...รู้เรื่องนี้ด้วยอย่างงั้นหรอ แล้วทำไมไม่เคยบอกผมเลยล่ะว่าผมทำอะไรแบบนี้ได้" "บอกตรงๆเลยนะแกเร็ต ชั้นไม่เคยรู้มาก่อนว่านายปล่อยไฟฟ้าได้ สิ่งเดียวที่ชั้นรู้เกี่ยวกับนายคือนายน่าจะมีพลังพิเศษบางอย่างในตัวแน่ๆ จากการที่ไปสัมผัสกับไอ้สากเคมีที่ดัดแปลงพันธุ์กรรมได้นั่น เพราะว่าวันแรกที่ชั้นเจอนายน่ะ นายกำลังวิ่งหนีออกมาจากสถาณกักกันของพวก Enlightenment Project ยังไงล่ะ หลังจากวันนั้นชั้นก็เฝ้ารออยู่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับตัวนายเหมือนกับคนอื่นๆรึเปล่า แต่นายก็ไม่มีอาการอะไรแปลกๆเลยจนเมื่อไม่กี่วันก่อนเนี่ยแหละนะ" "ถ้าอย่างนั้น....แล้วคุณมี พลังพิเศษอะไรรึเปล่าล่ะ" "ชั้น.....มันซับซ้อนน่ะนะ แล้วโดยปกติแล้วหนูทดลองอย่างพวกเราก็ไม่ค่อยอยากให้ใครมารู้ว่าเราโดนอะไรมาบ้างหรอกนะ มันเป็นเรื่องที่น่าอับอายมากกว่าความพิเศษน่ะ" ซาลาซาร์ไม่ได้สบตากับแกเร็ตในตอนนั้น และแกเร็ตก็รู้สึกใด้ถึงความแปลกประหลาดนั้น เหมือนกับมีอะไรบางอย่างฉุดรั้งชายผู้ช่วยชีวิตของเขาคนนี้ไว้ "เอาเถอะ ผมจะไม่ถามซอกแซกให้มากความก็แล้วกัน....สรุปก็คือที่วาลบอกผมมาทุกอย่าง เกี่ยวกับการทดลองอะไรพวกนั้นคือเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย" "ใช่แล้วหล่ะ.....ขอโทษที่ไม่ได้บอกก่อนหน้านี้นะแกเร็ต ชั้นไม่อยากให้นายกลับไปคิดถึงไอ้สถาณกักกันนั่น" "ไม่เป็นไรหรอก ผมรู้ว่าคุณหวังดี แต่ว่า....ซาลาซาร์ คุณช่วยสอนวิธีใช้พลังให้ผมหน่อยได้มั้ย ผมยังใช้ไม่ค่อยเป็นเลย แล้วก็ไม่อยากทำร้ายใครด้วย" "อืม....ชั้นคงสอนนายไม่ได้หรอก แต่ว่าเท่าที่ดูแล้ว พลังของนายเหมือนกับจะเป็นการควบคุมโมเลกุลของประจุไฟฟ้าและคลื่นแม่เหล็กรอบตัวสินะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ นายก็น่าจะเอาไฟฟ้าของนายไปใส่ในแท่งเหล็กได้ หรือที่ยอกไปกว่านั้นคือนายอาจจะสร้างพายุประจุไฟฟ้าได้ง่ายๆเลยก็ได้นะ" "นั่นมันยอดไปเลยไม่ใช่เหรอ!! แล้ว คุณรู้วิธีทำอะไรพวกนี้มั้ยล่ะ" แกเร็ตพูดด้วยความสงสัยและตื่นเต้น "ไม่รู้สินะ นายก้ลองฝึกปล่อยกระแสไฟฟ้าอะไรนั่นง่ายๆก่อนแล้วกัน แบบว่าควบคุมขนาดและรูปร่างมันให้ได้ก่อนทำอย่างอื่นน่ะนะ แต่ระวังอย่าใช้พลังมากไปก็แล้วกัน ของจำพวกนี้มันมักจะมีผลเสียร้ายแรงตามมาตลอดเลย" "อ่าหะ เข้าใจแล้ว ขอบคุณที่ช่วยอยู่เป้นเพื่อนคุยนะ ซาลาซาร์" "ฮึ....ยินดีทุกเมื่อน่ะแหละแกเร็ต" แกเร็ตออกมาจากห้องพยาบาลหลังจากพักฝื้นต่ออีกหนึ่งอาทิตย์ เขาสามารถวิ่งเล่นรอบหมู่บ้านได้ในอาทิตย์ถัดมา แล้วพอถึงอาทิตย์ที่สามเขาก็ออกล่าสัตว์ได้อีกครั้งหนึ่ง หลังจากนั้น เขาก็เริ่มฝึกการใช้พลังแบบที่ซาลาซาร์แนะนำ เริ่มตั้งแต่การควบคุมคลื่นพลังและขนาด ไปจนถึงการหลอมรวมไฟฟ้าเข้าไปในแท่งเหล็กเพื่อสร้างอาวุธใหม่ ในเวลาเพียงแค่ 2 เดือนเท่านั้น แกเร็ตก็สามารถควบคุมพลังของเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบและใช้พลังของเขาในการล่าสัตว์ทุกๆครั้งถัดมา แต่ทว่า หลังจากที่แกเร็ตสามารถควบคุมพลังองเขาได้ไม่นานเพียงสองอาทิตย์ พายุมรสุมขนาดใหญ่ก็ได้พัดเข้ามาในหมู่บ้าน ซาลาซาร์ได้ออกคำสั่งให้ทุกคนในหมู่บ้านไปหลบภัยที่ห้องนิรภัยใต้ดินระหว่างที่เขาและผู้ใหญ่คนอื่นๆไปจัดการกับไฟป่าข้างนอกหมู่บ้าน พายุมรสุมนั้นได้นำพาห่าฝนขนากใหญ่และฟ้าเริ่มผ่าลงถี่ขึ้นเรื่อยๆ แกเร็ตกับวาลอร่าอาสาเป็นผู้ดูแลระหว่างทีซาลาซาร์ออกไปข้างนอก เพื่อคอยดูแลให้คนทุกคนเข้าไปหลบภัย ระหว่างที่ริงโกะออกไปเก็บอุปกรณ์สำคัญต่างๆเข้าที่ “วาล!! เห็นอะไรบ้างมั้ย ทุกๆคนอยู่ในห้องแล้วรึเปล่า?” “เอ้อ!! ทุกคนเข้ามาแล้ว ซาลาซาร์กับคนอื่นๆกำลังหาทางกลับมา คงไม่เป็นไรแล้วหล่ะ ตอนนี้แค่รอริงโกะเก็บของให้เสร็จแค่นั้นเอง แล้วเราก็คงได้เข้าไปหลบฝนซะทีนะ” ทันใดนั้น ก็มีฟ้าผ่าลงมาใส่เสาไฟฟ้าข้างๆ ทำให้วาลอร่าต้องวิ่งหนีลงมาจากหลังคามาหาแกเร็ตที่อยู่ด้านล่าง แกเร็ตยื่นกุญแจห้องนิรภัยให้เธอแล้วเขาก็เริ่มออกวิ่ง “เธอเข้าไปก่อนเลย เดี่ยวชั้นจะกลับมากับริงโกะถ้ามันปลอดภัยแล้ว” “ระวังตัวด้วยนะ แกเร็ต” วาลอร่าวิ่งกลับเข้าไปในห้องนิรภัยและปิดประตูลง ระหว่างนั้น แกเร็ตก็วิ่งไปเจอริงโกะที่กำลังพยายามเก็บอุปกรณ์อยู่ที่กระท่อมข้างๆ เธอกำลังจะเดินออกมาเมื่อฟ้าได้ผ่าลงมาอีกครั้งโดนต้นไม้จนล้มแล้วก็ขวางทางเธอจนออกไม่ได้ “ริงโกะ!! เป็นอะไรรึเปล่า!!” “แกเร็ต!!? ชั้นไม่เป็นไรหรอกน่า ต้นไม้มันก็แค่ขวางทางนิดเดียวเอง นายกลับไปที่ห้องนิรภัยกับคนอื่นๆก่อนเถอะ” ริงโกะตะโกนใสแกเร็ตในขณะที่พยายามจะหลบสิ่งของที่ตกลงมาใส่เธอและเสี้ยนไม่ที่กระจายอยู่ทุกแห่ง “นี่!! ชั้นไม่ปล่อยให้เธอนั่งอยู่กลางพายุคนเดียวหรอกนะ ยัยวาลอร่าเอาชั้นตายแน่ถ้าเธอเป็นอะไรไป ชั้นมีความคิดเจ๋งๆที่จะพาเธอออกมาได้อย่างนึง แต่เธอต้องหาที่หลบตอนนี้เลย!!” "นายพูดอะไรของ.....เฮ้ย!!!เดี๋ยวนะ นี่นายคงไม่คิดที่จะ....หยุดก่อน!! เครื่องมือล่องหนยังเก็บไม่เสร็จ...” “หลบเร็วเข้า!!!!” แกเร็ตใช้พลังของเขาดึงไฟฟ้าจากายุข้างบนลงมาที่มือของเขา และก็ได้อัดรวมพลังทั้งหมดขึ้นเป็นก้อนพลังไฟฟ้าขนาดใหญ่ขึ้น แกเร็ตปล่อยก้อนพลังไฟฟ้าเข้าไปหาต้นไม้ที่ขวางทางอยู่อย่างจัง ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นระเบิดขึ้นและแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่ตึกและอุปกรณ์ทั้งหลาย รวมทั้งตัวของริงโกะยังอยู่ครบทุกส่วน สีหน้าของริงโกะตอนนั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง “นี่นาย...ทำอะไรแบบนี้ใด้ด้วย.....เดี๋ยวนะ แก้!!! ไอ้ไฟฟ้าบ้าเอ้ย!! นี่ถ้าชั้นหลบไม่ทันจนกลายเป็นกล้วยปิ้งขึ้นมาจะทำยังไง!!” “เอาน่า อย่างน้อยเธอกับพวกอุปกรณ์ทั้งหลายก็ปลอดภัยไร้ห่วงไม่ใช่รึไง” “อุปกรณ์.....ตายละไง!! ถ้าไม่รีบซ่อมมีหวัง.....” “นี่!! ตอนนี้เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ มาเร็วเข้า ก่อนที่ยัยวาลอร่าจะส่งคนออกมาตามหาให้วุ่นไปหมด” ทั้งสองคนวิ่งผ่านพายุกลับไปที่ห้องนิรภัยอย่างรวดเร็ว เมื่อพวกเขาไปถึงห้องนิรภัย วาลอร่ากับซาลาซาร์ก็ได้มายืนรออยู่ข้างหน้าแล้ว "ริงโกะ!! เป็นอะไรรึเปล่า!!" "ไม่เป็นไรมากหรอกน่า ต้องขอบใจพ่อไฟฟ้าสถิตนี่น่ะนะ แต่ว่า.....เครื่องมือล่องหนมันไหม้เละเลยอ่ะ ถ้าไม่รีบซ่อมละก็ แย่แน่" ริงโกะพยายามทำหน้าเคร่งเครียด แต่วาลอร่ากับซาลาซาร์ก็มองออกว่าเธอพึ่งผ่านประสบการณ์อันน่าระทึกมาและยังตื่นเต้นอยู่ลึกๆนั่นเอง "เอาเถอะ เรารีบเข้าไปข้างในดีกว่า แกเร็ต....ขอบใจที่ช่วยยัยบ้านี่ไว้นะ" "ไม่เป็นไรหรอกวาล รีบเข้าไปข้างในเถอะ ไม่งั้นเดี่ยวจะโดนพัดไปกันหมด" พายุได้พัดผ่านไปและทิ้งไว้เพียงความเสียหายจากการทำลายล้าง แต่ด้วยความพยายามของริงโกะและแกเร็ต อุปกรณืสำคัญหลายอย่าง เช่นเครื่องทำน้ำประปา กับ ระบบสื่อสารดาวเทียมนั้นยังใช้ได้อยู่เหมือนเดิม สิ่งเดียวที่พังไปก็มีแค่เครื่องมือสภาพล่องหนที่โดนไฟฟ้าของแกเร็ตเผาไปเล็กน้อย ริงโกะนั้นปลอดภัย และเร่งรีบซ่อมอุปกรณ์และสิ่งของที่พังไปอย่างเร่งด่วน ส่วนแกเร็ตที่ได้ช่วยชีวิตของริงโกะไว้นั้น ก็ได้ใกล้ชิดกับวาลอร่ามากขึ้น หลังจากพายุลูกนั้นพัดผ่านไป ริงโกะก็เริ่มใช้เวลากับแกเร็ตและพี่สาวของเธอในการออกล่าสัตว์มากขึ้น เมื่อเวลาผ่านไป ริงโกะก็ได้เปิดรับแกเร็ตเป็นเพื่อนในที่สุด แกเร็ตได้รู้จากวาลอร่าและคนอื่นๆว่าริงโกะได้ถูกขนานนามว่าเป็นหน่วยสอดแนมที่เก่งกาจที่สุดในหมู่บ้าน เธอสามารถแอบเข้าไปในรังของสัตว์ร้าย วางกับดักอย่างดี และหนีออกมาได้รวดเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย ด้วยความสามารถของการตอบสนองและความเร็วระดับเดียวดับเสือจากัวร์ ที่เธอแสดงให้แกเร็ตเห็นครั้งแรกที่เจอกันนั่นเอง ทั้งสามคนใช้เวลาออกล่าสัตว์และวิ่งเล่นในป่าด้วยกันเป้นระยะเวลานาน และมีความสุขด้วยกันเยี่ยงหนุ่มสาวธรรมดา ภายใต้การดูแลอย่างใกล้ชิดของซาลาซาร์ ริงโกะและวาลอร่านั้นสนิทกับแกเร็ตมาก จนถึงขั้นที่พวกเธอบอกเล่าความเป็นมาในวัยเด็กให้เขาฟัง ตั้งแต่ตอนที่ทั้งคู่เสียพ่อแม่ไปในอุบัติเหตุ และถูกทางโครงการลักพาตัวไปทดลองอย่างทารุณ จนกระทั้งซาลาซาร์และหนูทดลองคนอื่นๆได้มาช่วยปล่อยพวกเธอออกมาพร้อมกับเพื่อนๆอีกหลายคน ซึ่งตอนนี้ก็ได้แยกทางกันไปหลายหนหลายแห่งเพื่อหนีจากโครงการกันทั้งนั้น แกเร็ตก็ได้เล่าเรื่องของเขาให้พวกเธอฟังเช่นกัน สายสัมพันธ์ของเขาสามคนนั้น นับวันยิ่งแน่นแฟ้นขึ้นเรื่อยๆจนแทบจะไม่มีอะไรจะแยกจากกันได้ จนกระทั่งวันหนึ่ง ในขณะที่แกเร็ตกำลังช่วยริงโกะกับชาวบ้านซ่อมแซมหมู่บ้านและเครื่องมือล่องหนที่ยังไม่เสร็จดีนั้น เขาก้รู้สึกเหมือนกับร่างกายของเขากำลังปิดการทำงานอย่างกระทันหัน และก่อนที่เขาจะรู้ตัวนั้น เขาก็เห็นว่าตนเองใด้กลับมาที่ห้องพยาบาลอีกแล้ว โดยมีซาลาซาร์คอยนั่งเฝ้าอยู่ข้างๆ "เป็นไงมั่ง รู้สึกดีขึ้นรึยังไอ้หนู" "ผม.....รู้สึกแย่ชะมัดเลย มันรู้สึกเหมือนร่างกายเริ่มดับลงเรื่อยๆ หรือว่าผมใช้พลังมากไปละเนี่ย" "ก็บอกแล้วไงว่าอย่าใช้เยอะมากเกินความจำเป็น คนเราก็ต้องมีลิมิตมั่งนะ แต่ก็แปลกจริงๆนั่นแหละ......วาลอร่ากับริงโกะก็ใช้พลังพิเศษตามปกติ แต่ไม่เห็นเคยมีอาการแบบนี้เลย เดี๋ยวขอตัวอย่างเลือดของนายหน่อยนะ เดี๋ยวชั้นจะกลับมาพร้อมกับผลทดสอบอีกสามวัน" ซาลาซาร์เดินออกจากห้องไปพร้อมกับตัวอย่างเลือดของแกเร็ต สามวันถัดมา เขาก็เดินกลับมา "แกเร็ต ชั้นเอาตัวอย่างเลือดของนายไปทดลองหาในฐาณข้อมูลที่ชั้นมีเกี่ยวกับพวกองค์กนนั่นแล้ว ดูเหมือนว่านายจะพิเศษกว่าคนอื่นๆทั่วๆไปน่ะนะ" "พิเศษ......ยังไงหรอ" "ถ้าจะเอาตั้งแต่ต้น ชั้นกึคงต้องบอกนายไว้ก่อนละกันว่า ที่พวกวาลอร่าไม่มีอาการอะไรแบบนี้เลยน่ะ เป็นเพราะยัยนั่นกับ กับหนูทดลองส่วนใหญ่คือพวกที่ E.P. เรียกว่า Beastmen (มนุษย์สัตว์) เป็นหนูทดลองชุดแรกที่ผสมยีนของสัตว์เข้าไปในตัวใด้สำเร็จ ทำให้มีพลังเหนือมนุษย์ทั่วไป แบบมองเห็นได้ไกลอะไรแบบนั้น" "ถ้าอย่างนั้นก็แปลว่าผมแตกต่างจากวาลจริงๆด้วยสินะ แล้วผมเป็นตัวอะไรล่ะเนี่ย" "จากที่ชั้นหาข้อมุลมาใด้ นายเป็นหนูทดลองแบบใหม่ที่เรียกกันว่า Elementalist (ผู้ใช้พลังธรรมชาติ) ความแตกต่างระหว่างนายกับวาลอร่าก็ง่ายๆ วาลอร่ากับพวก Beastmen น่ะนะ มีการป้องกันโรคถภัยที่สมบุรณ์แบบจากยีนที่ดัดแปลงมาแล้วของฉลาม แล้วก็ยังมีความสามารถฟื้นฟูตนเองจากเซลล์ของแมงกะพรุนหลายสายพันธุ์อีก ทำให้โอกาสที่จะโดน reject (สภาวะไม่เสถียร) น้อยมาก ส่วนนายกับพวก Elementalist เนี่ย ต้องการสารเคมีชนิดหนึ่งที่เรียกว่า Stabilizer (ยารักษาสภาพ) ตลอดเวลาเพื่อที่จะคงสภาพร่างกายไว้ แต่พลังที่ได้รับก็จะสูงกว่าพวกหนูทดลองรุ่นแรกอยู่หลายเท่าตัวเลยหล่ะ แล้วในข้อมุลของนายก็มีการพูดถึง venom boost (เพิ่มพลังฉับพลัน) อะไรซักอย่างนี่ด้วย แต่ชั้นยังไม่มีข้อมูลมากนักน่ะนะ" "สภาพร่างกายไม่เสถียรนี่คืออะไรเหรอ แล้วนี่มันเกี่ยวกับสารเคมีอะไรนั่นที่พวกริงโกะชอบพูดถึงรึเปล่าเนี่ย" "ก็นะ.....นายรู้ใช่มั้ยว่ามันมีสารเคมีชนิดหนึ่งที่ทำให้ร่างกายของคนเราสามารถปลับเปลี่ยนพันธุ์กรรมได้น่ะ มันเป้นตัวแปรหลักที่ทำให้หนูทดลองอย่างพวกเราได้พลังมา ไอ้สารเคมีเนี่ย โดยธรรมชาติแล้วมันเป็นพิษที่หนักมากและเป็นสารพิษที่ฆ่ากันตายได้ง่ายๆเลย แล้วถึงแม้ว่าร่างกายของเราจะตอบรับกับสารนี่ได้แล้วก็ตาม การที่มีการเปลี่ยนแปลงของร่างกายอย่างหนัก อย่างเช่นอาการบาดเจ็บถึงตาย ใช้พลังมากเกินไป หรือเสียเลือดมากประมาณเนี้ย ก็จะทำให้สารนี่ไม่เสถียรและทำให้อวัยวะในร่างกายล้มเหลวได้ พวกรุ่นแรกมีพลังในการฟื้นตัวเลยไม่เป็นอะไร ส่วนนายไม่มีอะไรแบบนั้น และไม่ไดใช้ Stabilizer ด้วย เพราะงั้น ไอ้สภาพร่างกายไม่เสถียรเนี่ยแหละ คือสิ่งที่นายกำลังโดนอยู่ยังไงล่ะ" "ถ้าอย่างนั้น ฏ้หา Stabilizer มาใช้ก็พอแล้วสินะ" "นั่นน่ะแหละคือปัญหา....เพราพยาพวกนั้นมีอยู่ที่เดียว คือศุนย์ของพวก E.P. ยังไงหล่ะ" วาลอร่าวิ่งเข้ามาในห้องพยาบาลอย่างเร่งรีบ ในมือของเธอมีที่ฉีดยาเก่าๆอยู่ เธอส่งเข็มฉีดยาให้ซาลาซารื ผู้ที่กำลังทำสีหน้าตกใจที่เห้นเข้มนั้นในมือของเธอ "อ่ะนี่ ซาลาซาร์ ไอ้เข็มนี่น่าจะใหญ่พอที่จะเอาไอ้นั่นใส่ในตัวเขาได้นะ" "วาลอร่า......ชั้นนึกว่าเราจะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้วซะอีก" ซาลาซาร์มองดูเข็มฉีดยาในมือเขาด้วยสายตายรังเกียจเดียดฉันท์ ตาสีเขียวของเขาจ้องมองที่วัตถุสีดำทะมึนที่ตกค้างอยู่ข้างในหลอดแก้วนั้น "นี่!! ยังไงชั้นก็ไม่ยอมให้แกเร็ตต้องมาตายแบบนี้หรอกนะ!! ไม่มีวันเด็ดขาด โดยเฉพาะเมื่อเรามีวิธีจะช่วยเขาได้น่ะ" วาลอร่ามองแกเร็ตด้วยสายตาเป็นห่วงและเคร่งเครียด "เดี๋ยวนะ....ไม่ใช่ว่าชั้นต้องใช้ยาจาก E.P. อย่างเดียวถึงจะรอดหรอกหรอ" "มันยังมีอีกวิธีน่ะ.......แต่มันค่อนข้างจะเสี่ยง" ซาลาซาร์ได้วางเข็มฉีดยาลง เขาหันไปมองวาลอร่าอย่างเคร่งเครียด "วาลอร่า....เธอกำลังคิดไปไกลแล้วนะ" "ซักวันเค้าก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดีนี่นา!! ตอนนี้ชั้นไม่สนอะไรทั้งนั้นนอกจากความปลอดภัยของเขานะ คุณควรจะเป้นคนที่รู้เรื่องนี้ดีที่สุดไม่ใช่รึไง!!" "มันอันตรายเกินไป......เสี่ยงเกินไป เรายังไม่รู้เลยว่าแกเร็ตจะรับไหวรึเปล่า แล้วถ้าเกิดอะไรผิดพลาดขึ้นมา เขาอาจตายได้ แล้วที่แย่กว่าก็คือ เขาอาจจะกลายเป็นพวกมันไปเลยก็ได้!!" "แล้วการที่จะปล่อยให้เค้าตายอย่างทรมานนี่มันดีกว่ายังไงเล่า ชั้นไม่ยอมอยู่เฉยให้เค้าตายง่ายๆแบบนี้หรอกนะ!!" ซาลาซาร์หยุดชะงักไปชั่วครู่ แต่สีหน้าเคร่งเครียดของเขาก็เปลี่ยนไปเมื่อเขามองไปที่แกเร็ต "เอาล่ะ ถ้าจะอย่างงั้นก็ได้.....แกเร็ต ถ้านายอาการดีขึ้นแล้วก็ไปหาชั้นกับวาลอร่าที่กองบัญชาการที่ๆนายฝึกการล่าสัตว์ก็แล้วกัน ตอนนี้นอนพักไปก่อน ถ้าวาลอร่าคิดว่าไอ้นั่นจะช่วยนายได้ก็เอาไงเอากัน" ซาลาซาร์กับวาลอร่าได้เดินออกจากห้องพยาบาลไป หลังจากนั้นไม่นาน แกเร็ตก็ฟุบลงบนที่นอนไปด้วยความเหนื่อยล้า ในหัวของเขามีแต่เรื่องของสารเคมีลึกลับและวิธีปริศนาที่วาลอร่าพูดถึงว่าจะช่วยเขาได้ รวมไปถึงความหลังเมื่อครั้งที่เขาอยู่ที่สถาณกักกันนั่น เขารู้สึกได้ถึงการหยุดการทำงานของร่างกายของเขา และหลับลง “What are you talking about...oh god, don’t tell me you're going to use that!!!!” “Take this and turn into splinter!!! Ka-me-ka-me-------Ha!!!!!!!!!!” "นี่นายพูดถึงอะไรอยู่......เฮ้ยเดี่ยวนะ นี่นายคงจะไม่ใช้ไอ้นั่นหรอกใช่มั้ย!!" "รับไปซะไอ้ต้นไม้!!! พา-ลัง-คลื่นนนนน-เต่า!!!!!!!!!" Translator: Kom Muangnapoe

[black jack sdppd]

อยากถามครับ ทำไมคุณ
ถึงมีความเมพระดับมหากาฬในการแต่งภาษาอังกฤษ
ลูกครึ่ง มีประสบการณ์
(ต้องขอสอดไส้ซะหน่อย)
(ผมก็พอรู้อังกฤษนะ แต่คงไม่ถึงขนาดนี้อะ (ระดับพอแถกับฝรั่งได้))

[Balrogslayerz]

ผมก้ไทยแท้นี่แหละครับ ไม่ใช่ลูกครึ่งหรอก แต่พอดีตอนอยู่มัธยมที่ สาธิต ปทุมวัน ผมได้เรียนเป็นภาคอินเตอร์น่ะครับ และก็ชอบดูหนังเล่นเกมฝรั่งอยู่แล้วด้วย ใช้ไปใช้มาผิดๆถูกๆมันก็มาได้แบบนี้เองครับ 555

[santisook01]

สงสัยผู้แต่งเป็นชาวดอย "เขา" เพียบเลยครับ

เลือกใช้สรรพนามให้หลากหลายขึ้นก็จะอ่านไหลลื่นมากนะครับ

ส่วนภาษาอังกฤษ ไม่ได้เรื่องครับ(หมายถึง ผมอ่านไม่รู้เรื่อง) แต่จากรูปประโยคแล้ว ผมว่าคุณเก่งภาษาอังกฤษมากแหละครับ

[Suicide Silence]

เนื้อเรื่องเดาทางง่ายไปหน่อยนะครับ อย่างตอนที่นางเอก(วาล)โดนหมีกิ๊ฟซี่ทำร้าย 55555

แล้วหลายๆเหตุการณ์มันดูไม่สมเหตุ สมผลยังไงไม่รู้ บอกไม่ถูกครับ มันแหม่งๆ

แต่เนื้อเรื่องหน้าติดตามมากๆเลยครับ

ปล.เข้ามารออ่านตอนต่อไปครับ

ปล.2 คำติของผมไม่ต้องสนใจก็ได้นะครับ 5555 ผมไม่ไช่โปรฯ ด้านการเขียนนิยายหรอก แค่เป็นคนที่ชอบอ่านนิยายก็เท่านั้นเอง

[Balrogslayerz]

ผมรู้สึกอยู่เหมือนกันว่ารีบไปหน่อย เลยแปลแบบง่ายๆและตัวเรื่องเลยอาจจะดูแหม่งๆไป แต่ทั้งนี้ก็คงจะเป็นเพราะตัวเรื่องเป็นกึ่งๆแฟนตาซีกึ่ง sci-fi ด้วยหล่ะครับ มันเลยดูแปลกๆ 555

[Balrogslayerz]

Mordevenom "What does not destroy me, makes me stronger" - Friedrich Nietzsche After Garret recovered from the exhaustion, he got on his feet and went to the HQ as Salazar instructed. When he arrived at the staging ground, Val was already there with Salazar. They took Garret inside and showed him a secret compartment underground, filled with advanced laboratories, cutting edge technologies and many scientists working in their hazmat suits. Garret was astonished at the sight he’s beholding, what he saw before him is another unknown side of the village he’s lived in for the past few years. “So ..you guys have this lab up and running since when?” Garret asked Salazar, his eyes was still fixed on the unbelievably advanced technology before him. “Well, we had this set up since the very beginning actually, I told you before that this village was just a front didn’t I? Each and every villager here were people who had ties with the Enlightenment Project and had been on the run from them." "I see, but where did you find them? Are they all from the same facility?" "You can say that, after all, I met up with some of these people a long time ago when we escaped from one of their facilities. Then we started raiding more facilities and more joined our cause, we eventually came together and found our base here. Then we built this underground HQ and planted a small village just outside. From that point on, we posed ourselves as moon-worshipping cultists in order to escape from the E.P. agents. The village served as a perfect cover and with the cloaking device concealing our energy spike, we never got any trouble from them. “That figures, I’ve always wondered why those bastards couldn’t find us sitting around so close to their base. But how exactly did you fuel such large compartment? There’s got to be a huge ass generator somewhere around here too, right? ” “I won’t really call it a generator, it’s more like a raw power source, let me show you, follow me” Salazar led Garret further into the HQ, to their mysterious energy source that kept the village running for years. As they reached the power core below the HQ, Garret was surprised at the sight of a big tank containing a flowing black liquid before him. There were many tubes connecting the tank to power outlets and there were many scientists in hazmat suits attending to the tank. “What the hell is that ..thing” “You could say that it's our energy source, we use this tank of liquid to fuel our village’s electricity and many equipment, including the cloaking device and signal disrupter which kept the E.P. agents from locating us for years." "Where on Earth did you find this stuff? And wait a sec ..did you build all these labs by yourselves?" "No, the labs were here in the beginning, there was enough foundation and groundwork for us to build on and this thing here was already in this tank when we found it." “Well.....does it have a name?” “Not officially but people call it Mordevenom. The name kinda fits its menacing looks and we ran with it. You and Val can go have a look around this place; I need to set something up first.” Salazar walked away toward another room, leaving Garret and Val in the lab with other scientists. Garret got curious about the black fluid inside the tank, something about it rubbed him the wrong way. He walked to the tank, but Val quickly kept him away from it. “Whoa, easy there hotshot, this thing here is dangerous, and highly unstable, it’ll outright kill any living things that come in touch within five minutes ” “Yikes ..okay, scary black fluid ..but what does this thing actually do? You know, aside from killing things. I find it hard to imagine how this wobbly black fluid can power the whole village for so long. What do you guys know about it?” "Well, from the data we gathered from years ago, this thing here turned out to be the main component for the genetic splicing procedure, the kind that dissolves your tissue to the molecular level and allow the scientists to inject new genes inside. It also gives out specific electricity readings, the kind that speaks “limitless power source”. Suffice to say, this thing is inside each and every test subject that ever existed. “So this thing is what they gave to you when you were at their facility?” “No .not in this form, I think they distilled this venom with some other agents to make it less lethal, but each and every test subject at least has this thing inside their body. “This dangerous, genetic splicing, electrical feedback emitting thing, is in my body? But I don’t remember anyone giving me this thing before. How about you? Did you remember how they gave this thing to you?” “Me and Ringo were exposed to this thing since we were initiated to their facility at a young age, less than five years old right when we were kidnapped along with other children.” “Five? How would a five year-old girl be of use to them? What happened back then?“ “Well, they said that before the age of five, the human body is most resilient to alien substance, those eggheads at the facility they injected us with a lot of it. Most of us died in the bonding process, but the surviving ones are infused with the ability to resist any diseases and the venom gave us the foundation of our power ..Then they throw us into an operating table and spliced our genes. That was how the first generation, the Beastmen were created, including me and my sister.” Val's voice was cracking, she stopped talking suddenly and turned away to take a deep breath. “I didn’t know it was that bad. Val, I didn’t mean to .” “It’s okay; I’m already past that point of my life. At least I’m not dead and that’s enough to make me smile.” “Val .are you okay?” “Oh come on, I’m not a crybaby anymore. Now, the Elementalists on the other hand, don’t have as much of this venom inside their body like I do, because most of them, including you, were initiated after the age of 5. And by then it would be too lethal to infuse it directly as we did, so the eggheads came up with other options." "Let me guess....the stabilizer shots" "Yes, somehow they managed to create an even more distilled version of this stuff and called it stabilizer shots, which will introduce the venom into your body through your bloodstream gradually until you can fully adapt to it. The process is far less painful but in order to stay alive, you need to take the shot on a regular basis.” “So how could I have lived for so long with no signs of organ failure unit now?” “Well, seeing that you've been deprived of the shots since your escape, but the side effects only showed up after you call down lightning bolts, I think it has something to do with using powers. So, in order to keep you from dying, we're going to inject you directly with this thing, and from what Salazar gathered, if you take enough doses, your power would be even more efficient.” “So let me get this straight....you’re going to inject me with this stuff? .Wait, isn’t it going to kill me? Like you just said that it is dangerous to infuse it after 5 ..and you said it yourself, you don’t have any components to make a legit stabilizer shots here” “Well I figured that the shots originally came from this thing, if you take a little controlled dose from it, maybe your immune system can slowly adjust to this thing like I did. Look, I know this sound like a bad idea but this is the only way we could save your life. Otherwise you will die from the rejection, and I must say, it is not a very good way to go.” Garret glared at the flowing pitched-black venom; it looked as if it was alive. He felt something in his stomach ...a bad sensation. Somehow he had a feeling that if he accept the venom into his body, everything he knew about the world will change. He stared at the venom for some time, thinking about what the possibilities could be. Will he be able to protect his friends? Will he be able to avenge the death of his father and fellow test subjects? Or will he die outright, unable to do anything. Val walked up to him; she holds his hand and look at him in his eyes. “This is the only thing we could do for you Garret, without the venom you will die, so make your decision. And know that no matter what you do, I won’t think any less of you.” Garret remained in silence for a while, thinking about the people he could never save, how it could have been different if he had the power to save them. As he was about to decide, an alarm sounded, Salazar rushed out of the other room, he opened the door and see the village under attack by militias. Their insignia confirmed their identity; they are the E.P. assault team. "Salazar!! what's going on!!?" “They found us, when the cloaking device was fried, they must have detected the venom's energy spike. Everyone, pack up your things and get out there, we have to keep the villagers safe. I’m going to seal this bulk shut until Garret can get the venom inside his body, Val, you stay with him and keep safe, I’ll be back shortly.” Salazar swiftly picked up his rifle and rushed out to help the villagers. Garret made the decision right then, in order to defend the village and his friends, he must have the venom inside him. He approached the tank and opened the hatch. He was about to dip himself in it when Val pulled him away from the tank. “What’re you doing? Didn’t you want me to take the venom?” “Oh for the love of....not like this you idiot!! Here, take this cylinder, draw the venom out from the tank then inject a small part of it into your bloodstream and you should be fine. The venom in small quantity would give you temporary power boost with little side effect. You can’t take the whole thing inside you right away, it will outright kill you, or worse, turn you into a monster.” “Wouldn't it be more helpful if I just take all of it? You said it yourself, this thing is going to make me more powerful, and I need that power to help everyone.” “Argh!! It wouldn’t help us at all if you just die from the rejection now would it?!! Think about it for a while you blockhead!! I mean, sure, if you managed to survive the bonding process you would be powered up like never before, but what if you couldn’t take it? Everything we did until now would be for nothing!! And didn't you listen to me at all? anything that come in direct contact with this thing will be disintegrated!! So please take it easy .these people need you alive. I need you alive.” Garret paused for a while, then he accepted Valora’s idea; “Alright, gimme that, I’ll follow you after I finish up here, go help Salazar and the others.” Val hesitated; she couldn’t leave Garret alone, not knowing what the side effect might be. She’s worried if he’d overexert himself with the venom. Garret noticed her hesitation and told her to join the fight. “GO! I’ll be fine. Salazar and the others need you more than I do!!” “You better be, or I’ll come after you even if you’re already dead!!” She finally left the room in haste with rifle in her hands. Garret turned his attention to the pitched black venom in front of him. Garret slowly approach the venom filled tank, he opened its hatch carefully and extracted a small amount of it into the cylinder Val gave to him. He stares at the moving blackfluid inside the cylinder with disgust, but eventually indtroduced it into his body through his veins. He can feel something moving through his right arm in a swift motion toward his shoulder, but there was no such pain as Val described, there’s no visible tissue disintegrated from his body. Instead, hat he felt was a sudden rush in his body, and he suddenly felt better than ever as if he was reborn again. Garret slowly lifts his hands up and noticed small streams of dark liquid flowing inside. The venom quickly flowed to the injection point and closed the small wound in an instant. Garret was in awe at the venom's ability, he suddenly came to realize that the inherent venom inside him was what actually fixed his ribcages back in the forest. Amused at the power of the venom, Garret was about to take another injection when he heard a big explosion outside. He tried to open the bulk but noticed that Val has shut it completely from the outside. Garret looked around for the way out but found nothing. However, he noticed a small monitor attached to the wall and opened it. The screen flashed and showed only static at first, and then the disturbing sounds started to play; "Move!! Get the wounded away from this area!!" "Salazar!! Salazar!! Do you copy? We need help at the village, they're taking the kids away!!" "Get out!! We need to get out now!! They're coming!! "What are these things!!?! No...no!!!" "Get them away!! Get them a....." Garret was shocked at the sight he's beholding, his village and friends are being slaughtered by an army of disfigured humanoid soldiers. He looked around the room furiously, trying to find Salazar and Val in the screen, but he couldn't see them anywhere. Garret tried to open the bunker's door with his lightning bolt but nothing came out of his hands, not even a slight static. He looked at his hands and didn’t see the venom inside anymore, his hands were normal as if it wasn't infused with any venom. Garret was puzzled, he quickly looked at the monitor again and found Val fighting for her life along with Salazar, who's holding Ringo in his arms. They were being cornered by the same disfigured soldiers that's attacked the village. He stared at the monitor without even blinking as the soldiers closes in on Val. Suddenly, another explosion sounded just outside the bunker and the feed was cut. He tried to get the screen working again, but whatever caused the monitor to cease its function, it has to be fixed from the outside. Garret decided right then that he couldn't delay any longer and jumped into the venom tank without any hesitation The inside of the tank was cold, colder than anything he has ever touched, the water inside kept him afloat and the room was big enough for him to move around and adjust himself. Suddenly, the Venom suddenly moved, it embraced Garret and flowed through him softly. Garret could feel the thick dark liquid entering his body through his skin, but somehow it did not hurt him or disintegrate his tissue like Val said it would. Instead, he can feel the same rush he felt when he injected the small dose of it into his bloodstream minutes ago, but this time it was more intense. Garret felt his heart rushing like never before, he felt as if he was reborn again, the venom was like a missing piece of puzzle that completes him perfectly. Garret could feel the power of electricity flowing through his whole body as more of the venom entered him, in a short period of time, the venom was depleted, leaving only an ample amount of water that kept him afloat inside the tank. Garret tried to move, but suddenly, an excruciating pain ran through his body, the pain was very intense that it paralyzed him. Garret closed his eyes from the pain for what seemed like eternity then he felt the pain slowly drifts away. When the pain was fully gone, he tried to move, but he realized the only body parts he could control was his eyes. Garret looked around, trying to find the monitor, when he finally got the sight of the it again, the screen was showing the picture of Val limping toward the bunker he's in. She was injured in her right leg and losing blood. He panicked, and tried to force a movement on his body but he couldn't feel anything. He slowly looked at his body and found it intact, but to his horror, he noticed a lot of his blood leaving his body through his skin. Garret couldn't feel any pain, but the sight alone horrified him. In time, the water inside the tank was filled with red, and the last thing Garret heard before he lost all consciousness was the sound of the bulk opening and a loud scream from Val...... ภาษาไทย "ยาพิษมรณะ" "อะไรก็ตามที่ทำลายเราไม่ได้นั้น จะเป็นสิ่งที่ทำให้เราแข่งแกร่งขึ้น" -ฟรีดริช นิทช์(มั้งนะ อ่านเยอร์มันไม่ออกง่ะ) แกเร็ตลุกขึ้นจากเตียงห้องพยาบาลในวันรุ่งขึ้นและมุ่งหน้าไปยังศูนย์ปฎิบัติการหลักตามที่ซาลาซาร์สั่งทันทีที่เขาพร้อม เมื่อเขาไปถึง วาลและซาลาซาร์นั้นใด้รอเขาอยู่แล้วที่จุดนัดพบ ทั้งสองคนพาตัวแกเร็ตเข้าไปที่ฐานห้องลับใต้ดินที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์วิทยาศาสตร์ล้ำสมัยและเหล่านักวิทยาศาสตร์ที่กำลังทดลองอยู่ในชุดกันสารเคมีอันตรายร้ายแรง แกเร็ตรู้สึกทึ่งกับสิ่งที่เขาเห็นตรงหน้า สิ่งที่เขาเห็นนี้คืออีกมุมหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนเป้นมุมมองที่แปลกตาจากหมู่บ้านที่เขาอาศัยอยู่มาเป็นเวลาหลายปีที่ผ่านมาอย่าสิ้นเชิง “ไอ้แล็ปพวกนี้นี่......สร้างกันมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?” แกเร็ตถามซาลาซาร์ขณะที่นัยน์ตาทั้งสองนั้นจับจ้องอยู่ที่เทคโนโลยีที่ล้ำสมัยจนเสมือนฝันไปตรงหน้าเขา “ก็สร้างขึ้นตั้งแต่ตอนแรกเริ่มเลยล่ะนะ ฉันก็เคยบอกเธอไปแล้วว่าหมู่บ้านข้างนอกน่ะเป็นแค่ฉากบังหน้า แล้วทุกคนในหมู่บ้านนี้ต่างก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับองกรณ์แห่งการรู้แจ้งทั้งนั้น ไม่ใช่เหรอ?" "อ่า....จริงด้วยสินะ ว่าแต่นายไปเจอคนพวกนี้ที่ไหนล่ะ ทุกคนในหมู่บ้านเนี่ยมาจากที่เดียวกันหมดเลยหรือเปล่า" " ถ้าจะว่าอย่างนั้นก็ไม่ผิดหรอกนะ ฉันพบกับคนพวกนี้ส่วนใหญ่ก็ตอนที่หนีออกมาจากฐานใหญ่ของพวกองกรณ์นั่นแหล่ะ พอหนีออกมาแล้ว พวกเราก็รวบรวมกำลังไปบุกฐานของเจ้าพวกนั้นจนกระทั่งเรามีกำลังมากพอที่จะร่วมมือกันสร้างฐานตรงนี้ขึ้นเป็นศูนย์บัญชาการ แล้วพวกเราก็ปลูกหมู่บ้านเอาไว้รอบๆที่นี่ หลังจากนั้นพวกเราก็แสร้งทำเป็นพวกกลุ่มบูชาพระจันทร์เพื่อหนีจากพวกนั้น หมู่บ้านแห่งนี้เป็นเสมือนฉากบังหน้าที่สมบูรณ์แบบ และด้วยเครื่องพรางตัวกับเครื่องรบกวนคลื่นตรวจจับทั้งหลายนี่ เราเลยสามารถปกปิดตัวตนของพวกเราและหนีจากปัญหาจากพวกมันใด้มาจนถึงตอนนี้ไงหล่ะ” “มิน่าล่ะ ผมก็นั่งนึกอยู่ตั้งนานว่าทำไมไอ้พวกนั้นมันถึงหาเราไม่เจอทั้งที่พวกเราก็อยู่ใกล้กับฐานของพวกมันขนาดนี้ แต่พวกนายไปหาพลังงานจากไหนมาใช้เนี่ย? มันต้องมีเครื่องปั่นไฟขนาดตัวเป้งๆ อยู่แถวนี้ชัวร์เลยใช่มะ" “ก็นะ แต่ฉันไม่ได้เรียกมันว่าเครื่องปั่นไฟหรอก มันเหมือนกับแหล่งพลังงานดิบมากกว่า ตามมาสิ ฉ้นจะชี้ให้ดู” ซาลาซาร์นำแกเร็ตเข้าไปยังด้านในของฐานเพื่อสำรวจดูแหล่งหลังงานปริศนาที่คอยมอบพลังไฟฟ้าให้กับหมู่บ้านมาเป็นเวลานับปี เมื่อพวกเขามาถึงยังศูนย์รวมพลังงานของฐานลับ แกเร็ตก็ได้แต่ตะลึงกับภาพแทงค์น้ำขนาดยักษ์ที่เต็มไปด้วยของเหลวสีดำตรงหน้าเขา ตัวแทงค์น้ำมีท่อหลากหลายต่ออยู่และเดินต่อไปยังเหล่านักวิทยาศาสตร์ในชุดป้องกันสารเคมี “ไอ้นั่นมันคือ.....อะไร....” “เธอจะเรียกไอ้ของเหลวในถังนั่นเป็นฐานพลังงานของหมู่บ้านเราก็ได้ พวกเราต่อสายจากแทงค์นี้ไปยังแหล่งพลังงานไฟฟ้าของหมู่บ้านและอุปกรณ์ต่างๆ รวมถึงเครื่องพรางตัว แล้วก็เครื่องรบกวนคลื่นตรวจจับด้วย มันเป็นตัวคอยกันพวกหน่วยรบพิเศษของพวกนั้นไม่ให้ระบุที่ตั้งของเรามาเป็นปีเลยหล่ะนะ” “แล้วนี่คุณไปหาของพวกนี้มาจากส่วนไหนของโลกเนี่ย? หรือว่าคุณสร้างแลปนี้ขึ้นมาด้วยตัวเองเลย?” “ไม่หรอก..... ไอ้พวกห้องแล็ปทั้งหลายเนี่ยมันมีอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรกแล้ว พวกเราก้แค่เติมส่วนขยายให้มันสมบูรณ์ขึ้นแค่นั้นเอง แล้วไอ้ของเหลวสีดำนั่นก็อยู่ในแทงค์น้ำตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบมันแล้วด้วย” “เอ่อ..... แล้วมันมีชื่อเรียกมั้ยอ่ะ?” "เอาจริงๆแล้วก็ไม่มีชื่อเป็นทางการอะไรหรอกนะ แต่ทุกคนเรียกที่นี่มันว่า "พิษมรณะ" ชื่อมันเข้ากับสภาพหน้าตาน่ากลัวของมัน แล้วเราก็ไม่เคยคิดเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นด้วย เราเลยเรียกมันว่าอย่างนั้นมาตลอดน่ะ เธอกับวาลอร่าเดินดูรอบๆ ไปก่อนก็ได้ ฉันต้องไปเตรียมการอะไรเพิ่มเติมนิดหน่อยก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกที” ซาลาซาร์เดินจากไปยังห้องถัดไป ทิ้งแกเร็ตกับวาลไว้ในห้องทดลองกับบรรดานักวิทยาศาสตร์คนอื่น แกเร็ตนึกรู้สึกสงสัยตงิดใจกับของเหลวสีดำในแทงค์น้ำนั้นไม่น้อย มีบางอย่างเกี่ยวกับมันที่ทำให้เขารู้สึกไม่ไสบายใจ เขาเดินไปหามันแต่กลับถูกวาลฉุดรั้งเอาไว้อย่างรวดเร็ว “เดี๋ยวก่อนนายคนใจร้อน ไอ้เจ้าน้ำดำนั่นมันอันตรายและไม่สเถียรมากนะเฮ้ย อย่าไปแตะมันสุ่มสี่สุ่มห้าเข้าหล่ะ เพราะมันจะทำลายทุกสิ่งมีชีวิตที่มันสะมผัสภายในห้านาที” “อึ๋ย..โอเค...ไอ้ของเหลวสีดำนี่มันน่ากลัวจริงๆแหละ....แต่เจ้านี่มันทำอะไรได้อีกรึเปล่า นอกจากที่เธอว่ามา เพราะฉันไม่คิดว่าไอ้ของเหลวที่ลอยตัวไปมานี่มันจะให้พลังงานได้ถึงขนาดนั้น นี่เธอรู้อะไรเกี่ยวกับมันมากกว่านี้รึเปล่า?” “ก็นะ จากข้อมูลที่เรารวบรวมเมื่อหลายปีที่แล้ว เจ้านี่มันเป็นส่วนผสมหลักในการดัดแปลงดีเอนเอของพวกองค์กรรู้แจ้งน่ะ มันก็สามารถละลายเนื้อเยื่อของพวกเราไปถึงระดับโมเลกุลเพื่อให้นักิทยาศาสตร์ฉีดยีนตัวใหม่เข้าไปในร่างกายได้ นอกจากนี้แล้ว ไอ้ก้อนน้ำดำนี่ก็ยังแผ่พลังงานไฟฟ้าออกมาในแบบ “ไม่อั้น” ด้วย พูดง่ายๆเลยก็คือไอ้สิ่งนี้น่ะอยู่ในตัวหนูทดลองทุกๆคนเลยหล่ะนะ” "งั้นไอ้นี่ก็คือสิ่งที่พวกนักวิทยาศาสตร์ของไอ้พวกนั้นฉีดใส่พวกเธอสินะ" "อ่า ไม่หรอก...ชั้นรู้สึกว่าจะไม่ใช่ในสภาพนี้หรอกนะ เพราะไอ้ที่ชั้นกับริงโกะโดนฉีดใส่มันเป้นแบบที่เจือจางลงแล้วมันจะใด้อันตรายน้อยลง แต่ว่าถึงจะจางลงแล้วหรือไม่ก็ตาม ยังไงหนูทดลองทุกๆคนก้มีไอ้พิษนรกนี่อยู่ในตัวกันทุกคนล่ะนะ" "แสดงว่าไอ้พิษสีดำที่สามารถเปลี่ยนโครงสร้างโมเลกุล และปล่อยพลังงานไม่อั้นใด้เนี่ย มันอยู่ในตัวชั้นเรอะ.....เฮ้ย แต่ชั้นไม่เห็นจำใด้เลยว่ามีคนเอาไอ้ของแปลกๆนี่มาใส่ในตัวเลยนะ....แล้วเธอละวาล พอจะจำใด้มั้ยว่าไอ้พวกนั้นมันทำยังไงกับเธอ" “ฉันกับริงโกะก็โดนไอ้สารนี่แต่ตอนที่พวกเราโดนจับเข้าไปในฐานของพวกมันตอนพวกเราเด็กๆแล้วหล่ะนะ ตอนอายุประมาณห้าปีมั้ง ..” “ห้าขวบหรอ? เด็กห้าขวบนี่จะไปมีประโยชน์อะไรกับพวกมันกัน? เกิดอะไรขึ้นในตอนนั้นงั้นเหรอ?” “พวกนักวิทยาศาสตร์นั่นบอกว่าก่อนที่พวกเราจะอายุห้าขวบ ร่างกายของมนุษย์ทุกคนจะยืดหยุ่นต่อสะสารจากภายนอกมากที่สุด....ไอ้พวกนั้น......มันฉีดสารพิษเข้าไปในตัวพวกเราทุกคนเลย พวกเด็กเล็กส่วนใหญ่ก็ตายไประหว่างกระบวนการประสานตัวของยีน ส่วนพวกที่รอดมาก็ใด้รับภูมิคุ้มกันต้านเชื้อโรคหลายอย่างแล้วไอ้สารนี่ก็กลายเป็นต้นกำเนิดพลังของพวกเราด้วย .. จากนั้นพวกมันก็โยนพวกเราขึ้นเขียงแล้วก็ทดลองชำแหละยีนของพวกเรา คนที่รอดมาใด้ก็เป้นแบชั้นกับริงโกะ ส่วนคนอื่นๆชั้นก็ไม่เห็นอีกเลย.......และนั่นก็เป็นที่มาของหนูทดลองรุ่นที่หนึ่ง มนุษย์อสูรอย่างชั้นกับยัยริงโกะไงหล่ะ" น้ำเสียงของวาลสั่นเครือจนในที่สุดเธอก็หยุดพูดและหันไปด้านข้างเพียงสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ “ผมไม่เคยรู้เลยว่ามันแย่ขนาดนั้น วาลผลไม่ได้ตั้งใจ .” “ไม่เป็นไรหรอก ฉันสามารถข้ามพ้นความทรงจำพวกนั้นมาได้แล้ว อย่างนั้นฉันก็ไม่ตายและบางครั้งมันก็ทำให้ฉันมีความสุขแล้ว" "วาล....เธอโอเครึเปล่า" "โอ้ย ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร นี่ชั้นไม่ใช้ลูกเล็กเด็กแดงแล้วนะ เอาเหอะ พอมาถึงพวกนักแปรธาตุน่ะสิ พวกเขาไม่มีไอ้สารนี่ในตัวเยอะขนาดพวกเราเพราะว่าส่วนใหญ่ รวมถึงตัวนายเองด้วย เข้ารับการผ่าตัดหลังอายุได้ห้าปีแล้ว พวกนักวิทยาศาสตร์นั่นเลยต้องหาทางอื่นมาจนได้" "วักซีนสร้างสภาพสเถียรที่เธอพูดถึงตอนนั้นสินะ" "ใช่แล้วหล่ะ ไอ้วัคซีนที่จะนำพิษนี่เข้าไปในร่างกายทีละนิดๆและทำให้มันปรับตัวเข้ากับนายได้ ขั้นตอนของมันอาจจะน่ากลัวน้อยกว่าหน่อย แต่ว่ากลายเป็นว่าพวกนักแปรถาตุต้องคอยฉีดวัคซีนนั่นเป็นประจำไม่งั้นก็ซี้ม่องเท่ง" "อ้าว....แล้วนี่ชั้นอยู่มาใด้นานขนาดนี้ใด้ไงเนี่ย" "ถ้าให้ชั้นคิดละก็.......คงเป็นเพราะว่านายไม่เคยใช้พลังเลยจนกระทั่งเจอไอ้หมีนั่นล่ะมั้ง อาการข้างเคียงคงจะกำเริบต่อเมื่อมีการใช้พลังพอเศษแหละ เพราะฉะนั้น ตอนนี้พวกเราก็เลยต้องรีบฉีดเจ้าพิษมรณะนี่เข้าใส่ตัวนายโดยตรงเลย เพื่อรั้งชีวิตนายไว้ แถมซาลาซาร์ยังบอกอีกด้วยว่าถ้านายคอยฉีดมันเข้าไปเรื่อยๆ พลังของนายจะยิ่งทรงประสิทธิภาพขึ้นไปอีก” “เดี๋ยวก่อนนะ . นี่เธอจะฉีดไอ้เจ้านั่นเข้าไปในตัวผมงั้นหรอ?....... แล้วไอ้นั่นมันจะไม่ฆ่าผมหรอ แบบว่า ...เธอเพิ่งจะบอกไปนะว่ามันอันตรายมากถ้าฉีดเข้าไปหลังห้าขวบ .. แล้วเธอก็ยังบอกด้วยว่าพวกเธอยังไม่มีส่วนผสมที่จะทำวัคซีนนั่นที่นี่” “พวกเราค้นพบว่าวัคซีนนั่นทำมาจากเจ้านี่ ถ้านายฉีดมันเข้าไปทีละนิดบางทีมันอาจจะสร้างภูมิคุ้มกันแล้วนายก็จะสามารถปรับตัวเข้ากับมันได้เหมือนกับนักแปรถาตุคนอื่นๆ โอเค มันอาจจะฟังดูบ้าไปหน่อย...แต่นี่เป็นวิธีเดียวที่นายจะมีชีวิตอยู่ได้นะ ไม่งั้นร่างกายนายก็จะล้มเหลวแล้วนายก็จะต้องตายแหงแก๋แบบทรมาณน่ะ” แกเร็ตจ้องเขม็งไปยังยาพิษสีดำทมิฬที่กระเพื่อมไปมาเหมือนมีชีวิต ความรู้สึกนั้นทำให้เริ่มปั่นป่วนไม่ไว้วางใจ เขารู้สึกว่าถ้าเขายอมให้สิ่งนี้เข้ามาในร่างของเขา โลกที่เขารู้จักจะต้องถูกเปลี่ยนไปเป็นคนละใบ แกเร็ตจ้องถังยาพิษอยู่อย่างนั้นเป็นเวลาครู่หนึ่ง คิดถึงความเป็นไปได้ทั้งหมดที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เขาจะปกป้องเพื่อนของเขาได้ไหม? เขาจะแก้แค้นให้การตายของบิดาของเขาและเพื่อนๆเหยื่อทดลองได้ไหม? หรือว่าเขาจะต้องตายโดยที่ไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง กระทั่งวาลเดินเข้ามาหาเขา เธอจับมือของเขาและจ้องเขาไปในดวงตาของเขา “นี่เป็นสิ่งเดียงที่เราทำเพื่อเธอได้นะแกเร็ต ถ้าไม่มีอ้พิษบ้านี่เธอก็จะต้องตาย เพราะฉะนั้นช่วยเลือกให้ดีแล้วตัดสินใจว่าอะไรที่สำคัญสำหรับเธอ แต่ว่าไม่ว่าเธอจะคิดยังไงฉันก็จะไม่มองเธอในทางไม่ดีเด็ดขาด” “แกเร็ตไปเงียบอยู่ครู่หนึ่งขณะคิดถึงผู้คนที่เขาจะสามารถช่วยชีวิตเอาไว้ได้ คิดว่ามันจะเป็นอย่างไรถ้าเขามีพลังที่จะสามารถช่วยคนเหล่านั้นได้ แต่ก่อนที่เขาได้สามารถตัดสินใจได้นั้นเสียงสัญญาณป้องกันภัยกลับดังขึ้นพร้อมกับซาลาซาร์ที่วิ่งออกมาจากอีกห้องหนึ่ง ชายหนุ่มเปิดประตูออกและพบกับหมู่บ้านของเขาที่กำลังถูกโจมตีโดยกองทหารบก เหรียญตราบนอกของพวกเขาบ่งบอกว่าเป็นพวกหน่วยรบพิเศษของพวดองกรณ์แห่งการรู้แจ้งนั่นเอง “ซาลาซาร์!! เกิดอะไรขึ้น!!?” “พวกมันหาเราเจอแล้ว มันต้องตรวจจับคลื่นพลังงานของพิษมรณะได้ตอนที่เครื่องพรางตัวเสียแน่ๆ ทุกคนเก็บของแล้วรีบออกไปจากที่นี่ซะ เราต้องไปช่วยคนในหมู่บ้านให้เร็วที่สุด ฉันจะปิดที่นี่เอาไว้จนกว่าแกเร็ตจะสามารถฉีดไอ้พิษนี่เข้าไปในตัวของเขาได้ ส่วนวาลอร่า เธอคอยอยู่กับเขาแล้วก็ระวังตัวด้วยหล่ะเดี๋ยวฉันกลับมา” ซาลาซาร์คว้าปืนไรเฟิลของเขาแล้วพุ่งออกไปช่วยชาวหมู่บ้าน ในตอนนั้นแกเร็ตก็สามารถตัดสินใจได้แล้วเช่นกัน เขาจะต้องฉีดวีน่อมเข้าร่างของเขาเพื่อที่เขาจะได้ไปช่วยชาวบ้านและเพื่อนของเขาได้ แกเร็ตมุ่งหน้าเข้าไปหาแทงค์น้ำและเปิดฝาของมันออก เขาเกือบจะจุ่มตัวลงไปแล้วแต่วาลฉุดเขาเอาไว้ก่อน “นี่เธอทำอะไรน่ะ? ไม่ได้อยากให้ฉันเอาไอ้นี่เข้าไปในตัวหรอกเหรอ?” “โอ้ย ให้ตายเถอะ . ไม่ใช่แบบนั้นสิยะตาทึ่ม!! นี่ เอาเข็มนี่ไปแล้ว ตักวีน่อมออกมาแล้วค่อยฉีดมันเข้าไปในตัวสิยะ ถ้าแค่นิดเดียวก็ไม่น่าจะเป็นไรและก็น่าจะช่วยเพิ่มพลังให้เธอได้ครู่นึง นายจะเอาทั้งหมดนั้นยัดเข้าตัวในรอดเดียวไม่ได้หรอก มันจะฆ่านายแน่หรือไม่ก็เปลี่ยนนายเป็นอสูรกาย” “แต่มันจะไม่ดีกว่าเหรอถ้าฉันเอามันเข้าไปในตัวทั้งหมดเลยในรอบเดียว เธอพูดเองนะว่าเจ้านี่จะทำให้ฉันแข็งแกร่งขึ้น แล้วฉันก็ต้องการพลังนั่นมาช่วยพวกเราด้วย” “แต่มันจะไม่ช่วยหรอกนะถ้านายตายซะก่อน!! คิดหน่อยสิ แหงล่ะ ถ้านายรอดกระบวนการประสานยีนมาได้แล้วมีพลังอย่างท่วมท้นแต่ถ้าหากร่างกายของนายไม่สามารถทนมันได้ล่ะ? ทุกอย่างที่เราทำมาก็จะไร้ความหมายนะ!! ใจเย็นหน่อยสิ . ทุกคนต้องการนายแบบตัวเป็นๆ นะ ฉันเอง....ฉันเองก็อยากให้นายมีชีวิตอยู่เหมือนกัน” แกเร็ตหยุดคิดไปชั่วครู่ก่อนจะยอมรับข้อเสนอของวาล “ก็ได้ เอาเข็มนั่นมา เธอไปช่วยซาลาซาร์กับคนอื่นก่อน เดี๋ยวฉันตามไปอีกที” วาลลังเลอยู่ชั่วครู่ เธอไม่อยากทิ้งแกเร็ตเอาไว้คนเดียวเพราะผลข้างเคียงที่อาจจะตามมา เธอกลัวว่าเขาจะฉีดพิษร่างกายเกินขนาด แต่แกเร็ตเห็นเธอยืนลังเลจึงรีบไล่เธอไปร่วมแนวต่อสู่ “ไปสิ! ฉันไม่เป็นอะไรหรอกน่า” “เอาให้จริงล่ะ ไม่งั้นฉันจะกลับมาเล่นงานนาย ต่อให้ตายไปแล้วก็เหอะ” วาลตัดสินใจออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับปืนซุ่มยิงของเธอในที่สุด ส่วนแกเร็ตก็ใด้หันความสนใจไปสู่ยาพิษมรณะที่อยุ่ตรงหน้าเขา แกเร็ตเดินเขาไปหาถังยาพิษอย่างช้าๆและเปิดฝาออกอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้น เขาก็นำส่วนเล็กๆของยาพิษใส่ไปในเข็มฉีดยาที่วาลอร่าให้มา และจ้องมองสิ่งที่ขยับอยู่ข้างในอย่างขยะแขยง ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็ใด้ฉีดยาพิษมรณะนั่นเข้าไปทางแขนขวาของเขาจนใด้ แกเร็ตรู้สึกใด้ถึงบางสิ่งที่กำลังแล่นผ่านอยู่ในแขนขวาของเขาอย่างรวดเร็วไปถึงหัวไหล่ แต่เขาไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่วาลบอกไว้แม้แต่น้อย และร่างกายของเขาก็ไม่ได้แตกตัวลงเลยเช่นกัน ทว่า เขากลับรู้สึกใด้ถึงพลังที่เอ่อล้นออกมาจากร่างกาย และรู้สึกดีขึ้นในบัดดล เขายกมือของเขาขึ้นมาอย่างช้าๆ และใด้สังเกตุเห็นเส้นเลือดที่เต็มไปด้วยยาพิษสีดำแล่นอยู่ข้างในอย่างเด่นชัด ยาพิษสีดำในมือของเขานั้นได้แล่นอย่างรวดเร็วไปสมานแผลที่เข็มจิ้มเมื่อครู่ที่ผ่านมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แกเร็ตตกตะลึงไปกับความสามารถของยาพิษมรณะที่เขาด้เห็น และคิดขึ้นมาใด้ว่ายาพิษที่มีอยู่ในตัวของเขาตั้งแต่แรกนั่นเองที่ซ่อมแซมกระดูกซี่โครงของเขาในป่าวันนั้น เขากำลังจะแดสารพิษเข้าไปเพิ่มอีกครั้งจนกระทั่งเขาใด้ยินเสียงระเบิดดังออกมาจากข้างนอกห้องนิรภัย แกเร็ตรีบวิ่งหาทางออกจากที่ๆเขาอยู่ แต่กลับพบว่าวาลอร่าใด้ปิดตายห้องนี้ไว้จากข้างนอกแล้ว แต่ทว่า เมื่อเขาหันมองไปรอบๆห้องนั้น เขาก็ใด้เห็นจอมอนิเตอร์เล็กๆที่ติดอยู่ข้างฝาผนังและใด้เปิดมันขึ้น ในตอนแรกนั้น หน้าจอไม่มีอะไรเลยนอกจากคลื่นรบกวน แต่เมื่อสัญญาณเริ่มดีขึ้น แกเร็ตก็เริ่มใด้ยินเสียงและใด้เห็นภาพที่เขาหวาดกลัวที่สุดอีกครั้ง "ไป!! วิ่งไปเร็วๆเข้า!! พาคนเจ็บหนีไป" "ซาลาซาร์!! ซาลาซาร์!! ได้ยินมั้ย!! ไอ้พวกบ้านี่กำลังโจมตีหม่บ้านและพาเด็กๆหนีไปแล้ว!! มาช่วยกันหน่อย เร็วๆเข้า!! "ไอ้พวกบ้านี่มันอะไรกันเนี่ย!!! เฮ้ย ไม่นะ ไม่!!" " เอามันออกไป!! เอามันออก.....!!!" แกเร็ตแทบจะไม่เชื่อภาพที่เขาเห็น หมู่บ้านและเพื่อนๆของเขากำลังถูกทำลายลงโดยกองทหารไร้หน้าที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เขามองไปรอบๆหน้าจออย่างกระวนกระวาย พยายามที่จะหาวาลอร่ากับซาลาซาร์ แต่เขาก้ไม่สามารถหาทั้งสองคนใด้เลย แกเร็ตร้อนรนหาทางออกจากห้องแล็บเพื่อที่จะไปช่วยเพื่อนๆของเขาที่ประสบปัญหาอยู่ข้างนอก เขาพยายามปล่อยไฟฟ้าออกจามือเพื่อทำลายประตู แต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่มีแม้แต่ประกายไฟฟ้าหรือความรู้สึกของกระแสไฟฟ้าหลงเหลืออยู่เลย เขามองไปที่มือของเขาและพบว่าสารพิษมรณะนั้นใด้หายไปแล้ว ราวกับว่าเขาไม่เคยใด้ฉีดมันเข้าไปในตัวเลย แกเร็ตสับสนอย่างหนัก และเมื่อเขามองไปที่มอนิเตอร์นั้น เขาก็ใด้เห็นวาลอร่ากับซาลาซาร์ที่แบกริงโกะอยู่บนไหล่ของเขาอย่างระมัดระวังกำลังจนตรอกอยู่ โดยพวกกองทหารไร้หน้าที่กำลังโจมตีหมู่บ้านอยู่นั่นเอง แกเร็ตจ้องมองที่หน้าจออย่างไม่กระพิบตาในขณะที่พวกกองทหารไร้หน้ากำลังขยับเข้าใกล้วาลอร่าเข้าไปทุกที แต่ทว่าหลังจากเสียงระเบิดอีกลูกดังก้องออกมาจากข้างนอก ภาพก็ใด้ถูกตัดไป เขาพยายามที่จะทำให้หน้าจอทำงานอีกครั้ง แต่ทว่าสิ่งที่ทำให้หน้าจอดับไปนั้นต้องซ่อมจาดข้างนอกเท่านั้น แกเร็ตตัดสินใจอย่างเด็ดเดี่ยวในทันทีว่าเขารอไม่ได้อีกต่อไปและกระโดดลงไปในถังเก็บพิษมรณะอย่างรวดเร็ว ในถังนั้นเย็นเฉียบ เย็นกว่าทุกๆสิ่งที่แกเร็ตเคยสัมผัสมา น้ำที่อยู่ข้างในนั้นทำให้เขาสามารถลอยตัวขึ้นใด้และตัวถังนั้นก็กว้างขวางพอที่จะให้เขาขยับไปมาได้ตามสะดวก ทันใดนั้น พิษมรณะก็ได้ขยับตัวและห่อหุ้มตัวของแกเร็ตไว้ พร้อมกับแล่นผ่านตัวเขาไปอย่างนุ่มนวล แกเร็ตรู้สึกใด้ถึงยาพิษที่กำลังแล่นเข้าสู่ตัวของเขาผ่านผิวหนัง แต่กลับไม่มีความเจ็บปวดใดๆเลย ต่างกับที่วาลอร่าบรรยายไว้ลิบลับ ทว่าเขากลับรู้สึกได้ถึงความรู้สึกของพลังที่กำลังเอ่อล้นออกมาจากร่างกายเหมือนตอนที่ฉีดยาพิษในเข็มเข้าไปเมื่อครู่ แต่คราวนี้นั้นความรู้สึกนั้นรุนแรงกว่าเป็นเท่าตัว เขารู้สึกใด้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่รวดเร็วขึ้นแบบไม่เคยเป็นมาก่อน เขารู้สึกเหมือนกับว่ายาพิษมรณะในถังนี้ คือชิ้นส่วนของร่างกายที่ขาดหายไป และเหมือนกับเขาใด้เกิดใหม่อีกครั้ง แกเร็ตเริ่มรู้สึกใด้ถึงพลังงานไฟฟ้าที่เอ่อล้นขึ้นมาจากตัวของเขาทุกๆครั้งที่ยาพิษมรณะใด้เข้าไปในกระแสเลือด ในเวลาอันสั้น ยาพิษมรณะก็ใด้หมดลง ทุกๆอณูของมันใด้เข้าไปในตั วแกเร็ตหมดแล้ว เหลือเพียงน้ำเปล่าในถังที่ทำให้เขาลอยตัวอยู่ใด้เท่านั้นเอง เขาพยายามขยับตัว แต่ทันใดนั้นเอง แกเร็ตก้ใด้รู้สึกถึงความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ทำให้เขาเป็นอัมพาตุไปชั่วขณะ เขาหลับตาลงด้วยความเจ็บปวดในเวลาที่ยาวนานเปรียบนิรันดร์ เมื่อความเจ็บปวดใด้หายไปอย่างหมดจดแล้ว แกเร็ตก็พยายามที่จะขยับตัวอีกครั้ง แต่กลับกลายเป็นว่าเขาทำใด้แค่มองไปรอบๆห้องเท่านั้นเอง แกเร็ตมองไปรอบๆอย่างกระวนกระวายเพื่อหาหน้าจอมอนิเตอร์ เมื่อเขาใด้เห้นมันอีกครั้ง หน้าจอก็กำลังโชว์ภาพของวาลอร่าที่กำลังเดินกะเผลกมาที่ห้องแล็บอย่างเชื่องช้าจากอาการบาดเจ็บที่ขาขวา เขาตกใจกับภาพที่เห็นและพยายามฝืนขยับตัวอีกครั้ง แต่ทว่าเขากลับไม่รู้สึกถึงอะไรเลย ไม่แม้แต่สัมผัสผิวของเขา แกเร็ตมองลงดูที่ร่างกายของเขาที่ดูปรกติดีอยู่อย่างงงๆ แต่เขาก็ได้เห็นภาพอันน่าหวาดกลัวของเลือดที่กำลังไหลรินออกจากตัวเขาอย่างรวดเร็ว และถึงแม้ว่าแกเร็ตจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดๆเลย แต่ภาพที่เขาเห็นก็มากพอที่จะทำให้เขาเริ่มคุมสติไม่อยู่ ในเวลาอันสั้นนั้นน้ำใสๆในถังก็เริ่มแดงฉานไปด้วยเลือดในร่างกายของเขาอย่างน่าสยดสยอง สิ่งสุดท้ายที่แกเร็ตได้ยินก่อนจะหมดสติไปคือเสียงของประตูที่เปิดออก และเสียงกรีดร้องของวาลอร่านั่นเอง...... Credit Translator: Pleng Rungruang/ Kom Muangnapoe "Sugar, Spice, and a various mishaps , that was what the writer meant to use in order to create a perfect protagonist, but he accidently threw in a special ingredient, Mordevenom........and comes Garret Lowell, the most dense protagonist the world has ever seen!!!!" " น้ำตาล เครื่องเทศ และสารพักความโชคร้าย นั่นคือส่วนผสมสามอย่างที่ผู้เขียนจะใช้สร้างตัวเอกที่สมบูรณ์แบบ แต่ทว่าเขาได้ใส่สิ่งบางอย่างลงไปในส่วนผสมโดยไม่ได้ตั้งใจ "ยาพิษมรณะ"!!! จึงใด้เกิดเป็นแกเร็ต โลเวลล์ ตัวเอกที่ซื่อบื้อที่สุดเท่าที่โลกเคยเห็นมา!!

[Balrogslayerz]

Lightning God Rebirth “Power is no blessing in itself, except when it is used to protect the innocent" –Jonathan Swift Valora couldn’t believe her eyes when she barged into the lab. The pain in her right leg went away in an instant when she saw Garret’s lifeless body floating in the tank, filled with his blood. She panicked and screamed like never before, her face drenched in sweat and her legs froze still, but despite the gruesome scene she’s beholding, Val noticed something is amiss, all of the venom were gone. After the shock has worn off and she stopped screaming, Val rushed to the tank control panel. She was going to open the hatch when Salazar radioed her. “Val, this is Salazar, we got the E.P. agents on the run, Ringo is safe with the others and we're pushing them back as I speak" "What about the children? Last I heard they were..." "They are still being loaded into their carrier and none of us can get through to them. Not with their aassault choppers picking us off whenever we go out into the open, where’s Garret?” “Inside the venom tank, he dipped himself in it now it's filled with his blood.” “What!!?! Is he alive? We need him to hold off these suckers.” “I don’t know, the panel isn't showing any pulse his blood is still flowing into the tank and the venom are gone, all of it are gone Salazar, not a single drop left .I ..I don’t know what to do.” “Valora!! keep it together!! Now tell me, what’s going on in there? Is he turning into one of them? Any sign of mutation?” “No .no, I don’t think so. There’s no apparent physical metamorphosis yet, but I couldn’t see any venom left in the tank ..what should I do? He’s got no pulse Salazar .he’s got no pulse ...and if the venom are gone then it can only means ..” “Look, calm down girl. Keep it together; what you can do now is to get him out of the tank. We don’t know for sure if he’s still alive or not, so don't get your hopes up.” “What do you mean we don’t know!!? There’s no pulse Salazar!! He's dead!! I got him killed!! I just got our only hope killed!! There’s.....there's so much blood .I couldn’t even see him inside that tank .I couldn’t .I couldn’t save .I.....” Val collapsed, her mouth couldn't utter any words; she couldn’t even find the courage to look at the blood filled tank before her, her eyes started to fill with tears as her mind breaks apart. And even though Salazar was still yelling at her through the radio, her ears have gone completely silent. Even though the outside of the lab was surrounded by explosions and screams, Val couldn’t hear anything else but the sound of her tears dropping to the ground before her. Suddenly, a faint signal rang throughout the lab; it broke the silence in her ears and instantly got her attention. Val looked up at the tank control panel, she wiped her tears away and focused on the faint signal coming from the tank. “Salazar I think I got a pulse ..Garret’s still .alive” Val walked slowly toward the crimson tank filled with Garret’s blood, she tries to locate Garret inside the tank, but not even her eagle eyes can see through the thick layers of red water before her. Suddenly, a hand came through the blood and touches the surface of the tank's glass, Val was startled and backed away instantly. She looked closely at the tank control panel and saw a rapidly increasing pulse activity. As her vision starts to clear up, she can see Garret’s blood flowing back into his body. Val slowly walked toward the tank again; she looked at Garret closely “Salazar .I see Garret!! He’s alive!!, his pulse is coming back!! ..he’s alive!!!” "Really? well that's great!! how does he look? Is he still human?" "Yes...but he looks so weak, I'm going to take him out of the tank, come quickly Salazar,he needs our help!!" “Alright, just make sure he’s still alive by the time we Wait!! One of their choppers is closing in on you!! Get Garret out of that tank and run!! " Val quickly opened the tank, but before she could get to Garret, the chopper has already fired its rockets at the facility, destroying the whole HQ and burying the labs underneath with rubble. “Val!! Val!!!! Do you read me? The whole HQ is blazing like hellfire, are you alright?” Val pushed away a small rubble that fell on her, she got up on her feet and grabbed on to a debris nearby. “I I’m fine, what happened?” “The chopper unloaded its rockets on the facility, can you see if anyone’s injured?” “No...no one's here when I came back. They must have gone to the......Oh god Garret!!!” "We’re on our way back. Be careful, the whole thing is going to collapse" Before Val could answer Salazar, she noticed that the room has started to shake; the effect of the rocket blast has rendered the whole construct unstable, she looks up at the ceiling and before her eyes was a big chunk of concrete falling down. Val tried her best to move away from the site, but her legs were too injured. She could only close her eyes and screams in horror as the debris falls closer and closer onto her. Suddenly, a sound of lightning echoes from the far side of the room, and before long, a loud explosion came along with it. Val could feel a sudden surge of cool wind blowing through her face and hair, as if she was standing atop a mountain. She slowly opened her eyes and Garret was there, right in front of her, blasting away all the debris and disintegrating any that slipped past him with his electrical field. She was in awe at the sight of Garret, who minutes ago were so weak and bleeding an ocean, are now standing infront of her, protecting her from harm. She couldn't find any words to describe how relived she was, but a sudden realization came to her mind, and she started to draw back from the man infront of her. “Ga ..Garret? Can you hear me?” Garret turned to her, his eyes were glowing white with electrical sparks all over his body. His hands were engulfed with overwhelming electricity. Val was startled, she gradually backed away from him in fear, her eyes looking everywhere for any kind of weapons that she could use, her hands drenched in sweat and her thoughts filled with fear.....until Garret let out a laugh. “What? you scared of me or something? Come on Val, I just saved you from becoming a mashed potato.” “Ho...how am I supposed to know that you are still the same Garret I knew....the venom could've turned you into a mindless monster like all the other failed test subjects out there!!” "It's fine, come on, I'm still joking with you right?" Garret smiled at her, and offer his hand. Val took it and got up on her feet. "More importantly....how are you feeling? any strange symptoms or nausea, or anything?" "None that I know of. Why?" "Well, when I got the first dose, I vomited blood, so I thought....whatever, how are you feeling?" “Better than ever, it's like I'm overflowing with electricity...and I can sense, pulses....and wavelengths....even radio frequencies, I can hear all the chatter.......this is even more than I could've hoped for......wait a sec....Val, your leg...” Garret rushed to her side, but suddenly turned his attention toward the north, he felt a strange frequency quickly approaching him. "Garret!! Val! the chopper is coming back for another bombing run, get down!!" Salazar shouted at them through the radio, Garret was surprised at the chopper quickly approaching at him, Val managed to grab Garret's hand and pulled him away from the firing line just in time. "Be careful you idiot!! Just because you survived the venom doesn't mean you are invincible!! We have to get out of here now!! " " But Val, your leg is...." "It will heal in time, come on let's get outta here!!" "Give me your hand, I'll carry you to that shelter over there" "Oh what am I, a damsel in distress? I can run!! The chopper was coming back for another attempt on his life, but Garret quickly picked Val up and ran towards the nearest shelter with her on his arms. He can feel his legs moving faster than ever, and his speed was fast enough to evade all the bullets fired at him, he managed to get Val under a solid cover and hid from the chopper's sight. "Garret.....you can let me go now. this position is quite....uncomfortable" "Ah, sorry, are you injured?" "Well, aside from my leg and some adrenaline rush, I'm quite fine actually. But seriously, we've gotta do something about the choppers. They're blocking our way toward their carriers and the children." "I know, the children are inside....okay, wait here, I'll take them all down and give Salazar an opening." "Garret......are you okay? You may have escaped death once but...." "It's going to be fine Val, I won't die so easily. Now try to get Salazar on the line, tell him to go right after the carriers when I took all these choppers down" Garret rushed out into the open turned around toward the chopper approaching him. He put his hand up toward the approaching chopper and sent a huge bolt of lightning at it. The bolt hit the hull and it exploded instantly, sending metal pieces all over the place. He sensed another 2 choppers coming behind his back and quickly turned toward them. He put his hand up into the sky and suddenly, the clouds around the area swiftly came together. The cluster of clouds formed a huge lightning storm in the sky, darkening the whole area. Garret quickly called down barrages of lightning bolt from the clouds, completely obliterating the machines in an instant. Val could only stare in awe at Garret’s display of power. she picked up the radio slowly and called Salazar. "Salazar...the choppers are all down. Garret blew them all up. I think you can get to the children now....." "I got it, don't worry, while Garret and you were busy keeping the choppers at bay, we got to their carriers in time and got all the children out safely. The remaining militias are high-tailing out one by one, I'm on my way to you now, so sit tight and hold on......and Val, maybe you should check up on him.....all these stress couldn't be healthy to a man who just chesated death by an inch." "Copy your last.....Valora out." Val turn the off the radio, she looked at Garret standing amidst the destruction he wrought upon the enemy choppers. Val could see the look on Garret's face clearly with her eagle eyes, he was not smiling nor enjoying what he did, the only emotion she could see in his face was sadness. She decided to make her way toward him soon as her regeneration kicked in and enabled her to walk. When she got to him, Garret turned to her and smiled. Valora knew it was just a formality, she knew his mind was breaking apart inside from all the tension he just experienced. "Garret....are you alright?" "I'm fine Val.....I managed to keep you and everyone safe....that's enough to make me happy" "Look....you don't have to pretend you enjoy it. None of us wanted to do any of this, but we had no choice. They gave us no quarter and we all would've died if you didn't take them out first." "No choice? Val, I could've just disabled their rotor and gave them a chance to escape....I could have at least kept them alive....those people inside the chopper could've had a family waiting for them at home. They could have a lover waiting for them to come back....but I took their life in a matter of seconds. And the worst part of all this is that I didn't even think it through when I decided to blast them to pieces......I'm a murderer....a cold-blooded one at that....I could've done it differently but I chose to kill them....how am I different than them then? This power....it is good and all, but I think....I'm turning into a monster because of it." "Garret.....you are not a murderer or a monster. You are still human, we are all human on the inside. It doesn't matter what kind of power you have, as long as you don't take pleasure in killing, then you're still human. I don't relish all these death and destruction as much as you do...but sometimes.....we just had to do it to stay alive." "Val....." "Look, if you're not convinced then we can talk at length later, for now we've got to regroup and plan our next move.....don't worry Garret, whatever happens from now on, I'll always be beside you." "I....thanks Val." "Hey, what kind of a friend would I be if I back out now? Come on, Salazar should be here any moment. I doubt this would be the end of the attacks, we have to get out of here and find a new place." Garret followed Val back to the cover, where Salazar has been waiting for them, he turned back to see the piece of burning metal he made and quickly turned away from it. The rain started to come down from the electric cloud he made and it extinguished all the fire in field and the village. The sky started to clear up and the sunlight touches the ground again. Garret came to a quick realization that the sadness he felt minutes ago was already gone, along with all the regret he felt. But he knew in his heart that no matter how long time will pass, he would never forget this day. The day that he first took human life by his own hands......the day he stopped being....The Fugitive. To be continued......... เทพสายฟ้าจุติ "พลังที่เรามีนั้นจะเหมือนพรวิเศษ เมื่อเราใช้มันเพื่อปกป้องผู้บริสุทธ์" -โจนาธาน สวิฟท์ วาลอร่าแทบไม่เชื่อสายตาของตนเองเมื่อเธอวิ่งเข้ามาในห้องแล็บ ความเจ็บปวดที่ขาขวาของเธอหายไปในบัดดลหลังจากที่เธอเห็นร่างไร้วิญญาณของแกเร็ตลอยอยู่ในถังที่เต็มไปด้วยเลือด เธอหวาดวิตกและกรีดร้องออกมาอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ใบหน้าของเธอเปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดยั้ง และขาทั้งสองข้างของเธอก็กลายเป็นเป็นอัมพาตไปอย่างรวดเร็ว แต่ถึงแม้ว่าวาลอร่าจะยังคงตื่นตระหนกกับภาพอันน่าสยดสยองที่เธอเห็นอยู่ก็ตาม เธอก็มองเห็นถึงสิ่งที่น่าประหลาดใจ.......ในถังน้ำที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉานนั้น ไม่มีร่องรอยของยาพิษมรณะเหลืออยู่เลยแม้แต่หยดเดียว หลังจากที่อาการซ็อกหายไปและเสียงกรีดร้องของเธอหยุดลง วาลอร่าก็รีบวิ่งเข้าไปหาแท่นควบคุมถังเพื่อที่จะเปิดมันออก ในตอนนั้นเอง ซาซาร์ก็ได้โทรเรียกเข้ามาทางวิทยุสื่อสารของเธอ “วาลอร่า!! ได้ยินรึเปล่า!!? ตอนนี้การสู้รบข้างนอกเริ่มจะดีขึ้นแล้ว ส่วนริงโกะตอนนี้ก็ปลอดภัยอยู่กับพวกที่ห้องพยาบาล การต่อสู้ครั้งนี้ใกล้จะจบแล้ว” “แล้วเด็กๆคนอื่นๆในหมู่บ้านล่ะ ครั้งสุดท้ายทั้นใด้ยิน พวกนั้นกำลัง...” “ตอนนี้พวกมันกำลังพาตัวเด็กๆเข้าไปในยานลำเลียง ตอนนี้พวกเราเข้าไปช่วยไม่ได้เพราะไอ้เฮลิคอปเตอร์ที่พวกมันเอามาด้วยยังขวางทางอยู่ ตอนนี้พวกเราเลยทำได้แค่ยิงใส่ยานลำเลียงของพวกมันเพื่อถ่วงเวลาก็เท่านั้นเอง แกเร็ตล่ะเป็นยังไงบ้าง?” “แกเร็ต......อยู่ในถังยาพิษน่ะ.....ไอ้หมอนี่มันลงไปอยู่ข้างในตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้....” “เฮ้ย!! อะไรนะ !! แล้วไอ้หมอนั่นยังมีชีวิตอยู่มั้ย!!? เราต้องใช้พลังของเขาเพื่อจัดการกับเฮลิคอปเตอร์พวกนี้นะ” “ชั้นไม่รู้....ไอ้แผงควบคุมนี่ก็ไม่แสดงสัญญาณชีพจรเลย..แล้วในถังก็มีแต่เลือดเต็มไปหมด....ซาลาซาร์....ในถังนี่ไม่มียาพิษเหลืออยู่เลยนะ ไม่มีเลยแม้แต่หยดเดียว...ชั้น...ชั้นไม่รู้จะทำยังไงแล้ว......” “วาลอร่า!! ควบคุมตัวเองหน่อย!! แล้วตอบชั้นมาชัดๆว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นนั้น แกเร็ตกำลังกลายเป็นเหมือนพวกนั้นรึเปล่า มีร่องรอยการกลายพันธุ์มั้ย” “ไม่...ตอนนี้ไม่มีการเปลี่ยนเปลี่ยนแปลงของร่างกายที่เห็ได้ชัดเลย แต่ว่าในถังมันไม่มีอะไรเหลือเลยนะซาลาซาร์....จะให้ชั้นทำยังไงด๊ หมอนี่ไม่มีชีพจรเต้นอยู่เลยนพ.....เข้าไม่มีสัญญาณชีพจรเลย!! แล้วถ้ายาพิษหายไปหมด มันก็เป็นได้แค่อย่างเดียวแล้วนี่!!” “นี่!! ใจเย็นๆก่อนยัยหนู ตอนนี้ที่เธอจะทำได้คือเอาตัวหมอนั่นออกมาจากถังซะ ถ้าไม่มียาพิษเหลืออยู่เลยก็ปลอดภัยแล้ว ตอนนี้เรายังไม่รู้ว่าแกเร็ตยังมีชีวิตอยู่รึเปล่า เพราะงั้นอย่าพึ่งหมดหวังไป....” “ไม่รู้งั้นหรอ!!! ไม่รู้อะไรกันเล่า!! หมอนี่ไม่มีชีพจรเลยนะ!! เขาตายแล้วซาลาซาร์!! ชั้นทำให้เขาต้องกลายเป็นศพแบบนี้!! ชั้นเป็นคนที่ทำลายความหวังสุดท้ายของพวกเราลง .แล้วก็...เลือด.....เลือดเต็มไปหมดเลย...ชั้น...ชั้นช่วยเค้าไม่ได้...ชั้น....” วาลอร่าทรุดเข่าลง ปากของเธอไม่เปล่งเสียงอะไรออกมาอีกเลย เธอไม่สามารถแม้แต่จะหันไปมองถังน้ำโชกเลือดนั้นได้อีกครั้ง ดวงตาสีเหลืองของเธอเริ่มเปียกไปด้วยน้ำตา ในขณะที่สติสัมปชัญญะของเธอเริ่มจางหายไปเรื่อยๆ ถึงแม้ว่าซาลาซาร์จะตะโกนเรียกชื่อเธออย่างสุดเสียงผ่านวิทยุ ถึงแม้ว่าข้างนอกห้องแล็บที่เธออยู่จะดังก้องไปด้วยเสียงระเบิดและเสียงกรีดร้อง วาลอร่าก็ไม่สามารถได้ยินอะไรได้เลยนอกจากเสียงน้ำตาของเธอที่ตกลงไปกระทบกับพื้นห้องเท่านั้นเอง ทันใดนั้น เสียงของเครื่องตรวจชีพจรก็ดังขึ้น เสียงของมันก้องกังวานไปรอบห้องและเรียกคืนสติของวาลอร่ากลับมาในที่สุด เธอปาดน้ำตาของเธอทิ้งไปอย่างรวดเร็วและจ้องมองไปที่แท่นควบคุมอย่างฉงน “ซาลาซาร์.....ชั้นคิดว่าชั้นได้ยิน.....เสียงสัญญาณชีพจรมาจากแท่นควบคุม....” วาลอร่าเดินเข้าไปหาถังน้ำที่เต็มไปด้วยเลือดอย่างช้าๆ สายตาของเธอพยายามสาดส่องหาตัวของแกเร็ตที่อยู่ข้างใน แต่ถึงแม้ว่าเธอจะมีสายตาที่เฉียบคมของนกอินทรีย์ก็ตาม เธอก็ไม่สารถมองผ่านเลือดสีแดงฉานจำนวนมากที่บังทัศน์วิสัยของเธอได้ ทันใดนั้นเอง ก็มีมือข้างหนึ่งแล่นผ่านน้ำเลือดมากระแทกกระจกของถังอย่างจัง ทำให้วาลอร่าตกใจกลัวและถอยหนีออกมาอย่างรวดเร็ว เธอจ้องมองไปที่แท่นควบคุมและเห็นสัญญาณชีพจรที่เต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ หลังจากที่เธอรวบรวมความกล้าได้แล้ว เธอก็เดินเข้าไปหาถังยาพิษอีกครั้ง เลือดที่ลอยอยู่ในถังนั้นเริ่มจางลงเรื่อยๆ วาลอร่าจ้องมองอย่างไมละสายตาในขณะที่เลือดในถังถูกสูบเข้าไปที่จุดเดียว และในที่สุดเธอก็มองเห็นแกเร็ตที่อยู่ข้างใน พร้อมกับเลือดที่ไหลกลับเข้าไปในตัวของเขาอย่างรวดเร็ว เธอจ้องมองแกเร็ตอย่างไม่ละสายตา จนกระทั่งเขาลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ “ซาลาซาร์ ชั้นเห็นแกเร็ตแล้ว!! ชีพจรของเขากำลังกลับเข้าสภาพปกติเรื่อยๆ.....แกเร็ตยังไมตาย!!” “จริงหรอ!!? งั้นก็เยี่ยมไปเลยนี่นา เอ้อ แล้วสภาพของหมอนั่นเป็นไงมั่ง ยังเป็นผู้เป็นคนอยู่มั้ย” “ใช่ แกเร็ตยังเป็นคนปกติอยู่....แต่เขาดูอ่อนแอมากเลย...เดี๋ยวชั้นจะพาเขาออกมาเอง รีบๆมาเร็วเข้าซาลาซาร์” “โอเค ชั้นกำลังจwะปแล้ว ยื้อชีวิตของหมอนั่นไปพลางๆก่อนระหว่างที่ชั้น....เดี๋ยวนะ....เฮ้ย!! วาลอร่า!! รีบพาแกเร็ตออกมาเร็วเข้า!!! พวกมันส่งเฮลิคอปเตอร์ลำนึงไปทางเธอแล้ว!!!” วาลอร่าวิ่งแจ้นไปที่แผงควบคุมและเปิดฝาถังออก แต่ก่อนที่เธอจะสามารถพาแกเร็ตออกมาจากถังได้นั้น ก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นจากด้านบน เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นได้ยิงจรวดใส่ฐานลับอย่างจัง ทำให้ห้องแล็บที่เธอกับแกเร็ตอยู่นั้นถูกฝังลงใต้ดิน "วาลอร่า!! วาลอร่า!! ได้ยินมั้ย!!? ฐานลับของถูกไฟเผาเป็นจุลไปแล้ว!! เธอปลอดภัยรึเปล่า!!" วาลอร่าผลักก้อนหินที่หล่นลงมาทับขาเธออย่างสุดแรงและลุกขึ้น เธอเกาะเศษก้อนหินที่อยู่ข้างๆเพือพยุงตัวเองไว้และหยิบวิทยุสื่อสารขึ้น "ชั้นไม่เป็นไร..นี่มันเกิดอะไรขึ้น....." "ไอ้เฮลิคอปเตอร์บ้านั่นมันยิงจรวดใส่ฐานของเราจบเรียบเป้นหน้ากลอบเลย ในนั้นมีใครบาดเจ็บบ้างมั้ย" "ไม่...ไม่น่าจะมีหรอก ตอนที่ชั้นกลับมาถึง ทุกคนก็หนีไปอยู่ในห้องนิรภัยหมดแล้ว ถ้าจะมีใครเจ็บก็คงจะมีแต่ชั้นกับ.......ไม่นะ แกเร็ต!!!!!!" "วาลอร่า!! ชั้นกำลังวิ่งกลับไปแล้ว ระวังตัวด้วยนะ ถึงตอนนี้จะไม่เป็นไร แต่ตัวอาคารมันเริ่มสั่นแล้ว" ก่อนทีวาลอร่าจะตอบซาลาซาร์ได้ เธอก็รู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนขนาดใหญ่จากด้านบนอีกครั้ง ตามที่ซาลาซาร์บอก อาคารทั้งหมกนั้นได้รับแรงกระแทกจากระเบิดจนไม่สเถียรอีกต่อไป เธอมองขึ้นไปข้างบนเพดานของห้องและที่อยู่ตรงหน้าของเธอ คือก้อนคอนกรีตขนาดใหญ่ที่กำลังร่วงลงมาใกล้ทุกขณะ วาลอร่าพยายามอย่างสุดกำลงัที่จะหลบออกจาบริเวณนั้น แต่ขาขวาของเธอที่ถูกหินทับนั้นไม่สามารถขยับได้อย่างที่เธอคิด เธอทำได้เพียงปิดตาลงและร้องออกมาด้วยความกลัว ในขณะที่ก้อนคอนกรีตเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ทีนใดนั้นเอง ก็มีเสียงของกระแสไฟฟ้าดังขึ้นจากอีกฟากของห้อง และในระยะเวลาอันสั้น ก็มีเสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง วาลอร่ารู้สึกตัวอีกครั้งและก็รู้สึกได้ถึงกระแสลมที่กรรโชกผ่านใบหน้าและเส้นผมของเธอลมเย็นๆที่ลอยผ่านตัวเธอไปเมื่อครู่นั้น ทำให้เธอรู้สึกเหมือนกำลังยืนอยู่บนยอดเขาที่มีอากาศปลอดโปร่ง บรรยากาศนั้นต่างกับใต้ซากปรักหักพังของฐานลับเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง เธอเปิดตาขึ้นอย่างช้าๆ และก็ได้เห็นแกเร็ตที่กำลังทำลายชิ้นส่วนคอนกรีตที่ตกลงมาอย่างต่อเนื่องอย่างง่ายดาย วาลอร่านั้นตื่นตะลึงกับภาพที่เธอเห็นตรงหน้า แกเร็ตที่เมื่อไม่กีนาทีก่อนนั้นดูอ่อนแอและเสียเลือดอย่างมากนั้น ตอนนี้ได้มายืนอยู่ข้างหน้าเธอและปกป้องเธอจากอันตราย วาลอร่าไม่สามารถสรรหาคำพูดใดๆที่จะอธิบายความโล่งอกและดีใจของเธอได้ลย แต่ทันใดนั้นเอง เธอก็รู้สึกได้ถึงอัตรายบางอย่างและเริ่มถอยหนีออกมาจากแกเร็ต "นี่....แกเร็ต...นาย สบายดีรึเปล่า" แกเร็ตหันไปหาเธออย่างรวดเร็ว ตาทั้งสองข้างของเขานั้นเรืองไปด้วยแวงสีขาว และทั่วตัวของเขานั้นก็มีกระแสไฟฟ้าขนาดใหญ่วนอยู่รอบๆ มือของเขานั้นถูกห่อหุ้มไปด้วยพลังงานไฟฟ้าที่แล่นไปมาอย่างรวดเร็ว วาลอร่าตกใจกลัวและถอยหนีออกมาอย่างช้าๆ สายตาของเธอนั้นสาดส่องหาอะไรก็ตามที่จะเอามาป้องกันตนเองได้ มือของเธอนั้นชุ่มไปด้วยเหงื่อ และความคิดของเธอนั้นเต้มไปด้วยความกลัว.....จนกระทั่งแกเร็ตหัวเราะออกมา "อะไรกันวาล นี่เธอกลัวชั้นงั้นหรอ? ไม่เอาน่ายัยเจ้าสำนวน นี่ชั้นพึ่งช่วยไม่ให้เธอกลายเป้นมันบดติดพื้นเมื่อกี้เองนะ" "แล้ว....แล้วชั้นจะไปตรัสรู้ยังไงละยะ ว่านายยังคงเป้นแกเร็ตที่ชั้นรู้จักน่ะ ไอ้ยาพิษนรกนั้นอาจจะทำให้นายกลายเป็นแบบไอ้พวกนั้นก็ได้ ใครจะไปรู้" "เอาน่า ไม่เป้นไรหรอก นี่ชั้นก็ยังตลกโปกฮากับเธออยู่เลยไม่ใช่รึไงกัน" แกเร็ตยื่นมือของเขาให้วาลอร่าและยิ้มให้เธอ ซึ่งวาลอร่านั้นก็จับไว้อย่างไม่ลังเลและพยุงตัวขึ้นอย่างช้าๆ "แกเร็ต.....นายรู้สึกยังไงบ้าง มีความรู้สึกอะไรแปลกๆหรือมึนหัวอะไรมั้ย" "ก็ไม่นะ...ทำไมหรอ" "ก็...ตอนแรกที่ชั้นโดนฉีกยาพิษเข้าไปนี่อ้วกออกมาเป้นเลือดเลยน่ะสิ...ก้เลยคิดว่านาย.....เอาเถอะ ช่างมัน ว่าแต่นายรู้สึกยังไงมั่งเนี่ย" "ดีกว่าที่เคยเป็นมาเลยหล่ะ มันเหมือนกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่านไปทั่วร่างกายอยู่ตลอดเลย แล้วก็....ชั้นรู้สึกได้ถึงสัญญาณชีพจร คลื่นวิทยุ นี่ชั้น....ได้ยินแม้แต่เสียงที่ทุกๆคนกำลังคุยกันด้วย....นี่มันสุดยอดไปเลย!! พลีงนี่มันมากกว่าที่ชั้นคิดไว้ซะอีก....เดี๋ยวนะ วาล นี่ขาเธอ...." "ไม่เป็นไรหรอก เดี่ยวก็หายแล้ว แผลแค่นี้เอง" แกเร็ตรีบพยุงวาลอร่าขึ้นทันทีเมื่อเขาเห็นแผลทีขาของเธอ เมื่อเขามองดูใกล้ๆแล้ว เขาก็เห็นของเหลวสีดำที่คล้ายกับยาพิษมรณะกำลังซ่อนแซมขาของวาลอร่าอยู่อย่างรวดเร็ว แกเร็ตชะงักไปชั่วครู่ จรกระทั่งเขารู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างที่กำลังเคลื่อนตัวเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว "แกเร็ต!! วาลอร่า!! ไอ้เฮลิคอปเตอรืบ้านั่นกำลังวกกลับไปหาพวกนายแล้ว!! วิ่งออกมาจากตรงนั้นเร็วเข้า!!" ซาลาซาร์ตะโกนอย่างสุดเสียงผ่านวิทยุสื่อสารเพื่อเตือนทั้งสองคน แกเร็ตนั้นยังคงตกใจอยู่ในขณะที่เฮลิคอปเตอร์นั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แต่ก่อนที่เขาจะถูกยิงจนตัวพรุนนั้น วาลอร่าก็ได้ดึงเขาหลบออกมาได้อย่างทันท่วงที "ระวังตัวหน่อยสิตาทึ่มเอ้ย!! นี่แค่นายรอกดมาจากยาพิษได้ไม่ได้แปลว่านายเป็นอมตะนะ!! เราต้องออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด ไปเร็วเข้า!!" "แต่ว่า ขาของเธอ..." "ก็บอกแล้วว่าเดี๋ยวก็หาย!! เร็วๆเข้าซี่!!!" "ส่งมือมา เดี๋ยวชั้นแบกเธอไปที่หลบภัยเอง" "นี่นายเห็นชั้นเป้นเจ้าหญิงบนหอคอยงั้นหรอ!! ชั้นวิ่งได้เฟ้ย!!" ทั้งสองคนออกวิ่งอย่างสุดแรงในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ได้วกกลับมาอีกครั้ง เฮลิคอปเตอร์นั้นไล่ตามหลังมาเรื่อยๆก็หมดแรงและล้มลง ในตอนนั้นเอง แกเร็ตก็ได้วิ่งวกกลับมาเพื่อแบกวาลอร่าขึ้นบนแขนเขาอย่างฉับไวและเริ่มวิ่งอีกครั้ง ในระหว่างที่วิ่งอยู่นั้น แกเร็ตก็รู้สึกได้ถึงความเร็วของเขาที่เริ่มจะผิดมนุษย์มนา เขาสามารถหลบกระสุนทุกนัดที่เฮลิคอปเตอรำนั้นยิงมาใส่ได้อย่างง่ายดาย จนกระทั่งเขาสามารถพาวาลอร่าเข้าไปหลบในที่ปลอดภัยได้ในที่สุด "แกเร็ต....ปล่อยฉันลงได้แล้ว....สภาพแบบนี้มัน.....น่าอายแปลกๆนะ" "อ้ะ...โทษที แต่ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า.." "ไม่หรอก...นอกจากขาทีกำลังรักษาอยู่ก็ไม่มีอะไรแล้วหล่ะ แต่เอาจริงๆนะ เราควรจะทำอะไรซักอย่างกับไอ้คอปเตอร์บ้านี่ได้แล้ว มันเป้นสิ่งเดียวที่ขวางเราอยู่" "ชั้นรู้แล้วว่าพวกเด็กๆถูกจับไป แล้วไอ้พวกเฮลิคอปเตอร์นี่ทำให้พวกเราไปช่วยไม่ได้ วาล เธอบอกซาลาซาร์ให้เข้าไปจัดการได้เลย ชั้นจะเล่นงานไอ้พวกนี้เอง" "แกเร็ต....นายไหวแน่นะ" "ไม่เป็นไรหรอกน่า ชั้นไม่ยอมตายง่ายๆหรอก เธอน่ะอยู่เฉยๆแล้วส่งสัญญาณให้พวกซาลาซาร์ก็พอแล้ว เดี๋ยวชั้นกลับมา" แกเร็ตวิ่งออกไปสู่ที่กว้างอีกครั้งและหันไปทางเฮลิคอปเตอร์ที่บินเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ กเร็ตก็ยกมือของเขาขึ้น และปล่อยคลื่นพลังไฟฟ้าขนาดใหญ่เข้าใส่อย่างจัง เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นระเบิดออกทันทีที่คลื่นพลังของแกเร็ตส่งไปถึง เหลือแค่เพียงเศษเหล็กที่ลุกไหม้ตกลงมาจากท้องฟ้า แกเร็ตรู้สึกได้ถึงเฮลิคอปเตอร์อีก 2 ลำที่ใกล้เข้ามาจากทางด้านหลังและหันปหาอย่างรวดเร็ว เขายกมือขึ้นไปบนท้องฟ้าและปล่อยกระแสไฟฟ้าขึ้นไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเอง กลุ่มเมฆที่ลอยอยู่ก็จับตัวเป็นพายุไฟฟ้าขนาดใหญ่บดบังท้องฟ้าในบริเวณนั้นทั้งหมด ในตอนนั้นเอง แกเร็ตก็ได้เรียกสายฟ้าลงมาจากกลุ่มเมฆอย่าไม่หยุดยั้ง และทำลายเฮลิคอปเตอร์ทั้งสองลำลงอย่างไม่เหลือชิ้นดี วาลอร่าที่นั่งหลบอยู่ในที่หลบภัยได้แต่ตกตลึงกับพลังที่ไม่อาจหยั่งถึงได้ของแกเร็ตและมองเขาอย่างไม่ลพสายตา ในขณะเดียวกัน เธอก็หยิบวิทยุสื่อสารขึ้น "ซาลาซาร์....พวดเฮลิคอปเตอร์กลายเป็นเศษเหล็กไปแล้ว....แกเร็ตระเบิดพวกมันทิ้งไม่เหลือซากเลย ตอนนี้คุณไปช่วยพวกเด็กๆได้แล้วหล่ะ" "ชั้นเห้นแล้ว ไม่ต้องห่วงนะวาลอร่า ระหว่างที่เธอกับแกเร็ตดึงความสนใจของพวกนั้น ชั้นกับทุกคนก็พาตัวเด็กๆออกมาได้อย่างปลอดภัยแล้วหล่ะ ตอนนี้พวกทหารที่เหลือก็กำลังถอยร่นออกไปทีละคนแล้ว ชั้นกำลังไปหาพวกเธอ พักอยู่ตรงนั้นไปก่อนเถอะ.....วาลอร่า....เธอน่าจะไปดูอาการของหมอนั่นหน่อยนะ ความเครียดที่ถาโถมเข้ามาแบบนี้มันไม่ดีกับสภาพจิตใจของเขาแน่ๆ" "เข้าใจแล้วค่ะ เลิกกันแค่นี้ก็แล้วกัน" วาลอร่าปิดวิทยุสื่อสารลง เธอจ้องมองแกเร็ตที่ยืนนิ่งอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังของเฮลิคอปเตอร์ที่ร่วงลงมาจากฟ้าทุกขณะ วาลอร่าสามารถมองเห็นใบหน้าของแกเร็ตได้อย่างชัดเจนด้วยสายตาอันเฉียบคมของเธอ แต่ใบหน้าที่เธอเห็นนั้น ไม่ได้เต็มไปด้วยความสุขหรือความสะใจ สิ่งเดียวที่เธอเห็นนั้น คือความโศกเศร้า เธอเริ่มเดินไปหาแกเร็ตหลังจากที่ขาของเธอดีขึ้นในระดับหนึ่ง เมื่อเธอเข้าไปใกล้ แกเร็ตก็ได้หันมายิ้มให้กับเธอ แต่วาลอร่ารู้ดีว่าร้อยยิ้มนั้นเป็นแค่การแสดง เธอพอจะดูออกว่าในหัวของแกเร็ตนั้นกำลังแตกออกเป็นเสี่ยงๆจากความเครียดที่เขาพึ่งรู้สึกเมื่อครู่ "แกเร็ต....นายเป้นอะไรรึเปล่า" "ไม่เป้นอะไรหรอก.....ชั้นปกป้องเธอกับทุกๆคนได้แล้วนี่นะ...แค่นั้นก็พอแล้วหล่ะ" "นี่....นายไม่ต้องทำเป็นไม่รู้สึกหรอกนะ.....พวกเราทุกคนก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่เราไม่มีทางเลือก พวกนั้นมันไม่คิดจะจับเป็นพวกเราชัดๆ แล้วถ้านายไม่ระเบิดพวกเฮลิคอปเตอร์ทิ้ง พวกเราคงจะตายกันหมดแล้ว" "ไม่มีทางเลือกงั้นหรอ? วาล ถ้าชั้นทำแค่หยุดการทำงานของใบพัดอย่างเดียว พวกที่อยู่ข้างในนั้นก็ไม่ต้องมาตายแบบนี้หรอกนะ....ชั้นช่วยไม่ให้พวกนั้นตายได้ แต่ก็ไม่ได้ทำ!! คนพวกนั้นอาจจะมีครอบครัวที่รออยู่ที่บ้าน มีคนรักที่จะต้องกลับไปหา แต่ชั้นก็ฆ่าพวกเค้าในเวลาแค่ 3 วิแบบไม่ลังเลเลย!! ที่แย่ที่สุดคือชั้นไม่ได้แม้แต่จะคิดให้ถี่ถ้วนก่อนจะฆ่าพวกเค้าทิ้งด้วยซ้ำ!! แบบนี้ชั้นก็เป็นแค่ฆาตกรเลือดเย็นไม่ใช่รึไงกัน!! แล้วจะไปต่างอะไรกับพวกนั้นล่ะ.....พลังที่ได้รับมามันก็ดูดีดูเทห์นะ....แต่ว่าถ้าแบบนี้ มันก็แค่กำลังทำให้ชั้นกลายเป็นสัตว์ประหลาดไม่ใช่รึไงกัน....." "แกเร็ต...นายไม่ใช่ฆาตกร แล้วก็ไม่ใช่สัตว์ประหลาดด้วย มันไม่สำคัญหรอกนะว่านายมีพลังอะไร หรือทำอะไรลงไปบ้าง ขอแค่นายไม่ได้ดีอกดีใจกับการฆ่าหรือทำลายล้าง นายก็ยังจะเป็นมนุษย์ต่อไปเรื่อยๆจนตายนั่นแหละ!! ชั้นเองก็ไม่ได้ชอบอกชอบใจอะไรกับเรื่องพวกนี้หรอกนะ แต่ว่าบางครั้ง.....เราก็ต้องทำแบบนี้เพื่อที่จะมีชีวิตรอดต่อไป....ก็เท่านั้นเอง" "วาล....." "นี่...ถ้านายยังไม่ปักใจเชื่อก็ไม่เป้นไร ไว้เราคุยกันต่อที่หลังก็ได้ แต่ตอนนี้เราต้องรีบไปพัหฟื้นและวางแผนว่าจะทำยังไงต่อไป....ไม่ต้องห่วงหรอกนะแกเร็ต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ ชั้นก็จะอยู่ข้างนายไม่ไปไหนหรอก" "......ขอบใจนะ...วาล" "โธ่เอ้ยพ่อคนสมองทึบ ชั้นจะเป็นเพื่อนแบบไหนกันถ้าหนีไปตอนนี้ล่ะ? มาเร็ว ซาลาซาร์น่าจะมาถึงในเร็วๆนี้แล้วหล่ะ พวกเราต้องรีบวางแผนกันต่อให้เร็วที่สุด เพราะชั้นก็ไม่คิดหรอกนะว่าเจ้าพวกบ้านั่นจะหยุดแค่นี้ เราต้องหนีไปที่อื่นแล้วหล่ะ....." แกเร็ตเดินตามวาลอร่าไปที่จุดนัดพบ ซึ่งซาลาซาร์นั้นได้ยืนรออยู่แล้ว เขาหันกลับไปมองเศษซากของเฮลิคอปเตอร์ที่กำลังลุกไหม้อยู่ด้านหลังชั่วขณะและเดินต่อไปเรื่อยๆ ฝนเริ่มตกลงมาจากกลุ่มเมฆที่แกเร็ตสร้างขึ้นและดับไฟที่ลุกไหม้บนสนามรบกับหมู่บ้านอย่างรวดเร็ว และไม่นานหลังจากนั้น กลุ่มเมฆก็สลายตัวไป และแสงอาทิตย์ก็ได้สาดส่องลงมาถึงพื้นดินอีกครั้ง ทันใดนั้นเอง แกเร็ตก็รู้สึกได้ถึงความโศกเศร้าและความรู้สึกผิดที่หายไปจากความคิดของเขาในพริบตา แต่เขาก็รู้อยู่แก่ใจ ว่าไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหน เขาก็ไม่มีวันที่จะลืมเหตุการณ์ในวันนี้ได้ลงอย่างแน่นอน วันนี้เป็นวันแรกที่เขาฆ่ามนุษย์ด้วยกันอย่างไม่ลังเล และเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะเป็น......ผู้หลบซ่อน โปรดติดตามตอนต่อไป

[Balrogslayerz]

จบไปแล้วนะครับกับเรื่องนี้ ตอนต่อไปผมจะแยกออกเป็นอีกกระทู้นึงเลยเพราะไม่งั้นจะยาวไป ขอบคุณที่ติดตามมาตลอดนะครับ

[bestzer1234]

[Balrogslayerz]

เขียนตอนใหม่ในอีกกระทู้แล้วนะครับ