มาแชร์ประสบการณ์เรื่อง "ความรัก" ในชีวิตผมครับ

[degden009]

ต้องขอบอกก่อนเลยว่า ยาวนะครับ ถ้าใครขี้เกียจอ่าน ข้ามไปเลยครับ
ความจริงอยากจะแชร์นานแล้ว แต่ก็ลืมทุกที วันนี้เป็นวันครบรอบ 3ปี 4 เดือนพอดี เลยถือโอกาสมาเล่าประสบการณ์ครับ
เอาล่ะ เข้าเรื่องดีกว่า...
ผมกับแฟน เริ่มคบกันตั้งแต่ ม.5 ครับ เรียนที่เดียวกัน(คนละห้อง) ผมจีบเธอ ตั้งแต่ ม.4 ขอแทนผมว่า A แฟนผมว่า I นะครับ เราก็คบกันรักกันดีมาตลอด มีทะเลาะกันบ้างตามประสาแฟน..
แล้วก็มาถึงจุดเปลี่ยน.. เมื่อเราจบม.6 แล้วสอบเข้ามหาลัยตามคณะที่อยากเข้า ซึ่งเราก็ได้แยกจากกัน เพราะได้เรียนคนละมหาลัยกัน. ตอนนั้นคบกันได้ประมาณ ปีกว่าๆแล้ว
ซึ่งตอนนั้นก็เป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตผมมากๆ ผมได้ย้ายไปอยู่บ้านเช่าคนเดียว(เนื่องจากพ่อแม่ย้ายไปทำงานที่ กทม.) เริ่มทำงาน part time ปรับตัวเพื่อเรียนมหาลัย รับน้องอีก(ซึ่งถ้าใครเพิ่งเข้ามหาลัย จะรู้ดีว่าต้องปรับตัวมากๆ) จากที่แม่ซักผ้า หาข้าวหาน้ำให้ ตอนนี้ต้องทำเองทุกอย่าง
และแล้วก็ได้เข้ามาในเรียนมหาลัย ช่วงแรกก็เป็นการปรับพื้นฐาน ทางมหาลัยก็จะสุ่ม นักศึกษาแต่ละคณะ จับกลุ่มไปเรียนด้วยกัน ผมก็ได้เจอกับผู้หญิงคนนึง ซึ่งน่ารักมากๆ(ขอแทนเธอว่า T) ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร ก็เรียนอยู่กลุ่มเดียวกัน แกล้งกันบ้าง ก็จบไปสำหรับปรับพื้นฐาน สองอาทิตย์
และเวลาผ่านไปไม่นาน ผมดันไปเจอ เฟส T เข้า ก็เลยแอดไป แล้วเราก็คุยกันในเฟส ผมก็รู้สึกว่า เธอคุยสนุกดี แล้วก็ตามนิสัย(สันดาน)ผู้ชาย ผมดันรู้สึกว่าผมชอบเธอ แล้วก็รู้สึกว่าเธอชอบผมเหมือนกัน เราก็คุยกันทุกวัน ทั้งๆที่ผมยังคบกับ I อยู่ มีวันหนึ่ง T ถามผมมาว่า มีแฟนรึยัง.. ผมดันตอบไปว่า "ยังไม่มี" แล้วเหมือนเค้าแอบส่องเฟสผม เค้าย้อนมาถามผมว่า "แล้ว I ล่ะ" ผมดันตอบไปอีกว่า "นั่นแฟนเก่าเราา" จากนั้นเราก็คุยกันมาตลอด..
ย้อนมาที่แฟนผม ในขณะที่ผมคุยกับ T อยู่ ผมก็คุยกับแฟนควบคู่ไปด้วยเช่นกัน(ดูเลวมาก) มีอยู่วันหนึ่ง ผมเกิดทะเลาะกับแฟนขึ้นเกี่ยวกับเรื่องไม่ค่อยมีเวลาให้กัน กับเค้าบอกว่า ผมดูช่วงนี้ไม่ค่อยสนใจเค้า ผมก็บอกว่า ผมไม่ค่อยมีเวลา ไหนจะเรียน รับน้อง ทำงาน ซักผ้าเอง ทั้งหมด(อันนี้จริงครับ แทบไม่มีเวลาจริงๆ) ทะเลาะกันไปซักพัก ผมก็เอ่ยประโยคหนึ่งมาว่า "ช่วงนี้อยากอยู่คนเดียว" เธอก็เงียบไปซักพัก แล้วก็บอกกับผมว่า "ถ้าอย่างนี้ก็เลิกกันไปเลยสิ" ผมก็บอกว่า "ตามใจนะ" (ซึ่งผมก็ไม่ปฏิเสธ) จากนั้นเราก็เลิกกันครับ..
และนับจากวันที่เลิกกัน เธอก็เริ่มเพ้อในเฟส ว่าเธอเศร้า เธอร้องไห้ทุกวันครับ (เพื่อนผมที่อยู่ม.เดียวกับแฟนผมบอก) แล้วช่วงแรกๆเธอก็โทรมาหาผมทุกวันครับ โทรมาถาม "กินข้าวรึยัง สบายดีมั้ย เหนื่อยมั้ย" ด้วยเสียงที่สะอื้นอยู่ทุกๆวัน ซึ่งผมก็ทำใจแข็ง ก็ถามคำตอบคำไป "อืม กินละ อืมๆๆ แค่นี้ก่อนนะ ทำงานอยู่" ผมก็ตอบแบบนี้ไปตลอด พอช่วงหลังๆ ผมรู้สึกว่า เห้ยพอละ ไม่อยากให้เธอจมร้องไห้เกี่ยวกับผม เวลาเธอโทรมา ผมไม่รับโทรศัพท์****เลย เฟสมาก็ไม่ตอบ (เหมือนตัดกันไปเลยดีกว่า) เป็นแบบนั้นอยู่หลายวัน
จนมาวันนึง ผมก็เรียนเสร็จ ไปทำงาน แล้วก็กลับบ้านเช่าประมาณซัก 3ทุ่ม เมื่อกลับมาผมก็อึ้งเลย.. เมื่อเห็นเธอนั่งรออยู่หน้าบ้านผม(ผมล็อคบ้านไว้ เธอจึงเข้าไม่ได้) แล้วก็หันมามองผมด้วยตาที่บวมไปด้วยน้ำตา ผมก็ตกใจ แล้วพูดกับเธอว่า
ผม : "เอ้า I มาได้ไงเนี่ย" เธอเงียบและยื่นกล่องใบหนึ่งให้ผม
แฟนผม : "I เอาทุเรียนมาฝาก" ผมก็รับไว้
ผม : "อ่อ อืม แล้วมายังไงเนี่ย:
แฟนผม : "เดินมา" ผมอึ้งไปซักพัก คิดในใจ เห้ย!! บ้านมันกับบ้านผมโคตรไกลกันอะ ถ้าอยู่เชียงใหม่นะครับ จาก สถานีรถไฟ มาวัดเจ็ดยอด ใครอยู่เชียงใหม่จะรู้ว่าโคตรไกล
แฟนผม : "ทำไม A ไม่รับสาย I ทักเฟสไปก็ไม่ตอบ ทำไมทำกับ I แบบนี้ ทำไม ทำไม " พร้อมทั้งร้องไห้ และเดินเข้ามากอดผม ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมก็พูดไปแค่ว่า ขอโทษ พร้อมทั้งน้ำตา
เธอถามผมว่า "กลับมาคบกันเหมือนเดิมได้มั้ย" ผมเงียบอยู่ซักพัก แล้วก็ตอบไปว่า "A ยังไม่อยากคิดเรื่องนี้ ตอนนี้ A เหนื่อยมาก เรียนก็เยอะ งานก็ได้ทำ"
เธอก็ร้องไห้ และตอบกลับมาว่า "ก็ได้.. I จะรอนะ ตอนนี้ I ขอเป็นเพื่อน A ได้มั้ย" ผมก็ตอบว่า "อืม." เธอก็บอกว่า "โอเค เป็นเพื่อนกันก็ได้" จากนั้นผมก็ไม่ส่งเธอกลับบ้าน
นับจากวันนั้น เธอก็คุยกับผมปกติ แต่เปลี่ยนจากคำว่า "ที่รัก" เป็น "เพื่อนรัก" เธอก็ชอบมาเที่ยวบ้านเช่าผมบ่อยๆ มาอยู่เป็นเพื่อน
มีอยู่วันหนึ่่ง ความจริงก็ถูกเปิดเผย! เมื่อเธอเล่นเฟสของผม แล้วเธอดูแชทของผม เธอเห็นทุกอย่าง ที่ผมคุยกับ T ทั้ง บอกฝันดีกันทุกวัน อาบน้ำพร้อมกันทุกวัน นอนพร้อมกันทุกวัน.. แล้วเธอก็หันมาคุยกับผม ว่า"นี่สินะ เหตุผลที่ A เลิกกับ I" แล้วเธอก็ร้องไห้ ผมก็ทำอะไรไม่ถูก
แล้วผมก็ย้อนไปว่า "เห้ย ไม่มีไร ไม่ใช่ละ คนนี้เราคุยกันเล่นๆ เป็นเพื่อนกันในคณะเฉยๆ" เธอก็บอก อือๆ ซึ่งผมรู้ว่าเธอไม่เชื่อหรอก แต่ทำไงได้ล่ะ เลิกกันละนี่..
แล้วก็อยู่กันแบบนี้กันมาตลอดหลายเดือน ก็คือ ไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนตอนเป็นแฟนกัน แต่ก็ทิ้งท้ายสถานะแค่ว่า "เพื่อน"
จนมาวันนึง ผมอยู่กับแฟน อยู่ดีๆมันก็ผุดขึ้นมาจากหัวผม เป็นความคิดว่า "เห้ย ทำไมกุทำแบบนี้ว่า ทั้งๆที่ I ก็รักเรามาก แล้วทำไมกุทำแบบนี้ อยู่ด้วยกันตลอด แต่เป็นเพื่อนเนี่ยนะ แล้วถ้ากุโดนแบบนี้บ้างล่ะ เชี่ย****โคตรเจ็บอะ" แล้วอยู่ดีๆผมก็ร้องไห้เฉยเลย แฟนผมก็งง หันมาถามผมว่าเป็นอะไร ผมก็เดินไปหาแฟนผม แล้วจับมือแฟนไว้ ผมร้องไห้ พร้อมบอกกับเธอว่า "เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม เรื่องทั้งหมดเราขอโทษเราผิดเอง เราขอโทษจริงๆ ที่ผ่านมาเราก็ยังตัดใจจาก I ไม่ได้จริงๆ เราขอโทษ กลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ ขอโทษ ขอโทษ.." แฟนผมก็ยิ้มพร้อมกับร้องไห้ แล้วก็บอกกับผมว่า "ไม่เป็นไรนะ I ก็รัก A มาตลอด กลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะ" ตั้งแต่นั้น เราก็คบกันมาตลอดจนถึงตอนนี้ วันนี้ครบ 3ปี 4เดือน พอดีเป๊ะ (ผมนั่งพิมพ์มา น้ำตาก็ไหลไปด้วย จริงๆนะ)


จากประสบการณ์ของผมที่ผมกล่าวมา ผมอยากจะบอกทุกคนว่า ถ้าคุณมีความรักที่ดีแล้ว คุณอย่าทิ้งมันไป และจงดูแลมันให้ดีที่สุด อย่าเป็นเหมือนผม ที่เห็นสิ่งที่สวยกว่า แล้วมองว่าดีกว่า แต่ความรักที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ก็คือรักจาก "พ่อ และ แม่" ของเรา ควรรักท่านให้มากๆนะครับ เรื่องทั้งหมดนี้ หลายๆท่านอาจเห็นว่า เป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย กุเจอมาเยอะกว่านี้อีก ผมก็ไม่เถียงครับ เพราะนี่คือความรักของคนแค่อายุ19 ซึ่งก็ทำให้ผมได้ประสบการณ์ ที่ดีและไม่ดี จนถึงทุกวันนี้ครับ ขอบคุณที่ทนอ่านมาตลอด ขอให้ทุกท่านมีความสุขและสมหวังกับความรักทุกคนนะครับ

[jossza]

คุณโชคดีนะ พูดเลยที่ แฟนคุณยังรักรอและให้อภัย ซึ้งง

[gostman]

โครตซึ้งเลยครับ รู้สึกเหมือนชีวิตตัวเองยังไงไม่รู้ T T

[maxLiverpool]

ซึ้งสุดๆ เลยครับขอให้รักกันนานๆ อย่าพลาดเหมือนผมหล่ะ T T

[degden009]

ขอบคุณทุกท่านมากที่อวยพรให้ผมนะครับ ตอนนี้ก็ยังรักกันดีอยู่ แต่ไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว พอดีปิดเทอมทำงานกันทั้งคู่ T-T

[iBrazz]

พูดได้คำเดียวว่า "ซึ้ง" ครับ ขอให้คุณรักษาความรักนี้ไว้ให้นานๆนะครับ
เพราะความรักแบบนี้มันหายาก (มาก) ใครซักคนที่จะอยู่ข้างๆเรา เป็นเพื่อนเรา
ในวันที่เราต้องการใคร ในวันที่ทุก ท้อใจ ไม่เคยจากเราไปไหน คนนั้นแหล่ะครับ รักแท้

VVV