ช่วงนี้ผมหาตังจากการทำงาน น้อยนิดก็เอาคือ ผมเก็บเงินเพื่อที่จะซื้อ
กล้อง DSLR แน่นอนว่าราคาไม่ใช่ถูกผมใช้เวลาเก็บเงินนานมาก (ยอมอดข้าวเที่ยงและเย็น)
ใช้เวลาเป็นปีได้มั้ง จนสุดท้ายก็ได้เงินครบแล้ว 23000 บาทถ้วน มากพอซื้อเก็บไว้ในกระปุกเงินตนเอง วันต่อมา ผมกลับจากเรียนแล้วเอาเงินพร้อมจะซื้อกล้อง ทว่เงินในกระปุกหายหมดเลย แล้วพอทราบว่าใครเอาไปก็คือแม่ของตัวเอง ผมก็บอกว่า แม่เอาเงินผมไปทำไม แม่บอกเอาไปลงทุนหมด แม่ขอโทษด้วย ผมก็บอกว่า ผมอุตส่าห์เก็บมาตั้งนานเป็นปีเพื่อซื้อกล้อง ทำไม่แม่ มาทำกับผมแบบนี้!!!!!!! ผมโมโหมาก แม่ก็พยายามเล่าเหตุผล แต่ตอนนั้นผมโกรธมากจนไม่ฟังแม่ บอกแต่เอาคืนมา หลายครั้งจนครั้งสุดท้าย เอาคืนมา เงินที่ผมหามาเอง เอาคืนมาเดี๋ยวนี้!!!!!!! แม่ก็ได้แต่ขอโทษ เพราะแม่เอาเงินกองนั้นไปใช้แล้ว เงินที่ผมหามาเองตลอด แล้วเก็บนานมากโดนแบบนี้ ผมโมโหมาก เพราะเท่ากับว่า ความพยายามตลอดหนึ่งปี กลายเป็นแค่ความว่างเปล่า ผมโกรธมากและสุดขีด สักพักนึง ผมเห็นแม่ร้องไห้ พอผมอารมณ์เบาลง ผมก็ฟังแม่ แล้วรู้ว่า แม่ไม่ได้อยากทำแบบนี้ แต่เพราะสถานการณ์มันบีบคั้นจนแม่ต้องเอาเงินที่ลูกสะสมตลอดหนึ่งปีมาใช้ แม่พูดไปร้องไห้ไป ผมก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันที่ต่อว่าแม่ตัวเองขนาดนั้น เงินที่ผมสะสมมาตลอดสูญเปล่าหมด
ผมไม่ได้อะไรกลับมาเลย ความรู้สึกอยากเก็บเงินก็ไม่อยากเก็บอีกเลย
ผมควรให้อภัยแม่ตนเองมั้ย ที่ทำลายความพยายามของผมขนาดนี้ TT