Chapter 23: The Nurse ชีวิตหม่นหมอง
Chapter 23: The Nurse ชีวิตหม่นหมอง
วันพุธที่ 5 ตุลาคม 2011
เวลา 21.06 น.
ปริมาณน้ำฝน 2.346 นิ้ว
เป็นเวลากว่า 12 ชั่วโมงแล้วที่ฝนตกลงมาอย่างต่อเนื่อง เมดิสันซึ่งพึ่งกลับมาจากที่ทำงานก็เดินเข้ามาไขประตูเข้าห้องพักของเธอใน ครอสโร้ด โมเต็ล แต่เธอกลับเหลือบไปเห็นห้องซึ่งอยู่ห่างจากเธอไป 6 ประตูเปิดแง้มอยู่
เมดิสันเดินไปตรงห้องนั้นและเคาะประตูเบาๆก่อนที่เธอจะเดินเข้าไป เธอเห็นอีธานนอนสลบอยู่กับพื้นอยู่ เสื้อผ้าเขาขาดวิ่นและมีกลิ่นเลือดโชยออกมาจากตัวเขา เธอยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แต่เธอก็ตรงรี่เขามาหาอีธานแล้วอุ้มตัวเขาวางลงไปบนเตียง
อีธาน! อีธาน! ได้ยินฉันไหม? เมดิสันพยายามปลุกพลางลูบมือไปบนหน้าผากเขา
อีธานเริ่มรู้สึกตัว เธอโล่งอกเมื่อเห็นเขาค่อยๆกะพริบตาอย่างสะลึมสะลือ
คุณมีไข้สูงมากเลยนะ เธอบอกกับเขา ถอดเสื้อออกสิเดี๋ยวฉันจะปิดแผลให้
อะ... อ่า... อีธานลุกขึ้นมาและพยายามเปิดปากพูดแต่ในหัวเขานั้นวิงเวียนมากจนเขาล้มตัวลงไปนอนอีกครั้ง
เดี๋ยวฉันถอดให้
เมดิสันถอดเสื้อของเขาออกมาอย่างช้าๆ เห็นแขนและท้องของเขาเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผลที่ค่อนข้างลึก
คุณดูแย่มาก... บอกเลย...
เมดิสันเดินไปเอาผ้าก๊อตและยาปิดปากแผลมาจากห้องน้ำ จากนั้นเธอก็ทามันลงไปบนแผลที่แขนและท้องของเขา เธอไม่ลืมที่จะพันผ้าก๊อตลงบนแขนของเขาเมื่อทุกอย่างเสร็จ
เอาล่ะอีธาน... นอนพักซะนะ เมดิสันจับมือเขา อีธาน... อีธาน อีธาน!
อีธานนอนนิ่งไม่เคลื่อนไหว
เขาคงจะหลับไปสินะ...
เมดิสันเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ใกล้ๆเตียงและรอเขาไปเรื่อย เธอพยายามคิดว่าทำไมเขาถึงมาอยู่ในสภาพแบบนี้บ่อยครั้งนัก เวลาในนาฬิกาบนผนังก็ขยับไปเรื่อยๆ เธอรอเขาจนกระทั่งเขาเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมา
เป็นไงบ้าง เมดิสันถามเขาด้วยความเป็นห่วง
ดีขึ้นแล้วแหละ... ผมหลับไปนานไหม
ประมาณ... สามชั่วโมงน่ะ
อีธานหันมามองที่เมดิสัน ทำไมล่ะ... ทำไมถึงมาช่วยผม คุณไม่รู้จักผมด้วยซ้ำ
เมดิสันก้มหน้าลงเล็กน้อยก่อนที่จะตอบเขา รู้มั้ย... ตอนที่ฉันยังเด็กๆน่ะ ฉันเป็นคนที่คอยดูแลน้องชายของฉันที่ถูกรังแกอยู่บ่อยๆ ไม่รู้สิ... ฉันชินแล้วแหละ กับการช่วยคนอื่นน่ะ
อีธานลุกขึ้นจากเตียงและค่อยๆเดินไปนั่งตรงขอบเตียงใกล้ๆเมดิสัน ขาข้างขวาของเขาอาการยังไม่ค่อยดีนัก เขาคงจะยังเดินเร็วๆหรือวิ่งไม่ค่อยได้
คุณบอกว่า... อีธานถามเธอ คุณมาอยู่ที่นี่เพราะคุณเป็นโรคนอนไม่หลับหรอ
อืม... ฉันมีอาการแปลกๆตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาน่ะ แต่ฉันก็อยู่กับมันมาได้ล่ะนะ... มันเป็นสิ่งบางสิ่งที่อยากจะลืมมันไปน่ะ... เมดิสันตอบเขาและเงยหน้าขึ้นมา พูดถึง... นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะที่ฉันเห็นคุณในสภาพแบบนี้น่ะ คุณเหมือนจะเอาชีวิตไปโยนทิ้งอยู่นะ... เกิดอะไรขึ้นหรออีธาน
อีธานไม่ตอบ เขาหันหน้าหนีเธอและมองออกไปนอกหน้าต่างที่มีเม็ดฝนโปรยลงมาอยู่
คุณติดหนี้ใครอยู่... อะไรทำนองนี้หรือเปล่า... หรือมันเกิดอะไรขึ้นน่ะอีธาน เมดิสันเซ้าซี้เขา
นี่... ฟังนะ อีธานหันหน้ากลับมา ผมซาบซึ้งมากเลยที่คุณมาช่วยผม แต่เพื่อคุณนะ ผมไม่อยากให้คุณถามคำถามอะไรผมอีกแล้ว
ทำไมล่ะ... ฉันอาจช่วยคุณได้...
ไม่มีใครช่วยผมได้หรอก อีธานยกมือขึ้น คุณ... ช่วยผมมามากพอแล้ว
นั่นสินะ... เมดิสันถอยหลังไปช้าๆ ฉัน... ควรกลับสินะ... ดูแลตัวเองด้วยล่ะ
เมื่อเมดิสันออกไปนอกห้องแล้วอีธานก็เข้ามานั่งหน้าโต๊ะที่มีกล่องรองเท้าเก่าอยู่ เขาเปิดมันขึ้นมาและหยิบโอริกามิสีเขียวออกมาจากกล่อง เขาค่อยๆคลี่มันออกมาอย่างถนัดมือ
คุณพร้อมหรือยังที่จะเสียสละเพื่อที่จะช่วยคนที่คุณรัก?
9711 ถนนมาร์เบิ้ล
***
เวลา 21.18 น.
ปริมาณน้ำฝน 2.363 นิ้ว
ในขณะเดียวกัน ในสถานีตำรวจของกัปตันเพอร์รี่ นอร์แมนและเบลคก็กำลังสอบสวนมิโรสลาฟอยู่
ฉันไม่ได้ทำนะ ฉันสาบานเลย ฉันไม่ได้ทำ! ฉันไม่เคยฆ่าใคร ฉันไม่เคยไปยุ่งเกี่ยวอะไรกับคดีนี้เลย มิโรสลาฟในชุดนักโทษสีส้มบอกกับตำรวจคนหนึ่งซึ่งกำลังสอบสวนเขาในห้องสอบสวน
อ้อหรอ แล้วคุณจะวิ่งหนีพวกเขาทำไมเมื่อเขามาถามคำถามคุณล่ะ
ก็ผมบอกคุณไปแล้วไงว่าผมลืมไปรายงานตัวกับตำรวจ ผมไม่อยากเข้าคุกอีกครั้งเข้าใจไหม! เมื่อผมเจอตำรวจ ผมก็ตกใจสิ ผมไม่ได้คิดอะไรอยู่เลยตอนนั้น
เบลค แอช และนอร์แมนมองดูตำรวจคนนั้นสอบสวนมิโรสลาฟอยู่หลังกระจกเงาด้านเดียว
ผมไปสืบค้นประวัติเขามาดูแล้ว แอชบอกเบลค เขามีประวัติฆ่าคนตายอยู่สามคน แต่เขาไม่เคยฆ่าเด็กและเขาก็ไม่น่าใช่นักฆ่าโอริกามิ
โธ่เว้ย! ไอ้บ้านั้นมันตรงเป๊ะกับข้อมูลนักฆ่าเราเลย ถ้ามันไม่ได้เป็นนักฆ่า แล้วใครเป็นล่ะ เบลคเริ่มโวยวาย แต่ก็ถูกขัดเมื่อมีเสียงโทรศัพท์ดังเข้ามา
แอชเดินไปรับโทรศัพท์
แอชพูดครับ... ครับ... โอเค... แอชวางโทรศัพท์ลง เบลค... แม่ของชอนอยู่ที่นี่ เขาอยากจะคุยกับคุณน่ะ
อืม... ไปกันเถอะ เบลคบอกกับแอชและนอร์แมนก่อนที่เขาจะเดินออกนอกห้องไป ทั้งสามคนเดินตรงไปที่โต๊ะตัวนึงซึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่
สวัสดีค่ะ... ฉันชื่อเกรซ มาร์สค่ะ เกรซแนะนำตัวเมื่อเห็นเบลคเข้ามานั่งใกล้ๆ ดิฉันเป็นแม่ของชอนน่ะค่ะ แล้วก็เป็นอดีตสามีของอีธานด้วย คือ... มันเกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อนน่ะค่ะ กลางดึกคืนนึง ฝนตกหนักมาก แล้วก็... อีธานมาที่บ้านประมาณตีสาม ฉัน... ถามเขาว่าเขาไปไหนมาน่ะค่ะ แต่เขาก็เอาแต่พูดเกี่ยวกับฝน... การจมน้ำ... เขา... ดูเหมือนว่าจะพูดไม่รู้เรื่องเลยน่ะค่ะ ในตอนนั้นมีบางสิ่งบางอย่างอยู่ในตาเขา มัน... มันไม่เหมือนตัวเขาน่ะค่ะ เหมือนเขาเปลี่ยนไปเป็นอีกคนเลย...
เบลคซึ่งนั่งฟังอยู่พลางจดข้อมูลลงบนคอมพิวเตอร์ก็พูดขึ้นมา แล้วไงต่อครับ
ก็คือ... มันอาจจะไม่มีอะไรต่อเนื่องกัน... แต่หลังจากวันนั้นก็มีข่าวเกี่ยวกับเด็กถูกฆ่าตายโดยนักฆ่าโอริกามิน่ะค่ะ
เบลคหยุดจดข้อมูลและหันหน้ามาหาเกรซด้วยความแปลกใจ
ขอร้องเถอะค่ะ เกรซยกมือไหว้ หาลูกฉันให้เจอด้วยค่ะ