ผมตามจีบผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นเวลา 5 ปี (ไม่รู้ว่าผมบ้าหรือโง่) ทั้งที่เขาไม่มีใจให้ผม สักนิด เย็นชามาตลอด
ผมไปบ้านเขาบ่อยๆ จนครอบครัวเขายอมรับ แต่เขาไม่เคยที่จะยอมรับผมเลย...ในขณะที่ผมพยายามทำลายกำแพงที่ขวางกั้นอยู่ เขาก็สร้างกำแพงขึ้นมากั้นขวางเรื่อยๆ
จนวันหนึ่งผมได้รู้ว่าเขาคบอยู่กับอีกคน(ทังๆที่คนๆนั้นมาทีหลังผม) จนทำให้ผมเข้าใจและเสียใจว่าทำไมเขาไม่บอกเราสักคำ....แต่นั้นก็ไม่ทำให้ผมยอมแพ้ ผมจึงเฝ้ารออยู่อย่างเงียบๆ
รอวันที่เขาเลิกกัน(อาจจะฟังดูเป็นตัวร้ายนิดๆ) จนวันหนึ่งเขาก็เลิกกัน....ผมจึงอาสา เป็นยาสมานแผลใจจนวันหนึ่งเขาก็ดีขึ้น ผมก็เลยตัดสินใจจะบอกความในใจว่า
ยังยืนยันคำเดิมว่าคิดยังไงกับเขา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้......แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความเย็นชาและเฉยชา จนวันหนึ่งก็รู้ว่า เขามีใครอีกคนอยู่แล้ว.....(มันคงไม่มีที่ให้สำหรับเรามั่ง)
ที่ผมเสียใจที่สุดคือเขาไม่ยอมบอก ไม่ยอมพูดอะไร ไม่เเสดงความรู้สึกอะไร ปล่อยให้รู้เอง...
ผมจึงตัดสินใจไปจากชีวิตพวกเขาโดยการหายไปเงียบๆ..(ทั้งจากโซเชียลและชีวิตจริง)
ตลอดเวลาผมทำดีกับเขา ครอบครัวเขา แต่ผมไม่แค้นหรือโกธรอะไรเขาหรอกเพราะผมคิดว่า แค่เขามีความสุข มันก็ดีแล้ว....
**ถูกต้องหรือจะสู้ถูกใจ**(คำๆนี้คงจะอธิบายได้ดี)
*ผมทำแบบนี้มันดีแล้วรึเปล่า...(เขาไม่รู้หรอกว่าผมหายไปเพราะอะไรและเขาคงไม่ใส่ใจ แต่ผมบอกแม่เขาแล้วว่าทำไมผมถึงต้องไปและแม่เขาก็เข้าใจ..)*