Darkness: The chaos กำเนิดใหม่ฮีโร่พันธ์เดือด

[5day-ago]

..........

[5day-ago]

มาแล้วๆๆ ไม่ใช่ตอนใหม่นะ รูปวาดเล่นๆว่างๆ

[Stormwind]

ว่างจัดจริงๆ แหม่ๆๆๆๆ เดี๋ยว TKM จะจัดรูปตัวละครตามมาบ้าง

By Stormwind [Female]

[5day-ago]

ว่างจัดจริงๆ แหม่ๆๆๆๆ เดี๋ยว TKM จะจัดรูปตัวละครตามมาบ้าง

By Stormwind [Female]

จัดไปเลยยยยย

[5day-ago]

-------------

[Rex]

อยากวาดมั่งแต่ไม่มีไอเดียผุดออกมาเลยช่วงนี้

[5day-ago]

อยากวาดมั่งแต่ไม่มีไอเดียผุดออกมาเลยช่วงนี้

ผมก็ไม่ค่อยจะมีไอเดียเหมือนกันครับ แต่พอแผ่นดินไหวทีเดียว ไอเดียผุดมาเต็มเลย(ซะงั้น...)

[5day-ago]

Chapter 15 is all Dead!

เปลวไฟที่ร้อนแรงได้เผาทำลายสถานนีตำรวจแห่งเดียวของเมืองนิวภูเก็ตซิตี้ จนมอดไหม้ โดยการที่จะควมคุมเพลิงนั้นเป็นไปได้ยาก

“ช้าไปงั้นเหรอ…” ดาร์ทเนสกำลังยืนอยู่บนดาดฟ้าของอาคารตรงข้ามกับสถานนีตำรวจ โดยที่ไม่สามารถเข้าไปช่วยผู้กองเก้าที่ถูกมัดอยู่ภายในได้ “ผมขอโทษ…”

‘ซ่า…’ สายฝนกระหน่ำลงมาอย่างปวดร้าว และโศกเศร้ากับการสูญเสียยอดตำรวจอย่างผู้กองเก้า และตำรวจอีกหลายนาย เป็นการสูญเสียที่ท้องฟ้าไม่เห็นด้วย…

“ฮ่าๆๆ โศกเศร้ากันเข้าไป ฮ่าๆๆ” เร็กซ์กล่าวออกมาอย่าสะใจบนท้ายรถขนทราย “ข้าชื่อว่า เร็กซ์ เรย์ แรคนิค พลเมืองแห่งนิวภูเก็ตเอ๋ย จงจำชื่อนี้ไว้ ฮ่าๆๆ ข้าจะนำความหายนะมาสู่เมืองนี้เอง!”

“เร็กซ์!…” ดาร์ทเนสตะโกนออกมา “ฉันต้องหยุดแกให้ได้!”

“โอ้ แกอยู่ตรงนั้นเองเหรอ…” เร็กซ์กล่าวออกมาอย่างใจเย็น “แกหยุดมันไม่ได้หรอก ฮ่าๆๆ” จากนั้นเร็กซ์ก็หนีออกไปจากบริเวณนั้นทันที

“ดูนั้นดิลิ่ว นั้นมันดาร์ทเนส!” ดิวบุรุษชุดดำกระซิบบอกกับเพื่อน “เราต้องเก็บมันก่อน เราจะปล้นกันสะดวกๆ”

“โอเค ข้าจัดการเอง” ลิ่วเพื่อนของชายนั้นตอบกลับมา เขาหยิบปืน FN- five seven ออกมาและยิงไซค์โค้งไปที่ดาร์ทเนส ‘ปัง!’

“หือ?” ดาร์ทเนสกระโดดหลบกระสุนที่พุ่งเข้ามา และขึ้นดาร์ท-ซีบีอา ออกจากบริเวณนั้นทันที

ขณะเดียวกันเหนือกับไม้ ได้ขับรถตามรถขนทรายของเร็กซ์ด้วยความเร็ว

“แกฆ่าอาของฉัน!!!” เหนือตะโกนออกมา และพยายามใช้ปืน M9 ยิงให้โดนตัวของเร็กซ์ “โธ่เว้ย!”

“นี่ใจเย็นหน่อยเซ่!” ไม้ตะคอกกลับไป เพื่อให้เหนือใจเย็นลงแต่ไม่บังเกิดผลใดๆ “อย่างน้อยนายก็ยังโชคดีที่ยังไม่เข้าไปในสถานนี!”

“หนวกหูน่า!”

“หึๆเจ้าหนูน้อย ยังเร็วเกินไปที่แกจะตามจับฉันได้” เร็กซ์หยิบ RPG-7 ออกมาและเล็งไปที่รถของไม้และเหนือ “ตายซะ!”

“เฟี้ยวววว” RPG พุ่งออกไปจากปลายกระบอก พุ่งตรงไปที่รถคันนั้น….

“บึ้มม!!!”

…………………………………………..
………………………………..

ณ บ้านพักของชาช่า

ชาช่าที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างสบายใจ “ว้ายย!”

“ดะเดี๋ยวชาช่า นี่ผมเอง” ดาร์ทเนสพูดขึ้น พลางถอดหน้ากากออก “เต้ไง…”

“เต้?เหรอ!” ชาช่าพูดออกมาอย่างไม่เชื่อสายตัวตัวเอง “ดาร์ทเนส!”

“เอ่อ คุณแต่งตัวก่อนไหม” เต้นั่งบนเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า

“ไม่เป็นไรหรอก” ชาช่ากล่าว พลางเดินไปปิดไฟปิดผ้าม่าน เพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าดาร์ทเนสอยู่ที่นี้ “เป็นอะไรไปเหรอค่ะ”
……………………………..
………….
“ผมปล่อยให้คนพวกนั้นตาย….” ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างอ่อนแรงและโศกเศร้า “ผมไม่สามารถช่วยใครได้เลย แม้แต่คนเดียว”

“นี่…ไม่มีใครเป็น…” ชาช่าลากเก้าอี้มานั่งต่อหน้าชายหนุ่มและพยายามพูดปลอบใจแต่…

“พวกเขาตายกันหมด! ตายหมด!” เขาตะโกนลั่น และโยนหน้ากากดาร์ทเนสทิ้งไป

“นี่…คุณอาจโศกเศร้า ผิดหวัง ผู้คนอาจจะเกรียดคุณ แต่นั้นคือการเป็นดาร์ทเนส” ชาช่ากล่าว เธอเดินไปหยิบหน้ากากดาร์ทเนส และเอามาวางบนหัวของชายหนุ่ม

“คำนี้คุ้นๆนะ…” ชายหนุ่มยิ้มเล็กน้อย เขาเงยหน้าขึ้นมา “ขอบคุณนะ”

ใบหน้าของทั้งสองขยับเข้าใกล้กัน แล้วก็จุมพิษอย่างดูดดื่ม “ให้ผมค้างด้วยนะ…”

“อืม…”
…………………………………….
…………………….

“ตอนนี้เราไม่มีตำรวจมากวนใจล่ะ…” เร็กซ์พูดขึ้นมา ขณะที่กำลังเขียนอะไรลงไปในสมุดของเขาเองอย่างขมักเขม้นภายในฐานลับของเขา “ใกล้จบแล้วสินะ…”

______________________________________________________________________________

ปล.ตอนนี้สั้นไปไหมเนี้ย.....
ปล2.อยู่บ้าน ไม่มีเพื่อนเล่นสงกรานต์ T^T


Forever Alone จัดไป...

[THELiw]

Forever Alone เหมือนกัน TT^TT

[5day-ago]

ตัวอย่างตอนต่อไปครับสั้นๆ (เห็นคนอื่นทำขอทำมั้ง ^^)

------------Chapter 16 Don't Lose yourself-------------------------------

วันรุ่งขึ้น… เป็นช่วงเช้าแห่งความสิ้นหวังของประชาชนเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ จากเหตุการณ์เผาสถานนีตำรวจขนาดยักษ์แห่งเดียวของเมือง เป็นเหตุให้ตำรวจหลายนายต้องจบชีวิตลงในคืนนั้น จากมือฆาตกรโรคจิต นามว่า เร็กซ์ เรย์ แรคนิค…

แต่ในความสิ้นหวังและมืดมิดนั้นยังคงมีแสงสว่างเล็กๆอยู่เสมอ และชายผู้นั้นจะทำให้แสงนั้นสว่างไสวขึ้นมา…

แต่ทว่ากว่าจะถึงตอนนั้น ผู้คนต้องอดทนกันต่อไป…

และในวันนี้ความหวังจะลดน้อยลงไปอีก “คลืนนน” เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงตรงบริเวณเกาะสุมาตรา ความรุนแรง 9.8 ริกเตอร์ และเกิดแผ่นดินไหวจากกลุ่มรอยเลื่อนคลองมะรุ่ยและกลุ่มรอยเลื่อนระนอง ประมาณ 20 กว่าครั้ง…. ทำให้แผนการของเร็กซ์ลึกซึ้งขึ้นไปอีกขั้น!

ปล.เอ้้ะ ไอเดียผุดตอนแผ่นดินไหว เมพจริงๆเราอยู่ภูเก็ตแท้ๆ

แน๊ ! มาแบบนี้ซะด้วย

By Stormwind [Female]

แหะๆ นิดนึงๆๆ เป็นการจุดประกายไฟให้กับพี่ด้วย

[Stormwind]

แน๊ ! มาแบบนี้ซะด้วย

By Stormwind [Female]

[5day-ago]

Chapter 16 Don't Lose yourself

“แกคิดว่าเรื่องนี้ชื่ออะไรดี…เวสเตอร์” เร็กซ์กำลังนั่งเขียนบทต่อไปของเกาะแห่งนี้ที่เขาเป็นผู้กำหนดชะตา หันมาถามกับเวสเตอร์มือขวาผู้ภักดีที่กำลังกินไอติมอย่างอเร็ดอร่อย แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการคำถามใดๆ และก้มหน้าก้มตาเขียนต่อไป…

วันรุ่งขึ้น… เป็นช่วงเช้าแห่งความสิ้นหวังของประชาชนเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ จากเหตุการณ์เผาสถานนีตำรวจขนาดยักษ์แห่งเดียวของเมือง เป็นเหตุให้ตำรวจหลายนายต้องจบชีวิตลงในคืนนั้น จากมือฆาตกรโรคจิต นามว่า เร็กซ์ เรย์ แรคนิค…

แต่ในความสิ้นหวังและมืดมิดนั้นยังคงมีแสงสว่างเล็กๆอยู่เสมอ และชายผู้นั้นจะทำให้แสงนั้นสว่างไสวขึ้นมา…

แต่ทว่ากว่าจะถึงตอนนั้น ประชาชนแห่งนิวภูเก็ต ซิตี้ต้องทนอยู่กับความสิ้นหวังและท้อแท้กันต่อไป และในวันนี้ความหวังจะลดน้อยลงไปอีก “คลืนนน” เกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงตรงบริเวณเกาะสุมาตรา ความรุนแรง 9.8 ริกเตอร์ และเกิดแผ่นดินไหวจากกลุ่มรอยเลื่อนคลองมะรุ่ยและกลุ่มรอยเลื่อนระนอง ประมาณ 20 กว่าครั้ง….

ทางด้านของเต้ที่มานอนค้างที่บ้านของชาช่า

“หือ…อะไรน่ะ!” ชายหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา เพราะเกิดแผ่นดินไหวรุนแรงมาก เขารีบใส่กางเกงและปลุกชาช่าทันที “นี่ๆตื่นเร็วๆ”

“อะไรน่ะ นายตื่นเร็วเป็นกับเค้าแล้วเหรอออ” เธอพูดออกมาอย่างแผ่วเบา ด้วยความงัวเงย

“แผ่นดินไหวไง ยัยบื้อ!” เต้ค๊อกหัวชาช่าไปหนึ่งที “รีบเข้าใต้โต้ะเร็วๆ อุ๊บ!”

ชาช่าก็พุ่งเข้าใต้โต้ะหนังสือทันทีใส่สภาพเปลือยเปล่า จากนั้นตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ในห้องนอนของชาช่า หล่นมาใส่ตัวของชายหนุ่ม “หนักไม่ใช่เล่นนะเนี้ย”

…………………………………………………….

ภายในตัวเมืองก็แย่ไม่แพ้กัน อาคารสูงหลายชั้นที่กำลังก่อสร้างได้เกิดกล่มลงมาสู่พื้นเบื้องล่าง ชาวเมืองต่างกรีดร้องด้วยความหวาดกลัว เดิมทีเกาะนิวภูเก็ตนี้สร้างการนำขยะมาทับทมกันเป็นจำนวนมากเมื่อเกิดแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงสุดๆมากกว่า 9.8 ริกเตอร์ ทำให้แผ่นดินเริ่มแยกออกจากกันซึ่งเกิดขึ้นได้ยากมาก ผู้คนต่างล้มตายราวกับใบไม้ที่ร่วงโรยลงมาจากต้นไม้…..

“หวอออ…” เร็กซ์ร้องเสียงหลง “มีแผ่นดินไหวด้วย! เข้าทางแผนพอดี ฮ่าๆๆ”

ณ บ้านของชาช่า เต้ได้โดนตู้เสื้อผ้าทับจนสลบไป และก่อนที่เขาจะสลบลงไปเขาได้บอกกับชาช่าว่า “ทะ…โทษที…”

หลังจากนั้นไม่นานสถานการณ์ก็กลับสู่ปกติ ชาช่าจึงรีบออกมาจากใต้โต้ะ และพยายามยกตู้ที่ทับตัวของชายหนุ่มแต่ผู้หญิงก็ยังเป็นผู้หญิง ไม่มีแรงพอที่จะยกตู้ขึ้นมาได้เธอจึงลองที่จะลากตัวของชายหนุ่มอออกมาแต่ก็ออก เนื่องจากตู้มีขนาดใหญ่เกินไป เธอจึงพยายามปลุกเต้ขึ้นมา แต่ไม่ว่าจะทุบ ตบ ตี ชายหนุ่มก็ยังไม่ตื่น

น้ำตาของเธอไหลรินออกมา “ตื่นสิ! นายจะตายไม่ได้ ความหวังสุดท้ายของเมือง…ตื่นๆๆ ฮื้อๆ” ชาช่าโน้มจูบลงที่ฝีปากของชายหนุ่ม…

“ฉันรักนาย…รักมาตลอด….”

“อืม… จริงดิ…” ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกตัว และยกตู้นั้นออกไป

……………………………………………

………………………

“ลิ่วกับดิว งั้นเหรอ…อืม” เร็กซ์กำลังพิจารณาคนที่เข้ามาขอเข้ากลุ่มด้วย เขาชี้ไปทางลิ่ว “นายยิงลูกโค้งได้… และนายชอบฆ่าคนแถมดุลึกลับ ฉันชอบแฮะ! รับพวกนายทั้งคู่”

“ขอบคุณครับ!” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

ข่าวแผ่นดินไหวอย่างรุนแรงจับได้ 13.1 ริกเตอร์ ที่เมืองนิวภูเก็ต ซิตี้และทำให้เกิดคลื่นสินามิขนาดยักษ์ซัดกล่มประเทศไทยฝั่งอันดามันสร้างความเสียหายชนิดที่เรียกว่าประมาณค่าไม่ได้ ข่าวนี้โด่งดังไปทั่วโลกในเวลาไม่นาน นานาประเทศจึงร่วมมือร่วมใจจัดส่งเสบียงเข้าสู่พื้นที่ประสบภัยทางตอนใต้ของประเทศไทย

ผู้ว่าของเมืองนิวภูเก็ตได้ถูกลอบสังหารจากมือสไนเปอร์ คาดว่าระยะยิงอยู่ที่ 200 เมตร และไม่ทราบสาเหตุของการสังหาร

“ตอนนี้ทุกคนกำลังสิ้นหวัง…” เต้ยืนอยู่บนยอดตึกของบริษัท รีสัน ทู ฟาย ของตน ที่เสียหายเพียงเล็กน้อยเท่านั้น “ผมควรทำยังไงดีชาช่า…”

“อย่าได้สูญเสียความเป็นตัวเอง…” หญิงสาวเดินมาตบบ่าของชายหนุ่มเบาๆ “นายทำได้อยู่แล้ว”

…………………………………………………………………

“โอยยย” ไม้ตื่นขึ้นมาในห้องพักโทรมๆแห่งหนึ่งที่ดูเหมือนว่ายังไม่เสียหายมากนัก เหนือคู่หูของเขานอนอยู่ข้างๆ

“ตื่นแล้วเหรอ…” ชายคนหนึ่งพูดขึ้นขณะที่เขากำลังเช็คสไนเปอร์ KFF-1 “พวกนายกล้ามากที่ไปตามมันอย่างงั้น”

“แกคือใคร…” ไม้ถามอย่างเย็นชา “ช่วยพวกเราไว้ทำไม”

“ฉันชื่อว่าก้อง คนที่สังหารผู้ว่าของเมืองนี้ในระยะ 200 เมตร” ชายคนนั้นแนะนำตัวเอง “ฉันฆ่ามันก็เพราะงานของมันนะน่าเบื่อจะตายไป”

“ทำไมกัน!” ไม้ถามกลับไปทันที “แล้วช่วยพวกเราไว้ทำไม”

“ก็พวกนายฝีมือเยี่ยมมาก จะปล่อยให้ตายได้ยังไง ฮ่าๆ ฉันต้องเป็นคนฆ่าพวกนายและดาร์ทเนสเอง แล้วเจอกันล่ะ ฮ่าๆ อย่าลืมล่ะฉันจับตาพวกนายอยู่ตลอด…” จากนั้นก้องก็เดินออกไปจากห้อง…

……………………………………

อีกด้านหนึ่งของเมือง ชายคนหนึ่งใส่แจ็คเก็ตสีดำ กางเกงดำ เดินออกมาจากซากของตึกพร้อมกับลูกซอง Moder 1887 “เกือบไปแล้ว ปูนเอ้ย” เขาพึมพำออกมา และเดินมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ ระหว่างทางที่เขาเดินไปนั้น เขาได้พบเห็นผู้คนที่บาดเจ็บสาหัส คนที่ล้มตาย บริเวณนั้นเต็มได้ด้วยความสิ้นหวัง

“โดนแบบนี้ แถมไม่รู้ว่าไอ้เรก รก เร็กซ์ อะไรนี่แหละจะโจมตีอีกเมื่อไหร่ โธ่ ไร้ซึ่งความหวังใดๆ…” ป้าคนหนึ่งพูดออกมาทั้งน้ำตาด้วยความโศกเศร้าและสิ้นหวัง

“ดาร์ทเนสคนนั้นจะช่วยเราได้ไหมน้า…” หญิงสาวคนข้างๆพูดขึ้นมา “คนที่อยู่ในความมืดคนนั้น...”

“ต้องช่วยได้สิพี่สาว เค้าเป็นฮีโร่นะ!” เด็กผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น แววตาของเขาเต็มไปด้วยพลังแห่งความเชื่อมั่น

“เด็กน้อ…เด็ก เฟ้อไปเรื่อย…” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างสิ้นหวัง “ฮีโร่มีจริงที่ไหนกันล่ะ…”

เมื่อปูนเดินออกมาจากกลุ่มคนนั้นแล้ว น้ำตาลูกผู้ชายของเขาก็ไหลรินลงมา “ความชั่วมันร้ายกาจอย่างงี้เลยเหรอ…” จากนั้นเขาวิ่งกลับไปที่คนกลุ่มนั้น

“นี่ทุกคนอย่าสิ้นหวังเซ่ อย่าสูญเสียตัวตนไปเซ่ ความหวังยังมีอยู่เสมอ!” ปูนตะโกนลั่น

“นี่พ่อหนุ่มนายก็เห็นสิ่งที่เกิดแล้วนี่” ชายคนหนึ่งพูดขึ้น

“แล้วไงล่ะ! ขอแค่คงตัวตนของตัวเองไว้ ความหวังน่ะ! จะมาโบยบินมาอยู่บนหัวของคนที่ไม่ยอมแพ้เท่านั้น!! อย่ามาดูถูกความหวังเซ่!!”

……………………………………

“ใช่เราคือความหวังของเมืองนี้… ถ้าเราไม่ทำแล้วใครจะทำล่ะ…” เต้ยืนมองวิวบนยอดตึกเป็นครั้งสุดท้าย “ต่อไปนี้ฉันจะเดิมพันด้วยชีวิต!!”



===================================================

ตอนใหม่มาแล้วๆๆ สนุกหรือไม่สนุกยังไง ก็บอกด้วยนะครับ ต้องการคอมเม้ม+คำแนะนำ ^^

[Stormwind]

ตอนต่อไป ถ้าจะเป็น "ศึกสุดท้าย" จริงๆล่ะก็ ผมแนะนำว่าให้ 'แลก' กันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยครับ
อย่าเสียดายตัวละคร ถ้ามัวเสียดายล่ะก็เนื้อเรื่องมันจะไม่ค่อยสนุก ตายเป็นตายครับ !!
ขอบทบรรยายเพิ่มอีกนิดนะ มันไม่ค่อยเห็นภาพ

By Stormwind [Male]

[5day-ago]

ขอบคุณครับผม ^^ ตอนต่อไปจะสร้างออกมาให้ EPIC!! สุดๆไปเลยยยย

[5day-ago]

ไวรัสกินอีกแล้ว ฮ่าๆ ต้นฉบับปลอดภัยดีครับผม จากฝีมือของไวรัสที่ชื่อว่า Tanatos และตัวอื่นๆอีกมากมาย ระวังกันด้วยทุกคน ฮ่าๆ (โดนเป็นเพื่อนผมดีกว่า ฮ่าๆๆ)

อัพเดท 18:18 ลงวินโดวเสร็จไปหนึ่งรอบ ยังเมื่้อเดิม ผมคงต้องจัดการเผด็จศึกล้างทั้งเครื่องไปเลย!

--------------------------

จัดตอนพิเศษสั้นๆไปเลย แต่งกันสดๆเลย ฮ่าๆๆ

"เฮ้ย เกิดอะไรขึ้นนะชาช่า ฮิรูมิ! ทำไมดาร์ท-ซีบีอา ไม่ยอมทำตามคำสั่ง" เดอะดาร์ทเนสว้อยลั่นบริเวณ

"เราโดน เร็กซ์ เรย์ แรคนิค(ตัวร้ายของเรื่อง) ใช้ไวรัส Tanatos เจาะเข้ามา!" ชาช่าบอกถึงสาเหตุที่ดาร์ท-ซีบีอาไม่ยอมทำตามคำสั่ง

"เอ๊ะเดียว ยังมีมาก!" ฮิรูิมิพูดแทรกขึ้นมา

"ฟะฟะฟะ ฟัคคคคคคคคคค" ดาร์ทเนสถอนหน้ากากออก และทำหน้าแบบ 9gag Fuckkkkkkkkkkk!!

-----------------------------

เจอกันในอีก 2-3 ชั่วโมงคร้าบบบบ ฮ่าๆ มีความสูข!

[Rex]

ฟะฟะฟะ ฟัคคคคคคคคคคคค ฮมิรูมิ แกเองเหรอที่บังอาจปล่อยไวรัสใส่เครื่องชั้น ฟัคคคคคคคคคคคคคค!! ลงนรกไปซ้าาาาาาาาา (ท่าไม้ตายแบบกำปั้นเซนเซย่าาาา!!)

[saphira]

ฟะฟะฟะ ฟัคคคคคคคคคคคค ฮมิรูมิ แกเองเหรอที่บังอาจปล่อยไวรัสใส่เครื่องชั้น ฟัคคคคคคคคคคคคคค!! ลงนรกไปซ้าาาาาาาาา (ท่าไม้ตายแบบกำปั้นเซนเซย่าาาา!!)

ก้มตัวหลับตาแล้วสวนกลับด้วยท่าไม้ตายเตะผ่าหมาก

[5day-ago]

กลับสู่สภาวะปกติ กำลังไล่ตามลงโปรแกรม *0*

[Rex]

ก้มตัวหลับตาแล้วสวนกลับด้วยท่าไม้ตายเตะผ่าหมาก

ใครเขาคุยกับคุณเล่า เอ๊ะ!? ผมรู้จักคุณด้วยเหรอ??

[5day-ago]

อัพเดทตัวอย่างสั้นๆของตอนต่อไป พร้อมกับ Art work กาก By me


“ตอนอายุ 12 ผมเป็นเด็กที่ไม่เอาไหน เอาแต่ใจ… และงี่เง่าจนขนาดพลัดหลงกับพ่อแม่และอยู่อย่างโดดเดียวเป็นเวลา 3 ปี…” เต้เล่าความหลังของเขาเองให้กับชาช่าฟัง ในตึกร้างแห่งหนึ่งในเมืองนิวภูเก็ต ที่กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆจากแผนการสุดท้ายของเร็กซ์
…………………………
เมื่อ 8 ปีที่แล้ว ก่อนที่นิว ภูเก็ตจะถือกำเนิดขึ้น ทุกคนอาศัยอยู่ในเกาะภูเก็ตเดิมอย่างมีความสูข แม้จะมีพิษเศรษฐกิจมารุมเร้าบ้าง แต่ด้วยความที่เป็นเมืองท่องเที่ยวจึงผ่าวิกฤษนั้นออกมาได้สม่ำเสมอ…

“ผมจะเอาอันนี้ๆๆ” เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชังคนหนึ่งกำลังกลิ้งอยู่บนพื้นของห้างเซ็นทรัลภูเก็ต เพื่อขอให้พ่อแม่ซื้อหุ่นยนต์ทรานฟอร์เมอร์รุ่นใหม่ล่าสุด… ในขณะที่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างคิดว่า พ่อแม่ของเด็กคนนี้เลี้ยงลูกมายังไงกัน เอาแต่ใจเหลือเกิน

“ไม่ได้จ้ะลูก มันเปลืองเงินนะ” แม่ของเด็กคนนั้นเดินเข้ามา พร้อมเอามือลูบหัวเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยน
“แต่พ่อกับแม่รวยที่สุดในประเทศนี่ ถึงผมเป็นเด็กผมก็รู้นะ!” เด็กคนนั้นลุกขึ้นมาตะคอกใส่หน้าแม่
“เฮ้อ… เพราะคุณเลย ตามใจลูกตลอด…” เธอหันมาพูดกับสามีของเธอที่เดินเข้ามาทีหลัง
เด็กคนนั้นมองผู้เป็นพ่ออย่างมีหวัง…
…………………………..
………………………..
“เด็กคนนั้นคือผมเอง…” เต้พูดขึ้น และเดินไปนั่งใกล้กับชาช่า

……………………(ติดตามต่อ ในตอนเต็ม ^^)………………………….

________________________________________

Art work!

ชุดเต็มยศของ Darkness


ชาช่านางเอกของเรื่อง (แบบนี้ไม่ให้พระเอกรักได้ไงล่ะ คาสโนวาตัวพ่ออย่างงี้)

[Stormwind]

ชาช่า.........ทำขาเป็นรูปตัว M ซะด้วย แหม่ๆๆๆๆๆๆ หื่นแท้...หื่นแท้เหลา

By Stormwind [Female]

[5day-ago]

ชาช่า.........ทำขาเป็นรูปตัว M ซะด้วย แหม่ๆๆๆๆๆๆ หื่นแท้...หื่นแท้เหลา

By Stormwind [Female]

อืม...เอ่อ... (//ทำหน้านิ่งๆไม่พูดอะไร)

[Stormwind]

รอตอนใหม่อยู่ครับผม

By Stormwind [Male]

[5day-ago]

-----------

[5day-ago]

Chapter 17 Unknown…

นิวภูเก็ต ซิตี้ เปรียบเสมือนเกาะภูเก็ตที่สร้างขึ้นมาใหม่จากการนำขยะที่ไม่ใช้แล้วมาเททับถมกันจนเป็นเกาะแห่งใหม่จากฝีมือของรัฐบาลรุ่นใหม่ แต่ด้วยสภาพเศรษฐิของโลกที่ตกต่ำสุดขีด ข้าวของเครื่องใช้ต่างๆก็แพงขึ้น ทำให้ประชาชนในเมืองท่องเที่ยวอย่างนิวภูเก็ตต้องอยู่แบบหาเช้ากินค่ำเป็นซะส่วนใหญ่ เกิดอาญากรขึ้นมามากมาย ทุกตรอกซอกซอย…

จากนั้นชายหนุ่มคนหนึ่งได้ยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือเมืองนี้เอาไว้ เขาคือ เต้ รีสัน เศรษฐีหนุ่มเจ้าของบริษัทรีสัน ทู ฟาย ทำให้เมืองนี้ยังพอกระเสือกกระสนต่อไปได้สักระยะ สร้างความหวังเล็กๆให้กับชาวเมือง จนถูกขนานนามว่า “อัศวินขี่ม้าขาว”

และแล้วความหายนะก็มาเยือน… ชายหนุ่มลึกลับผู้สวมเสื้อคลุมแบบมีฮู้ดหลากหลายสี นามว่า “เร็กซ์ เรย์ แรคนิค” เขามาเพื่อทำลายเกาะแห่งนี้ สาเหตุข้อแรกก็เพราะว่าเมืองนี้กำลังตกต่ำไปเรื่อยๆจนไม่มีที่สิ้นสุด และเต็มไปด้วยอาญากรใจทรามมากมาย สาเหตุที่สอง คือ เขากำลังแต่งนิยายเรื่องใหม่ที่ต้องการให้เนื้อเรื่องนั้นเกิดขึ้นจริงๆ…
และด้วยเหตุนี้เอง… ทำให้ถือกำเนิดฮีโร่พันธุ์เดือดนามว่า “ดาร์ทเนส…”

“แกคิดว่าไง เวสเตอร์” ภายในฐานลับของเร็กซ์ เขานั่งอยู่บนเก้าอี้ภายในห้องพักรูปทรงกลมรูปไข่ของตน ห้องนั้นประกอบไปด้วยชั้นหนังสือมากมายรายรอบอยู่ชิดกับผนังเรียงกันเป็นวงกลมรูปไข่ โต๊ะเขียนหนังสือของเร็กซ์อยู่ตรงกลางห้องพอดิบพิดี และเล่าบทนำของนิยายให้กับเวสเตอร์ลูกสมุนผู้ภักดีของเขาฟัง

“เยี่ยมไปเลยบอส!” เวสเตอร์ยืนฟังอย่างใจจดใจจ่อ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ได้ถือไอติมเข้ามาด้วย “เล่าต่อสิครับ”

“ไม่ได้ๆแกต้องไปซื้อมาอ่านเอง ฮ่าๆ” เร็กซ์กล่าวติดตลก และเก็บตัวต้นฉบับใส่ในเสื้อคลุมสีเขียวขจีของตนเอง “แผนไปถึงไหนแล้ว…”

“หึๆ…” เวสเตอร์หัวเราะออกมาอย่างมีเลศนัย
…………………………….
เวลา 23:04 ค่ำคืนแห่งความสิ้นหวัง ผู้คนจำนวนมากไม่มีที่อยู่อาศัยเนื่องจากบ้านเรือนของตนเสียหายไปจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวครั้งรุนแรงที่ในประวัติศาสตร์
เต้ได้เดินทางกลับมาถึงคอนโดของเขาในคราบของเศรษฐีหนุ่มเต้ รีสัน เนื่องจากเขาฝากชุดไว้ที่บ้านของชาช่า…

“เธอปลอดภัยดีสินะ” เต้เปิดประตูเข้ามาในห้อง และเอ่ยปากถามฮิรูมิทันทีที่เห็นหน้า

“จะบ้าเหรอ คำนั้นฉันต้องหากที่ต้องถาม!” เธอโผล่กอดชายหนุ่มด้วยความห่วงใย

“นี่ๆผมไม่เป็นไรหรอกน่า…” จากนั้นเขาก็เดินไปนั่งบนโซฟาอย่างอ่อนล้า

“กริ้งๆ” เสียงโทรศัพท์ภายในห้องดังขึ้นมาทันทีที่ชายหนุ่มนั่งบนโซฟา ราวกับว่ามีคนคอยจับตา
มองพวกเขาอยู่…

“ฮาโหล…” ฮิรูมิเดินเข้าไปรับสายทันที

“ขอสายคุณรีสันหน่อยสิ…” ชายของชายปริศนาพูดขึ้น เสียงลมหายใจของเขานั้นดังมาก ราวกับคนที่กำลังเหนื่อยสุดๆ

“ใครเหรอ…” เต้เดินเข้ามาหาฮิรูมิ

“เค้าบอกขอสายนายน่ะ” ฮิรูมิยื่นโทรศัพท์ให้กับชายหนุ่มทันที

“ฮาโหล…” ทันทีที่ชายหนุ่มได้ยินเสียงนั้น สีหน้าของเขาเปลี่ยนทันที ซีดขาว ตัวสั่นเทา เพราะน้ำเสียงนั้นคุ้นหูเขามาก และได้แต่หวังว่าคงจะไม่ใช่คนที่เขาคิดไว้…

“นะนั้น…ใคร…” เต้ถามกลับไปเสียงสั่น เนื่องจากไม่ต้องการให้เห็นตัวของฮิรูมิเพราะอาจถูกจับไว้เป็นตัวประกันก็ได้…

“เหอะๆ นี่ฉันเองเร็กซ์… อยู่กันสองคนใช่ไหม…” ปลายสายนั้นคือคนที่เต้ได้คิดไว้จริงๆ “เครื่องบนจากภูเก็ตเก่าขึ้นแล้ว…”

“แกหมายความว่าไง!” ชายหนุ่มถามกลับไปทันที และหันไปมองฮิรูมิที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว

“หึๆเครื่องบนขึ้นแล้วไงล่ะ…” เร็กซ์ยังคงทวนคำเดิม

“เครื่องบิน…” ชายหนุ่มปล่อยมือจากโทรศัพท์และวิ่งไปที่หน้าต่างของคอนโดอย่างรวดแล้ว เขาพยายามมองหาบางสิ่งบางอย่าง จากนั้นเขาก็วิ่งออกไปที่ระเบียง “เครื่องบินขึ้นเหรอ…”

“เฟี้ยวววว” เครื่องบินลำหนึ่งกำลังบินพุ่งเข้ามาทางคอนโด ด้วยความเร็วสูงโดยไม่มีถ้าทีว่าจะหยุดหรือจะหักหลบไปไหน

“ฮิรูมิ ออกมานี่เร็ว!” ชายหนุ่มตะโกนลั่น “เครื่องบินจะชนที่นี่แล้ว”
…..
เครื่องบินลำนั้นพุ่งเข้าชนเข้ากับตัวอาคารของคอนโดอย่างรุนแรง ‘ตูม!’ ทำให้ตัวอาคารนั้นสั่นไหวไปมา และค่อยๆพังทลายลงมา

“เกิดอะไรขึ้น?” ฮิรูมิวิ่งออกมาที่ระเบียงด้วยความตกใจ

“มันจะมาฆ่าเรา เร็วเข้าเราต้องรีบหนี” ชายหนุ่มจับมือของฮิรูมิ และมองลงไปข้างล่าง “ข้างล่างมีแม่น้ำอยู่…”

“เดี๋ยวนายจะทำอะไร…” ฮิรูมิเกิดอาการสงสัยในแผนการหลบหนีของเต้ “อย่าบอกนะว่า….”

ชายหนุ่มไม่รอช้าและผลักตัวของฮิรูมิลงไปข้างล่าง จากนั้นตัวเขาก็กระโดดตามลงไป…
พวกเขาทั้งคู่กระโดดลงมาจากชั้นที่ 19 ของคอนโดที่เขาอยู่ โดยเป้าหมายอยู่ที่แม่น้ำข้างล่าง ใกล้ๆตัวคอนโด

“บึ้ม!!” เครื่องบินที่พุ่งเข้ามานั้น เกิดการระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง โดยที่ยังหาสาเหตุไม่ได้ “ครืนนนน” ตัวคอนโดค่อยๆถล่มลงมา ซึ่งซ้ำรอยประวัติศาสตร์วินาศกรรม 9/11 ที่เกิดขึ้นกับตึกเวิลด์เทรดเซ็นเตอร์…

………………………………………..
…………………………………

ทางด้านไม้กับเหนือ ที่กำลังหาทางตามล่าตัวเร็กซ์ กำลังปรึกษากันในห้องพักโทรมๆที่ยังไม่ค่อยเสียหายจากเหตุแผ่นดินไหว

“เอาไงดีล่ะ” เหนือถามขึ้น ขณะที่กำลังนั่งปรับแต่งปืนพก M9 สุดโปรดของเขา

“เราต้องหาตัวเร็กซ์…” ไม้ตอบทันที พลางเดินวนไปรอบๆห้อง เพื่อใช้ความคิด “หามัน ฆ่ามัน แล้วหนีออกจากเกาะนี้”
จากนั้นไม้ก็เดินแล้วหยิบปืน WE Hicapa 5.1 Dragon Black & Silver เช็คแม็กกระสุน ควงปืนไปมาอย่างคล่องแคล่ว “ไปกันเถอะ…”
…………………………….
………………….
“ขอบใจนะพ่อหนุ่ม…” ชายวัยกลางคนพูดขึ้นอย่างอ่อนล้า ขณะที่กำลังอพยพผู้คนกลุ่มหนึ่งมาและมุ่งหน้าสู่ค่ายผู้ประสบภัยที่ความช่วยเหลือจากรัฐบาลและหลายๆประเทศอื่นทั่วโลกที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองนิวภูเก็ต ซิตี้ “เอ้า ทุกคนพักกันก่อน”

“ไม่เป็นไรครับ ผมทำเท่าที่ทำได้นะ” ปูนตอบพลางหยิบ Model 1887 ออกมาเพื่อบรรจุกระสุน “สถานการณ์อย่างงี้ ยังมีพวกแก๊งมาดักปล้นอีก…”

“ผู้คนที่สิ้นหวังน่ะ…” ชายวัยกลางคนเดิมพูดขึ้น พลางเดินมานั่งข้างๆปูน “นายพูดถูกพ่อหนุ่ม… ความหวังยังมีเสมอ ไม่ว่าสถานการณ์แบบไหน…”

“หึ…ผมก็เชื่ออย่างนั้น เพราะผมเคยเจอคนๆหนึ่ง และผมก็ยิงไปที่แขนซ้ายของเขาเพราะว่าเข้าใจผิด…” ปูนหยิบผ้าสีขาวออกมาจากกระเป๋า และทำการเช็ดตัวปืน “เขาชื่อ ดาร์ทเนส…”

……………………………………….
………………………………..

เวลาต่อมา….
“ฮ้า!” เต้โผล่เข้ามาจากแม่น้ำ และพยายามว่ายน้ำลากฮิรูมิที่สลบไปขึ้นฝั่ง “เฮ้อ เกือบไป…”

“แค่กๆ” ฮิรูมิที่สลบไปเริ่มรู้สึกตัว เธอมองซ้ายมองขวาและต่อยไปที่หน้าของชายหนุ่มอย่างแรง “คิดจะทำอะไรของนายน่ะ!”

“ถามมาได้ ก็ช่วยชีวิตคุณไง” ชายหนุ่มพูด พลางชี้ไปทางคอนโดของเขาที่ตอนนี้เหลือเพียงแค่ซาก “การกระโดดจากชั้น 19 ออกจะระห่ำไปหน่อย…”

“ไม่หน่อยย่ะ! ...แต่ก็ขอบใจนะ” เธอทิ้งตัวนอนลงอย่างอ่อนแรง และตาของเธอค่อยปิดลง

“ไม่คิดเลยว่าเร็กซ์มันจะเล่นอย่างนี้…” ชายหนุ่มพูดขึ้นและลุกขึ้นเดินไปที่ถนน จากนั้นก็มีชายคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีเขียว และใช้ฮูดปกปิดหน้าเอาไว้ถ้าทางลึกลับ วิ่งตรงเข้ามา

“นี่คุณเร็กซ์ฝากมาให้” เขายื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาแล้วก็วิ่งหายไปราวกับสายลม ชายหนุ่มไม่รอช้าจึงเปิดอ่านทันที…

“ฮ่าๆ นายรอดมาสินะ เยี่ยมๆกะไว้แล้ว… แต่ฉันก็มีแผนสำรอง… ฉันจับหวานใจของแกมาแล้ว…” พอจบท่อนนี้ เต้หันไปมองฮิรูมิที่กำลังนอนอยู่บนพื้น และหันกลับมาอ่านต่อ

“ถ้าอยากจะช่วยเธอ มาที่ตึกร้างทางทิศตะวันตก ชื่อว่า โรงงานฉิ้งฉ้าง มาในคราบของเต้ รีสันล่ะ และฉันจะปล่อยตัวเธอไป”

“หวานใจงั้นเหรอ…” ชายหนุ่มนิ่งไปซักพัก “ชะ…ชาช่า!”

ชายหนุ่มฉีกกระดาษแผ่นนั้นออกเป็นชิ้นๆ และวิ่งไปหาฮิรูมิทันที “นี่ตื่นๆ”

“เธอไปที่บริษัท รีสัน ทู ฟาย นะที่นั้นปลอดภัยที่สุดในเมือง”

“ทำไมล่ะ…”

“มันจับตัวชาช่าไป…” เต้กล่าวออกมา แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกี้ยวและสิ้นหวัง “เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย…”

“โอเค…ได้สิ” เธอตอบ

“โอเคแล้วเจอกัน…” จากนั้นเต้ก็วิ่งหายไปในความมืด ทิ้งให้ฮิรูมิยื่นอยู่อย่างโดดเดี่ยว ดูเหมือนเธอจะไม่ใช่คนเดียวของเขา และเธอก็มุ่งหน้าไป รีสัน ทู ฟาย…

“หึๆ…” ชายคนที่นำจดหมายมาให้กับเต้ เดินตามฮิรูมิไปอย่างเงียบๆภายใต้เงามืด ………………………………………….
…………………………
เวลา 00:57
ณ โรงงานฉิ้งฉ้าง ทางทิศตะวันตก ตามที่เร็กซ์ได้เขียนเอาไว้ในจดหมาย แต่เขามาในคราบของดาร์ทเนส แทนที่จะเป็นเศรษฐีหนุ่มเต้ รีสัน เพราะเร็กซ์ไม่เคยเล่นง่าย
เขากำลังยืนอยู่บนตู้คอนเทรดเนอร์พร้อมกับดาร์ท-ซีบีอาคันเก่งของเขา และเปิดโหมดดาร์ท-วิชั่นเพื่อสังเกตการณ์ภายในโรงงาน
มีกลุ่มคนอยู่ 7 คนอยู่ภายในโรงงานกำลังนั่งล้อมวงเล่นไพ่กันอยู่ และชาช่าซึ่งเหมือนว่าจะถูกมัด อยู่ข้างหลังคนกลุ่มนั้น…

เขาไม่รอช้าจึงใช้ดาร์ท-ซีบีอา ยิงลูกระเบิดเพื่อเปิดทางเป็นช่องขนาดใหญ่ ทำให้กลุ่มคนในโรงงานนั้นเกิดอาการตกใจสุดขีดและเขาก็กางปีกของดาร์ท-ซีบีอาและขับพุ่งเข้าไป

“เฟี้ยววววว” เขากระโดดลงจากรถปล่อยให้มันพุ่งไปชนไปสามคน และเขาก็กระโดดพุ่งไปหาชายอีกคน เพื่อปลดอาวุธและใช้อุปกรณ์ในมือซ้าย เพื่อยิงกระแสไฟฟ้าออกไป ทำให้เขาสลบไป…
ดาร์ทเนสหยิบไม้กระบองคู่ออกมา เขากดปุ่มเพื่อให้มันยืดออก และควงมันไปมาอย่างแคล่งแคล่ว ฟาดไปที่หัวชายคนหนึ่งที่กำลังจะลุกขึ้นมาจากบนพื้น

“ยิงมัน!” อีกสองคนตั้งสติได้ จึงรีบประทับปืนทันที แต่ยังสู้ความไวของดาร์ทเนสไม่ได้ จึงโดนฟาดไปอีกหนึ่งคน

“ปล่อยผมไป…ผมแค่รับคำสั่ง…” ชายคนสุดท้ายทิ้งอาวุธและพยายามคลานออกไป

“เจ้านายแกอยู่ไหน…” ดาร์ทเนสเก็บไม้กระบองและเดินมากระชากคอเสื้อมันขึ้นมา “บอกมาเดี๋ยวนี้!”

“ไม่…ผมไม่รู้” ชายคนตอบเสียงสั่น

“ไม่รู้เหรอ…” ดาร์ทเนสโหม่งไปที่หัวหนึ่งที และปล่อยตัวมันลงกับพื้น และวิ่งไปช่วยชาช่าทันที

“ไม่เป็นไรนะ…” ดาร์ทเนสตัดเชือกที่มัดชาช่าออกบนตัวของเธอไม่รอยและถอนหน้ากากของเขาออก

“ขอบใจนะ…” ชาช่าพูดออกมาทั้งน้ำตา เธอนั่งลงกับพื้นอย่างเหนื่อยล้า ร่างกายเต็มไปด้วยรอยจากการถูกฟาดด้วยอะไรบางอย่าง เธอคงถูกเค้นเพื่อหาความจริงอะไรบางอย่าง…

“นี่เป็นอะไรไป…” ชายหนุ่มถาม และเอามือลูบหัวของชาช่าอย่างอ่อนโยน “บาดเจ็บรึเปล่า”

“มันบอกว่าจะระเบิดนิวภูเก็ตทิ้ง…” ชาช่าเงยหน้าขึ้นมามองเต้ผู้เป็นทั้งคนรัก และความหวังสุดท้ายของทุกคน “คะ…คุณอาจจะตายได้…”

“อืม…” ตอนนี้ดาร์ทเนสได้รู้แผนการสุดท้ายของเร็กซ์แล้ว ทำให้เขาเกิดอาการตกใจและหวาดกลัวอย่างมาก เพราะเขาคือความสุดท้าย ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเขา แต่เขาก็พยายามข่มความรู้สึกนี้เอาไว้… “ผม…ทำไมผมถึงมาอยู่ตรงนี้ได้…ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมนั้น…”

“ตอนอายุ 12 ผมเป็นเด็กที่ไม่เอาไหน เอาแต่ใจ… และอ่อนแอจนเสียพ่อแม่ไปและอยู่อย่างโดดเดียวเป็นเวลา 3 ปี ก่อนจะมาเจอคุณ…” เต้เล่าความหลังของเขาเองให้กับชาช่าฟัง ในตึกร้างแห่งหนึ่งทางทิศตะวันตกของเมืองนิวภูเก็ต ที่กำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆจากแผนการสุดท้ายของเร็กซ์
…………………………
เมื่อ 8 ปีที่แล้ว ก่อนที่นิว ภูเก็ตจะถือกำเนิดขึ้น ทุกคนอาศัยอยู่ในเกาะภูเก็ตเดิมอย่างมีความสุข แม้จะมีพิษเศรษฐกิจมารุมเร้าบ้าง แต่ด้วยความที่เป็นเมืองท่องเที่ยวจึงผ่าวิกฤตนั้นออกมาได้สม่ำเสมอ…

“ผมจะเอาอันนี้ๆๆ” เด็กชายหน้าตาน่ารักน่าชังคนหนึ่งกำลังกลิ้งอยู่บนพื้นของห้างเซ็นทรัลภูเก็ต เพื่อขอให้พ่อแม่ซื้อหุ่นยนต์ทรานฟอร์เมอร์รุ่นใหม่ล่าสุด… ในขณะที่ผู้คนที่เดินผ่านไปมาต่างคิดว่า พ่อแม่ของเด็กคนนี้เลี้ยงลูกมายังไงกัน เอาแต่ใจเหลือเกิน

“ไม่ได้จ้ะลูก มันเปลืองเงินนะ” แม่ของเด็กคนนั้นเดินเข้ามา พร้อมเอามือลูบหัวเด็กคนนั้นอย่างอ่อนโยน

“แต่พ่อกับแม่รวยที่สุดในประเทศนี่ ถึงผมเป็นเด็กผมก็รู้นะ!” เด็กคนนั้นลุกขึ้นมาตะคอกใส่หน้าแม่

“เฮ้อ… เพราะคุณเลย ตามใจลูกตลอด…” เธอหันมาพูดกับสามีของเธอที่เดินเข้ามาทีหลัง
เด็กคนนั้นมองผู้เป็นพ่ออย่างมีหวัง…
…………………………..
………………………..

“เด็กคนนั้นคือผมเอง…” เต้พูดขึ้น และเดินไปนั่งข้างตัวชาช่า “เมื่อ 8 ปีก่อนผมและพ่อแม่ได้ไปเที่ยวเชียงใหม่…”

………………..
เมื่อ 8 ปีก่อน ณ จังหวัดเชียงใหม่ ทางตอนเหนือของประเทศไทย ครอบครัวรี สัน ได้พากันมาเที่ยววันหยุด กันทั้งหมด 7 วัน
และในวันที่ 7 นั้นเองคือจุดเปลี่ยนชีวิตของเด็กคนหนึ่ง ผู้ที่สุขสบายมาตลอด…

ณ สนามบินเชียงใหม่ มีชายคนหนึ่งยืนตัวสั่นเทาอยู่หน้าทางเข้าสนามบิน ระหว่างนี้กำลังต่อคิวเพื่อให้เจ้าหน้าที่สแกนตรวจสิ่งของต้องสงสัย… และเมื่อถึงคิวของเขา ชายคนนั้นไม่กล้าที่เดินผ่านเครื่องสแกน ยืนตัวแข็งไปซักพักและเขาก็เดินเข้าไป “ตื้ดๆๆ”
ทันทีที่เสียงเตือนดังขึ้น เขาก็ซักปืนลูกโม่ออก “ปังๆๆๆ” เหล่าเจ้าหน้าที่ 4-5 คน ร่วงลงไปกองอยู่บนพื้น “ทุกคนอยู่นิ่งๆไม่งั้นยิง!”
เขารู้ว่าตัวเองหนีไม่พ้นแน่ จึงคิดหาตัวประกันและเขาก็พบเด็กคนหนึ่งกำลังหลบของหลังพ่อของเขา ชายคนนั้นจึงวิ่งไปผลักพ่อของเด็ก และจับตัวเด็กเป็นตัวประกัน

“พ่อ!” เด็กคนนั้นได้แต่ตะโกนเรียกชื่อพ่อ

ชายคนนั้นพาเด็กวิ่งออกไปที่รถแท็กซี่คันหนึ่ง “ออกมาวะเว้ย! เร็วๆนี่ปืนนะเว้ย”
“หยุดนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!” ตำรวจนายหนึ่งอยู่บริเวณนั้นพอดี

“อย่าเข้ามาไม่งั้นเด็กนี่ตาย…” ชายคนนั้นพูด พลางเอาปืนจ่อหัวของเด็ก

“ลูก!” พ่อแม่ของเด็กตะโกนออกมาพร้อม

“หนวกหูโว้ย!” ชายคนนั้นยิงปืนออกไป ‘ปัง! ปัง!’ จากนั้นเขาก็ขึ้นรถแท็กซี่คันนั้น พร้อมกับตัวเด็กทันที

“พ่อ! แม่!” สิ่งที่เด็กคนนั้นเห็นคือ พ่อแม่ของเขาล้มลงไป

“เงียบน่าเจ้าหนู!” ชายคนนั้นขับรถออกจากบริเวณอย่างรวดเร็ว…

‘หนังสือพิมพ์ลงข่าวหน้าหนึ่ง ครอบรีสัน มหาเศรษฐีผู้ยิ่งใหญ่แห่งภูเก็ต ได้เยชีวิตจากเจ้าฆาตกรไม่ทราบชื่อ และทางเราก็ไม่ทราบสาเหตุที่เขาพยายามเข้าไปในสนามบินเชียงใหม่’

………………………………………
ณ ชายแดนไทย-พม่า

“แกทำอะไรพ่อแม่ของฉัน!” เด็กชายพูดออกด้วยอารมณ์โกรธเกี้ยวสุดๆ จากนั้นเขาก็หักพงค์มาลัยของรถทันที ทำให้รถแหกโค้ง และลงไปคว่ำอยู่ข้างถนน และเด็กชายก็คลานออกไปจากรถอย่างรวดเร็ว เนื่องจากว่าเขาตัวเล็กมาก

“กรอดด ไอ้เด็กเวร!” ชายคนนั้นพยายามออกจากรถ

เด็กคนนั้นวิ่งเข้าไปในป่า เพื่อหนีการตามล่าของโจรคนนั้น…

“โอ้ๆ” ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังวิ่งออกกำลังกายเกือบจะชนกับเด็กคนนั้น “เป็นอะไรเจ้าหนู หนีอะไรมา”

“กรอดดด แกนะแก” โจรคนนั้นไล่ตามมาจนทัน และเล็งปืนมาทางชายหนุ่มผู้นั้น

“อ่อ…” ชายคนนั้นไม่รอช้า พุ่งเข้าใส่โจรคนนั้นทันที โดยใช้แม่ไม้มวยไทย ปัดปืนจนหลุดและฟันศอกไปที่คางของเจ้าโจรชั่วจนน็อกไป…

“เอาล่ะเจ้าหนูปลอดภัยแล้ว… มาจากไหนกันล่ะ” ชายคนนั้นหันมาถาม แต่เด็กชายก็ไม่ตอบอะไรทั้งสิ้น “อืม… งั้นไปอยู่กับพี่ก่อน…”

……………………………..
………………………
“เฮ้ย โจนี่ พาใครมาน่ะ” ชายแก่คนหนึ่งทักขึ้น ขณะที่กำลังยืนดูเด็กๆซ้อมมวย

“อ่อ เด็กคนนี้โดนจับตัวมาน่ะพ่อ” ชายหนุ่มตอบ และขึ้นเวทีมวยทันที “เลยพามาอยู่กันก่อน”

“แล้วแกจะเอายังไง” พ่อของชายคนนั้นถาม พลางดูรูปร่างของเด็กคนนั้น “เหมาะจริงๆ…”

“เอางี้ เราเป็นค่ายมวย ก็ให้เขามาฝึกกับเราเลยสิ…” ชายหนุ่มที่ชื่อโจนี่ตอบ
…………………………………..
“จากนั้นผมก็อยู่ที่นั้นมาเป็นเวลา 3 ปี” เต้ลุกขึ้นและอุ้มตัวชาช่าขึ้นมา “เรามีเวลาไม่มาก คงเล่าต่อไม่ได้”

“อย่าตายนะ…” ชาช่าพูดขึ้นพร้อมยิ้มเล็กน้อบ ชายหนุ่มจึงโน้มตัวจูบกับชาช่าอย่างดูดดื่ม เพื่อเป็นคำตอบของเขาแทนคำพูด

“ผมต้องพาคุณไปที่ปลอดภัย…”

……………………………………………………….

แถมด้วย Artwork กากๆ ของโปรเจกใหม่ครับผม

(บอกไ้ด้แค่ว่าเป็นแนว Action Fantast+Love Romantic เน้นเรื่องความรัก กวนๆซะหน่อย)