Darkness: The chaos กำเนิดใหม่ฮีโร่พันธ์เดือด

[5day-ago]

ฉลองครบ 5000 View จัดตอนใหม่ไปอีกหนึ่งตอน!!

==================

Chapter 18 Fight for evening

“เอาล่ะ…” ดวงอาทิตย์ยามเช้าขึ้นมาทางทิศตะวันออกตามปกติ ทุกคนในค่ายอพยพต่างตื่นขึ้นมาอย่างมีความหวังเพราะว่าพวกเขาไม่ได้อยู่คนเดียวอีกต่อไป ความช่วยเหลือกำลังเดินทางมาเรื่อยๆ แต่หารู้ไม่ว่าดวงอาทิตย์ที่ขึ้นในวันนี้เป็นสัญญาณของหายนะครั้งใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้น

“อะแฮ่มๆ” เสียงทางวิทยุภายในค่ายดังขึ้น แต่เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของทหารที่พวกเขาได้ยินประจำ และเป็นเสียงของเร็กซ์ที่กำลังแฮกเข้ามา “สวัสดียามเช้าทุกคน…”

“หวังน่าทุกคนพร้อมกับเรื่องสนุกในวันนี้นะ” ทุกคนภายในค่ายเริ่มออกอาการหวาดหวั่น “วันนี้ภูเก็ตเก่าจะระเบิดเป็นเสี่ยงๆ…..” สัญญาณตัดหายไป…

“เวสเตอร์กดปุ่มได้…” ภายในฐานลับของเร็กซ์ เขาสั่งให้ลูกน้องคนสนิทกดปุ่มอะไรบางอย่าง

……………
“บึ้มๆๆๆๆๆ” เกิดระเบิดอย่างรุนแรงตามจุดต่างๆภายในภูเก็ตเก่าทั่วทั้งเกาะ เกิดความเสียหายอย่างรุนแรง ทำให้ภูเก็ตเก่าค่อยๆจมลงไปในทะเล

“อีกไม่นานพวกคุณทุกคนก็จะได้ข่าว…และระเบิดที่ผมใช้นั้นคือระเบิดนาปาม อันเดียวกันกับที่เกิดในสงครามเวียดนาม ฮ่าๆๆๆ”
“ต่อไปก็คือ นิวภูเก็ต…” ทันทีที่เร็กซ์พูดจบ ผู้คนภายในค่ายต่างแตกตื่นและบุกเข้าไปในเต็นท์ทหารเพื่อขอให้พวกเขาเอา เฮลิคอปเตอร์มารับออกไปจากเกาะนี้

“พับๆๆ” เฮลิคอปเตอร์หนึ่งลำกำลังบินเข้ามาเพื่อส่งเสบียงพอดิบพอดี…

“มันมาแล้วลิ่ว…” ดิวพูดขึ้น ขณะที่กำลังส่องกล้องส่องทางไกล

“มันมาเร็วแท้ แฮะ…” ลิ่วซักปืน FN- five seven ตัวเก่งของเขาออกมา และยิงกระสุนไซค์โค้งไปที่ ศีรษะคนขับเฮลิคอปเตอร์อย่างแม่นยำ

………………………….
“ฮ. มันท่าทางแปลกๆวะ” ทหารนายหนึ่งในค่ายพูดขึ้น “เฮ้ย! ทุกคนหาที่หลบเร็ว!”

เฮลิคอปเตอร์ลำนั้นดิ่งลงพื้นอย่างรวดเร็ว ถลาเข้ามาภายในค่าย และเกิดการระเบิดขึ้น! ทำให้ผู้บาดเจ็บล้มตายไปนับไม่น้อย

“ลุงครับๆ” ปูนวิ่งเข้าไปผยุงตัวของชายวัยกลางคนขึ้น “เป็นอะไรเปล่าครับ”

“ลุงคงไม่รอดแล้วละ…” ชายคนนั้นพูดอย่างอ่อนแรง เพราะบาดแผล “หมดหวังแล้วล่ะ…”

“ไม่ลุง ความหวังยังมีเสมอไงล่ะ!” ชายคนนั้นไม่ตอบอะไรและหลับตาลงไป… ปูนวางตัวของเขาลงอย่างสงบ ผู้คนรอบๆตัวเขาต่างสิ้นหวังจากการสูญเสียคนที่รักไปมากมายน้ำตาลูกชายของเขาไหลรินออกมาด้วยความโกรธแค้น… ก่อนเกิดเหตุการณ์นั้นเขาได้เห็นคนที่ยิงเฮลิคอปเตอร์ลำนั้น ปูนจึงหยิบ Model 1887 ออกมาและวิ่งไปที่ตึกหลังนั้นทันที…

……………………..
ทางด้านไม้และเหนือ ที่กำลังออกตามล่าตัวเร็กซ์ แต่ทันที่พวกเขาออกจากห้องหักมาสู่ภายนอก

‘ปัง! เฟี้ยววว’

“ฉัวะ!” ร่างของไม้ ร่วงลงไปกองกับพื้น “สไนเปอร์!”
เหนือจึงวิ่งไปลากตัวของไม้เข้ากำบังหลังรถยนต์ทันที “ใครกัน…”

“ยิงมาจากทางไหน…อ้ากกก” ไม้ใช้มือซ้ายกดแผลที่ไหล่ขวาของเขา เพื่อห้ามเลือด “ระยะเท่าไร…”

“น่าจะทางทิศเหนือ ระยะประมาณ 200 เมตรได้มั้ง” เหนือพยายามมองคนที่ยิง

“ไม่ต้องมองหรอก ก้มหัวไว้ ระยะ 200 เมตรจากที่นี้คือตึกที่สูงที่สุดในเมือง ตรงไปที่นั้น…แฮ่กๆ” ไม้กล่าว เลือดของเขายังไหลไม่หยุด

“คุณบาดเจ็บหนักนะ” เหนือพูด

“นายไปก่อน เดี๋ยวฉันตามไป…อ้ากกก” ไม้กรีดร้องอย่างเจ็บปวด “เชี่ย ยิงซะทะลุ…”

จากนั้นเหนือก็มุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ ตามที่ไม้สั่งเพื่อหยุดมือสไนเปอร์ ไม้พยายามห้ามเลือดไม่ให้ออกมามากกว่านี้ “โอย…โทษนะเหนือ…” เขาฉีกแขนเสื้อมาพันแผลยิงทะลุที่ไหล่ขวาของเขา “ทำไมไม่ยิงหัวกุเลยฟะ…”

…………………….

ทางด้านปูนที่วิ่งมาหาคนที่ยิงเฮลิคอปเตอร์ตกที่ดาดฟ้าตึกแห่งหนึ่ง ตรงข้ามกับค่ายผู้อพยพ

“แกใช่ไหมที่ยิง ฮ. นั้น!” เขาประทับปืนลูกซอง Model 1887 ขึ้น

“ใช่ ฉันเองแหละ…” ลิ่วพูดขึ้น “นัดเดียวจอด…”

“เฮ้ๆเจ้าหนู อย่าใจร้อนน่า”ดิวพูดขึ้นและหยิบหน้ากากขึ้นมาใส่ “เฮ้ยลิ่ว แกว่าหน้ากากนี้เป็นไงวะ”

“เฮ้ย!” ปูนตะโกนลั่น จนทำให้สองคนนั้นหันมา “ปืนเล็งพวกแกอยู่นะเว้ย”

“อืม…” ลิ่วซักปืน FN- five seven ออกมาแล้วเล็งมาที่ปูน

“ฉันคิดว่าอย่าทำแบบนั้นดีกว่าจ้าหนู…” รังสีอำหิตแรงกล้าแผ่ออกมาจากดิว “ถ้าแกไม่อยากเห็นเลือดของตัวเองไหลออกมา…”

…………………….
ณ บริษัทรีสัน ทู ฟาย
“ไม่ต้องห่วง ชาช่าปลอดภัยแน่” ภาคีพูดขึ้นและกดประตูลับสำหรับหลบภัยออกมา ชาช่าก็เดินเข้าไปพร้อมส่งยิ้มให้กับดาร์ทเนสเล็กน้อย

“ขอบคุณมาก คุณเองก็ควรหลบด้วย พวกมันอาจจะเล็งคุณไว้” ดาร์ทเนสกล่าวพลางคิดอยู่ในใจว่าแล้วฮิรูมิอยู่ไหนทำเธอยังมาไม่ถึงที่นี้ จากนั้นกระโดดขึ้นดาร์ท-ซีบีอาของเขา และขับทะลุกระจกห้องประธานออกไป

“ไม่อยากจะเชื่อ เขาขโมยต้นแบบรถบินของผมไป…” ภาคีกล่าว จากนั้นสัญญาณเตือนภัยของบริษัทก็ดังขึ้น

“ท่านประธาน มีคนจำนวนมากพยายามบุกรุกเข้ามาในบริษัทครับผม!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแจ้งสถานการณ์เข้ามา “พวกเราต้านได้ไม่นานหรอกครับ!”

“โอเคเดี๋ยวผมลงไป…” ภาคีกล่าวและเดินไปปิดประตูลับ “อยู่นี่แปปนะ…”

“เดี๋ยวสิท่านประธาน” ชาช่าตะโกนลั่นและพยายามวิ่งออกมาให้ทัน แต่ประตูได้ปิดลงไปซะก่อน…

เวลา 08:01เวลาประวัติศาสตร์ครั้งยิ่งใหญ่ของรีสัน ทู ฟาย…
ภาคีประธานบริษัทรีสัน ทู ฟาย คนปัจจุบัน ได้ลงมาชั้นล่างสุดเพื่อหยุดยั้งการบุกรุกของกลุ่มคนจำนวนมาก

“มีอะไรกันทุกคน…”

“เราต้องการเครื่องบิน!” “เราต้องการออกจากที่นี้!” “พวกเราไม่อยากตาย”

เสียงเรียกร้องของพวกเขกช่างเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ความหวาดกลัว ภาคีพยายามข่มความรู้สึกนั้นออกไป และพูดออกไป “คะ…”

‘เฟี้ยววววว’

ร่างอ้วนๆของเขาค่อยๆล้มลงไป… แว่นตาของเขาแตกออกเป็นเสี่ยงๆ กระสุนของสไนเปอร์ KFF-1 ที่เขาเป็นคนสร้างเองกับมือ ได้เจาะทะลุหัวของเขาอย่างแม่นยำ ไม่ทราบตำแหน่งที่ยิง จากนั้นไม่นาน เหล่าเจ้าหน้าที่จำนวน 10 คนของบริษัทต่างก็ล้มลงไปจากฝีมือสไนเปอร์คนเดิม ทำให้พวกคนในบริเวณนั้นต่างแตกตื่น และวิ่งบุกเข้ามาในบริษัทได้สำเร็จ

………….

ดาร์ทเนสได้แต่มองเพื่อนของเขา ล้มลงไปจากยอดตึกฝั่งตรงข้าม โดยที่เขาไม่สามารถช่วยอะไรเลย เป็นอีกครั้งที่เขาเห็นคนตายต่อหน้าต่อตา…
สถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด…ไม่ใช่อีกต่อไปแล้ว… เขาหันหลังกลับไปไม่ได้แล้ว จึงกลางปีกของดาร์ท-ซีบีอา และร่อนไปทั่วท้องนภา เพื่อหาเร็กซ์ในเจอก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป…

………………………………………

“ถึงเวลาของเราแล้วล่ะเวสเตอร์” เร็กซ์พูดขึ้น พอทั้งคู่ออกมาจากฐานลับที่อยู่ในซอยเปลี่ยวๆแห่งหนึ่ง มีแค่กองขยะและกำแพงรอบข้าง พวกเขาก็พบกับ…


“แกเป็นใคร” เวสเตอร์พูดขึ้น เขาโยนถ้วยไอศกรีมนมเย็นทิ้ง และหยิบปืน PISTAL สีเงิน ออกมาและเล็งไปที่ชายร่างยักษ์คนนั้นทันที

“แจ็ค โอคอนเนอร์” ชายร่างยักษ์พูดขึ้น

………………………………..

ปล.ตอนไม่มีเน็ตแต่งไปได้เยอะพอสมควรแฮะ