อ๋อ ผมเข้าใจคุณละ
เมื่อก่อนสมัยเรียนผมก็เคยเป็น แต่ตอนนี้ไม่รู้มันหายไปไหนหมด สงสัยผมคงมีโลกส่วนตัวสูงน่ะครับ คิดถึงแต่เรื่องตัวเองเลยไม่มีเวลาคิดเรื่องคนอื่น
มันเลยไม่มีเวลาไปคิดเปรียบเทียบกับใคร นี่อาจเป็นโชคดีของผมก็เป็นได้
ถ้าผมเป็นคนขี้อิจฉา ผมคงกลุ้มใจแย่เลย เพราะสิ่งแวดล้อมผมมันชวนให้อิจฉาเยอะจริงๆ
อย่างเพื่อนผม บางคนทำงานดีๆเงินเดือนสูงๆเป็นหลักแสน บางคนก็มีเมียสวยมาก บ้านรวย ขับรถหรู ไฮโซ น่าอิจฉาทั้งนั้น
มีแต่ผมที่เงินเดือนน้อยที่สุดในกลุ่มเพื่อน แต่ผมก็ไม่อิจฉานะ
เพราะผมก็พอใจแล้วที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองขาดอะไร
ถ้าพอใจสิ่งที่่ตัวเองเป็นอยู่ ความอิจฉามันก็จะหายไปเองครับ
การที่เราอิจฉา ถ้าพิจารณาให้ดี มันเกิดจากการที่เราคิดว่าตัวเราขาด แต่คนอื่นมี ความอิจฉาจึงเกิดขึ้นครับ
อุบายในการแก้คือ ให้พอใจสิ่งที่ตัวเองมี พอแล้ว อิ่มแล้ว ถ้าเห็นคนอื่นที่มีมากกว่าเรา เราก็ไม่อิจฉาครับ เพราะว่าพอแล้ว มากกว่านี้ก็ไม่จำเป็น
เหมือนคนกินข้าวอิ่มแล้ว ต่อให้เอาของอร่อยมาวางต่อหน้ามันก็กินไม่ลง เพราะมันอิ่มแล้ว ประมาณนั้น
พอพิจารณาแบบนี้ไปบ่อยๆ ความอิจฉามันจะหายเป็นปลิดทิ้งเลยครับ ลองดู
แต่ผมว่าคุณก็เก่งนะ ที่รู้เท่าทันตัวเองด้วยว่า รู้สึกอิจฉา บางคนอิจฉาจนไม่รู้เนื่อรู้ตัว ก็มีเยอะแยะไป
คุณยังเก่งกว่าใครหลายๆคนนะครับ และอย่าปล่อยให้ความอิจฉาทำร้ายคุณครับ เอาใจช่วยนะครับ