เงิน 720 ล้าน เด็กน้อยอัมพาต และนักธุรกิจเขี้ยวลากดิน

[Disciples Linkin prak]

ถ้าได้รับเช็คมูลค่า 720 ล้านบาท เราจะเอาเงินจำนวนนี้ไปทำอะไร

รับรองว่า คงลิสต์รายการที่อยากจ่ายได้ยาวเป็นหางว่าว

แต่ของฟรีไม่มีในโลก ยิ่งเป็นเงินจำนวนมหาศาลขนาดนี้ เราคงหาอะไรไปแลก

แล้วถ้าสิ่งที่ต้องนำไปแลกคือ การเป็นอัมพาตทั้งตัวตั้งแต่อายุ 7 ขวบล่ะ

เราจะยังอยากได้เงินจำนวนนี้ไหม



เรื่องราวต่อไปนี้ เป็นการชิงไหวชิงพริบเพื่อชิงเงินจำนวน 720 ล้านบาท

ระหว่างนักธุรกิจเขี้ยวลากดินกับเด็กธรรมดาๆ คนหนึ่ง

เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นในบ้านหลังเล็กๆ แห่งหนึ่งเมื่อปี 1994

ภายในบ้านหลังนั้นมีเด็กชายวัย 7 ขวบคนหนึ่ง กับพี่เลี้ยงของเขา

พี่เลี้ยงมองออกไปนอกบ้านแล้วเห็นคนท่าทางมีพิรุธมาเดินอยู่หน้าบ้าน

เพื่อความไม่ประมาท จึงหยิบปืนมาโหลดกระสุนเตรียมพร้อมไว้

ทันทีที่เขาเปิดปืนเพื่อเตรียมใส่กระสุน กระสุนที่ค้างอยู่ในปืนก็ลั่นออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

ลูกกระสุนวิ่งออกจากปากกระบอกปืน ผ่านเตียงเด็ก เข้าปลายคาง

แล้วทะลุไปโดนกระดูกสันหลังของเด็กชายที่ชื่อ แบรนดอน แม็กซ์ฟิลด์

ผลก็คือ เด็กชายวัย 7 ขวบคนนี้กลายเป็นอัมพาตทั้งร่างกายตั้งแต่ช่วงคอลงมา



กรณีนี้ หลายคนคงโทษความประเลินเล่อของพี่เลี้ยง

ก็นับว่าใช่ แต่ความผิดที่ใหญ่หลวงกว่า มาจากบริษัทผลิตปืน

ปืนกระบอกนี้ผลิตโดยบริษัท Bryco Arms ซึ่งขึ้นชื่อในเรื่องการผลิตปืนกึ่งอัตโนมัติ ราคาถูก

Bryco Arms ออกแบบปืนรุ่นนี้ผิดพลาดอย่างไม่น่าให้อภัย เพราะหลักในการออกแบบปืนระบุว่า

ต้องออกแบบให้สามารถโหลดกระสุนใส่ได้ เมื่อปืนอยู่ในสภาพที่ปิดสนิทหรือไม่พร้อมใช้งานเท่านั้น

เมื่อผลิตปืนที่ไม่ได้มาตรฐาน ความผิดจึงมาตกอยู่กับพวกเขา

แม็กซ์ฟิลด์และทนายของเขาจึงยื่นฟ้องร้องเรียกค่าเสียหายจากบริษัท Bryco Arms

ซึ่งครอบคลุม ค่ารักษาพยาบาล การสูญเสียรายได้ การทำให้เขาต้องเจ็บป่วยจากการเป็นอัมพาตทั้งชีวิต

ศาลใช้เวลาพิจารณาคดีนี้ 3 เดือน ก็มีคำวินิจฉัยเป็นเอกฉันท์

ให้บริษัท Bryco Arms จ่ายค่าชดเชยให้แม็กซ์ฟิลด์เป็นเงินจำนวน 24 ล้านเหรียญสหรัฐ หรือประมาณ 720 ล้านบาท

นับเป็นชัยชนะครั้งสำคัญของผู้บริโภคที่มีต่อผู้ผลิตที่ไร้ความรับผิดชอบ

แต่จะเรียกว่าชัยชนะคงไม่ได้ เพราะในวันรุ่งขึ้น เจ้าของโรงงานก็ประกาศล้มละลาย

นับเป็นการเดินเกมที่แยบคายมาก เพราะเขาเล่นแร่แปรธาตุกับสินทรัพย์ทั้งหมดที่มี

รวมทั้งการขายโรงงานในราคาถูกแสนถูก

เขาปักป้ายขายโรงงานพร้อมกับปืนที่ยังไม่ได้ประกอบจำนวน 75,000 กระบอก

ในราคาเพียง 150,000 เหรียญสหรัฐเท่านั้น

และผู้ที่ยื่นข้อเสนอเข้ามาเป็นรายแรกและรายเดียวก็คือ ผู้จัดการโรงงานนั่นเอง



ที่ตั้งตัวเลขต่ำต้อยเพียงแค่นี้ ก็เพราะเมื่อบริษัทล้มละลาย

ย่อมต้องจ่ายหนี้ให้กับเจ้าหนี้ต่างๆ ซึ่งก็คือคู่ค้าของพวกเขา และแม็กซ์ฟิลด์ผู้เป็นเจ้าหนี้รายใหญ่สุด

แต่เนื่องจากเด็กคนนี้มีสถานะเป็นบุคคลไม่ใช่องค์กรเหมือนคู่ค้าของบริษัท

ศาลจึงกำหนดว่า เมื่อขายสินทรัพย์ทั้งหมดแล้ว

ต้องนำเงินไปจ่ายเจ้าหนี้ที่เป็นองค์กรก่อน แล้วค่อยจ่ายหนี้บุคคล

เจ้าของโรงงานเลยตั้งใจจะขายแค่พอมีเงินจ่ายคู่ค้า แต่ไม่มีเหลือให้แม็กซ์ฟิลด์

ที่ลึกลับซับซ้อนกว่านั้นก็คือ ผู้จัดการโรงงานที่ยื่นข้อเสนอเข้ามาซื้อกิจการไปทำต่อนั้น

แท้จริงแล้วก็คือนอมินี่ของเจ้าของเดิม และเงินที่เอามาเสนอ ก็เป็นเงินของเจ้าของเดิมนั่นเอง

จึงเท่ากับว่า เจ้าของเดิมจะได้โรงงานกลับมาในราคาถูกแสนถูก

แล้วก็กลับมาทำธุรกิจเหมือนเดิม โดยไม่ต้องจ่ายเงินให้แม็กซ์ฟิลด์ เพราะไม่มีเงินเหลือ



โชคยังดีอยู่ที่ศาลบอกว่า ข้อเสนอ 150,000 เหรียญนั้นน้อยไป

ให้รออีก 20 วันว่าจะมีผู้ยื่นข้อเสนอรายอื่นอีกไหม

แบรนดอนซึ่งขณะนั้นมีอายุ 17 ปี จึงตั้งองค์กร Brandon?s Arms ขึ้นมาเพื่อยื่นข้อเสนอขอซื้อโรงงานด้วย

เขาระดมเงินจากผู้ที่สนใจผ่านเว็บไซต์มาได้ทั้งหมด 505,00 เหรียญ

ด้วยตัวเลขขนาดนี้ โรงงานปืนแห่งนี้สมควรจะตกเป็นของเขา

แต่สุดท้ายเกมก็มาพลิกตรงที่ผู้จัดการโรงงานหรือตัวแทนของเจ้าของเดิม ขยับข้อเสนอเพิ่มขึ้นเป็น 510,000 เหรียญ

จึงได้โรงงานกลับไปครองดังเดิม ในวันที่ 12 สิงหาคม 2005

แล้วก็เดินเครื่องผลิตปืน 75,000 กระบอกที่ยังผลิตค้างไว้ต่อ



ถึงจะประมูลแพ้ แต่ทนายความของเขาก็ยังยื่นเรื่องฟ้องต่อว่า

นี่เป็นการประมูลที่ไม่โปร่งใส เพราะผู้ที่ได้ไปเป็นนอมินี่ของเจ้าของเดิม

แล้วก็ยังไล่จี้เรื่องค่าชดเชยจากเจ้าของโรงงานต่อไป

ถึงเงินค่าชดเชยจะยังไม่ได้เป็นของแม็กซ์ฟิลด์ โรงงานก็ไม่ได้เป็นของเขา

แต่เขาและทนายความของเขาก็ได้รับรางวัล Sharp Award ประจำปี 2005

ซึ่งเป็นรางวัลที่มอบให้กับการทำคดีที่แสดงให้เห็นถึงพลังของต่อสู้คดีแพ่งเพื่อความถูกต้อง

พูดง่ายๆ ก็คือ เป็นรางวัลที่มอบให้กับคดีของคนเล็กๆ ที่ต่อสู้กับองค์กรขนาดใหญ่ เพื่อความถูกต้อง

เหตุผลที่คดีนี้ได้รับรางวัลก็เพราะ

การสู้แบบกัดไม่ปล่อยทำให้คดีนี้กลายเป็นที่สนใจของสื่อมวลชน คนในสังคม และผู้แทนในสภา

ถึงขนาดที่นำไปใช้เป็นเคส เมื่อมีการพิจารณาเรื่องการผลิตอาวุธ และความปลอดภัยในการใช้อาวุธ



จากวันนั้นถึงวันนี้ เวลาก็ผ่านไปอีก 5 ปี

ไม่รู้เหมือนกันว่า คดีของเขาคืบหน้าไปถึงไหน ได้รับค่าชดเชยหรือยัง

หรือต้องไล่ตามเล่ห์เหลี่ยมของเจ้าของโรงงานปืนอีกขนาดไหน

แต่ที่เรื่องนี้ยังเป็นที่จดจำของผู้คนก็เพราะที่มาที่ไปของมัน ไม่ได้มีแค่เด็กคนหนึ่งลุกขึ้นมาประมูลโรงงานปืน

แม็กซ์ฟิลด์ไม่ได้อยากได้โรงงานแทนเงินชดเชย เขาไม่ได้อยากบริหารโรงงานปืน

และไม่ได้ต้องการดอกผลของธุรกิจผลิตอาวุธ

เพราะเขารู้ว่า อาวุธปืนเป็นอันตรายกับคนทั่วไป ไม่ควรมีใครเจอแบบเดียวกับเขาซ้ำสอง

เขาจึงประกาศชัดเจนกับทุกคนในเว็บไซต์ ก่อนจะเอ่ยปากชวนร่วมระดมทุนว่า

การเข้าไปซื้อโรงงานปืนครั้งนี้ สิ่งเดียวที่เขาต้องการก็คือ

การทำลายชิ้นส่วนปืนที่ยังไม่ได้ประกอบทั้ง 75,000 กระบอก ด้วยการหลอม



ซื้อโรงงานปืน เพื่อทำลายปืนในโรงงานทิ้ง

เป็นความคิดที่ยิ่งใหญ่ และเป็นหัวใจที่กล้าหาญมาก

บางคนเห็นอาวุธสงครามเป็นแหล่งรายได้

แต่บางคนก็เห็นมันวัตถุอันตรายที่ส่งผลต่อชีวิตคนให้มีชีวิตที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป

หรือไม่ก็อาจจะไม่มีชีวิตอีกเลย

มันคงดีที่โรงงานอาวุธสงครามถูกครอบครองโดยผู้ที่อยากทำลายมัน

เสียดายก็แต่ความไม่โปร่งใสที่สกัดสิ่งนี้ไว้ไม่ให้เกิดขึ้นจริง

credit : Postjung

[14752]

จริงๆแล้วมันก็เป็นความผิดของพี่เลี้ยงนั่นแหละ การที่เจ้าของบริษัทต้องทำแบบนั้นมันก็คือการดิ้นรนเพื่อความอยู่ของบริษัทเขา เงิน 720 ล้านบาท มันไม่ใช่น้อยๆ โดยส่วนตัวผมไม่คิดว่าเจ้าของบริษัทเลวสักเท่าไหร่หรอกนะ...

อีกอย่างทำลายปืนแค่ 75,000 กระบอก มันเปลี่ยนโลกไม่ได้หรอกครับ... ถึงไม่มีบริษัทนี้ก็มีบริษัทอื่นผลิตอยู่ดี

[Doraemon:)]

ผมอ่านแล้วงง ๆ - -*

[rjv9k9kp]

แล้วยังจะมีใครชื้อปืนของบริษัทนี้อีกไหม

[ood]

พี่เลี้ยงแทนที่จะเรียกตำรวจไปยิบปืนมาทำไม = ="

[dragongate]

อ่านไปอ่านมาก็งง สรุป คนผลิตปืนผิด ในความคิดผมน่ะ

[zerodong00]

ซับซ้อนจริงๆ งงอ่ะ แต่คนที่ผิดน่าจะเป็นพี่เลี้ยงนั่นแหละ

[Legend]

ขอบคุณครับ

[Infinity_Justice]

เยอะแหะอ่านไม่หมดปวดตาจัง

[jkk]

น่าเสียดายปืน

[Aegis]

อ่านไม่ไหวอ่ะ เยอะมาก แหะ ๆ แต่ก็ขอบคุณนะครับ

[pamhaw_IT]

คนที่ผิด คือ ...........ความประมาทครับ

[เหม่อมึuเอ๋อ]

เรื่องทั้งหมดจะไม่เกิดขึ้น ถ้าพี่เลี้ยงไม่หันปากกระบอกไปทางเด็ก

ปืนมันจะมีลูกหรือไม่มีก็ไม่สมควรจะไป เล็งใส่ใคร ถ้าไม่ต้องการจะยิง อีกอย่าง ผมว่าพี่เลี้ยงไม่มีความรุ้เรื่องการใช้อาวุธปืนด้วย
ถ้าพอมีความรุ้สักหน่อย ตอนโหลดกระสุน ปากกระบอกมันต้องชี้ลงพื้น ถึงจะลั่น อยากมาก ก็โดนนิ้วตินตัวเอง

แล้วผมสงสัย ไอพี่เลี้ยงมีปืนได้ยังไง ถ้าจะซื้อปืนมันต้องมีใบอณุญาติไม่ใช่หรือ แล้วการจะได้ใบอณุญาติ มันก็ต้องมีความรู้ในการใช้ปืน
แต่นี้เหมือนใช้ไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ แล้วมีปืนไว้ในครอบครองได้ยังไง

ผมเห็นด้วยนะที่ว่าเจ้าของโรงงานไม่ผิดหรอกเป็นผมก็ไม่ยอมจ่าย อยู่ดีๆ จะให้มารับเคราะ เป็นแพะรับบาปได้ยังไง

มันไม่มีหรอก อาวุธดี หรือ อาวุธชั่ว ทั้งหมดมันขึ้นอยู๋กับคนใช้
ถ้ามีผมก็อยากเห็นเหมือนกัน อาวุธชั่วๆเป็นยังไง อาวุธดีๆเป็นยังไง

[popnakab]

อ่านแล้ว งงๆ อยู่