สวัสดีครับชาวโจกเกอรเกมสทุกท่าน ผม feel free มากๆที่จะแชรเรื่องราวหรือปรึกษาที่บ้านเก่าๆแต่เต็มไปด้วยความทรงจำหลังนี้ (แม้อาจจะไม่มีใครอยู่มาตอบผมแล้วก็ตาม)

ผมอายุ 24 ละครับ (มาที่นี่ครั้งแรกตอน ม2-3 อายุประมาณ 14-15)
ตอนนี้ก็เพิ่งเรียนจบ มีงานทำ ตัวงานก็ ไม่ถือว่าแย่เท่าไหร่ครับ มีเวลา มีเงิน สังคมที่ทำงานก็ดีมาก อาจจะเครียดบ้างก็ตามประสาตัวงาน
แม้อาจจะไม่ใช่สิ่งที่รัก แต่ผมก็อยู่กับมันได้ระดับนึง (แม้จะมีเบื่อๆบ้าง)
ความรู้สึกก็ประมาณว่า Okay, I'm still be fine with this แต่ก็ไม่ได้ขนาดว่า This is my passion, This is what I love, This is what I'm about to do

ทีนี้ ผมพบว่าสิ่งที่ผมรักคือดนตรี มันเป็นสิ่งที่ผมเฝ้าใฝ่ฝันที่อยากจะให้มันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมาเสมอ จะว่ามันเป็นปมด้อยของผมก็ได้
คือ grandest regret of my entire life ของผมคือ การที่ไม่ยอมเล่นดนตรีตั้งแต่เด็ก (แม่ผมบังคับให้เล่น แต่ด้วยความเด็ก ผมเลยโยเยไม่ยอมเล่น)

ท้าวความก่อนหน้านี้มาก่อนว่า ผมเป็นคนฟังเพลงมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ประถมต้นก็ฟังเพลงเป็นเรื่องเป็นราว มี Music Preference แต่เด็กเลยครับ
ฟัง EDM ตั้งแต่ประมาณ ม1 ยังแต่ไม่มีงาน Festival ใดๆในไทย (2007-2008) กระแส EDM แทบยังไม่มาด้วยซ้ำ
เพลงสากล คันทรี่ ผมก็ฟังกว้างมาก เรียกได้ว่า เรื่องดนตรีผมคุยได้กับทุกคน ถ้าไม่ใช่แนวเพลงเฉพาะจริงๆ ผมคุยได้หมด คุยรู้เรื่องหมด
(น่าเจ็บใจ เวลา ม4-ปี4 ผมไม่ยอมไปเรียน เพราะมาตลอดว่า 'มันสายไปแล้ว' (ประมาณนี้ ถ้าผมเริ่มเล่น ผมก็จะเอาตัวเองไปเปรียบกับ
คนที่อายุพอๆกับผม แต่กลับเล่นดนตรีอย่างชำนาญมากๆแล้ว บางคนก็อยู่ใน Conservatory ไปเรียบร้อย ขณะที่ผมเพิ่งเริ่มเล่น? ผมเลยรู้สึกกากมาก
เลยไม่เริ่มดีกว่า (แต่คิดได้เมื่อสายไป)))

พอผมทำงานได้ไม่นาน มีเงิน ผมก็ไปซื้อเปียโน พวกลำโพง สิ่งต่างๆมา ก็เกือบแสนครับ ผมเองเพิ่งเริ่มเล่นได้ไม่นาน
คือเป้าหมายจริงๆของผมคือ อยากเล่นดนตรีเป็นสัก 2-3 Instruments ผนึกให้สิ่งที่ชอบและสิ่งที่เลี้ยงปากท้องเป็นสิ่งเดียวกัน
ความสามารถด้านดนตรีจะโฟกัสไปที่ด้าน ขายการทำเพลงมากกว่า (Music Production & Composing, ค่อนข้างไปทาง EDM, Film Scoring ไม่ใช่ดนตรีสด หรือ วงหลายๆคนแบบนั้น) ไม่ค่อยอินกับการ
เป็นครูสอนหรือ Performer เท่าแบบอย่างที่บอกตอนแรก (แม้ว่าความจริงของนักดนตรีส่วนมากคือ main source of income มาจากการสอน (ุถ้าไม่เทพมากจริงๆ, average(ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดว่าตัวเอง talented ขนาดนั้นยู่แล้ว))

พักหลังมานี้ เริ่มมีความคิดเข้ามาในหัวผมทุกครั้งที่ผมซ้อมดนตรีที่ห้องตัวเอง (มันคือ Doubt นั้นแหละครับ)
คำถามมากมาย..
- มิงทำอะไรอยู่? เงินเป็นแสน แทนที่จะเอาไปลงทุน เอาไปทำอะไรที่มันมากกว่าลงทุนกับการเล่นดนตรี ซึ่งไม่มีความแน่นอนอะไรเลย
- ไหนมิงจะเริ่มแบบโคตรช้าอีกด้วย นี่ถ้าเล่นมาแต่เด็กจะไม่ว่าเลย
- ฝันกลางวันหรอ โลกแห่งความจริงจะ throw bricks to your head เอานะ ถ้าเป็นแบบนี้
- อะไรต่างๆประมาณนี้อะครับ ประมาณว่า เห้ย ทำไรอยู่วะ คิดดีแล้วหรอ ค่าเสียโอกาสล่ะ? เวลามีค่านะ

แต่อีกใจนึงก็แบ่บ ผมอยากทำสิ่งที่ผมมีความสุข ผมเป็นคนไม่ชอบฝืน คือผมมี core belief มาตลอดนะว่า
้ถ้าเราทำสิ่งที่เรารัก เราจะทำมันได้ดี ชีวิตเราจะมีความหมายขึ้น เราจะไม่เอาเวลาชีวิตไปแลกเงินเท่านั้น
แต่ผมก็ไม่รู้ผมฝันกลางวันมากไปหรือเปล่า

คือผมไม่ได้ความหมายว่า จะต้องเลือกเดี๋ยวนี้นะครบ อย่างใดอย่างนึง เช่นออกงานประจำมาเลย คือทุกวันนี้ เวลางานผมก็ทำงาน เวลาว่างเมื่อไหร่ ผมเทให้ดนตรีหมดเลยครับ
เพียงแค่ว่า ฟีลในมองอนาคตตัวเองอะไรทำนองนี้ครับ

เนี่ยครับ ตอนนี้ผมก็ไม่รู้ ผมมาถูกทางไหม ผมก็กลัวว่า วันนึงผมจะประมาทความโหดร้ายของโลกใบนี้เกินไป
แล้วมองย้อนกลับมาอาจจะเสียดาย แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว (vice versa ด้วยนะครับ)
ไม่รู้ว่า เสียใจดีกว่าเสียดาย หรือ เสียดายดีกว่าเสียใจ
ถ้าผมไม่ได้ทำด้านดนตรี ผมก็คงต้องทนอยู่กับอะไรที่ผมไม่มีความสุข

อืม พิมพไปพิมพมา ผมเริ่มเหมือนจะได้คำตอบแล้ว แต่ไม่รู้เป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบหรือเปล่า

เอาแค่นี้ก่อนละกัน
ขออภัยถ้าพิมพวกไปวนมา
พอดีความในใจผมมันมีเยอะจริงๆ

/ขอบคุณครับ


TLDR: ไม่รู้ว่าทำตามความฝันแต่ยากลำบาก หรือ ทนกับสิ่งที่มั่นคง ที่ secure เรื่อง paycheck & ความก้าวหน้า/หน้าตาในสังคม ดี