Page - 4 : Almost Time!
เช้าวันต่อมา...
ราธตื่นขึ้นมาตอนเช้าด้วยอาการงัวเงียเล็กน้อย ประกอบกับความเหนื่อยล้าจากการเผชิญกับเหตุการณ์ประหลาดๆเมื่อคืน ทำให้ตอนนี้ราธรู้สึกอยากจะนอนต่ออีกซักหน่อย แต่เพื่อนร่วมห้องของเขาไม่ปล่อยให้เขานอนสบายๆ
"นี่ๆ ตื่นๆ พ่อคนขี้เซา... จะนอนไปถึงเมื่อไหร่กัน! เช้าแล้วนะ!" เสียงวินดี้ปลุกราธอยู่ข้างๆ ทำให้ราธไม่อาจฝืนนอนต่อไปได้
"แจ๊บๆ... ฮ้าว~ " ราธลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจ พร้อมกับหาวยาวๆ 1 ที
"แล้วเมื่อคืนไปทำอะไรมาล่ะถึงกลับซะดึกดื่น" วินดี้ทำตาโตด้วยความอยากรู้
"ก็นะ..... คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้....."
แล้วราธก็เริ่มเล่ารายละเอียดตั้งแต่พยายามหาทางออกจากหอ เดินไปตามซอก เห็นเงาแวบๆ เจอต้นไม้ลาก เจอเพื่อนเก่า ฯลฯ เรื่องทั้งหมดที่เจอในคืนนั้น ซึ่งระหว่างที่เล่าอยู่ก็มีเสียงหัวเราะ และเสียงตกใจจากวินดี้คอยแซมขึ้นมาเป็นระยะ
"อาห๊ะ! เธอนี่ไม่รู้ว่าจะเรียกโชคดีหรือโชคร้ายกันแน่นะเนี่ย" วินดี้พูดออกมาหลังจากราธเล่าเรื่องของเขาจบ
"เรียกว่าโชคชะตาเล่นตลกก็คงได้ล่ะมั๊ง?" ราธบอก
"เอ่อ....ฉันอยากอาบน้ำอ่ะ" อยู่ๆ ราธก็็โพล่งขึ้นมา เมื่อเขานึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่มาที่นี่ยังไม่ได้อาบน้ำเลยสักครั้ง
"แล้วมาบอกฉันทำไมล่ะยะ? หรืออยากให้พาไปห้องน้ำ!? นี่นายอายุเท่าไหร่แล้วยะ! หรือ่าอยู่อนุบาลหมีน้อย!?" วินดี้ถาม
"เอ่อ... ฉันแค่อยากจะถามว่าห้องน้ำอยู่ไหนแค่นั้นเอง ไม่เห็นจะต้องว่ากันเลย..." ราธทำหน้าเศร้า แต่ดูเหมือนวินดี้จะไม่เห็นว่าเขาน่าสงสาร
"ก็หัดหาเอาเองซียะ" พูดจบ วินดี้ก็หายวับไปจากสายตาเขา ทิ้งไว้ให้เหลือแต่ห้องโล่งๆ
"เฮ้อ..." ราธถอนหายใจด้วยความหนักใจ
----------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่วินดี้หายตัวไปจากห้อง(ไม่รู้ว่าได้ไปจากห้องหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่เห็นตัวเธอล่ะ) ราธก็ออกมาบ้าง พร้อมกับเดินหาสถานที่ที่เขาคิดว่าเป็นห้องน้ำ แต่ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน เขาก็เจอแต่บรรยากาศเดิมๆ
คือเป็นประตูที่มีหมายเลขติดเรียงๆ กันไปตามทางเดิน และมีเครื่องย้ายมวลสารอยู่ตามจุดต่างๆ ซึ่งตอนนี้เขาก็พอจะเห็นผู้เข้ารับการศึกษาจากที่นี่บ้างแล้ว ซึ่งก็มีทั้งมนุษย์ พวกลูกครึ่ง และอื่นๆ ปะปนกันไป
หลังจากที่เขาพยายามเดินหาอยู่พักใหญ่ๆ ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเจอห้องน้ำได้ในชั้นของเขา ทั้งๆ ที่เขาเจอทั้งห้องอาหาร ห้องออกกำลังกาย(อย่างน้อยเขาก็คิดว่าน่าจะเป็นห้องออกกำลังกาย...ล่ะมั๊ง?) แต่ก็ไม่มีวี่แววของห้องน้ำเลย
ตอนนี้เขารู้สึกมืดแปดด้านไปหมด ไม่รู้ว่าห้องน้ำอยู่ไหน จะถามใครก้ไม่กล้า แต่ดังที่มีใครบางคนเคยกล่าวไว้ว่า "เพื่อนแท้มักจะอยู่เคียงข้างเราเสมอ"
"เฮ้! เป็นอะไรน่ะราธ" เสียงหนึ่งที่คุ้นหูทักขึ้นข้างหลังเขา
"ซีนิท !" ราธอุทานออกมาอย่างดีใจ เมื่อหันไปเจอกับเพื่อนเพียงคนเดียว(ในตอนนี้)ของเขา
"เออ ฉันเองล่ะ ว่าแต่แกเป็นอะไรกันแน่ ดูลูกลี้ลุกลนยังไงชอบกล ฮั่นแน่! กะจะไปแอบทำร้ายลูกตัวเองล่ะสิ" ซีนิทยิ้มยียวนใส่
"บ้านแกสิ! ใครมันจะไปทำ คนเยอะแยะ(?) จะว่าไปแกมาก็ดีแล้วฉันมีเรื่องจะถามหน่อย" ราธซึ่งตอนนี้ไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะเล่นด้วย ก็เลยเปลี่ยนเรื่องพูด
"ว่ามาเลย! แต่ถ้าจะให้ไปช่วยหาอุปกรณ์ช่วยล่ะไม่เอาด้วยนะ ไม่สนับสนุน" ซีนิทยังคงไม่เลิกกวนประสาทราธต่อ
"พอๆ ที่ฉันอยากจะถามคือ...แบบ... ไอ้นั่นอ่ะ..." ราธอ้ำอึ้ง
"อะไร? มีอะไรก็พูดมาสิ ไม่ต้องอายหรอก คบกันมานานฉันรับได้" ซีนิทเร่ง
"ห้องน้ำอยู่ไหน?" ราธกลั้นใจพูดรวดเดียวจบ แต่ซีนิทกลับหันมามองหน้าราธ พร้อมทำหน้างงๆ
"ห้องน้ำ? ห้องน้ำอะไร?" ซีนิทซึ่งตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เข้าใจคำถาม ได้ถามย้อนกลับมาที่ราธ
"ก็ไอ่ห้องที่เขาไว้ใช้อาบน้ำ ใ้ห้ตัวมันสะอาดๆ ไงเล่า บ้าเอ๊ย! ทำไมรู้สึกตัวเองโง่อย่างงี้เนี่ย!" ราธอธิบายอย่างฉุนๆ
"อ้อ! ที่นี่ไม่มีหรอก" ซีนิทบอกเมื่อราธอธิบายจบ แต่มันทำเอาราธเป็นฝ่ายงงขึ้นมาแทน
"ไม่มี? แล้วเวลาจะไปฉิ้งฉ่อง หรือปลดทุกข์ล่ะ?" ราธเริ่มงงๆ กับที่นี่มากขึ้นไปทุกที
"หึหึ จริงๆ แล้วมันอยู่นอกอาคารน่ะ" ซีนิทบอก
"เฮ้ย? แล้วถ้าเกิดมันปวดกะทันหันล่ะ" ราธไม่เข้าใจ
"โธ่เอ๊ย! ก้ใช้เครื่องย้ายมวลสารสิ" ซีนิทเฉลย
"ให้เครื่องย้ายมวลสารไปส่งฉี่เหรอ?" ราธยังไม่ค่อยเข้าใจ
"โถวววว~ ไอ้จ๊าดง่าว! ก็เข้าเครื่องย้ายมวลสารไปห้องน้ำสิว้อย!" ซีนิทฟิวส์ขาดทันทีเมื่อราธบอกด้วยสีหน้าแสนซื่อ(บื้อ)
----------------------------------------------------------------------------------------
หลังจากที่ราธทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็มารู้จากซีนิททีหลังว่าการที่ห้องน้ำของที่นี่ต้องย้ายไปไว้ข้างนอก ก็เพราะจะได้ไม่ขัดขวางระบบการทำงานต่างๆ ของอาคาร เพื่อป้องกันความขื้นและการรั่วซึมเมื่อเวลาผ่านไปนานๆ เพราะการจะซ่อมแซมภายในนั้นทำได้ลำบากมาก อีกเหตุผลหนึ่งก็เพราะภายในอาคารมีผู้พักอาศัยเยอะมาก จึงต้องทำเพิ่มแยกต่างหากเพื่อรองรับจำนวนของผู้ที่อยู่ในหอ ซึ่งคงไม่ดีแน่ถ้าหากต้องรอนานๆ กว่าจะได้ใช้ห้องน้ำ
"เฮ้อ... ลำบากจริงๆ แฮะ" ราธบ่นออกมาในระหว่างทางกลับไปยังหอพัก เนื่องจากเครื่องย้ายมวลสารที่เขาใช้มาในตอนแรกมาส่งเขาแค่ที่หน้าหอพัก ซึ่งอยู่ห่างจากห้องน้ำที่ทำเป็นอาคารแยกออกไปประมาณ 300 เมตร
"เอาน่า... ทำตัวให้ชินเข้าไว้ ทุกคนเขาก็เป็นเหมือนนายกันทั้งนั้นนะ" ซีนิทที่เดินมาพร้อมกับราธพูดขึ้น ซึ่งเขาก็ไม่อยากจะมาหรอก แต่ก็โดนราธลากให้พาไปส่ง
"เฮ้อ....." ราธถอนหายใจออกมา
"เป็นอะไรไปน่ะ?" ซีนิทถาม
"เปล่าหรอก แค่สงสัยอะไรบางอย่างน่ะ" ราธตอบ พลางทำสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"เหรอ? อะไรล่ะ?" ซีนิทซักต่อ
"คือเรื่อง...อุ๊บ!" ยังไม่ทันที่ราธจะบอกข้อสงสัยของเขา เขาก็ไปเดินชนกับใครบางคนที่เดินผ่านไปมาแถวนั้นเข้าซะก่อน
"โอ๊ย!" ชายหนุ่มฝ่ายที่โดนชนร้องออกมา แล้วก็กระเด็นล้มลงไปคนละทางกับราธ
"โอย... ขอโทษครับ เป็นอะไรมั๊ยครับ?" ราธรีบลุกขึ้นมาดูอาการอีกฝ่าย
"เหอะ! ทีหลังน่ะหัดมองทางเดินซะบ้างนะ หรือแกไม่อยากจะใช้ลูกตาในการมองอีกแล้ว?" อีกฝ่ายต่อว่ากลับมา
"เอ่อ... ต้องขอโทษจริงๆ ครับ" ราธพยายามพูดอย่างสุภาพและทำตัวให้นอบน้อมที่สุด แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะยังไม่พอใจ
"เหอะ แค่ขอโทษน่ะมันไม่จบง่ายๆ หรอกนะ อ๊ะ! ฉันไม่เคยเห็นหน้าพวกนายเลยนี่นา พวกนายอยู่ปี 1 กันสินะ?" อีกฝ่ายถาม
"เอ่อ..ใช่ครับ ผมพึ่งมาเมื่อวาน" ราธตอบ
"หึหึ เอาเป็นว่าเห็นแก่ที่แกอยู่ปี 1 หรอกนะ แต่แค่ขอโทษเรื่องไม่จบหรอกนะ" พูดจบชายหนุ่มคนนั้นก็เดินจากไปทันที
"เฮ้อ...โชคดีนะที่เขาไม่เอาเรื่องพวกเรา" ราธถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะมองตามหลังชายคนนั้น แต่เขากลับไม่ชอบชายคนนั้นเอาเสียเลย
"โชคดี? นายรู้ไหมว่าตัวเองพูดอะไรออกมา?" ซีนิทแทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงตื่นๆ
"หืม? ทำไมล่ะ???" ราธสงสัย
"นั่นน่ะคือ [แบรท เอล บอยล์เลอร์] (Brat El Boiler) เจ้าของฉายา -Bloody Boiler (บอยเลอร์ผู้บ้าเลือด)-" ซีนิทบอก
"Bloody??? คืออะไรน่ะ?" ราธยังคงไม่เข้าใจสิ่งที่ซีนิทบอก
"ชู่ว~ ฟังนะ ลือกันว่าเขาเป็นเชื้อพระวงศ์เพียงคนเดียวและคนสุดท้ายของตระกูล"บอยล์เลอร์" ก็เลยถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีและตามใจให้ทุกอย่าง แต่อาจเป็นเพราะว่าเคยได้รับการตามใจจนเคยชิน เลยทำให้มีนิสัยที่ก้าวร้าวและเอาแต่ได้มากๆ ชนิดที่ว่าถ้าไม่ได้อะไร ต่อให้ฆ่าคนมันก็ยอม ขนาดมีเรื่องเล่าว่ามันเคยโดนผู้หญิงปฏิเสธคำสารภาพ ผู้หญิงคนนั้นเลยโดนมันใช้มีดกรีดทั่วตัวจนต้องนอนซมที่โรงพยาบาลนานถึง 3 อาทิตย์เลยล่ะ" ซีนิทเล่า
"เฮ้ย! แล้วทำไมมันไม่โดนไล่ออกล่ะ?" ราธที่ได้ฟังวีรกรรมถึงกับขนลุก อีกทั้งยังสงสัยว่าทำไมที่นี่ถึงปล่อยให้คนพรรค์นี้ยังศึกษาต่อไปได้
"ราธ...แกลืมไปแล้วเหรอว่าที่นี่คือที่ไหน? ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนหรือสถานศึกษานะ ทุกคนที่อยู่ที่นี่มีสิทธิ์ตายได้ทุกวันนั่นล่ะ แบบที่แกเจอไปคืนก่อนไงล่ะ" ซีนิทเตือนสติราธ
"แต่ทำถึงขนาดนี้มันก็..." ราธรู้สึกพะอืดอพะอมขึ้นมา
"ที่นี่ไม่ใช่โลกแสนสงบสุขที่นายกับฉันเคยอยู่อีกต่อไปแล้วนะราธ ที่นี่คือโลกที่กว้างใหญ่กว่านั้น ที่่นี่คือสถานที่ซึ่งผู้อ่อนแอไม่มีสิทธิ์มีชีวิตรอด ทุกคนต้องทำทุกวิถีทางเพื่อเอาตัวรอดในโลกใบนี้ และสำหรับนายหรือฉันก็ไม่มีข้อยกเว้นทั้งนั้นล่ะ" ซีนิทพูดออกมาโดยไม่มีติดขัด ราวกับว่าทุกคำพูดนั้นเขาได้คิดเอาไว้ล่วงหน้าก่อนแล้ว ซึ่งเมื่อเขาพูดจบก็ทำเอาราธต้องกลืนน้ำลายลงไปหลายอึกเลยทีเดียว
"ตอนนี้ฉันว่านายรีบไปเตรียมตัวดีกว่า" จู่ๆ ซีนิทก็พูดแทรกขึ้นมา ทำลายบรรยากาศที่แสนจะอึมครึมระหว่างเขา 2 คน
"เตรียมตัว? เตรียมตัวอะไร? เตรียมตัวสำหรับไอ่เจ้าชายนั่นเหรอ" ราธพูดอย่างหวาดๆ
"อืม...ก็สมควรจะเตรียมตัวนะ แต่ตอนนี้แกต้องไปเตรียมตัวสำหรับพิธีเปิดภาคเรียนพรุ่งนี้ต่างหากละโว้ย!" พูดจบ ซีนิทก็ไล่เตะราธที่วิ่งหน้าตั้งหนีไปอย่างรวดเร็ว
***จบตอนแล้วจ้า***