เล่าขำๆครับ

[Msguzs]

คือ ผมไม่ได้แต่งนิยาย หรือเล่าประสปการณ์อะไรหรอกครับ พอดีผมว่างๆมาก กระทู้นี้คงไม่มีอะไรสนุกๆนัก

ผม อยากจะเล่าเกี่ยวกับตัวผม อาจจะดูน่าขำ แต่มันก็คือตัวผมจริงๆนี้แหละครับ

ผมเองก็เขินเหมือนกันนะเนี้ยที่ต้องมาเล่า แต่ ผมที่ผ่านมา ผมเล่าให้ตัวเองฟังตลอด

ผมคิดว่าผมจะเขียนมันไปเรื่อยๆ ใครจะเล่าของตัวเองบ้างก็ดีเหมือนกัน

ผม ขอเรียกตัวเองว่ากัสนะครับ ผมคือเด็กมีปัญหาครับ เป็นเด็กเก็บกด ขี้อายมากๆ สุดๆ เป็นคนหลงตัวเองมาก บอกตรงๆ แต่ก่อนผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ

ว่าผมหนักขนาดนี้ ผมเคยมีความรักด้วยละครับ ตอนอนุบาล ผมชอบเขาสุดๆ ความรู้สึก ตอนนั้นกับตอนนี้ไม่เหมือนกันเลยไม่รู้ทำไม ผมชอบ

เขามาได้ 3 ปี พอขึ้นประถม ผมก็เจอคน ใหม่ เป็นคนที่เปรียบได้ดั่งนางฟ้า คนนึงเลยละครับ เขาเป็นคนเรียนเก่ง สอบได้ที่ 1 ทุกปี

เป็นลูกหมอ และลูก อดีตนางแบบผมเองก็ไม่รู้จักหรอก = = แต่เธอเป็นคนเดียว ที่ผมไม่เคยได้เห็นหน้าเขาชัดๆ

ด้วยความที่ผมขี้อาย มาก แต่ยังดีที่ในเวลานั้น ผมยังเด็ก เขาเลยคิดว่าผมมันก็แค่เด็ก นิสัยปกติของเด็กๆแหละ

.....
ผมไม่อยากรีบเล่ามาก ผมอยากให้คนอ่าน ได้อ่านแบบ สบาย สบาย ก็นะ มันไม่ใช่เรื่องซีเรียสอะไร และผมก็ไม่ได้มาขอคำปรึกษา

แค่มาเล่าอดีตสู่กันฟัง ยิ่งเขียนก็ยิ่งเครียดแฮะ 5555+

....
อืม นะ ผมขี้อายมาก บวกกับ ความเก็บกด จริงๆผมก็ไม่ตั้งใจจะเก็บกดหรอกนะ

เวลาที่ผมไปโรงเรียนเนี้ย ผมจะกลายเป็นคนเงียบๆครับ นั้นไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงๆผมเลย

ตื่นแต่เช้า บางทีก็มีร้องไห้ ขอแม่ว่าไม่อยากไปโรงเรียน ถ้าแม่ไม่ให้หยุดก็ร้องไห้อยู่อย่างงั้น จนกว่าแม่จะยอมให้ผมหยุดโรงเรียน

--ในเวลานั้นผมจำได้ว่าฐานะ ทางบ้านผมก็ไม่ใช่ว่าดีนัก แม่กับ พ่อต้องออกไปทำงานแต่เช้า--

นึกแล้วก็อยากผูกคอตายจริงๆ ตอนเด็กๆทำไม่ดีกับแม่ไว้เยอะมาก ไม่ไหวยิ่งนึก ยิ่งหายใจลำบาก -*-

...
ชีวิตในโรงเรียนผมหน่ะนะ

อย่างที่บอกไป ผมเป็นคนเก็บกด + ขี้อาย ผมจะทำอะไรไม่เหมือนคนอื่น

ผมจะนั่งอยู่ในห้องเงียบๆ ไม่พูดจาสักคำ ไม่มีเพื่อนสักคน เพราะว่าไม่พูดเลย เป็นไอ้ไบ้ เก๊กหล่อ 555+

พอถึงคาบพละ ผมก็จะหงึกๆหงักๆ ทำอะไรไม่เป็น ทำอะไรเชื่องช้า ทุกคนเลยตั้งฉายา ให้ผมว่า "เฉื่อย"

ผมเป็นไอ้เฉื่อยและเป็นอย่างงั้น มาเป็นเวลา 11 ปี

...
จนผมอายุได้ 12 ปี ตอนนั้นอยู่ ม.1

ผมได้ย้ายมาอยู่โรงเรียนข้างบ้าน เป็นโรงเรียนรัฐบาล จริงๆก่อนหน้านั้น ผมตั้งใจจะเข้าโรงเรียนอื่นแต่สอบไม่เข้า

โรงเรียนที่ผมอยู่นี้ เป็นที่ที่ ผมไม่เคยเจอ เพราะเป็นที่ๆเป็นสังคมสีเทา มีทั้งสว่างและมืดปะปนกัน

แตกต่างจากตอนประถมที่มีแต่ด้านสว่าง ผมเจอแต่เด็กดี มันทำให้ผมกลายเป็นคนอ่อนต่อโลก

-----ที่นี้เป็นที่แรกที่ผมเพิ่งรู้ว่า เราสามารถโดดเรียนได้ด้วย ---

ผมในช่วงนั้นหลงไหลในความรัก และ กามรมณ์ ตอนกลางคืนไม่หลับไม่นอน เปิดหนังโป๊ทุกวัน

ตื่นแต่เช้าก็พยายามจัดหล่อให้ตัวเอง ไปโรงเรียนก็เดินเก๊กเท่ห์ คิดว่าคนอื่นเขามองจัง

มีหลายครั้งที่ผมแอบได้ยินว่า "เห้ยไอ้นี้****หลงตัวเอง ว่ะ หน้าตาไม่เห็นหล่อ "

แต่ด้วยความที่ผมหลงตัวเองมาก เลยมักปักใจเชื่อว่า เขาไม่ได้พูดถึงเราหรอก เราหน้าตาดีอยู่แล้ว (ถุ้ย)

---น่าอายมาก ----

ด้วยความที่ผมเป็นคนคิดมากด้วย ทุกสิ่งทุกอย่างมันรุมเร้ามาให้ผมคิด

ผมหลอกตัวเองมาเกือบทั้งชีวิต สุดท้าย ผลจากสิ่งที่ผมเป็น ก็เฉลยคำตอบที่แท้จริง จากความคิด จากการกระทำ

ทุกสิ่งที่รุมเร้าเข้ามา กลั่นเป็นความทรงจำตามหลอกหลอนผมไปทั้งชีวิต ทำให้ผมต้องเผชิญกับผลของการกระทำของตัวเอง

ทำให้ผมไม่อยากไปพบหน้าใครที่รู้ว่าผมเคยเป็นใคร ผมคงเล่าได้ไม่หมดหรอกครับว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ผมเล่าเท่าที่ผมจำได้



..........
เอ่อ ... ผมเป็นเด็กที่พ่อแม่ ตามใจนะ วันๆ ผมแทบไม่ทำอะไร นอกจากเปิดคอมพ์ กิน นอน

ไม่มีอะไรเลย ผมมักโดนแขวะ ว่า "ลูกคุณหนู" บ่อยๆ แรกๆผมก็ต่อต้านนะ ผมคิดว่าไม่เป็นไร ผมคิดว่าผมสามารถอยู่บนโลกนี้ได้เหมือนกัน

แต่มันไม่ใช่ครับ มันอยู่ไม่ได้เลย พักหลังผมเริ่มไม่เถียงแล้ว เพราะผมมันลูกคุณหนูจริงๆ

ด้วยความที่อ่อนต่อโลก จนโดนต้มง่ายๆ มันแย่มากครับ ผมทำอะไรไม่เป็นเลย บางครั้ง ครูใช้ให้ไปหยิบ บุ๊งกี๋ ผมหยิบผิด หยิบ โคมมา

เพราะอะไรหรอ ? เพราะว่าไม่รู้จักบุ๋งกี๋ไงละ 555+ มันไม่ดีจริงๆแหละครับ การที่เราได้รับการเลี้ยงดูมาแบบตามใจ

เราอาจสบายในวันนี้ แต่ในเวลา ที่ พ่อ แม่ ไม่อยู่ละ เราจะสบายหรือเปล่า ?

ในตอนนั้นผมก็รู้สึกกลัวเหมือนกัน ก็เลย ค่อยๆเรียนรู้ที่จะอยู่

บนโลกนี้ให้ได้เหมือนคนปรกติ


ผมเองก็อยากจะบอกคนที่เล่นๆแต่คอมพ์ โตแล้วไม่ยอมไปทำงาน ขอเงินแม่ ไปวันๆ

เราต้องตื่นตัวได้แล้ว ถ้าเกิด เราเจอเพื่อน ที่อายุเท่ากับเรา และเขาสามารถ ทำอะไรได้ด้วยตัวเองแล้ว คุณ จะยังมีหน้ากล้ามองหน้าตัวเองในกระจกหรือปล่า



..............

คุณเคยป่วยกันไหม ป่วยที่ว่านี้คือ ป่วยหนัก

ผมเคยเป็นไข้เลือดออกนะ มันเป็นประสปการณ์สุดแสนจะซกมก ทรหด ผมไม่ได้ไปโรงเรียนอยู่หลายวัน

จำได้ว่าตอนนั้น ม.1

ผมเป็นคนขี้อายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เลยไม่ค่อยกล้าเข้าห้องนํ้า จะเข้าก็เข้าที่บ้าน

เชื่อไหม ผมไม่ได้ขับถ่ายมา 2 อาทิตย์

--เป็นการทำสถิติให้ตัวเอง มีใครสนใจ บันทึกกินเนสบุ๊ค ไหมครับ กลั้นขี้ 2 อาทิตย์--

ผมจำได้ว่า ตอนนั้นผมทนไม่ไหวตัดสินใจลุกไปเข้าห้องนํ้า แต่คุณพยาบาล เขาบอกว่า ถ้าจะขับถ่าย ให้ขับถ่ายตรงนี้เลยเด๋วจะเอาโถว มาให้

เพราะถ้าไปเข้าห้องนํ้าแล้วล้มหัวแตก ต้องจ่าย 1 หมื่นขึ้น

---เฮื้อก อะไรวะเนี้ย T T---

แล้วผมไม่ได้นอนห้องพิเศษนะ ผมนอนห้องรวม คุณพยาบาลบอกไว้แล้ว แต่ผมไม่สนครับ

ผมลุกขึ้นไปห้องนํ้า

ก็นะ...ด้วย ความที่กลั้นไว้มานาน ไม่ได้ถ่าย มาหลายวัน มันย่อม หนักกว่าปกติแน่ๆ

ผมบอกไปแล้วใช่ไหมว่าห้องรวม ห้องนํ้าก็รวมด้วย ผมพยายามที่จะ ทำให้เสียงเบาที่สุดแล้วนะครับ แต่มันก็...

ทุกคนหันมามองผม ด้วยสีหน้าที่ประหลาดใจ ผมไม่รู้ว่าจะภูมิใจหรือเสียใจดี ผมเดินไปนอนต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

และนอนๆอยู่ จู่ๆ ผมก็จามขึ้นมา ตัวผมดีดขึ้นเอง พร้อมเสียงภายลม นางพยาบาล หันมามอง แล้วเก็บอาการหัวเราะ

ผมรู้สึกว่าผมไม่เหลืออะไรแล้วเลยแกล้งหลับเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึั้น

----นึกแล้วเศร้า เขาลืมเรายังว้าา = = ----




ไปเรื่อง อี๋ซะแล้ว

ผมอายมากเลยเนี้ยมาสารภาพ บาปตัวเอง 555


-----------------------------------------------------------
มาเรื่องนี้บ้างดีกว่า มันเป็นช่วง ตอน ผมอยู่ ม.3
ตอนนี้ผมก็ยังคงเป็นคนหลงตัวเองอยู่ แต่แบบว่า เป็นช่วงที่ผมค้นพบว่าผมเป็นคนหลงตัวเองแล้ว

ผมจึงทำวิธีสารพัดทุกอย่างเพื่อให้ผมเลิกหลงตัวเอง (แต่วิธีเหล่านั้นล้วนเป็นวิธีของคนหลงตัวเอง)


มันคือการ ทำหน้าทำตาครับ ผมคิดว่าการทำหน้าตาให้เหมือนคนปรกติ จะช่วยทำให้คนอื่นเลิกมองว่าผมหลงตัวเอง

แต่แล้วผมก็เชื่อว่าวิธีนี้ได้ผล (อาจเพราะอคติมันบังตา)

(แต่หารู้ไม่ ว่าการทำหน้าทำตาเนี้ยมันจะทำให้เห็นได้ชัดว่ากำลังแสร้งทำ มันยิ่งทำให้ดูเหมือนคนตอแหล เข้าไปใหญ่)

คือแค่คิดก็ผิดแล้วอ่ะครับ คือแค่ผม คิดว่า คนอื่นกำลังมองผม ก็ผิดแล้วหล่ะครับ มันผิดมาตั้งแต่ในความคิดแล้ว

มันผิดตั้งแต่ที่ผม ต้องมา พยายามทำหน้าทำตาเพื่อให้ตัวเองดูเป็นปรกติ คือนั้นแปลว่าผมกำลังคิดว่าผมไม่ธรรมดาหน่ะสิถึงต้องทำให้ตัวเองดูปรกติ
มันจึงทำให้ผมตั้งคำถามกับตัวเอง "ผมสำคัญมากถึงขนาดต้องมีคนมองมาขนาดนั้นเลยหรือ เราหลงตัวเองไปหรือเปล่า เราไ่ม่ได้สำคัญขนาดนั้น ? "

ผมเลยได้ คติประจำใจ ไว้กับตัว นั้นคือ "แค่คิด...ก็ผิดแล้ว" สุดท้ายผมก็ยังคงหลงตัวเองเรื่อยมาไม่อาจเอาชนะความหลงตัวเองได้จนจบ ม.3 -*-

---------------------------------------------------------------
ผมว่าเทคนิค การเล่าผมแย่มาก คนอ่านอาจจะงงๆ ผมจะเล่าเป็นตอนๆผมไม่ได้เล่าแบบเรื่องต่อๆกัน เพราะผมจะเล่าเฉพาะตอนที่นึกออก

ผมขอโทษด้วยครับ T T





ยัง ยัง ไม่จบ นะครับ กระทู้นี้เล่าเรื่อยๆ

[╬AVENGER╬]

โอเค ผมก็ไม่รีบ 5555+ รอได้

[Nemisis']

5555555 ฮา แต่ก็ มีเสน่ห์ ดีเหมือนกัน! (ว่าไปนั้น )

[jamebanjen]

ชีวิตคุณคล้ายผมมากครับ ทำอะไรไม่ค่อยเป็น ไม่รู้จักอะไรเลย ฮาๆ เก็บกด อาย หลงตัวเอง ชอบเกกหล่อ[แต่ก็หล่อจริงน่ะ..ถุย] ปัจจุบันก็เหมือนเดิม ฮา ๆ แต่ผมไม่เชื่องช้า ผมเล่นกีฬาเก่ง
ผมว่าคงถูกเลี้ยงมาแบบเดียวกัน