(เรื่อยเปื้อย)มาระบายเกี่ยวกับชีวิตที่เลือกทางเดินผิดๆมันอาจจะเป็นข้อคิดให้เด็กๆได้เลือกเดินทางที่ดีกว่านี้ได้ อิอิ

[speaknase]

กระทู้ที่ผมเองตั้งขึ้นมาเนี้ย พอดีไปดูคลิป ครู อะไรซักอย่างนี้หละของ 7-11 แล้วผมเองเลยฉุดคิดมาได้ว่าตอนผมเองเรียน ม.ต้น และ ปวช ผมเองก็มีวีระกรรมที่ชั่วๆไว้ก็เยอะเหมือนกันหนิ แถมกว่าจะคิดได้ก็เกือบจะสายไปเสียแล้ว ..

เรื่องทั้งหมดมีอยู่ว่า ผมเองอยู่ในครอบครัวที่ค่อนข้างจะอบอุ่นครับ มีพี่สาว 1 คน ซึ่งผมเองเป็นลูกคนเล็กพ่อและแม่มักจะเอาใจผมมาโดยเสมอ ซึ่งมันก็อาจจะทำให้ผมอ่อนต่อโลกก็เป็นได้ (ในช่วงนั้นนะ) ผมเรียนประถมเรียนได้เกรดดีมาโดยตลอดซึ่งผมเองมักจะเป็นคนที่ค่อนข้างจะโดนแกล้งบ่อยๆด้วยสิเนืองจากตอนเด็กๆผมตัวอ้วนและตัวขาว เพื่อนๆมันจะชอบล้อผมว่าแป๊ะยิ้ม แล้วจะคอยแกล้งผมเสมอๆ ซึ่งมันอาจจะเป็นบทสรุปฝีงใจก็เป็นได้ เมื่อผมจบ ป.6 ผมเองก็ต้องย้ายมาเข้า ม.1 อีกที่นึงเพราะโรงเรียนที่ผมเรียนตั้งแต่ประถมเค้าไม่มีมัธยม ซึ่งผมเองก็คิดไว้แล้วหละว่าผมเข้ามา ม.1 ผมจะไม่ยอมถูกแกล้ง เมื่อคิดได้อย่างงั้นผมเองก็เลยไปเข้าค่ายมวยเพื่อฝึกมวยเพื่อที่จะได้สู้คนเค้าได้ พอวันนั้นมาถึงผมเข้า มา ม.1 ของโรงเรียนนี้ได้อย่างง่ายดาย ซึ่งผมเองก็คิดไว้แล้วหละว่าอาจจะมีคนแกล้งผมก็เป็นได้แล้วมันก็เป็นอย่างงั้นจริงๆครับ แต่ ผมเองก็ไม่ได้เหมือนเมื่อก่อนคนแกล้งจะได้ยอมให้แกล้งแล้วทำไงหละ สู้สิครับ สู้ขาดใจ จนทำให้อีกฝายเข้าโรงพยาบาลเพราะผมเอาหัวมันไปกระแทกกับประตู .. ผมโดนเรียกผู้ปกครองเป็นครั้งแรกครับ ในใจลึกๆผมเองรู้สึกดีใจมากๆเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาเราเป็นเพียงแค่เด็กเนิรด์วันๆเอาแต่เรียน ไม่สนใจเรื่องอะไรเลย . แล้วหลังจากที่โดนเรียกผู้ปกครองผ่านไป ทั่วทั้งโรงเรียนต่างก็เรียนผมว่าเป็นอัธพาล ละลานชาวบ้านไปทั่ว ไถเงิน ลุมขาวบ้าน ไล่ตีคนอื่น ผมเองก็คดีพวกนี้ผมเองก็มักจะมีส่วนร่วมด้วยเสมอๆ .. แล้วเมื่อวันที่ผมได้จบการศึกษาของ ม.ต้น ก็มาถึงซึ่งผมเองก็ยอมรับเลยว่าผมเกือบจะไม่จบเอาแต่ที่จบมาได้ก็คงอาจจะเพราะอาจารย์ ปล่อยให้จบเพราะสงสารหรืออาจจะไม่อยากจะอยู่โรงเรียนนี้ก็ได้ .. ผมเองเดินตามรอยความฝันเพื่อที่ตัวเองอยากจะดูเท่ห์ อยากจะดูโก้ .. เลยเข้าไปเรียน ช่างกลแห่งนึงย่านหัวหมาก .. เรียนได้ราวๆ 3 เดือน ก็โดนไล่ออกเพราะแทบจะทุกวัน วีระกรรมที่โดดเด่นก็แต่เรื่อง เข่าโรงพักอาจารย์หนักใจกับหมด .. แล้วสุดท้ายเค้าก็เชิญผมออกจากโรงเรียนด้วยความสุภาพระหว่างที่ออกมาเนี้ย ผมเองก็ทำตัวเป็นกุ้ยไปวันๆ จนกระทั้งไปมีเรื่องกับลูกของตำรวจเข้าซึ่งผมและเพื่อนอีก 3 คนทำให้ลูกตำรวจยศพันโท คนนั้นเข้าห้อง icu และสุดท้ายเค้าก็จับผมเข้าไปอยู่ในบ้าน เมตตาเกือบๆ 4 เดือนเข้าไปอยู่ในนั้นบอกตรงๆว่าไม่สบายเลยครับ เข้าไปวันแรกก็โดนพวกที่อยู่ก่อนยำซะเป็น ขนม เลย พออยู่ครบเค้าก็ปล่อยตัวออกมา ระหว่างที่ออกมาเนี้ยกลับมาบ้าน ทุกๆสายตาต่างพากันมองว่าผมเป็นพวกอัธพาลไม่อยากมีใครคุยกับผมไม่อยากมีใครคุยกับผม และวันนึงมีเบอร์แปลกๆโทรมาหาผมแล้วทันทีที่ผมรับสายก็มีเสียงผู้หญิงเสียงเล็กๆ พูดขึ้นมาว่า เป็นไงหละซึ่งยังฮะ .. ผมตกใจครับเพราะเสียงนั้นก็คือเสียงอาจารย์ประจำชั้น ตอน ม1-ม3 ของผมอาจารย์คนนี้เป็นคนที่คอยห่วงใยผมมาตลอด ดูแลผมมาตลอดสั่งสอน เวลาผมโดนจับท่านก็จะไปประกันตัวให้ เวลาเข้าห้องปกครองท่านก็พยายามแก้ตัวให้ ผมเองถึงกับร้องไห้ครับ ทุกๆอย่างเปลี่ยนเป็นร้ายเพราะความคิดเพียงชั่ววูบ .. และแล้วอาจารย์ท่านนี้ก็เลยเอ่ยแซมๆมาว่า แล้วทำไมไม่ปรับปรุงตัวหละ ครูเชื่อนะว่าเธอทำได้ หลังจากวันนั้นมาผมเองก็เริ่มหางานทำ เพื่อนๆที่ไม่ดีผมเองก็เริ่มจะตีตัวออกห่าง ทุกวันนี้ชีวิตผมมีความสุขมากครับเพียงเพราะ คำพูดนึงคำของ อาจารย์ .. คนเราหน่ะมันก็เหมือนรถยนต์ถนนก็คือเส้นทางเดินของชีวิต ซึ่งถ้าถามว่าครูและเธอจะไปต่างจังหวัดจะมีถนนเส้นเดียวที่จะไปจังหวัดนั้นไหม มันก็ไม่ใช่ มันมีอีกหลากหลายทางที่เธอจะเลือกไป .. แต่สุดท้ายจุดหมายของเธอก็คือจุดหมายเดียวกับครูไง .. ฟังแรกๆผม งง นะ พอนึกไปดีๆมันซึ่งมากๆครับ ..

กระทู้นี้อาจจะเป็นกระทู้ส่อแนวดราม่า และอาจจะอิงกับละคร ไปนิดนึง แต่..มันก็คือชีวิตของผมที่เคยเป็นจริงๆและมันก็อาจจะเป็น อุทาหร ให้กับเด็กๆเอาไว้ใช้เลือกเป็นทางเดินของชีวิต จะทำอะไรหน่ะคิดดีๆดูดีๆ ไม่ใช่เฮฮาทำเพียงเพราะความเมามัน ผลตามหลังของมันนั้นอาจจะทำให้ชีวิตของน้องๆดับได้เลยนะ ส่วนใครที่ยังทำตัวแบบนั้นอยู่เลิกเถอะครับ ... เพื่อ อนาคตของคุณเอง ..

[ballba]

แค่คิดชีวิตก็เปลี่ยนครับ

ตอนเด็กผมไม่เคยมีวีรกรรมอะไรหรอก

ผมก็เด็กหัวเกรียนติดเกมส์ไปวันๆ

แต่เมื่อเวลาผ่านไปนั้น ช่วงม.ต้น ผมเปลี่ยนไป

เพราะความรักหนะครับ ตั้งแต่พลาดตั้งท้อง

เรื่องยาวครับ ผมไม่ไปเรียน หนีออกจากบ้านบ้าง

ติดยาบ้าง ยอมรับว่าทำให้พ่อเสียใจใน ในระดับนึง = =

แม่ผมเกือบช็อคตาย ถ้าย้อนเวลาได้ ผมก็อยากจะย้อนไปแก้ไข

เรื่องราวต่างๆไม่ให้เป็นแบบนี้ครับ ทุกวันนี้ ก็ทำแต่บุญ ช่วยเหลือแต่คน

แล้วก็ดูแลท่านกตัญญู พยายามทำให้ดีที่สุดครับ

เวลาผ่านไปมันก็ดีขึ้นเรื่อยๆ

เรื่องอื่นๆไม่เคยมีปัญหา ไอเรื่องผู้หญิงนี่ผมเป็นบ้าอะไรนักหนาไม่รู้แต่ก่อนปัญหามากจริงๆ = =

ผมรับปัญหาหนักๆเรื่องความรักมาแต่เด็ก เลยสิงอยู่แต่บอร์ดเลิฟหนะแหละ

[untimate]

ผมเคยอยู่โรงเรียนชื่อดังของภาคใต้ และผมคิดว่าทุกโรงเรียนมีเด็กติดยานะ ซึ่งเคยผมก็เป็นหนึ่งในนั้น ใช่ตอนมัทธยมผมเคยติดยาครับ แล้วอ. ตนนึง พาไปบำบัด[แต่ไม่ได้บอกพ่อแม่ แกเรียกไปคุยตัวต่อตัวแล้วผมกับเพื่อนก้สารภาพ] อ.คนนั้นเป็น อ.ที่เด็กทั้งโรงเรียนกลัวซึ่งแกเข้มมากๆ แต่สำหรับพวกผม ที่เข้าห้องปกครองบ่อยจะรู้ตัวจริงแกดี เลยทำให้ไม่ค่อยกลัวแกซักเท่าไหร่ แกพาผมไปเข้าค่าย ค่ายนั้นแกใช้เงินของแกเองเปิดค่ายขึ้นมา ผมจะไม่สูบบุหรี่แต่จะติดอย่างอื่นแทน แต่ผมสามารถควบคุมตัวเองได้นะ ไม่มีก็คือไม่ ถ้ามีก็อดใจไม่ไหวเหมือนกัน แกก้พาผมไปเข้าค่าย 3 วัน 2 คืน พวกที่สูบบุหรี่แกก็รู้ว่าจะเป็นยังไงถ้าขาดบุหรี่ แกก็เอามะนาวมาให้กิน เรพาะมันจะช่วยลดความอยากบุหรี่ลงได้ แต่สุดท้ายเด็กก็ทนไม่ไหว แกก้ไปซื้อมาให้สูบ เหอๆ ผมซึ้งเลยตอนนั้น จากอ.เข้มๆโหดๆ แต่จริงๆแล้วแกใจดีมากๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้จบมาแล้วแกก้ยังจำพวกผมได้ดี ฮ่าๆๆ เจอที่ไหนผมทักแกตลอด

[jjjena1234]

เดียวมาเล่าเกี่ยวกับผมให้ฟัง

[HaHaHaBank]

ผมขอบางครับ ผมเลือกเดินทางผิด ไม่สิ ต้องเดินมาทางนี้ต่างหาก เพราะความฝันที่วาดไว้มันต้องใช้ Money สูง ก็เลยตัดสินใจเลือกทางเดินที่ผิดเองครับ บางทีชีวิตก็ไม่เป็นดังที่ฝัน ^^

[kittinzaa]

จองไว้ เดียวมาเล่า ยาวอยู่ ชีวิตผิดพลาดสมัย เริ่มต้นม ปลาย เหมือนกัน

[LAZT]

ผมไม่ค่อยมีเรื่องกับใคร ดันเป็นคนที่อยู่ในกรอบ คือผมอยู่ในกลุ่มที่เล่นกีฬา เล่นดนตรี

เลยไม่มีวีรกรรมอะไรเลยในชีวิตโรงเรียน มีก็เล็กๆน้อยๆ เล่นมือถือเล่นไอแพดระหว่างเรียน เซงไม่มีอะไรจะเล่ากะเค้าเลย T-T

[gspretun]

เด็กเเวนซ์ผมก็เป็นนะเมื่อก่อนบอกเลย มันเป็นไรที่ละเอียดอ่อนมาก

มีเเต่คนสาปเเช่งเป็นไปก็ไม่รู้ได้อะไร เเม่ผมบอกผมตั้งเเต่ผมบิดเเฮนด์มอไซค์ตอน ป.5
พอผมขึ้น ป.6 ปั้บ ซ้ำชั้น ต่างกับญาติผมเรียนดีๆ 3.4 - 3.5 ตลอด ทำไมเเกไม่เลียนเเบบน้องเค้าวะ เเม่พูดกับผมอยู่เเค่นั้น
ผมไม่รู้จะทำไรดีเรียนก็ไม่รู้เรื่องสมองหมาปัญญากระบือ ผมก็หันไปมองรถพ่อคนเก่า มองไปมองมา เอ้อ เรายังมีค่าอยู่นะ
ผมเริ่มไปกับกลุ่มเด็กเเวนซ์ต่างถิ่น มาจากยะลาบ้าง รุ่นเทคนิคบ้าง เเต่ละคนตัวโตกันเพ เพื่อนผมเเนะนำให้ไปเดิมพันกับไอพวกรถ dash ก่อน
ผลปรากฏผมเอียงรถกลับมาถึงที่เส้นขอบ ชนะไป ผมได้ทั้งเงินเดิมพัน ตบเข็บขัด ตบป้ายร้านมันหมด เพื่อนเริ่มให้หัดบุหรี่ หัดลองของ จนถึงเรื่องยาไอซ์ที่ผมเคยเห็นคนเมายาบ้าเมามาเเล้ว
ผมพูดไปว่า เราไม่เอาวะ ถ้าต้องสูบมันตลอดเเล้วหยุดไม่ได้ เออ เพื่อนมันก็ไม่ยุ่งกับผมทำให้ผมไม่รู้ว่าเสียเพื่อนดีไป หรือเลวไปกันเเน่

จนกระทั่งวันนึงผมก็มาเเข่งเหมือนเดิม เเพ้บ้างชนะบ้าง ผมไม่สน ตอนนั้นเเม่ผมมั่งคั่งเเล้ว ผมเเข่งเพื่อความสนุกเเค่นั้น จากเมื่อก่อนที่หาคำว่า ค่าของชีวิตตัวเอง
เเต่คราวนี้ต่างไปจากก่อน เเทนที่ผมจะเห็นพวกเด็กขับรถ sonic เดิมๆ เเต่ท่อสูบยัดลูกโซกันมา คราวนี้ผมกลับเจอพวกรุ่นพี่เทคนิคจากไหนไม่รู้มาเเทนที่
ผมก็เลยนึกว่า สงสัยมันย้ายถิ่นกันละม้างผมก็เลยเข้าไปเเข่งเเบบไม่รู้จักใครสักคน สก๋อยตัวเองก็ไม่มา
พอเสียงปะทัดดังขึ้น เท่านั้นเเหละ ผมบิ่งรถออกไป ผมพยายามเเซงซ้ายพี่เเกผลปรากฎว่า พี่เเกถีบรถผมเฉย
สุดท้ายก็อยู่โรงบาล จนตอนนี้ก็ ปีครึ่งได้ละที่ผมไม่ไปอยู่กับไอพวกขี้ยาที่มีเเต่คำว่าเราต้องชนะไป
.....................
.........
.....
.
..
.
.
.ปัจจุบัน ผมก็ยังขับรถที่ผมรักอยู่ เเต่ไม่ได้พามันไปทำเรื่องเเบบนั้นอีกเเล้ว
ผมได้เเต่พารถผมไปขับบนถนน ใช่ รถดีๆ รุ่นเก่าราคาเเพงๆ ทำไมต้องพาไปทำเรื่องเเบบนั้นจริงไหม ?

สุดท้ายนี้ ใครที่บอกว่าเด็กเเวนซ์อะเลว ผมขอบอกว่า บางคนนะ (บางคนจริงๆ) เเว้นไปเพื่อเหตุผลอื่น มันคือเหตุผลที่ตัวเราไม่เข้าใจตัวเอง
การค้นหาตัวเอง มันคือการลองของ ที่สุดท้ายท่าจะเเก้มันต้องเเก้ที่................
การให้โอกาศเเค่นั้นเเหละครับ..............ใช้การภาวนาเเทนการบังคับเขาให้เลิกครับ

ปล.ผมเล่าซะยาว ใครไม่เข้าใจก็ขออภัยนะ เเค่อยากบอกให้ฟังว่าเด็กเเวนซ์ไม่ใช่ทำเพื่ออยากซ่าเสมอไป

อย่างงผมขี้เกียจพิมพ์ผมก็อปมาจากกระทู้ที่ผมเคยพิมพ์ 555+
พอดีไปเอาจากกระทู้ที่เขาด่าเด็กเเวนซ์กันเเล้วผมตอบเเบบว่าเด็กเเวนซ์บางคนมันก็ไม่ใช่เลวนะครับ ประมาณนั้น
นิท านก็สอนไว้ว่าอย่าไปเชื่อใครยกเว้นพ่อเเม่เเค่นั้นครับ

[boye]

ผมกับท่าน นิสัยเหมือนกัน ผมถูกแกล้งบ่อยมาก ตีใครก็ไม่สู้ พอขึ้น ม.1 มีคนมาบีบคอผม แรกๆ ผมก็ไม่กล้าตีนะ เด็กใหม่ วันต่อมา ไปซัด มันคืน

โดนคนเกลียดทั้งโรงเรียน (ร ร มี 600 กว่า ข่าวเร็วมาก) ผมเลยย้าย ร ร สัญญากับตัวเองว่า จะไม่ซัดใคร ต่อเมื่อเคลียร์

[Innes]

เรื่องของผมจะพูดถึงการเรียนของผมที่เลือกผิดไม่เลือกตามความถนัด
---------------------------------------------------------
ตัวผมเนี่ยเป็นคนที่เรียนในระดับกลางๆ วิชาเลขผมไม่ได้และไม่ชอบเลยเรียกง่ายคือ"โง่"นั้นแหละ แต่ผมถนัดพวกภาษาแล้วทีนี่ตอนผมจบม.3 ผมคิดว่าจะต่อ ม.4สายภาษา
แต่แล้วในที่สุดก็ดันไปเลือกสายคณิต-วิทย์ เพราะไปเลือกตามเพื่อน(ซื่อบื้อดีมั้ยล่ะ) นั้นเลยทำให้เกรดเฉลี่ยของผมที่เคยไม่ต่ำกว่า3.5 กลับลดลงมาเหลือไม่ถึง3.00 เวลาไปสอบที่ไหนก็ลำบากหน่อยเพราะเกรดไม่ถึง

จบแค่เนี่ยแหละผมเลยอยากฝากให้น้องๆคนไหนที่กำลังจะเลือกเรียนต่อ ม.4 ถ้าจะเลือกก็อย่าเลือกตามเพื่อน ขอให้เลือกตามความถนัดของตัวเองไม่งั้นจบมาเกรดไม่สวยนะเออ