ปรึกษาทีครับชีวิต ไม่อยากกลับบ้านแม้แต่วันหยุด/วันสงกรานต์

[jamankell]

คือ ครอบครัวผมก็ไม่ใช่แนว ดราม่าโรแมนติก,ไม่แสดงออกอย่างชัดเจนเหมือนในละคร

ผมรู้ว่าพ่อผม รักผม แต่ก็แสดงออกในแบบผู้ชาย ไม่ใช่เจอลูกแล้ววิ่งโถมเข้ากอดน้ำตาท่วมจอ
แม่ผมก็ธรรมดายิ้มให้หอมแก้มบ้างไรบ้าง
พี่ชายก็แสดงออกแบบ อ่ะนี่คอมฯให้เล่น.. ไป เซเว่นจะกินไรมั้ย อะไรประมาณนี้


เมื่อ 5 วันก่อนผมกลับไปทีนึงแล้วแต่ผมต้องรีบกลับเพราะมีสอบ ตอนนี้ผมสอบเสร็จแล้ว
แต่ก็ไม่อยากกลับ ผมรู้สึกว่าตนเองเป็นพวกหนีปัญหา ปีนึงๆ กลับบ้านไม่กี่ครั้งเอง
กลับไปก็เจอแต่ พ่อ-แม่ ด่ากัน ผมไม่ใช่พวกเจอแล้วชอบเคลียร์ผมเจอแบบนี้ผมก็หนีล่ะ
ไปที่อื่น ๆ ที่ทำให้ผมสงบใจมากกว่านี้ดีกว่า ปล่อยเค้าด่ากันไปน่าเบื่อ


ผมรู้ว่าทุกคนรักผม
ชีวิตผมไม่ได้อยู่ติดครอบครัว ตั้งแต่ชั้น ม.1 ที่ผมไปอยู่ โรงเรียนประจำแล้ว
ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างครอบครัวไม่ได้ลึกซึ้งอะไรขนาดนั้น และยิ่งมาใช้ชีวิตอยู่ในมหาลัย
ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว+ปิดเทอม+สงกรานต์
เวลาขอตังพ่อผม ง่ายๆ เหมือนจะเดือดร้อนอ่ะ เดือดร้อนแน่ๆเลยฟังจากน้ำเสียง เห้อ...
นั่นคือเหตุผลว่าทำไม เพราะผมอยากอยู่ที่นี่ ที่ม.นี้ หาตังเก็บตังไปทำสิ่งที่ตัวเองชอบบ้าง
ไม่ใช่ว่า ผมต้องได้รับเงินเท่านี้ นี่คือค่าอาหาร และนั่นก็จบ,ไหนจะมีขนของออกไปหอนอกอีก,
นัดหมอทำฟันอีก

ถ้าสมมุติผมขอตังพ่อ ไปทำธุรกิจเครือข่ายอะไรงี้ เป็นไง พ่อ-แม่ใครจะให้ ใช่ไหม?
นี่ผมแค่ยกตัวอย่าง ผมไม่ได้จะเอาตังไปทำธุรกิจ ผมแค่ยกตัวอย่าง....

ผมสัญญากับตัวเองนานแล้ว ผมจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
พ่อ-แม่ มีหน้าที่ให้กำเนิดผม , ผมก็มีหน้าที่ต้องดูแลท่าน
แล้วการไม่ได้ไปดำหัวจนกว่าจะเรียนจบถึงได้ไปดำนี้ มันผิดไหม มันเนรคุณไหม
การไม่ได้กลับบ้านซัก 4 ปี กลับบางครั้งในปีนึง 3 - 4 ครั้ง มันเลวไหม
ผมคิดไม่ออก โอ๊ย ผมจะกลับดีไหมนิ ผมไม่อยากกลับจริงๆ กลับไปก็ไม่มีอะไรทำ
ไม่ได้กลับสงกราน 4 ครั้ง ปิดเทอมไม่ได้กลับบ้าน เรียกว่าไม่ดูแลไหม เห้อออ ชีวิตผมทำไงต่อทีนี้